یادداشت محمد مهدی شاطری

        از کودکی تا همین یکی/دو سال پیش با شخصیت امام ارتباط برقرار نمی‌کردم. بی‌تعارف از او خوشم نمی‌آمد. با خودم می گفتم:
_اخمالو است
_بد اخلاق است
_انگار وقتی می‌بینی‌اش می‌خواهد کتکت بزند

اما هرچه می‌گذرد و بیشتر با این شخصیت آشنا می‌شوم، حلاوت وجودی‌اش را بیشتر درک می‌کنم و بیشتر دوستش می‌دارم. امروز که این کتاب را تمام کردم از خود پرسیدم:
آیا تو در دوره معاصر کسی را بیشتر از امام دوست می‌داری و خواهان رسیدن به ویژ‌گی‌هایش هستی؟ 

من خودم را امروز در حالی یافتم که مهر شخصیت امام در دلم نشسته و تا عمق جان فرو رفته است. چقدر این کتاب را دوست داشتم اما چه حیف که من را نه او و نه کتاب روح‌الله هادی حکیمان راضی نمی‌کند. یک چیزی کم است گویا! یک چیزی که دقیق نمی‌دانم چیست...