کسی که کتاب میخواند (مخصوصا سفرنامه) هزاران زندگی را قبل از مرگش زندگی میکند.
        

          تعریف سفرنامه‌های منصور ضابطیان رو زیاد شنیده بودم و فکر میکردم خیلی خوشم بیاد. ولی اونقدر که فکر می‌کردم جذاب نبود. بعضی اطلاعاتش جالب بودن مثل اینکه مراکش اسم کشور نیست و اسم یکی از شهرهای بزرگشونه، بعضی اتفاقا و کاراش جالب بود مثل اینکه گشته بود خبرنگاری که فلان قدر سال قبل درباره یه کافه توی یه شهر مراکش نوشته بود رو پیدا کرده بود و باهاش ارتباط گرفته بود، ولی به عنوان یک ماجرای منسجم، یه چیزی که از کلیتش بشه برداشت خاص و ماندگاری داشت چیزی به من نداد. 
شاید اگه انگیزه قوی‌تری از این سفر داشت یا به دنبال جواب سوالی می‌رفت برام جذاب‌تر بود.
البته کسی که پول و امکان سفر رو داره حق داره بی‌ هیچ انگیزه خاصی به همه جا سفر کنه و خوش بگذرونه. تو رو سننه قربونت برم:)
        

          سفرنامه مراکش هم مثل سفرنامه کوبا که از ضابطیان خواندم خوب و روان و دلنشین بود. حس و حال شهر ها و مکانها را خوب منتقل میکرد.
        

          یک سفرنامه‌ی جذاب درباره‌ی مراکش! 
دومین سفرنامه‌ای که از منصور ضابطیان خواندم. 
فهمیدم که هر از گاهی برای به دست آوردن حس و حال خوب باید یک سفرنامه بخوانم. و سفرنامه‌های ضابطیان یکی از بهترین گزینه‌ها هستند... 
        

          فکر نمیکنم هیچ سفرنامه ای بتونه جای سفر را  برای کسی پر کند. تجارب  آدم ها  از سفر ، مثل اثر انگشتشون  متفاوت از هم دیگر است اما ... اما زمانی که به هر دلیل دستمون کوتاهه و نمیتونیم تجربه های  خودمون رو از سفر  داشته باشیم  اونوقته که شنیدن و خواندن سفرنامه ها  پرنده خیال رو راهی میکنه تا گام به گام  همراه مسافر بشه و داستان سفرش رو حس کنه . 
تا حالا مراکش نرفتم و تا قبل از اینکه کتاب رو بخونم اطلاعات چندانی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا شنیدن نام کشور مراکش برام یه حس خوب  متفاوت ایجاد میکرد که البته در حین خوندن کتاب  یه جورایی فهمیدم حسم درست بود ، الان خیلی بیشتر از قبل دوست دارم مراکش رو ببینم .
و اما راجع به کتاب باید بگم اولین اثری بود که از آقای ضابطیان خوندم و نمیدونم طرز دیدشون به سفر در همه سفرنامه هاشون  یکیه یا نه ولی من خودم به شخصه زاویه دیدشون رو دوست داشتم و چیزی که میخواستم  از مراکش بدونم رو بهم ارائه داد منظورم تقریبا فرهنگ و جو غالب مراکشه  ، نه صرفا یکسری اطلاعات گردشگری  ! 
و البته لزومی نداره اینو بگم ولی شیوه سانسور مطالبشون  هم خلاقانه بود .
        

          انقدر سفرنامه‌های جناب ضابطیان زیباست که کتاب را دو روزه تمام کردم. این بار با جناب ضابطیان به مراکش سفر کردیم. 
قلم عالی. توضیحات عالی. در کل همه چی خوب بود. 
اگر دلتان سفر می‌خواهد و فعلا شرایط سفر رفتن ندارید. پیشنهاد می‌کنم سفرنامه‌های جناب ضابطیان را بخوانید.
        

          📄 #یادداشت 
📘 #چای_نعنا
🖋️ #منصور_ضابطیان
📚#انتشارات_نشر_مثلث


چای نعنا کتاب سفرنامه آقای ضابطیان به کشور مراکش است. قبلا کتاب سباستین را از همین نویسنده خوانده بودم البته به صورت صوتی و از زبان خود نویسنده و از معدود کتابهای صوتی با خوانش نویسنده بود که پسندیدم و لذت بردم چون تدوین صوتی خوبی داشت.
تعریف چای نعنا را در همخوانی آن کتاب از دوستانم شنیدم و شاید همین انتظار من از کتاب را بالا برده بود. من سفرنامه های زیادی نخوانده‌ام پس نمیتوانم نظر کارشناسی بدهم اما به طور کلی نوشته‌های آقای ضابطیان ساده و صمیمی است شناخت عمیقی به انسان نمی‌دهد اما اطلاعات کلی از آن کشور می‌دهد که برای من مثمر ثمر است. او با مردم کوچه و بازار برخورد دارد و آن کشور را از دریچه چشم خودش برای ما شرح می‌دهد. از بین جاهایی که در کتاب توصیف شده بود باغ ماژورل برایم جذاب بود که در موردش در اینترنت جستجو کردم و فیلمی کوتاه از آن دیدم.
صفحه آخر کتاب توصیف کلی و جالبی از مراکش ارائه شده بود که پسندیدم.
در کل من کتاب را دوست داشتم و دید کلی خوبی در مورد مراکش به من داد.
از گروه همخوانی برای انتخاب این کتاب متشکرم.

دی ١۴٠٣

@BargiAzDanesh 🌱🌾
.
.
        

          اولین کتابی که از منصور ضابطیان خواندم.و اولین سفرنامه ای که خواندم‌.
کتابی خوب ،که از آن دسته کتاب های است که خواننده  می‌گوید تا ص فلان می‌خوانم و بقیه اش برای بعدا ، اما هیچوقت نمی‌شود چون کتاب خودش را به خواننده جذب می‌کند و واقعا جذاب است.بنظرم تنها ضعفش برای من ،که از نظر خیلی ها شاید حسن باشد این بود که بیشتر به جزئیات سفر پرداخته بود‌ و خیلی چیز های کلی برای معرفی کشور مانند تاریخ،اماکن دیدنی و ... صرف نظر شده بود یا خیلی کم به آن ها پرداخته شده بود. در هر صورت بسیار از خواندش و سفر یک روزه ام به مغرب یا مراکش خودمان راضی هستم.(تو پرانتزی بگم حتما با چای نعنا بخوانید)
        

          لذت بخش بود
        

          انتظار بیشتری داشتم
        

          توصیه می کنم کتاب های منصور ضابطیان را پشت سر هم نخوانید!...
پشت سر هم خواندن این نوع کتاب ها از جذابیت کشف نکات جالب کم می کند و لذت کتاب خونی را می گیرد.
        

          مراکش سرزمین مهربانی است. سرزمین  طلوع های نارنجی و مخملی و غروب هایی آمیخته با اذان های  برآمده از قلب، بدون بلندگو های قلابی. مراکش برای هر کسی چیزی دارد که عاشقش شود و ....( بخشی از متن کتاب)
مثل همیشه  آقای ضابطیان ما را با کوچه پس کوچه ها آشنا میکنه جاهایی که توریست ها و یا  سفر نامه نویس های دیگه سراغ اش نمیرن
خودشون هم اشاره میکنه در سفرنامه های جای تجربه های شخصی نویسنده  در برخورد با آدم هایی از فرهنگی دیگر خالی ست.
فک نمی کردم   دلم بخواد به کشوری از قاره سیاه سفر کنم
شباهتی بین ایران و مراکش  پیدا کردم.
مراکش محل برا  آرامش با رنگ هاست.
درمورد فیلم کازابلانکا هم  یه فکت شوکه کننده در کتاب اومده که  طرفداران این فیلم خوبه بدونن.

        

          از اونجایی‌که اولین کتاب سفرنامه‌ایه که خوندم، میتونم بگم متفاوت‌ترین کتابی بود که تا الان خوندم.
حالا دلم میخواد برم کازابلانکا و مسجدِ حسن ثانیِ بنا شده روی آب رو از نزدیک ببینم و اذان رو از اونجا بشنوم، برم طنجه یه سر به رستوران حسن آقا بزنم و کباب ماهی بخورم! یه صبح تا شب رو  تو کوچه های آبی رنگ و تودرتوی شفشاون بگردم، برم به فس و گورستان سیدی ابوبکر روی تپه رو ببینم که به قول ضابطیان انگار مرده‌ها از بالا به زندگیِ زنده‌ها ناظرن!
 و اما شهر مراکش و باغ ماژورل و قصرهای قدیمی‌ش. راستی مراکش اسم یکی از شهرای کشور morocco هست،  ولی ما ایرانیا با اسم مراکش این کشور رو میشناسیم، جالب بود برام!

در مورد امتیاز، یه جاهاییش میگفتم ۳ ستاره براش خوبه یه جاهاییش میگفتم ۲.۵ ستاره، باز میرفتم جلوتر نظرم میشد ۳.۵  ولی وقتی کتابو تموم کردم دلم نیومد کمتر از  ۴ ستاره بهش بدم! 
کتاب یه تعداد عکس هم داره ولی سیاه و سفیده. پیشنهادم اینه که وقتی کتاب رو میخونید حتما یه گوشی موبایل پیشتون باشه که همزمان اسم مکان‌ها رو سرچ کنید و عکسهای بیشتر و رنگی ازشون ببینید تا از این سفر کاغذی بیشتر لذت ببرید:)
        

          پیشنهادم این است جرعه جرعه کتاب را بخوانید مثل سفری که در چند روز به شهرهای مختلف‌ یک کشور می‌روید و تلاش می‌کنید تجارب جدید کسب کنید.
        

          آشنایی و علاقه من به منصور ضابطیان برمیگرده به روزهایی که رادیو هفت از تلویزیون پخش میشد و من مینشتم پای صحبت هاشون با اون صدای دلنشین و آرامش بخششون.
برای همین حتا قبل از خوندن نظرات بقیه و در نهایت خوندن خود کتاب هم،مطمئن بودم از کتاب لذت میبرم. به طوری که دچار احساسی شدم که خیلی وقت بود موقع خوندن کتاب به سراغم نیموده بود. احساس ترس از تموم شدن کتابی که کلی باهاش ارتباط برقرار کردم!
لذت واقعی سفر رو من دو سال پیش وقتی که برای اولین بار تونستم با آدم های محلی کشوری دیگه ارتباط برقرار کنم، باهاشون تو کافه ها بشینم و وقتی هم اونا اومدن ایران منم تو تهران برگردونمشون فهمیدم.
برای همین لذت منصور ضابطیان رو از معاشرت با آدم های نازنین مراکشی عمیقا درک کردم و قلم روونشون به من اجازه داد بار دیگه به معجزه سفر و لذت هم صحبتی با مردمان بیگانه پی ببرم.
اونقدر از کتاب لذت بردم که جلوی خودم رو گرفتم و بلافاصله بعد از اتمام این کتاب سراغ سفرنامه دیگر ایشون موآ نرفتم تا بتونم اون کتاب رو چند هفته دیگه تو سالن ترانزیت فرودگاه وقتی اینبار خودم هم دارم میرم سفر بخونم!
        

          به نام خدا
«چای نعنا» عنوان دومین کتابی است که از منصور ضابطیان خوانده ام. واقعیت این است که دلم میخواست پیوستگی روایت ها بیشتر بود. نویسنده خاطرات خود را درباره سفر به شهرهای مختلف مراکش توصیف می کند. به سبب توصیفات خوب، علاقمند شدم که در صورت امکان سفری به مراکش داشته باشم.   هر چند به نظرم این امکان بود تا متن جذاب تری نوشته شود. مراکش و چای نعنا ...
        

          روان و دلنشین بود،  لذت بردم. نظر شخصیم اینه  اگه بیشتر بامردم صحبت میکرد و از آداب و رسوم و خلقیات و دغدغه هاشون بیشتر می گفت،  به نظرم  اون بعد اجتماعیش کامل تر می شد. 
        

          من سفرنامه خیلی دوست ‌دارم 
حالا میخواد قوی باشه یا ضعیف!
چای نعنا از این جهت که تصاویر همراه متن آورده شده بود ، این کتاب رو متمایز میکرد با باقی سفرنامه هایی که خونده بودم و به جذابیت کتاب می افزود😃
لذت بردم از مطالعش 👌🏻

        

          اولین اثری بود که از منصور ضابطیان می‌خوندم
قبلا تعریف آثارش رو شنیده بودم
اما اصلا در حد انتظارم نبود
انگار که خاطره نگاری باشه یه جورایی
خوب بود ولی نه اونقدری که توقع داشتم
صرفا به عنوان یه کتاب برا استراحت ذهن می‌شد بهش نگاه کرد.
        

          مدت ها بود که دوست داشتم سفرنامه های ضابطیان را بخوانم اما همیشه فکر می کردم احتمالا برایم جذابیتی نداشته باشد که اتفاقات سفر کسی دیگر را بخوانم و شاید بیشتر حسرت بخورم. بالاخره خیلی اتفاقی سفرنامه مراکش را برداشتم و گفتم چند دقیقه می خوانم و میگذارمش کنار. این چند دقیقه شد چند ساعت و در یک نشست کتاب تمام شد!
برای من هم مثل خیلی ها مراکش بیشتر یادآور فیلم «کازابلانکا» با بازی همفرى بوگارت و اینگرید برگمن و دیگر فیلم هایی مثل متفق بود (ضدحال بدی است که می فهمم کازابلانکا را در آمریکا فیلمبرداری کرده اند نه در مراکش!).
رابطه مراکش با ایران به دلیل اختلافات سیاسی (ناشی از پناه دادن مراکش به محمدرضا پهلوی) چندان خوب نبوده و بعد از 35 سال دوباره از سرگرفته شده است و حالا مقصد سفر ایرانی ها شده است.
ضابطیان در سفر 20 روزه اش به مراکش از شهرهای کازابلانکا، طنجه،،شفشاون، فس، مراکش(نام یکی از شهر های مراکش) دیدن می کند.
نثر پخته، روان و ساده نویسنده و نگاه جامعه شناسانه و انسان شناسانه او در مواجهه با فرهنگ و روابط اجتماعی، نوشته های ضابطیان را خاص و متفاوت کرده است. برای من، طنز کلام نویسنده ویژگی مهم تری است که باعث می شود بیشتر با او همراه شوم.
روایت داستان گونه نویسنده از طول سفر و پرداختن به جزئیات باعث می شود که خواننده به خوبی با او همراه شود. بعد از خواندن کتاب این احساس را داشتم که انگار ساختمان های سفید کازابلانکا، کوچه های آبی شفشاون، بازارهای سنتی مدینا، کافه های ساده و اذان پیرمرد های مراکشی برایم غریبه نبود و همه آنچه در کتاب خوانده بودم را زندگی کردم.

بخشی از کتاب
مراکش سرزمین مهربانی است. سرزمین طلوع های نارنجی و مخملی و غروب های آمیخته با اذان های برآمده از قلب، بدون بلندگو های قلابی. مراکش برای هرکس چیزی دارد که عاشقش شود و عاشقش بماند و در دل آرزو کند که دوری دوباره این هوا را بغل بگیرد و عاشقی کند.