کسی که کتاب میخواند (مخصوصا سفرنامه) هزاران زندگی را قبل از مرگش زندگی میکند.
        

          تعریف سفرنامه‌های منصور ضابطیان رو زیاد شنیده بودم و فکر میکردم خیلی خوشم بیاد. ولی اونقدر که فکر می‌کردم جذاب نبود. بعضی اطلاعاتش جالب بودن مثل اینکه مراکش اسم کشور نیست و اسم یکی از شهرهای بزرگشونه، بعضی اتفاقا و کاراش جالب بود مثل اینکه گشته بود خبرنگاری که فلان قدر سال قبل درباره یه کافه توی یه شهر مراکش نوشته بود رو پیدا کرده بود و باهاش ارتباط گرفته بود، ولی به عنوان یک ماجرای منسجم، یه چیزی که از کلیتش بشه برداشت خاص و ماندگاری داشت چیزی به من نداد. 
شاید اگه انگیزه قوی‌تری از این سفر داشت یا به دنبال جواب سوالی می‌رفت برام جذاب‌تر بود.
البته کسی که پول و امکان سفر رو داره حق داره بی‌ هیچ انگیزه خاصی به همه جا سفر کنه و خوش بگذرونه. تو رو سننه قربونت برم:)
        

          سفرنامه مراکش هم مثل سفرنامه کوبا که از ضابطیان خواندم خوب و روان و دلنشین بود. حس و حال شهر ها و مکانها را خوب منتقل میکرد.
        

          آشنایی و علاقه من به منصور ضابطیان برمیگرده به روزهایی که رادیو هفت از تلویزیون پخش میشد و من مینشتم پای صحبت هاشون با اون صدای دلنشین و آرامش بخششون.
برای همین حتا قبل از خوندن نظرات بقیه و در نهایت خوندن خود کتاب هم،مطمئن بودم از کتاب لذت میبرم. به طوری که دچار احساسی شدم که خیلی وقت بود موقع خوندن کتاب به سراغم نیموده بود. احساس ترس از تموم شدن کتابی که کلی باهاش ارتباط برقرار کردم!
لذت واقعی سفر رو من دو سال پیش وقتی که برای اولین بار تونستم با آدم های محلی کشوری دیگه ارتباط برقرار کنم، باهاشون تو کافه ها بشینم و وقتی هم اونا اومدن ایران منم تو تهران برگردونمشون فهمیدم.
برای همین لذت منصور ضابطیان رو از معاشرت با آدم های نازنین مراکشی عمیقا درک کردم و قلم روونشون به من اجازه داد بار دیگه به معجزه سفر و لذت هم صحبتی با مردمان بیگانه پی ببرم.
اونقدر از کتاب لذت بردم که جلوی خودم رو گرفتم و بلافاصله بعد از اتمام این کتاب سراغ سفرنامه دیگر ایشون موآ نرفتم تا بتونم اون کتاب رو چند هفته دیگه تو سالن ترانزیت فرودگاه وقتی اینبار خودم هم دارم میرم سفر بخونم!
        

          
منصور ضابطیان بعد از سفرنامه‌های مارک‌وپلو، مارک و ۲پلو، برگ اضافی و سباستین، کتاب سفرنامه‌ی مراکش را نوشت. کتابی با عنوان چای نعنا.
بهترین کتاب‌های مجموعه سفرنامه منصور ضابطیان همان دوتای اولی است. اما این آخری‌ها هم خوبند. اگر نخواندید اول آن دوتا را بخوانید و بعد این آخری‌ها را.
_
_
قبل از اینکه از کتاب چای نعنا برایتان بگویم، بگذارید کمی غیبت منصور ضابطیان را بکنیم. همیشه در خلال مطالعه کتاب‌های ضابطیان به خودش هم فکر می‌کردم. به قول توئیتری‌ها او را جاج می‌کردم. می‌گفتم این یارو پول از کجا می‌آورد که اینقدر سفر می‌رود؟ راستی چرا ازدواج نمی‌کند؟ یعنی زن گرفتن مانع سفر رفتن است؟ اصلا چرا طفلک کچل است؟ می‌گفتم با اینکه قریب به ۵۰ سال سن دارد ولی خیلی جوان‌تر به نظر می‌رسد. آیا این همه سفر و گشت و گذار باعث شده جوان بماند؟ یا مجرد ماندنش؟ تا صدای فمنیست‌ها درنیامده بگذارید برویم سراغ معرفی کتاب.
_
_
منصور ضابطیان در چای نعنا به مراکش رفته است.
نگاه او در این کتاب زیباست. ضابطیان در سفرنامه‌هایش به جای پرداختن به موزه‌ها و شهربازی‌ها و... به دل کوچه‌ها و محله‌ها می‌زند. موزه‌ها را که در اینترنت می‌توان دید. او به کشورها نگاهی اجتماعی دارد. زندگی مردمانش را روایت می‌کند، نه کاخ‌ها و عمارت‌هایشان را. آن گاریِ صدف‌فروشیِ بازار مدینای شهر کازابلانکاست که جذابیت دارد. آن ماجرای سینمای لوتیسیا است که شنیدنش کیف دارد. آن داستان جن‌گیرهای مزار سیدی عبدالرحمن است که شنیدنی است. 
_
_
بگذارید به عنوان مثال ماجرای آن سینما را تعریف کنم. ضابطیان در مراکش به سینمایی می‌رود که کمی با دیگر سینماها فرق دارد. آنجا کسی فیلم نگاه نمی‌کند. سینماهای خودمان را دیدید؟ آن ردیف آخر. در تاریکی ته سالن چه خبر است؟ حالا تصور کنید مراکش یک سینما دارد مخصوص همان ردیف آخری‌ها. یعنی کل سینما، ردیف آخر است. آن‌ها یک سینما مخصوص خود دارند و در آن هرکاری که دل‌شان بخواهد انجام می‌دهند. فضای کم و سالن تاریک هم مانع کارشان نمی‌شود. ضابطیان مشاهدات خود در این سینما را با قلمی دلنشین تعریف می‌کند. 
_
_
خب به حول قوه‌ی الهی پاسخ یکی دیگر از سوال‌هایم را یافتم. پرسیده بودم چرا ضابطیان طفلک کچل است؟ خب اگر شما تنهایی وارد چنین سینمایی بشوید، مویی به تن‌تان می‌ماند؟ نه والا.
خلاص
        

          فکر نمیکنم هیچ سفرنامه ای بتونه جای سفر را  برای کسی پر کند. تجارب  آدم ها  از سفر ، مثل اثر انگشتشون  متفاوت از هم دیگر است اما ... اما زمانی که به هر دلیل دستمون کوتاهه و نمیتونیم تجربه های  خودمون رو از سفر  داشته باشیم  اونوقته که شنیدن و خواندن سفرنامه ها  پرنده خیال رو راهی میکنه تا گام به گام  همراه مسافر بشه و داستان سفرش رو حس کنه . 
تا حالا مراکش نرفتم و تا قبل از اینکه کتاب رو بخونم اطلاعات چندانی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا شنیدن نام کشور مراکش برام یه حس خوب  متفاوت ایجاد میکرد که البته در حین خوندن کتاب  یه جورایی فهمیدم حسم درست بود ، الان خیلی بیشتر از قبل دوست دارم مراکش رو ببینم .
و اما راجع به کتاب باید بگم اولین اثری بود که از آقای ضابطیان خوندم و نمیدونم طرز دیدشون به سفر در همه سفرنامه هاشون  یکیه یا نه ولی من خودم به شخصه زاویه دیدشون رو دوست داشتم و چیزی که میخواستم  از مراکش بدونم رو بهم ارائه داد منظورم تقریبا فرهنگ و جو غالب مراکشه  ، نه صرفا یکسری اطلاعات گردشگری  ! 
و البته لزومی نداره اینو بگم ولی شیوه سانسور مطالبشون  هم خلاقانه بود .
        

          اگر تعداد معدودی از عکسها و صفحه آرایی/بندی رو فاکتور بگیریم اصلا چیز جالبی نیست و واقعا حیف کاغذه.متاسفانه منصور ضابطیان افتاده تو فاز تجاری شدن و هی بد و بدتر میشه...
        

          اولین  معیاری که در خواندن  سفرنامه‌ها به طور خاصی مهم است شناخت فضای عمومی جامعه،فرهنگ و رفتارهای مردم آنجاست. دومین مسئله  توانایی تجسم کردن مکان‌ها و دیدن آدمها و زندگی هایشان در آن اقلیم است. این دو مسئله نمای خوبی از یک کشور به مخاطب می دهد.
علاوه بر اینکه ضابطیان این دو نکته را در چای نعنا آورده است،کمی از خودش و احساس یک ایرانی در مواجهه با کشور مقصد هم چاشنی کار می کند. او به سراغ غذاها می رود و  با ذائقه‌ی ایرانی به آنها رتبه می دهد. از جای خواب و مسیرها می گوید و با فضاهای ایرانی مقایسه‌ای می کند. در مجموع سعی می کند بدون اینکه زیاد به  از خود گفتن  و "منم منم "کردن بیوفتد، مغرب (مراکش) را نشان مخاطب بدهد. انگار که همراه اوست  و مدتی به مراکش  رفته‌است.
ممکن است بگویید اینها که گفتم را همه سفرنامه‌ها دارند دیگر! من هم جواب می دهم نه.  بعضی سفرنامه‌ها متفاوتند. 
مثلا سفرنامه‌هایی که نویسنده بیشتر از تقابل دنیای درونش با تفاوت های بیرونی گفته و به مردم کشور مقصد  نپرداخته و یا سفرنامه هایی که به یک مقصد خاص در کشوری دیگر می‌پردازد. مثلا اهرام مصر،مسلما فقط  اهرام یا یک شهر نمی تواند تصویر کشور مصر را برای خواننده تداعی کند.
همین آقای ضابطیان در کتاب استامبولی  بعد از چند سفر که به ترکیه داشته،ترجیح داده از منظری عمیق‌تر به آدم ها نگاه کند و برای کسی که تا به حال ترکیه را ندیده شاید در ساختن تصویری کلی از آن کشور موفق نباشد. و گونه‌ای دیگر از سفرنامه رقم زده است.
کتاب چای نعنا کوتاه و جالب بود. خواندنش مراکش را بیشتر به ما می شناساند. 

        

          به عنوان اولین سفرنامه ای که خوندم خیلی خوب بود 
با نویسنده تو کوچه پس کوچه های کازابلانکا ، فس شفشاون مراکش  و... 
قدم زدم  از این کافه به اون کافه رفتم و مزه ها و طعم های خیالی رو چشیدم  
و بوی چای نعنایی که با ورق زدن هر صفحه مشامم را پر میکرد... 
        

          •اولین تجربه‌ی سفرنامه‌خوانی در دورانی با کمترین احتمال تجربه‌‌ی سفرداشتن.•
برای منی که راجع به این کشور هیچ ایده‌ای نداشتم، خواندنش شگفتی‌آفرین بود تا حدودی. ولی عمدتاً چون سفر وحتّی فکرکردن بهش به خاطر جناب نامحترم کرونا ازم به دوره، خواندن سفرنامه تا همین کرجی که بغل گوشمه هم آه و حسرتم را برمی‌انگیخت چه برسه به چنین جایی ک چنان معماری‌ها و ساختمان‌هایی بود اش! 
کاش عکس‌های لابه‌لای متن سفرنامه هم مثل چندین عکس ابتدای کتاب، رنگی می‌بودند تا رنگ قرمز دیوار سینمای ریف و محله‌هایی با کوچه‌های آبی‌رنگ شفشاون و حتّی گودال‌های حاوی ادرار گاو در فس که برای تمیزکردن پوست و روده‌ی گاو ازش استفاده می‌کردند رو بهتر می‌دیدم. ولی یحتمل حرکت اقتصادی‌ای جالبی نمی‌بود.:-"
        

          "ترسا و فرانس نماد ادم هایی هستند که شاید برای خیلی ها یک رویا باشند. ادم های زندگی در لحظه ... ادم هایی که نه حسرت گذشته را می خورند و نه در تشویش اینده اند! درست است که نداشتن نگرانی های حداقلی مالی یا برخورداری از امکانات اولیه زندگی می تواند خیال آدم را از بعضی جهات راحت کند تا رویاهایش را تحقق ببخشد، اما شرط کافی نیست. گاهی وقت ها حتی شرط لازم هم نیست.شرط کافی این است که اهل این نوع رفتار باشی. اهل اینکه برای رویاهایت ارزش قائل باشی و برای رسیدن به آنها تلاش کنی. اصلا بدانی که می توانی با آنها کنار بیایی یا نه? اگر رویاهای ادم برایش اهمیت داشته باشد، ان را می گذارد در صدر فهرست کارهایی که باید بکند. هزینه اش را هم می پردازد. حتی اگر ضرر کند. حتی اگر شکست بخورد. اما سرش را بالا میگیرد که من راه را رفتم و شکست خوردم."
        

          Very repetitive, barely informative, and even kinda racist. Plus, I'm really sick of these vague black and white photos the author puts in his books that you can't see a damn thing in. They could simply upload the original photos somewhere and then link it via a QR code.
        

          ضابطیان عجب جسارت و جرئتی داره
شاید بخاطر اینه که من پیر شدم
پا شده رفته مراکش 
خوب البته
من هم به کمک سفرنامه‌اش همسفرش بودم
        

          یادم باشه بهار ۱۴۰۰ با ضابطیان رفتم مراکش...
به طور کلی اگر به سفرنامه علاقه نداشتم ممکن بود یه ستاره کمتر بدم
داستان یکم بی هیجان و با جزئیات ناکارآمد همراه بود
یک مشکل دیگه اش هم بیان بیش از حدِ نظرات شخصی بی ربط بود
ولی در کل از اینکه تو کوچه های مراکش قدم زدم، چندین بار چای نعنا خوردم، بوی شکوفه های پرتقال ریاذ رو استشمام کردم و با نسیم خنکِ کنار حوض آبی ریاذ خنک شدم راضی ام
        

          انتظار داشتم که این کتاب بخش  بیشتری از کشور مراکش رو به مخاطب نشون بده، بنظرم به عنوان یک نویسنده خیلی خوب به مراکش نگاه نکردن و ما بیشتر شاهد خاطره نویسی آقای ضابطیان در مسافرت هستیم.
        

          این کتاب سفرنامه است در مورد کشور مراکش. کشوری در قاره آفریقا. کشوری که مردمی مسلمان و اهل تسنن دارد. کشوری که من  تازه در این کتاب متوجه شدم اسم اصلی آن مراکش نیست و تا حدودی  با مردم و فرهنگ آن آشنا شدم. 
کتاب سفرنامه ای کوتاه است با لحن طنز. در کل میشه گفت اطلاعات خوبی از کشور و شهرهای مختلف مراکش  به خواننده می دهد ولی به سیاق همه سفرنامه های از این دست جامع و کامل نیست.
این کتاب اولین تجربه من از گوش دادن به کتاب های صوتی بود. به همین خاطر نمی دانم خود کتاب اصلی عکس هایی از کشور و مردم مراکش دارد یا نه؟ که البته من این مشکل را با کمک جستجو در گوگل حل کردم.☺️ 
واما طراحی جلد کتاب: به نظرم اصلاً جذاب نیست.
        

          یک سفرنامه‌ی جذاب درباره‌ی مراکش! 
دومین سفرنامه‌ای که از منصور ضابطیان خواندم. 
فهمیدم که هر از گاهی برای به دست آوردن حس و حال خوب باید یک سفرنامه بخوانم. و سفرنامه‌های ضابطیان یکی از بهترین گزینه‌ها هستند... 
        

          انقدر سفرنامه‌های جناب ضابطیان زیباست که کتاب را دو روزه تمام کردم. این بار با جناب ضابطیان به مراکش سفر کردیم. 
قلم عالی. توضیحات عالی. در کل همه چی خوب بود. 
اگر دلتان سفر می‌خواهد و فعلا شرایط سفر رفتن ندارید. پیشنهاد می‌کنم سفرنامه‌های جناب ضابطیان را بخوانید.
        

          📄 #یادداشت 
📘 #چای_نعنا
🖋️ #منصور_ضابطیان
📚#انتشارات_نشر_مثلث


چای نعنا کتاب سفرنامه آقای ضابطیان به کشور مراکش است. قبلا کتاب سباستین را از همین نویسنده خوانده بودم البته به صورت صوتی و از زبان خود نویسنده و از معدود کتابهای صوتی با خوانش نویسنده بود که پسندیدم و لذت بردم چون تدوین صوتی خوبی داشت.
تعریف چای نعنا را در همخوانی آن کتاب از دوستانم شنیدم و شاید همین انتظار من از کتاب را بالا برده بود. من سفرنامه های زیادی نخوانده‌ام پس نمیتوانم نظر کارشناسی بدهم اما به طور کلی نوشته‌های آقای ضابطیان ساده و صمیمی است شناخت عمیقی به انسان نمی‌دهد اما اطلاعات کلی از آن کشور می‌دهد که برای من مثمر ثمر است. او با مردم کوچه و بازار برخورد دارد و آن کشور را از دریچه چشم خودش برای ما شرح می‌دهد. از بین جاهایی که در کتاب توصیف شده بود باغ ماژورل برایم جذاب بود که در موردش در اینترنت جستجو کردم و فیلمی کوتاه از آن دیدم.
صفحه آخر کتاب توصیف کلی و جالبی از مراکش ارائه شده بود که پسندیدم.
در کل من کتاب را دوست داشتم و دید کلی خوبی در مورد مراکش به من داد.
از گروه همخوانی برای انتخاب این کتاب متشکرم.

دی ١۴٠٣

@BargiAzDanesh 🌱🌾
.
.
        

          قبل ترها از خوندن سفرنامه ها فراری بودم، به خاطر جزییات زیاد و توصیفات خسته کننده اونها.. تا اینکه چای نعنا رو خوندم؛ نوشته ها و عکس های منصور ضابطیان از سفر به مراکش.

لحن کتاب خودمونی و شیرین و ساده است، توصیفات نویسنده از جاهایی که رفته اونقدر ملموسه که حس میکنی تو اون لحظه همراهش توی کوچه ها و شهرهای مراکش قدم برمیداری، عکس ها هم مکمل کلمات اند.

دوستش داشتم و به کسانی که عاشق سفرن اما فرصت و امکانش را ندارن پیشنهاد میکنم.