جگرسوز بود. اما آن‌جایی که مأمون گفت:
من ابوالحسن را زهر دادم. نه بخاطر ترس از حکومتم، بلکه از ترس دل‌هایی که می‌ستاند...
_دلم را آتش زد...
      

        صبح کتاب را با دید بسیار بدی شروع کردم. ورق که می‌زدم تصاویر توی ذوق می‌زد و به نظر می‌رسید به دست هوش مصنوعی سپرده شده‌اند. اما هرچه می‌گذشت نوع چینش محتوایی اثر و زبان مناسب آن بهم نشان می‌داد که نگاه اشتباهی در ابتدا داشته‌ام. هرچند باز تصاویر اذیت کننده بود. 

من از «مامان‌های نویسنده» اصولا خیلی خوشم می‌آید وقتی برای کودک وجوان می‌نویسند. چون نوع شخصیت‌پردازی‌شان معمولا ریشه در آن تجربه‌ای که با فرزندان خود دارند می‌باشد. و این شناخت برای من خیلی جذاب است که به خوبی در اثر به چشم می‌خورد. 

هرچند «خانم مامان نویسنده محترم» از نظر تربیتی بهتر بود به فیلم‌ها و انیمیشن‌هایی که بچه‌ها بر زبان می‌آورند دقت بیشتری کنید. این کار پیرنگ را هم تقویت می‌کرد. برای مثال، مگر پدر نامی بر روی محدودیت سنی بازی‌های رایانه‌ای به شدت حساس نیست و آن را برای فرزند خود جا نینداخته است؟ پس قاعدتا هتل ترانسیل‌وانیا نیز برای نامی عزیز و گرامی خیلی مناسب نمی‌تواند باشد که مدیر را با شخصیت‌ خون‌آشام او مقایسه می‌کند، نه؟😄

در مجموع اثر خوبی بود و به نظرم اگر روی تصویرگری آن بهتر کار می‌شد اتفاق بهتری می‌افتاد. از انتشارات پینو هم بسیار شاکی هستم‌که تصاویر را همینطور دست هوش مصنوعی به امان خدا رها می‌کند. بزرگوار دست در جیب مبارکت کن لطفا ! از طرفی یکی از تصاویر کتاب بسیار خطرناک است. یک بار پستی در بهخوان می‌نویسم و شرح بیشتری در این باره می‌دهم. ولی فعلا همین را بگویم که هرگاه ما به یک موجود غیر انسانی، ویژگی‌های انسانی می‌دهیم وظیفه داریم اخلاقیات را در نوع به تصویر کشیدن آن موجود رعایت نماییم. مثلا من می‌دانم که یک هزارپا کت و شلوار نمی‌پوشد و برهنه است. اما وقتی در صفحه ۲۷ یکی از همسایه‌های خانم را به شکل هزارپا می‌کشید، اجازه ندارید آن را برهنه رها کنید. مخصوصا اینکه مخاطب این کتاب پسران کم سن و سال هستند.‌ دیگر خودتان ته ماجرا را بگیرید، من بیشتر توضیح نمی‌دهم! 
      

        با نگاه بسیار منفی‌ای کتاب را شروع کردم. چرا که قبل از آن «دارویی برای پدر» را خوانده بودم. اما داستان کتاب و چینش محتوایی نویسنده با وجود ضعف‌های بسیار برایم جالب توجه بود. 

خرگوش نامه‌ای دریافت می‌کند که شخصی نوشته؛ فردا به خانه‌اش برای میهمانی می‌آید. ابتدا خرگوش به خاطر آموزه‌های خانوادگی‌اش از آمدن میهمان خوشحال می‌شود اما رفته رفته ابهاماتی برایش پیش‌ می‌آید که؛
این میهمان کیست؟
برای من خطری دارد؟
با چه خوراکی‌ای از او باید پذیرایی کنم؟
و...
و بعد به دنبال جواب سوال هایش می‌رود. 

این نگاه و چینش خیلی برای کودک می‌تواند مفید باشد. هرچند تصویرگری‌های کتاب خیلی جذاب نیست و نویسنده در بیان داستان خلاقیتی به کار نمی‌گیرد. ابهام نیز در اثر به شکل پررنگی وجود دارد که اصلی ترین سوال این است که: «خرس چرا خودش را معرفی نکرد». و البته سوالات دیگری نیز وجود دارد. 

از طرفی من هیچ توجیهی بر وجود این همه سوال در اثر نمی‌بینم. به نظرم کتاب فضایی را برای تأمل ایجاد می‌کند و نیاز به آموزشی و حوصله‌سربر کردن آن با آوردن این سوالات نیست.

با تمام این‌ها محتوای اثر به قدری قوام دارد که آن را بتوان با خیال آسوده و محکم معرفی نمود. به نظرم به مسئله «میهمان» از دریچه جدیدی نویسنده نگاه کرده است. 
      

        فکر می‌کنم طبیعی باشد که از یک کتاب انتظار رود که آنگونه که عنوان و خود در قدم اول بیان می‌دارد عمل کند. من کتاب را به این نیت شروع کردم تا با شیوه‌های مختلف نقد هنری آشنا بشوم در صورتی که بیان این انواع شیوه‌ها بسیار نسبت به کل مختصر بود و از هر دری در کتاب سخن می‌رفت به شکلی که من نظم اثر را درک نمی‌کردم و چینش آن را نمی‌فهمیدم. 
      

        به نظرم باید به کتاب‌های موفقیت فراتر از پند و اندرزهای به ظاهر خیلی خوب و مفید نگاه کرد. باشگاه پنج صبحی‌ها از سبک زندگی و جهان بینی‌ای حرف می‌زند که می‌توان گفت در جهان داستان اثر چیزی شبیه به دینی مدرن می‌باشد. دینی که شخصیت میلیاردر پیامبر آن است. روح زمانه را به خوبی می‌توان در اثر مشاهده کرد و فردگرایی را در عین توجه به جمع در جزء جزء آن...
      

        کتاب نفسم را برید. اعصابم تا به حال سر یک کتاب انقدر خرد نشده بود. مدام در اوج بود و زمان نفس کشیدن به آدم نمی‌داد. به پیشنهاد خانم منصور مصطفی زاده در لیست برای روزهای سخت خواندم اما فکر نمی‌کنم چنین کتاب در آن موقعیت جنگی صلاحیت معرفی را می‌داشته است. 

از حق نگذریم نکات خوب زیادی داشت. درس تلاش، امید و مرام و معرفت از همه پررنگ تر بود. اما هرچه تلاش می‌کردم بسیاری از وقایع را نمی‌توانستم درک و باور کنم و جهان داستان علت و معلول را برایم به وضوح روشن نمی‌ساخت. از طرفی دو شخصیت اصلی را هم نتوانستم درک کنم. 
      

        می‌دانی به چه فکر می‌کنم؟
اینکه چقدر حیف در این جهان میگل‌های زیادی زیست می‌کنند که نمی‌نویسند و ما را در تجربه‌های خود شریک نمی‌سازند:(
      

        فراغتی یافتم و در عین حال، کمی دلم گرفته بود. توی طاقچه به دنبال کتاب شعری می‌گشتم که این حال را بهبود بخشد و مرحمی باشد. این کتاب را با صفحات اندک یافتم و گفتم بجای شعر خواهم خواند. و شریعتی با قلم خود در نثر روح شعر دمید و من را به مقصود خود رساند.

او در این کتاب به سراغ مصر و عظمت او می‌رود به این بهانه درمورد تمدن‌های پلید و زیاده‌خواه سخن می‌گوید و انسان‌هایی که به اسم سعادت و رشد بردگی را برای این جهان به همراه آوردند. اما در این میان انسانی با احوال و رویکردی متفاوت برمی‌خیزد...
      

        در میانه کتاب سید مهدی شجاعی درمورد این حرف می‌زند که از ابوالفضل العباس در صفحه تاریخ قبل از کربلا حتی ۲ صفحه اطلاعات موجود نیست. 

و در ادامه قریب به مضمون می‌گوید:
چرا که حضرت عباس در کربلا تولد یافت و زیستن خود را شروع کرد...

و این حرف چقدر برایم جگرسوز بود...
      

        مدتی دست دست کردم تا کتاب را با اندک صفحاتش تمام کنم. می‌خواستم سر حوصله و فرصتی برای تأمل مطالعه کنم و به راستی که این گمانم که کتاب نیاز به تفکر بسیار دارد کم بیراه نبوده است. 

علی صفایی در عاشورا کمی از مشهورات زمانه فاصله می‌گیرد و از دریچه‌ای متفاوت به حرکت امام حسین (ع) نگاه می‌کند. او در بخش‌هایی از حرف‌های خود کتاب شهادت علی شریعتی را مورد نقد قرار می‌رود و بخشی از حرف‌های علی شریعتی را به زعم خود اصلاح می‌کند. 

حرف‌های علی صفایی در مقابل علی شریعتی در باره نکات مطرح شده برایم منطقی‌‌تر جلوه می‌کرد هرچند گفتم:
نیاز به تامل بسیار است.
      

        کلاس پرحاشیه قدم مهمی است. طنز ظریفی دارد و با جلو رفتن مسیر این طنز قوام بیشتری پیدا می‌کند. از نظر محتوایی نویسنده در بسیاری از قسمت ها در سطح باقی مانده و به همین دلیل شخصیت‌ها را نیز در پرسش‌ها و شک‌های خود به سطح رسانده است. فاصله بین طرح سوال و رسیدن به جواب هم کوتاه است و مخاطب را به تامل وا نمی‌دارد و به سمت جواب‌های مشخص و قابل پیش‌بینی هدایت می‌کند. از طرفی برخی از سوالات بنیادین اعتقادی را نادیده می‌گیرد. برای مثال قطعا از جمله پرسش‌های مهم نوجوانان مسئله تکامل و تقابل و یا عدم تقابل آن با آفرینش هست و نادیده گرفته شدن چنین سوالاتی که ارجحیت زیادی نیز دارند ضعف بزرگی را در کتاب پدید آورده است‌. 
      

        از اون موقعی که خوندم می‌خوام درمورد این کتاب بنویسم ولی دستم به نوشتن نمی‌ره. واقعا سخته برام از کتابی که اسم شهید روش هست و همسر شهید روایت کرده بد بگم.

فقط جمله دیروز یکی از اساتید تربیتی‌ای که قبولش دارم رو می‌گم:
کتاب یادت باشد برای دختران نوجوون سمه!

پ.ن: و شاید حتی بشه گفت پسرای نوجوون! 
و حتی بعدتر زن و شوهر هایی که فکر می‌کنن‌می‌تونن از هم همچین انتظاراتی داشته باشن!
      

        روزی به این کتاب برمی‌گردم. روزی این کتاب را بیشتر و بهتر خواهم فهمید. 
امیدوارم...
      

        توی این برهه زندگی این کتاب برام مسیر رو روشن‌تر کرد؛)
      

        چند دقیقه پیش تموم شد. اولین کتابی بود که از نشر داژو می‌خوندم. جالب اینکه کتاب ۱۰۰ نسخه بیشتر چاپ نشده. روایت کندی داره اگر از افرادی هستید که وقایع رو دوست دارید پشت سرهم و‌ پرهیجان تجربه کنید احتمالا اعصابتون با خوندنش خرد بشه.‌ولی اگر مثل من روند آروم اینجور کتاب‌هارو دوست دارید می‌تونید استفاده کنید. کتاب کتاب عجیب و غریبی نیست. ولی ایده خوب، مهم و ارزشمندی داره. مخصوصا اگر دغدغه محیط زیستی داشته باشید. با اینکه دو ستاره و نیم بیشتر بهش نمی‌دم نویسنده رو بابت نوشتن این اثر تحسین می‌کنم.