کتاب نفسم را برید. اعصابم تا به حال سر یک کتاب انقدر خرد نشده بود. مدام در اوج بود و زمان نفس کشیدن به آدم نمی‌داد. به پیشنهاد خانم منصور مصطفی زاده در لیست برای روزهای سخت خواندم اما فکر نمی‌کنم چنین کتاب در آن موقعیت جنگی صلاحیت معرفی را می‌داشته است. 

از حق نگذریم نکات خوب زیادی داشت. درس تلاش، امید و مرام و معرفت از همه پررنگ تر بود. اما هرچه تلاش می‌کردم بسیاری از وقایع را نمی‌توانستم درک و باور کنم و جهان داستان علت و معلول را برایم به وضوح روشن نمی‌ساخت. از طرفی دو شخصیت اصلی را هم نتوانستم درک کنم. 
      

        می‌دانی به چه فکر می‌کنم؟
اینکه چقدر حیف در این جهان میگل‌های زیادی زیست می‌کنند که نمی‌نویسند و ما را در تجربه‌های خود شریک نمی‌سازند:(
      

        فراغتی یافتم و در عین حال، کمی دلم گرفته بود. توی طاقچه به دنبال کتاب شعری می‌گشتم که این حال را بهبود بخشد و مرحمی باشد. این کتاب را با صفحات اندک یافتم و گفتم بجای شعر خواهم خواند. و شریعتی با قلم خود در نثر روح شعر دمید و من را به مقصود خود رساند.

او در این کتاب به سراغ مصر و عظمت او می‌رود به این بهانه درمورد تمدن‌های پلید و زیاده‌خواه سخن می‌گوید و انسان‌هایی که به اسم سعادت و رشد بردگی را برای این جهان به همراه آوردند. اما در این میان انسانی با احوال و رویکردی متفاوت برمی‌خیزد...
      

        در میانه کتاب سید مهدی شجاعی درمورد این حرف می‌زند که از ابوالفضل العباس در صفحه تاریخ قبل از کربلا حتی ۲ صفحه اطلاعات موجود نیست. 

و در ادامه قریب به مضمون می‌گوید:
چرا که حضرت عباس در کربلا تولد یافت و زیستن خود را شروع کرد...

و این حرف چقدر برایم جگرسوز بود...
      

        مدتی دست دست کردم تا کتاب را با اندک صفحاتش تمام کنم. می‌خواستم سر حوصله و فرصتی برای تأمل مطالعه کنم و به راستی که این گمانم که کتاب نیاز به تفکر بسیار دارد کم بیراه نبوده است. 

علی صفایی در عاشورا کمی از مشهورات زمانه فاصله می‌گیرد و از دریچه‌ای متفاوت به حرکت امام حسین (ع) نگاه می‌کند. او در بخش‌هایی از حرف‌های خود کتاب شهادت علی شریعتی را مورد نقد قرار می‌رود و بخشی از حرف‌های علی شریعتی را به زعم خود اصلاح می‌کند. 

حرف‌های علی صفایی در مقابل علی شریعتی در باره نکات مطرح شده برایم منطقی‌‌تر جلوه می‌کرد هرچند گفتم:
نیاز به تامل بسیار است.
      

        کلاس پرحاشیه قدم مهمی است. طنز ظریفی دارد و با جلو رفتن مسیر این طنز قوام بیشتری پیدا می‌کند. از نظر محتوایی نویسنده در بسیاری از قسمت ها در سطح باقی مانده و به همین دلیل شخصیت‌ها را نیز در پرسش‌ها و شک‌های خود به سطح رسانده است. فاصله بین طرح سوال و رسیدن به جواب هم کوتاه است و مخاطب را به تامل وا نمی‌دارد و به سمت جواب‌های مشخص و قابل پیش‌بینی هدایت می‌کند. از طرفی برخی از سوالات بنیادین اعتقادی را نادیده می‌گیرد. برای مثال قطعا از جمله پرسش‌های مهم نوجوانان مسئله تکامل و تقابل و یا عدم تقابل آن با آفرینش هست و نادیده گرفته شدن چنین سوالاتی که ارجحیت زیادی نیز دارند ضعف بزرگی را در کتاب پدید آورده است‌. 
      

        از اون موقعی که خوندم می‌خوام درمورد این کتاب بنویسم ولی دستم به نوشتن نمی‌ره. واقعا سخته برام از کتابی که اسم شهید روش هست و همسر شهید روایت کرده بد بگم.

فقط جمله دیروز یکی از اساتید تربیتی‌ای که قبولش دارم رو می‌گم:
کتاب یادت باشد برای دختران نوجوون سمه!

پ.ن: و شاید حتی بشه گفت پسرای نوجوون! 
و حتی بعدتر زن و شوهر هایی که فکر می‌کنن‌می‌تونن از هم همچین انتظاراتی داشته باشن!
      

        روزی به این کتاب برمی‌گردم. روزی این کتاب را بیشتر و بهتر خواهم فهمید. 
امیدوارم...
      

        توی این برهه زندگی این کتاب برام مسیر رو روشن‌تر کرد؛)
      

        چند دقیقه پیش تموم شد. اولین کتابی بود که از نشر داژو می‌خوندم. جالب اینکه کتاب ۱۰۰ نسخه بیشتر چاپ نشده. روایت کندی داره اگر از افرادی هستید که وقایع رو دوست دارید پشت سرهم و‌ پرهیجان تجربه کنید احتمالا اعصابتون با خوندنش خرد بشه.‌ولی اگر مثل من روند آروم اینجور کتاب‌هارو دوست دارید می‌تونید استفاده کنید. کتاب کتاب عجیب و غریبی نیست. ولی ایده خوب، مهم و ارزشمندی داره. مخصوصا اگر دغدغه محیط زیستی داشته باشید. با اینکه دو ستاره و نیم بیشتر بهش نمی‌دم نویسنده رو بابت نوشتن این اثر تحسین می‌کنم.
      

        شل‌سیلورستاین جزو نویسندگان محبوبم هست. خواهر ۶ ساله‌ام هم کتاب‌هاش رو خیلی دوست داره. امشب ازم خواست تا این کتاب رو برای بار سوم براش بخونم. قبلش اومدم بهخوان روی کتاب نظرم بدم "۴" ستاره دادم. آبجی کوچیکه گفت:
بخاطر من ستاره‌هاش رو پر کن:)
      

        قرار بود فقط ۱۰ درصد کتاب را بخوانم. به خودم آمدم و دیدم به نیمه کتاب رسیدم و فردای آن روز هم تمامش کرده‌ام. جدا از اینکه صدای نویسنده گاها اذیتم می‌کرد و سعی می‌کرد جملاتی را به زور در دهان شخصیت‌ها فرو کند این کتاب را خیلی دوست داشتم و آن‌را در دسته‌ کتاب‌هایی می‌گذارم که اگر می‌خواهیم بهتر دیگران را درک کنیم و انسان‌تر بشویم باید بخوانیم. 

خود من با مشکل خوانش‌پریشی در زند‌گی‌ام هیچ‌وقت رو به رو نشده‌ام. اما می‌توانم قدری رنجی که شخصیت‌ اصلی متحمل می‌شد را درک کنم. من نمی‌دانم دلیلش چیست ولی از کودکی با "خواندن با صدای بلند" مشکل داشتم. خیلی غلط و غلوط می‌خواندم. هنوز نیز تا حدودی اینگونه هستم. معلمان مدرسه من را گاهی متهم به تنبلی و کاهلی در روخوانی می‌کردند. در صورتی که من عاشق خواندن بودم و خیلی اوقات برای خودم می‌خواندم. این تحقیر از سمت معلمان مختص به دوره کودکی من نبود. یادم هست سال دوازدهم استاد گفت تا از روی کتاب روخوانی کنم. من هم جانم درآمد تا متن را درست بخوانم. او کلی به من تیکه و... انداخت که مطالعه نمی‌کنی و.... درصورتی که مشکل من اصلا به اینجور چیز‌ها ربط نداشت. افرادی بودند که یک کتاب هم در زندگی‌شان نخوانده بودند و مثل بل بل روخوانی با صدای بلند را می‌توانستند انجام دهند.

خیلی اوقات فهم نظام علی و معلولی معلمان دچار مشکل است و به همین دلیل دانش‌آموز بخاطرش سرزنش و تحقیر می‌شود. به نظرم خواندن چنین کتاب‌هایی برای معلمان ضروری است....
      

        با خوندن کتاب اذیت شدم. نمی‌تونستم ارتباط برقرار کنم. از طرفی برای کتاب‌هایی که من رو به گریه می‌اندازند ارزش قائلم. چند صفحه آخر واقعا گریه داشت! به یک چیزی هم در مدت مطالعه کتاب فکر می‌کردم. اینکه چقدر زندگی معمولی امثال من برای خیلی‌ها آرزو هست و من چقدر قدر زندگیم رو نمی‌دونم. از طرف دیگه با خودم می‌گم اگر من توی بستری که "ادی" زندگی می‌کرد زندگی می‌کردم تبدیل به چه آدمی می‌شدم؟ آدمی که ادی نشد و به این خاطر از ادی ممنونم:) 
      

        این کتاب رو از کتابخونه مامان‌بزرگم برداشتم و خوندم. بعد بهش گفتم:
مامانجون من این کتاب رو دزدیدم!
گفت:
نخیر برای خودمه

نمی‌دونم چرا فکر کرد باهاش شوخی می‌کنم. نخیر خانم پشت گوشت رو دیدی این کتاب رو هم دیدی 😊
      

        ۵ روزه با دوستم ذره ذره داریم این کتاب دوست داشتنی رو می‌خونیم. برای هم ویس می‌فرستیم و از نکات خوبش می‌گیم. دید خوبی به آدم می‌ده. هرچند برخی از بخش‌هارو به شخصه نمی‌تونم بپذریم و قبول ندارم. اما کلیت کتاب برای من خیلی مفید بوده. تا اینجا مهم ترین نکته‌‌ای که یادگرفتم و برام تلنگر مهمی توی زندگی‌ بوده اینکه :
ببین چی موحدت کرده؟ خدا نکنه که دلیل روی آوردن ما به توحید نه سر خرد بلکه از سر تنبلی باشه.