کسی که کتاب میخواند (مخصوصا سفرنامه) هزاران زندگی را قبل از مرگش زندگی میکند.
        

          تعریف سفرنامه‌های منصور ضابطیان رو زیاد شنیده بودم و فکر میکردم خیلی خوشم بیاد. ولی اونقدر که فکر می‌کردم جذاب نبود. بعضی اطلاعاتش جالب بودن مثل اینکه مراکش اسم کشور نیست و اسم یکی از شهرهای بزرگشونه، بعضی اتفاقا و کاراش جالب بود مثل اینکه گشته بود خبرنگاری که فلان قدر سال قبل درباره یه کافه توی یه شهر مراکش نوشته بود رو پیدا کرده بود و باهاش ارتباط گرفته بود، ولی به عنوان یک ماجرای منسجم، یه چیزی که از کلیتش بشه برداشت خاص و ماندگاری داشت چیزی به من نداد. 
شاید اگه انگیزه قوی‌تری از این سفر داشت یا به دنبال جواب سوالی می‌رفت برام جذاب‌تر بود.
البته کسی که پول و امکان سفر رو داره حق داره بی‌ هیچ انگیزه خاصی به همه جا سفر کنه و خوش بگذرونه. تو رو سننه قربونت برم:)
        

          سفرنامه مراکش هم مثل سفرنامه کوبا که از ضابطیان خواندم خوب و روان و دلنشین بود. حس و حال شهر ها و مکانها را خوب منتقل میکرد.
        

          این کتاب سفرنامه است در مورد کشور مراکش. کشوری در قاره آفریقا. کشوری که مردمی مسلمان و اهل تسنن دارد. کشوری که من  تازه در این کتاب متوجه شدم اسم اصلی آن مراکش نیست و تا حدودی  با مردم و فرهنگ آن آشنا شدم. 
کتاب سفرنامه ای کوتاه است با لحن طنز. در کل میشه گفت اطلاعات خوبی از کشور و شهرهای مختلف مراکش  به خواننده می دهد ولی به سیاق همه سفرنامه های از این دست جامع و کامل نیست.
این کتاب اولین تجربه من از گوش دادن به کتاب های صوتی بود. به همین خاطر نمی دانم خود کتاب اصلی عکس هایی از کشور و مردم مراکش دارد یا نه؟ که البته من این مشکل را با کمک جستجو در گوگل حل کردم.☺️ 
واما طراحی جلد کتاب: به نظرم اصلاً جذاب نیست.
        

          یک سفرنامه‌ی جذاب درباره‌ی مراکش! 
دومین سفرنامه‌ای که از منصور ضابطیان خواندم. 
فهمیدم که هر از گاهی برای به دست آوردن حس و حال خوب باید یک سفرنامه بخوانم. و سفرنامه‌های ضابطیان یکی از بهترین گزینه‌ها هستند... 
        

          انقدر سفرنامه‌های جناب ضابطیان زیباست که کتاب را دو روزه تمام کردم. این بار با جناب ضابطیان به مراکش سفر کردیم. 
قلم عالی. توضیحات عالی. در کل همه چی خوب بود. 
اگر دلتان سفر می‌خواهد و فعلا شرایط سفر رفتن ندارید. پیشنهاد می‌کنم سفرنامه‌های جناب ضابطیان را بخوانید.
        

          📄 #یادداشت 
📘 #چای_نعنا
🖋️ #منصور_ضابطیان
📚#انتشارات_نشر_مثلث


چای نعنا کتاب سفرنامه آقای ضابطیان به کشور مراکش است. قبلا کتاب سباستین را از همین نویسنده خوانده بودم البته به صورت صوتی و از زبان خود نویسنده و از معدود کتابهای صوتی با خوانش نویسنده بود که پسندیدم و لذت بردم چون تدوین صوتی خوبی داشت.
تعریف چای نعنا را در همخوانی آن کتاب از دوستانم شنیدم و شاید همین انتظار من از کتاب را بالا برده بود. من سفرنامه های زیادی نخوانده‌ام پس نمیتوانم نظر کارشناسی بدهم اما به طور کلی نوشته‌های آقای ضابطیان ساده و صمیمی است شناخت عمیقی به انسان نمی‌دهد اما اطلاعات کلی از آن کشور می‌دهد که برای من مثمر ثمر است. او با مردم کوچه و بازار برخورد دارد و آن کشور را از دریچه چشم خودش برای ما شرح می‌دهد. از بین جاهایی که در کتاب توصیف شده بود باغ ماژورل برایم جذاب بود که در موردش در اینترنت جستجو کردم و فیلمی کوتاه از آن دیدم.
صفحه آخر کتاب توصیف کلی و جالبی از مراکش ارائه شده بود که پسندیدم.
در کل من کتاب را دوست داشتم و دید کلی خوبی در مورد مراکش به من داد.
از گروه همخوانی برای انتخاب این کتاب متشکرم.

دی ١۴٠٣

@BargiAzDanesh 🌱🌾
.
.
        

          قبل ترها از خوندن سفرنامه ها فراری بودم، به خاطر جزییات زیاد و توصیفات خسته کننده اونها.. تا اینکه چای نعنا رو خوندم؛ نوشته ها و عکس های منصور ضابطیان از سفر به مراکش.

لحن کتاب خودمونی و شیرین و ساده است، توصیفات نویسنده از جاهایی که رفته اونقدر ملموسه که حس میکنی تو اون لحظه همراهش توی کوچه ها و شهرهای مراکش قدم برمیداری، عکس ها هم مکمل کلمات اند.

دوستش داشتم و به کسانی که عاشق سفرن اما فرصت و امکانش را ندارن پیشنهاد میکنم.
        

          عاشق خوندن سفرنامه‌ام، میشینی یه لیوان چایی می‌ریزی و طی الارض میکنی به سرزمینی دور، دور و خیلی دور.
قصد نداشتم چای نعنا رو حالا بخونم، درخشش مراکش تو جام جهانی باعثش شد! حالا باز بگید فوتبال فقط یه ورزشه(!). 
منصور ضابطیان رو از رادیو هفت می‌شناسم و از همونجا دوستش داشتم، لحن حرف زدنش قشنگ و آرومه و خسته کننده نیست، کاشف به عمل اومد که قلمش هم همینطوره.
در یک کتاب تقریبا ۱۵۰ صفحه‌ای-بدون عکس‌ها- هیچ جا خسته نشدم و حرف تکراری و کلیشه‌ای زده نشد. کتاب رو میشه یه نفس سر کشید، ولی مزه مزه کردنش بیشتر کیف میده.
یه لیوان چای نعنا دم کنید و خودتون رو مهمون سرزمین طلوع های نارنجی و مخملی کنید.☕️
        

          اولین کتابی که از منصور ضابطیان خواندم.و اولین سفرنامه ای که خواندم‌.
کتابی خوب ،که از آن دسته کتاب های است که خواننده  می‌گوید تا ص فلان می‌خوانم و بقیه اش برای بعدا ، اما هیچوقت نمی‌شود چون کتاب خودش را به خواننده جذب می‌کند و واقعا جذاب است.بنظرم تنها ضعفش برای من ،که از نظر خیلی ها شاید حسن باشد این بود که بیشتر به جزئیات سفر پرداخته بود‌ و خیلی چیز های کلی برای معرفی کشور مانند تاریخ،اماکن دیدنی و ... صرف نظر شده بود یا خیلی کم به آن ها پرداخته شده بود. در هر صورت بسیار از خواندش و سفر یک روزه ام به مغرب یا مراکش خودمان راضی هستم.(تو پرانتزی بگم حتما با چای نعنا بخوانید)
        

          لذت بخش بود
        

          وقتی  کتاب میخونی انگار یه دوربین دستته و داری تو خیابونا راه میری
        

          انتظار بیشتری داشتم
        

          توصیه می کنم کتاب های منصور ضابطیان را پشت سر هم نخوانید!...
پشت سر هم خواندن این نوع کتاب ها از جذابیت کشف نکات جالب کم می کند و لذت کتاب خونی را می گیرد.
        

          مراکش سرزمین مهربانی است. سرزمین  طلوع های نارنجی و مخملی و غروب هایی آمیخته با اذان های  برآمده از قلب، بدون بلندگو های قلابی. مراکش برای هر کسی چیزی دارد که عاشقش شود و ....( بخشی از متن کتاب)
مثل همیشه  آقای ضابطیان ما را با کوچه پس کوچه ها آشنا میکنه جاهایی که توریست ها و یا  سفر نامه نویس های دیگه سراغ اش نمیرن
خودشون هم اشاره میکنه در سفرنامه های جای تجربه های شخصی نویسنده  در برخورد با آدم هایی از فرهنگی دیگر خالی ست.
فک نمی کردم   دلم بخواد به کشوری از قاره سیاه سفر کنم
شباهتی بین ایران و مراکش  پیدا کردم.
مراکش محل برا  آرامش با رنگ هاست.
درمورد فیلم کازابلانکا هم  یه فکت شوکه کننده در کتاب اومده که  طرفداران این فیلم خوبه بدونن.

        

          از اونجایی‌که اولین کتاب سفرنامه‌ایه که خوندم، میتونم بگم متفاوت‌ترین کتابی بود که تا الان خوندم.
حالا دلم میخواد برم کازابلانکا و مسجدِ حسن ثانیِ بنا شده روی آب رو از نزدیک ببینم و اذان رو از اونجا بشنوم، برم طنجه یه سر به رستوران حسن آقا بزنم و کباب ماهی بخورم! یه صبح تا شب رو  تو کوچه های آبی رنگ و تودرتوی شفشاون بگردم، برم به فس و گورستان سیدی ابوبکر روی تپه رو ببینم که به قول ضابطیان انگار مرده‌ها از بالا به زندگیِ زنده‌ها ناظرن!
 و اما شهر مراکش و باغ ماژورل و قصرهای قدیمی‌ش. راستی مراکش اسم یکی از شهرای کشور morocco هست،  ولی ما ایرانیا با اسم مراکش این کشور رو میشناسیم، جالب بود برام!

در مورد امتیاز، یه جاهاییش میگفتم ۳ ستاره براش خوبه یه جاهاییش میگفتم ۲.۵ ستاره، باز میرفتم جلوتر نظرم میشد ۳.۵  ولی وقتی کتابو تموم کردم دلم نیومد کمتر از  ۴ ستاره بهش بدم! 
کتاب یه تعداد عکس هم داره ولی سیاه و سفیده. پیشنهادم اینه که وقتی کتاب رو میخونید حتما یه گوشی موبایل پیشتون باشه که همزمان اسم مکان‌ها رو سرچ کنید و عکسهای بیشتر و رنگی ازشون ببینید تا از این سفر کاغذی بیشتر لذت ببرید:)
        

          آشنایی و علاقه من به منصور ضابطیان برمیگرده به روزهایی که رادیو هفت از تلویزیون پخش میشد و من مینشتم پای صحبت هاشون با اون صدای دلنشین و آرامش بخششون.
برای همین حتا قبل از خوندن نظرات بقیه و در نهایت خوندن خود کتاب هم،مطمئن بودم از کتاب لذت میبرم. به طوری که دچار احساسی شدم که خیلی وقت بود موقع خوندن کتاب به سراغم نیموده بود. احساس ترس از تموم شدن کتابی که کلی باهاش ارتباط برقرار کردم!
لذت واقعی سفر رو من دو سال پیش وقتی که برای اولین بار تونستم با آدم های محلی کشوری دیگه ارتباط برقرار کنم، باهاشون تو کافه ها بشینم و وقتی هم اونا اومدن ایران منم تو تهران برگردونمشون فهمیدم.
برای همین لذت منصور ضابطیان رو از معاشرت با آدم های نازنین مراکشی عمیقا درک کردم و قلم روونشون به من اجازه داد بار دیگه به معجزه سفر و لذت هم صحبتی با مردمان بیگانه پی ببرم.
اونقدر از کتاب لذت بردم که جلوی خودم رو گرفتم و بلافاصله بعد از اتمام این کتاب سراغ سفرنامه دیگر ایشون موآ نرفتم تا بتونم اون کتاب رو چند هفته دیگه تو سالن ترانزیت فرودگاه وقتی اینبار خودم هم دارم میرم سفر بخونم!
        

          
منصور ضابطیان بعد از سفرنامه‌های مارک‌وپلو، مارک و ۲پلو، برگ اضافی و سباستین، کتاب سفرنامه‌ی مراکش را نوشت. کتابی با عنوان چای نعنا.
بهترین کتاب‌های مجموعه سفرنامه منصور ضابطیان همان دوتای اولی است. اما این آخری‌ها هم خوبند. اگر نخواندید اول آن دوتا را بخوانید و بعد این آخری‌ها را.
_
_
قبل از اینکه از کتاب چای نعنا برایتان بگویم، بگذارید کمی غیبت منصور ضابطیان را بکنیم. همیشه در خلال مطالعه کتاب‌های ضابطیان به خودش هم فکر می‌کردم. به قول توئیتری‌ها او را جاج می‌کردم. می‌گفتم این یارو پول از کجا می‌آورد که اینقدر سفر می‌رود؟ راستی چرا ازدواج نمی‌کند؟ یعنی زن گرفتن مانع سفر رفتن است؟ اصلا چرا طفلک کچل است؟ می‌گفتم با اینکه قریب به ۵۰ سال سن دارد ولی خیلی جوان‌تر به نظر می‌رسد. آیا این همه سفر و گشت و گذار باعث شده جوان بماند؟ یا مجرد ماندنش؟ تا صدای فمنیست‌ها درنیامده بگذارید برویم سراغ معرفی کتاب.
_
_
منصور ضابطیان در چای نعنا به مراکش رفته است.
نگاه او در این کتاب زیباست. ضابطیان در سفرنامه‌هایش به جای پرداختن به موزه‌ها و شهربازی‌ها و... به دل کوچه‌ها و محله‌ها می‌زند. موزه‌ها را که در اینترنت می‌توان دید. او به کشورها نگاهی اجتماعی دارد. زندگی مردمانش را روایت می‌کند، نه کاخ‌ها و عمارت‌هایشان را. آن گاریِ صدف‌فروشیِ بازار مدینای شهر کازابلانکاست که جذابیت دارد. آن ماجرای سینمای لوتیسیا است که شنیدنش کیف دارد. آن داستان جن‌گیرهای مزار سیدی عبدالرحمن است که شنیدنی است. 
_
_
بگذارید به عنوان مثال ماجرای آن سینما را تعریف کنم. ضابطیان در مراکش به سینمایی می‌رود که کمی با دیگر سینماها فرق دارد. آنجا کسی فیلم نگاه نمی‌کند. سینماهای خودمان را دیدید؟ آن ردیف آخر. در تاریکی ته سالن چه خبر است؟ حالا تصور کنید مراکش یک سینما دارد مخصوص همان ردیف آخری‌ها. یعنی کل سینما، ردیف آخر است. آن‌ها یک سینما مخصوص خود دارند و در آن هرکاری که دل‌شان بخواهد انجام می‌دهند. فضای کم و سالن تاریک هم مانع کارشان نمی‌شود. ضابطیان مشاهدات خود در این سینما را با قلمی دلنشین تعریف می‌کند. 
_
_
خب به حول قوه‌ی الهی پاسخ یکی دیگر از سوال‌هایم را یافتم. پرسیده بودم چرا ضابطیان طفلک کچل است؟ خب اگر شما تنهایی وارد چنین سینمایی بشوید، مویی به تن‌تان می‌ماند؟ نه والا.
خلاص
        

          فکر نمیکنم هیچ سفرنامه ای بتونه جای سفر را  برای کسی پر کند. تجارب  آدم ها  از سفر ، مثل اثر انگشتشون  متفاوت از هم دیگر است اما ... اما زمانی که به هر دلیل دستمون کوتاهه و نمیتونیم تجربه های  خودمون رو از سفر  داشته باشیم  اونوقته که شنیدن و خواندن سفرنامه ها  پرنده خیال رو راهی میکنه تا گام به گام  همراه مسافر بشه و داستان سفرش رو حس کنه . 
تا حالا مراکش نرفتم و تا قبل از اینکه کتاب رو بخونم اطلاعات چندانی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا شنیدن نام کشور مراکش برام یه حس خوب  متفاوت ایجاد میکرد که البته در حین خوندن کتاب  یه جورایی فهمیدم حسم درست بود ، الان خیلی بیشتر از قبل دوست دارم مراکش رو ببینم .
و اما راجع به کتاب باید بگم اولین اثری بود که از آقای ضابطیان خوندم و نمیدونم طرز دیدشون به سفر در همه سفرنامه هاشون  یکیه یا نه ولی من خودم به شخصه زاویه دیدشون رو دوست داشتم و چیزی که میخواستم  از مراکش بدونم رو بهم ارائه داد منظورم تقریبا فرهنگ و جو غالب مراکشه  ، نه صرفا یکسری اطلاعات گردشگری  ! 
و البته لزومی نداره اینو بگم ولی شیوه سانسور مطالبشون  هم خلاقانه بود .
        

          سفرنامه ضابطیان به مغرب یا همون مراکش
موقع خوندن کتاب، کانال تلگرامی ضابطیان رو شخم زدم و به عکسها و فیلمهایی که همون موقع که تو سفر بود میذاشت رسیدم و دیدمشون 
خیلی به تصور فضای توصیفات کتاب کمک کرد
فقط چند مورد فیلمها با مطلب کتاب فرق داشت
مثل ماهی فروشی حسن آقا که تو کتاب نوشته بود قبل پخت ماهی ازش میپرسه کجایی هستی و وقتی میفهمه ایرانیه ماهی بزرگتری رو براش میپزه ولی توی فیلم موقع پختن ماهی ازش میپرسه کجایی هست