خیلی خوشحالم با این کتاب آشنا شدم.
تو نمایشگاه کتاب و تو غرفه‌ی بهخوان با اکنکو آشنا شدم و اینجا تو قبیله ای زندگی می کنه که من مطلقا چیزی ازش نمی دونم. عضو یه دنیای جدید. 
اسپویلر: 
از مرگش خیییلی ناراحت شدم. حداقل دوست داشتم با شکوه‌تر بمیره. لجم گرفته بود که یه آدم سلحشور باید دق کنه و بمیره. حس کردم هویت آفریقا تو ذهنم دق کرد و مرد.

      

        فانتزی محض 😄

      

        جالب بود :)
از « نازنین » جالب تر بود
داستان جفتشون از یه جنازه شروع میشه :))

      

        هیچ نظری ندارم راجع به کتاب :))
یادداشت‌های بهخوان یکی در میون «عالی» و «مزخرف» بود!

      

        از خوندن یادداشت‌ها و بریده‌های کتاب توی بهخوان مشتاق شدم بخونمش. طاقچه بی‌نهایت هم داشتش، خیلی سریع خوندمش. بامزه و فانتزی بود. موجود سه سر خیلی بامزه بود.
این که شخصیت اصلی با اینکه آدمی بود که حوصله ی آدما رو نداشت ولی تونست بحران رو حل کنه با به کار گرفتن آدما. باهاشون بحث نکرد و فقط فهمید هر دسته از آدما با چی گول می خورن! آدما رو اونجوری که خواست به کار گرفت بدون اینکه با جهلشون درگیر بشه... تامل برانگیز بود. حرف فلسفی جالبی می خواست بزنه. می تونم به این کاری که کرد عبارت «رهبری کردن احمق‌ها» رو به کار ببرم.
      

        داستان از یک تاکسی شروع میشه و هر فصل مربوط به یکی از افراد سرنشین اون تاکسیه.
به خاطر ادبیات کتاب بود یا حال و هوا یا به خاطر تعداد زیاد و پراکندگی داستان های این چند نفر، به هر حال خیلی خیلی کند پیش رفت.
کتاب کوچیک و کوتاهیه ولی بیشتر از چند صفحه رو دریک نشست نمی تونستم بخونم و اینکه هر بخش رو چند بار برمی گشتم و دوباره می خوندم تا اسامی و ارتباط شخصیت ها با هم تو ذهنم شکل بگیره.
یه جورایی انگار بیشتر کتاب معرفی شخصیت ها بود تا تو چند فصل آخر بفهمی چه اتفاقی افتاد اگر تا آخر تحمل می کردی چند فصل آخر جالب می شد.

      

        چند بار تبلیغ فیلمش رو دیده بودم. بعد که شروع کردم به خوندن فهمیدم این همونه :)
برای نوجوان زیادی تلخ بود فکر کنم. البته کتابهای کانون خیلیهاش این مدلی هستند و زندگی یه بچه که تو بچگی سختی می کشه هستن.
      

        قشنگ بود :)
لطیف شدم
اعتصابی که برای نان و گل سرخ باشه
ایتالیایی‌هایی که در حال گرسنگی هم تنها خواسته شون نان نیست. بلکه زیبایی هم طلب می کنند.

      

        هر چقدر یادداشت‌های روی این کتاب رو می‌خونم، باورم نمی‌شه روی همین کتابی که دیشب تمومش کردم نوشته شده باشند این یادداشت‌ها.
این شاهکاری که می‌گن کو پس؟
باید دقیق‌تر بخونم تا بفهمم دقیقن چرا می گن شاهکار.
شاید هم باید طبق همین چیزی که می گفتن، باید اول بقیه‌ی آثار داستایفسکی رو می‌خوندم. حالا احساس می‌کنم شاید خوب باشه یه کم  دیگه دوباره برگردم کتاب رو بازخوانی کنم بفهمم چی شد!
      

        نقاشی‌هاش خیلی خوشگلن. تو طاقچه خوندم و حیف که نمی‌ذاره اسکرین‌شات بگیرم. متنش چیز خیلی ویژه‌ای نداشت برای من. دوست دارم نسخه‌ی چاپیش رو ورق بزنم.
      

        طنزش خیلی زود برام بی مزه شد
یکی دو فصل اولش منو با خودش همراه کرد، بعدش دیگه به مرور جذابیتش رو از دست داد و فقط تمومش کردم که تموم کرده باشم.

      

        خیلی با نمکه 🤣
      

        با صدای خود محمود درویش تو ذهنم پخش شد...  انگار که با همون لحن توی ویدئوهاش
      

        وای این کتابه! تو بهخوان می‌چرخیدم یه هو اتفاقی بهش برخوردم.
یادم اومد قبلن خوندمش 
یادمه بامزه بود 
داستان یه سیاره بود با مشخصات شبیه زمین که مردمانش باعث نابودی سیاره شدن
      

        به نظرم تعلیق هاش زیاد بود
تکرار هایش زیاد بود
صفات تکراری
موقعیت های ترسناک تکراری 
ولی در مجموع خوش گذشت خواندنش 

خوشحالم که قبل از اینکه جلد های قبلی از یادم برود خواندمش.
و نظرم این است که جدا کردن جلدهاش از هم کار خوبی نبود .
جلدهای مختلف ، بیش از حد به هم وابسته بودند. انگار که فصل های یک کتاب باشند.