یادداشت محمد مهدی شاطری

        در ابتدا خیلی عصبانی بودم بعد از خواندن کتاب و اول صبر کردم کمی آرام شوم و بعد بنویسم. من از انتشارات پینو بخاطر توجه به مسئله دوستی و رقابت سالم تشکر می‌کنم اما با توجه به اینکه این سومین کتابی بود که از این انتشارات با این موضوع می‌خواندم باید بگویم نه موضوع برایم جذابیتی داشت و هم می‌شد تمام اتفاقات را پیش‌بینی کرد. 

از طرفی من خیلی با زبان عامیانه در کتاب‌های نوجوان مخالفم. زبان قوت و ارزش واژگانی خاصی ندارد و از طرفی با نزدیک کردن خود به مکالمات عامیانه لذت مطالعه را از من سلب می‌کند. من در کتاب‌ها به شخصیت‌پردازی خیلی توجه می‌کنم و در زندگی واقعی نیز چنین هست. این می‌شود که وقتی یک کتاب شخصیت‌هایش غیرواقعی و کاغذی می‌شوند اعصابم بهم می‌ریزد. شخصیت رعنا تا حدودی برایم باور پذیر بود اما سایر شخصیت‌ها به معنای واقعی «هیچ». راستش من با این نکته هم بسیار مشکل دارم که ناشران و نویسندگان ایرانی در رمان‌هایی این چنینی انقدر به سبک زندگی و فرهنگ ایرانی بی‌توجه هستند و فرهنگ برایشان به اندازه «گوجه» گاه بی‌اهمیت می‌شود.