یادداشت محمد مهدی شاطری

        از منصور ضابطیان ممنونم و خوشحالم از اینکه چندتا از کتاب‌هایش را با لذت خواندم. اما بعد از این کتاب تصمیم گرفته‌ام که دیگر از او اثری را نخوانم. نه اینکه کتاب‌هایش ارزش پایینی داشته باشد، نه! بلکه احساس می‌کنم دیگر چیز جدیدی در آن‌ها یافت نمی‌کنم و یکسری الگوی تکرار شونده وجود دارد که دیگر دارد دلم را می‌زند. 

چای نعنا را نیز به نسبت سایر آثاری  که از او خواندم کمتر دوست داشتم. از توصیف و پرداخت به صحنه سینما هم خوشم نیامد و به نظرم در شان اثر و قلم جناب ضابطیان نبود و صحبت از آن لزومی نداشت. البته این نظرم اصلا منطقی نیست. کاملا احساسی هست و موقع خواندن آن بخش چون فوق‌العاده اعصابم بهم ریخت چنین می‌گویم و اگر نه قطعا یک سفرنامه‌نویس گاه باید به وقایع این چنینی نیز بپردازد😁🥲