دوسش داشتم......
یه رمان تاریخی خیلی روان و خوش‌خوان از محمدعلی شاه تا محمدرضا پهلوی.... 
اینکه روایان مختلفی داشت و تاریخ از زبان و نگاه آدمای مختلف بیان میشد، بیشتر جذابش کرده بود 
      

        از اون کتاباییه که حسرت میخوری بایس زودتر از اینا میخوندیش 
      

        کتاب عجیبی بود 
      

        رمان خیلی خوبی بود 
در عین سادگی، خیلی پیچیده بود
مرتب غافاگیرت می‌کنه 
به فکر کردن مجبورت میکنه 
جملات نابی هم داره 
      

        سعید تشکری و نوشته‌هاش رو دوست دارم 
      

        کتاب روانی بود، و کشش خوبی داشت، با تک تک شخصیت‌هاهمراه می‌شدی در طول داستان
ولی آخرش ترسناک تموم شد 🫠 
      

        چقدر حاج فتاح، پدربزرگ علی رو دوست داشتم ...
      

        هرکسی چیزی رو نذر و وقف امام رضا می‌کنه و سعید تشکری انگار کلماتش رو وقف کرده .... 💙
      

        یکی از بهترین داستان‌هایی بود که خوندم 
کاش تمام معلمای دنیا، این کتاب رو بخونن ...  
      

        خیلی ناراحت میشم وقتی یک کتاب مذهبی رو جوری میبینم که حتی ذره‌ای نمی‌تونم باهاش ارتباط برقرار کنم


      

        کیمیاگر تمام شد 🥹

فکر می‌کنم این جمله کتاب : هرگز گمان نمی‌کرد زندگی می‌تواند این اندازه برای یک چوپان مهم باشد....، میتونه کل داستان رو دربربگیره....

کم پیش میاد افسوس بخورم چرا زودتر یک کتابی رو نخونده بودم، کیمیاگر از اون دسته بود🥹 متاسفانه یک لجِ درون دارم که غالبا از کتاب‌های بسیار بسیار معروف خوشم نمیاد و طرفشون نمیرم... حیف که زودتر نخونده بودمش

ولی من اگر بودم اسمش رو کیمیاگر نمیذاشتم، کیمیاگر فقط یکی از شخصیت‌های سر راه سانتیاگو بود... از نظرم پادشاه سالیم و حتی تاجر بلورفروش خیلی بیشتر تاثیرگذار بودن😒
      

        یک رمان سه جلدی که گویا در ستایش مافیا و هند نوشته شده است.
جلد اول را دوست داشتم، از هند می‌گفت و هندیان و کمی هم مافیا....
در پایان جلد اول، اینقدر دوستش داشتم که با خودم گفتم عجب که بیشتر از اینها معروف نشده این کتاب....
در جلد دوم به صورت گسترده‌تر با فضای مافیایی آن درگیر بودیم که البته من به دلیل علاقه‌ام به پدرخوانده و یا سریال چوکور ، این فضا رو دوست داشتم و صحنه‌های به شدت خشنش را کمتر می‌دیدم... و تلخی پایانش به شدت غمگینم کرد
جلد سوم اما نظرم را خیلی عوض کرد، دیگر شخصیت‌های مافیایی‌اش را دوست نداشتم، حتی از شخصیت اول و راوی داستان هم خیلی خوشم نمی‌آمد، با انزجار صحنه‌های درگیری‌اش را می‌خواندم... هزار بار تا پای مرگ رفت و با توصیف خشونتی شدید خودش را نجات داد.... 
بسیار روده‌درازی می‌کرد و داستان را کش می‌داد، همه عالم و آدم را توصیف می‌کرد، حتی چند بار.... و خلاصه که کاش این کتاب در جلد اول یا حتی دوم تمام می‌شد 

      

        نادر ابراهیمی عزیزم، در بهشت خداوند، روحت شاد...

تو با کلماتی که انگار از اعماق روحت و با خونت، نوشته شده بود، دنیایی برای من ساختی، به راستی زیستنی و آرزو کردنی.....

بار دیگر ، همچون آتش بدون دود، مرا عاشق وطنم کردی از نو.... چه چیز هنر تو ، کم از مردان راستین خدا دارد؟ 
      

        چطور نویسنده تونسته این حجم از درد رو تصور کنه و بنویسه؟ 


      

        چقدر تلخ تموم شد این جلد 😭