یک بار گفته بودم که کتاب خوب کتابی نیست که همه قواعد داستان نویسی رو رعایت کرده باشه. کتاب خوب کتابیه که مخاطب نتونه اون رو زمین بذاره و در نهایت هم از خوندن کتاب راضی باشه.
نمیدون چرا این همه مدت در برابر خوندن #من_او مقاوت میکردم. تقریبا بیشتر کتابهای #رضا_امیرخانی رو خوندم. اما #قیدار به نظرم فیلم فارسی بود و  #بی_وتن نصفه موند و بعدش هم #رهش اونی نبود که باید باشه. هرچقدر هم که از این کتاب تعریف میکردن میلم نمیکشید برم سمتش. اما بالاخره خیاط در کوزه افتاد. حالا بعد از این همه سال بخوام ازش حرف بزنم خیلی دیره. ولی انقدری خوب بود که پونصد و سی صفحه رو یک نفس خوندم. عاشق بازی های زبانی نویسنده شدم و عاشق این به هم ریختگی فصل ها. عوض شدن سر و ته ماجرا. اما به نظرم چند فصل آخر کتاب اضافه بود. مخصوصا فصل آخر که انگار باید تا ته همه چیز رو بفهمیم. اگر کتاب رو هنوز نخوندید و هوس کردید بخونید بعد از جایی که مهتاب مچ علی رو گرفت کتاب رو ببندید. بقیه اش دور باطله. 
کتابی که دست منه چاپ سال هشتاد و پنجه. و قیمتش پنج هزار تومنه. 
نمیدونم اون موقع گرون بوده یا نه؟
پ.ن از حق نگذریم که اسم کتاب معرکه است و البته رد گم کن.
        

          ماجرا و سیر عاشقانه‌ی کتاب من را میخ‌کوب نکرد (البته من شاید زیادی زود این کتاب را خواندم) 
اما شخصیت پردازی ها را بی نهایت دوست داشتم.
برای مثال هفت کور و درویش مصطفا
اینکه بعدن در بیوتن هفت کور را دوباره ملاقات کردم به اندازه ی ملاقات دوباره‌ی یک دوست بسیار عزیز بعد از چند سال برایم پر لذت‌تر بود...
ملاقات ارمیا در رهش
ملاقات آن آجر منقوش به نقش «مع» در کاشی کاری سردر خانه ی درویش در همان...
این تلاقی ها و ملاقات ها بینظیرند...
        

          هنوز هم یکی از زیباترین رمان های عاشقانه است و هنوز هم کمتر عاشقانه ای خوانده ام که بتواند جای من او را در ذهنم بگیرد. رضا امیرخانی با نبوغ ذاتی اش داستان را به شکلی خلاقانه پیش می برد. طوری که هر لحظه منتظر یک غافلگیری جدید در روایت یا ساختار داستان هستی. 
        

          فکر میکنم من تنها کسی هستم که کتاب «من او» رو اصلا دوست نداشتم ،شاید دلیلش اینه که اصلا نمیتونم با رسم الخط عجیب و غریب رضا امیرخانی ارتباط بگیرم.....
نه تنها با این کتاب بلکه با هیچ کدام از کتابهای این نویسنده نتونستم ارتباط بگیرم .
        

          تنها بنایی که اگر بلرزد محکم تر می شود , دل است... یا علی مددی

        

          بهترین رمان ایرانی
        

          رمانی که بتواند با تکیه بر فرم تو را این‌چنین دنبال خودش بکشد، دست‌کم در میان رمان‌های ایرانی که من می‌شناسم کمیاب است. «من او» فارغ از اینکه دوستش داشته باشیم یا نه، قطعا یک «تجربه» جدید و منحصربه‌فرد در مواجهه با قصه است.
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
منِ او...
برخی از کتاب‌ها یک جان به جان آدم اضافه می‌کنند و منِ او از آن دست کتابهاست. کتابی که در آن مثل یک کهن الگو هم خیر است و هم شر ..هم مرید است و هم مراد.  کتابی که با عشق شروع و با عشق به پایان می‌رسد. نویسنده چه خوب پنبه و آتش را کنار هم نگه داشته بی آنکه دودی بلند شود. و چقدر مخاطب در داستانهای عفیفِ عشقی،  ذهنش داغِ وصلی می‌شود که هرگز محقق نمی‌شود.  یک چیز که یادم رفت بنویسم و از قضا خیلی داستان را زیباتر جلوه داده بود  عزت نفس مهتابِ داستان است. دختری که هر محبت و لطفی را از طبقه‌ی بالای اجتماعی  سریع نمی‌پذیرفت .
خوانش این کتاب را به همه کتاب دوستان توصیه می‌کنم.
        

          چقدر قشنگ بود... خیلی خوشخوان و زیبا...
        

          عاشقانهٔ مدرن در فضای تهران عصر پهلوی، کتاب خیلی خوبی بود
        

          من این  کتاب رو نخوندم ولی یادداشت هارو که میخونم جالبه برام که هیچ نکته یا امتیاز بدی در موردش نیست
و این برام عجیبه که یک کتاب نمیتونه فقط طرفدار داشته باشه...
        

          یا علی مددی!
   دیگر کسی در این زمانه به قدم‌هایش فکر می‌کند؟ دیگر کسی حرمت خاکی را که از کف پای رهگذران بلند می‌شود، می‌داند؟ زمینی نیست، سیاهی لزجی است که خیابان‌هایمان را پوشانده. دیگر کسی همسایه‌ی خود را نمی‌شناسد چه برسد به اینکه بخواهد دست ناتوانی را در محله بگیرد! زمانه‌ی ما حتی از چند سال پیش‌مان بسیار متفاوت شده است. بعید است که نسل جوان امروز تصوری از سبک زندگی سنتی جامعه‌مان داشته باشد. پس چگونه می‌توان انتظار داشت که رمانی در فضای سنتی تهران قدیم نوشته شود و خواننده‌ی این نسل با آن ارتباط برقرار کند؟ تنها از پس یک نویسنده‌ی ماهر برمی‌آید که تصویرسازی داستانش را به گونه‌ای خلق کند که خواننده‌ با طی‌شدن زمان و گذشتن صفحات، بیشتر و بیشتر با آن حال و هوا ارتباط گیرد؛ و معتقدم «رضا امیرخانی» در این کار بسیار موفق بوده‌است. چرا که خود من هم چنین مشکلی را در درک داستان داشتم، ولی با جلورفتن داستان، دیگر احساس نزدیکی با شخصیت‌ها و اماکن می‌کردم و به راحتی خود را در کنار آن‌ها می‌دیدم.
   آیا تنها مهارت نویسنده در این است که ارتباط خوبی بین فضای داستان و خواننده ایجاد کند؟ پس محتوا را چه کنیم؟ یک رمان باکیفیت، هم محتوای خوب دارد و هم ساختار ظاهری خوب. در تفکر نسل جدید، تنفر عمیقی نسبت به سنت ایجاد شده است. در اینجا مجال علت‌شناسی نیست ولی یکی از دغدغه‌های مهم بررسی همین مسئله است. آیا هیچ آموزه و نکته‌ی مثبتی در سنت پیدا نمی‌شود؟! آیا آموزه‌ها و سبک سنتی با سبک مدرن به‌کلی ناسازگار است؟! ولی نویسنده با این طرز تفکر مخالف است. او در تلاش است ساختارها و رسومی را که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد و در زمانه‌ی امروز به کار برد، با نثری شیوا بیان کند که نمونه‌هایش را در داستان می‌بینیم. مواردی مانند وجود بزرگتری که تکیه‌گاه خانواده و معتمد محل است و از همه دست‌گیری می‌کند؛ انسان‌هایی که مفاهیمی مانند مرام و لوطی‌گری و نان و نمک را ارزشمند می‌دانند و احترام به عقاید و سنت‌های مذهبی، جزو فرهنگ آن‌هاست؛ سنت‌های مذهبی که هنوز به دید تجاری و ابزاری و فرهنگ های پرتجمل و به ‌بیراهه‌ رفته‌ی امروزی آلوده نشده‌اند.
   حرف از سنت و مذهب و معنویت شد؟ می‌گویید این چه حرف مسخره‌ای است؟! این خرافات را رها کنیم و با واقعیت سر و کار داشته باشیم! چگونه می‌توان امروزه مقابل این حجم از دین‌ستیزی و روحیه‌ی فیزیکالیستی ایستاد؟ طوفانی که هر کسی را به راحتی درون خود حل می‌کند و می‌برد. آیا معنویت صرفاً نماز و دعا و دست نیاز به درگاه خدا بردن است؟ خیر! معنویت جریان صفا و پاکی درون قلب است؛ شفقت و رحمت نسبت به انسان‌ها، خانواده و اطرافیان است. معنویت "خلوصِ" وجود آدمی و محترم شمردن این وجود است. داستان پر از حضور فرشته‌ها و خدایان نیست، بلکه پر از نمادهای ظریف و زیباست. زیباترین نماد در نظر من درویش مصطفا است که جملاتش و وجودش تجلی معنویت است. داستان از طریق درویش مصطفا، ما را به نگاه‌های وحدت وجودی رهنمون می‌کند؛ چرا که درویش مصطفا همان کشیش مسیحی است، همان حاج فتاح است، همان رهگذر است؛ درویش، همه است. از نمادهای دیگر، آجرهایی اند که هر کدام متعلق به یک انسان اند و نماد خاکی‌بودن و خالص‌بودن هستند. آن‌ها سرشت انسان را نمایان می‌کنند و سرنوشت، بر همان خاکِ انسان‌ها نوشته می‌شود!
   به دلیل شهرت این کتاب، شاید شنیده باشید که کتاب، رمانی عاشقانه است. پس در وهله‌ی اول این به ذهن خواهد آمد که داستان  عمدتاً بر محور احساسات و گفت‌وگوی پسر و دختری خواهد بود. آخر عشق چیست؟ عاشق کیست؟ روایت عاشقانه چیست؟ مگر می‌تواند چیزی جز دیدن دو جوان و عاشق‌شدن آن دو در نگاه اول باشد؟ و سپس غم دوری و فراق که درد روزگارانشان می‌شود و توصیفات عاشقانه صفحات داستان را پر می‌کند. در آخر هم یا تراژدی‌وار، دو عاشق ناکام می‌مانند و خواننده با گریه کتاب را می‌بندد و یا به وصال می‌رسند و خواننده لبخند زنان کتاب را به کناری می‌نهد.
   اما جواب نویسنده آن است که آری، عاشقی چیز دیگری هم می‌تواند باشد. ارزش عشق فقط به احساس درون آن نیست، بلکه ارزش عشق به برکت آن است؛ به پاکی و نور امیدی است که بر دل عاشقان می‌تاباند. عجیب نیست که پرچم درویش مصطفا، حدیث «مَن عَشَّقَ فَعَفَّ ثُمّ ماتَ، ماتَ شهیدا...» است! فقط احساس عاشقی کافی نیست؛ عفت چیزی است که مانع شکستن این نهال ظریف می‌شود. اگر عشق ساختمانی برای یک زندگی پرشور و شیرین فراهم می‌کند، این حیا و عفت است که به این ساختمان زیبایی می‌بخشد. در خانه‌ی زشت و کثیف، زندگی ملال‌آور است و رقت‌انگیز؛ سطحی است و گذرا. عشق اگر عشق واقعی باشد، رنجش هم واقعی است. باید بعضی اوقات دوری کرد، بعضی اوقات جلوگیری کرد، بعضی اوقات صبر کرد و بعضی اوقات سختی کشید.
و همان‌طور که می‌بینیم، داستان روایتگر عشقی پاک و عمیق است که سال‌های زیادی در جان علی و مهتاب پرورانده می‌شود و ما را از سطح پیش پاافتاده روابط رایج این روزها فراتر می‌برد.
   آری باید دل‌باخته و عاشق بود اما رسم عاشقی را هم باید رعایت کرد. عشق دفعتاً نیست؛ عشق فقط یک حادثه نیست؛ عشق یک عمر زیستن است. ‌اگر تا آخرین لحظات تنفس، عشق و محبت در سینه‌ی عاشق بود، آن‌وقت می‌توان گفت این فرد در زندگی عاشق بود و عاشقانه زیست. داستان نگاه دیگری را هم نسبت به عشق به‌دست می‌دهد که خاص و بدیع است. اینکه عاشق خالص شدن، اوج گرفتن و پرورده شدن عشقش را برتر و مهم‌تر از وصال و ازدواج می‌داند و اگر عشقش را ناپخته و کمال نایافته ببیند میل خود را برای وصل کنار می گذارد و عشق را چنان می پرورد تا جایی که من، او شود. البته این دیدگاه بیشتر به عشق عرفانی و آسمانی شبیه است تا انسانی و زمینی و به نظر می‌رسد نویسنده سعی در پیوند این دو داشته است.
   در طول رمان با اتفاقات خلاقانه و هوشمندانه از نظر سبک نگارش و یا ارتباط بخش‌ها و عناصر مختلف داستان مواجه می‌شویم که به زعم من نشان از تسلط فوق‌العاده‌ی نویسنده بر شخصیت‌ها، مسیر و اهداف داستان دارد. همچنین گاهی پای داستان به پدیده‌های سورئال باز می‌شود که پیوند حکیمانه‌ای با داستان می‌یابند و از دید نویسنده، حقیقت امور را بازتاب می‎کنند.
 در پایان می‌توان گفت خواندن‌ رمان، انسان را به حال و هوای دیگری می‎برد. اندیشه‌ها، نقطه‎ نگاه‎ها، انسان‎ها، باورها ،نمادها و فرهنگی را به یاد انسان می آورد که شاید خیلی از ما در دنیای پرهیاهو و غرق در مدرنیته‌مان از یاد برده‌باشیم.
        

          داستانی عاشقانه در تهران قدیم. بهترین کتابی که از امیرخانی خوندم تا الان. البته کلا یه نگاه بالا به پایینی داره نسبت به شهرستانی ها و غیر پولدارا.انگار مثلا تهرانی های اصیل از فضا اومدن😬
        

          یکی ازون کتابایی که کااااش تموم نمیشد

خیلی خلاقانه بود، کاملا انسان رو مستغرق میکنه...
درود به آقای امیرخانی با اون قلم گیراشون
اولین کتابی بود که از ایشون خوندم، اما به قول معروف با همین اولین نگاه دلم رو بردند😅🤩

معایبی هم داشت که، محاسنش به معایبش میچربه...
        

          زیبا و جذاب...
        

          داستان عاشقانه در تهران قدیم. خیلی خوب بود. خیلی. روزهای اوج ِرضا امیرخانی برمی‌گردد به روزهایی که این کتاب را تایپ می‌کرده است. و رضا امیرخانی بعد از این چیزی ننوشت که مثل من ِاو بچسبد.
خیلی برداشت‌های دیگر از این کتاب کرده‌ام شاید، اما فکر می‌کنم ننویسم بهتر است.
به خانم‌های کم سن و سال و احساساتی، که تازه کتاب دست‌شان گرفته‌اند اصلا توصیه نمی‌کنم.
        

          خیلی هم خوب بود ...
        

          جزو بهترین کتاب هایی که خوندم
        

          اولین کتابی که از امیرخانی خوانده‌ام. حاصل کشف من و دوستم توی کتابخانه دبیرستان. از همان چند خط اول که خواندیم و پرتمان کرد به تهران قدیم، دیگر نتوانستیم کتاب را زمین بگذاریم.
تا سال آخر دبیرستان چندین بار از کتابخانه امانت گرفتم و خواندم. و بالاخره یک نسخه‌اش را برای خودم خریدم.
چه چیزی اینقدر من‌را جذب خودش کرده بود؟
خلوص و جذابیت عشقی که بارها بالا برد و زمین زد و دل شکست تا صاحب‌دل قیمت پیدا کند.
عشقی که نمونه مشابهش را کمتر توی کتاب‌های دیگر دیده‌ام یا اصلا ندیده‌ام.
انگار هربار که این کتاب را می‌خوانم، من هم با شخصیت‌ها بالا و پایین می‌شوم و پخته‌تر بیرون می‌آیم.
        

          به جرئت میتوانم بگویم منِ اوی رضا امیرخانی زیبا ترین داستانیست که خوانده ام! هرچند که خودش میگوید الان که نگاه میکنم، میبینم منِ او پر از ایراد است....اما این رمان برای من آنقدر دوست داشتنی و عزیز است که نقصی در آن نمیبینم!
 و البته که رضا امیر خانی جزو خاص ترین و خفن ترین انسان هایی ست که من میشناسمشان و از نگاهِ من سطح بالا و فرهیختگی اش نیاز به گفتن ندارد! و ترکیبات زیبا، خلاقیت، نگارش و نثر خاص و منحصر به فردش آنقدر برایم جذاب بود که بعد از خواندن منِ او، به دنبال بقیه آثارش رفتم...
منِ او همان رمانی بود که مرا وارد دنیای داستان کرد و با واژه آشنا کرد....
منِ او فقط یک رمان عاشقانه نیست...منِ او روایتی عارفانه از فراز و فرودِ عشق پاک و معصومِ پسربچه ایست که در طول زندگی و درگیر شدنِ با روزمرگی ها، گاه به گناه نزدیک میشود، گاه از خود و معشوقش دور میشود و.... 
و در واقع روند رشد و کمالِ این پسر بچه به گونه ای هنرمندانه بیان شده، آنقدر هنرمندانه که شاید تا همیشه در ذهنتان باقی بماند!
 ظرافت و لطافت این رمان به راحتی میتواند حال و هوایتان را تغییر دهد، گاهی آنقدر شیرین که لبخند از روی لبتان کنار نرود و برای من گاهی آنقدر غم انگیز که تا ساعت ها بعد با یادآوری اش اشک بریزم و اشک بریزم و.....
خلاصه ‌حرف دلم‌ بگویم؟! منِ او را بخوانید! حتما بخوانید...
قول میدهم دوستش داشته باشید و از وقتی که پای صفحات کتاب و چشمی که خرج واژه هایش کرده اید، هرگز پشیمان نخواهید شد!