چند گونه یادداشت در این کتاب هست. 
یکی یادداشتهای مربوط به بررسی عملکرد کاری که در اینها دولت آبادی پیشرفت کار نوشتن مخصوصا رمان کلیدر را توضیح میدهد. 
یکی یادداشتهای سرگشتگی که اوائل کتاب بیشتر است و فقط از روی سرگشتگی نویسنده در برابر مناسبات جهان درون و بیرونش نوشته شده.
یکی هم یادداشت های مرتبط با وضعیت جامعه و مردم ایران که حجم اینها از همه بیشتر است و بعد از تمام شدن کلیدر بیشتر و مفصل تر هستند. در این یادداشت ها عموما دولت آبادی از افول اخلاق در مردم گله میکند. من گمان میکنم این نگاه هم روی نوشتن کلیدر موثر بوده، هم نوشتن کلیدر روی این نگاه تاثیر گذاشته. ادعای اول به این شاهد که گل محمد نهایتا در مبارزه اش از مردم دست میشوید و تنها کشته میشود. ادعای دوم به این شاهد که نویسنده خودش میداند رمانش چه اهمیتی دارد و توقع دارد انعکاس ارزشهای خودش را در جامعه ببیند و نمیبیند. نه اینکه رمان پرفروش بشود (که میگوید از همان اول خوب مورد استقبال قرار میگیرد) بلکه دیدن جامعه ای که لیاقت قهرمان فداکاری مثل گل محمد را داشته باشد.
البته همه اینها را با اندک مایه ای از حیرت دارم مینویسم. چون انگار نه انگار این یادداشت ها در زمان جنگ نوشته شده اند که هر روز چندین گل محمد روی دستها تشییع میشده. به هر حال.
این سه گونه یادداشت خیلی جاها هم با هم آمیخته میشوند.
          

            مطالعه کتاب را تمام کردم. روش من در مطالعه اینطور است که در حین خواندن کتاب، اگر به مطلب جدید، جالب و یا عجیبی برخورد کنم ، آن مطلب را با ذکر صفحه یادداشت می کنم، و یا با موبایل از آن صفحه و مطلب عکس می گیرم. و بعدها مرور آن یادداشت ها و عکس ها می شود مرور دوباره آن کتاب برای من. گاهی البته در انجام این کار بی حوصله هستم و با خودم می گویم بگذار چند مطلب جمع شود، یکجا یادداشت می کنم و یا عکس می گیرم. و همین کار اشتباه محض است، چون چند بار این مسئله برایم اتفاق افتاده. بعد از گذشتن از آن مطلب پیدا کردن آن تقریبا محال است. انگار می خواهم سوزنی را در انبار کاهی پیدا کنم. و حال من بعد از اتمام مطالعه نون نوشتن همین است. کاش همان موقع بعضی لغات نامانوس و یا جدید را یادداشت کرده بودم، لغات و عباراتی مانند: 
برخوردهائی که گه گاه با هم داشته بودیم! (داشتیم بهتر نیست؟)
در پس پشت اندیشه ام!
شاخه های یخین (منظورشان همان یخی بوده است!)
و ..... 
بعضی قسمت های کتاب را نفهمیدم، یا بهتر است بگویم کمتر فهمیدم. البته به موضوع آنها هم زیاد علاقه مند نیستم که بیشتر دنبال کنم (اصلا دلیل کمتر فهمیدن همین است!)، اما اکثر قسمت ها روان است و خوب نوشته شده. در مجموع از خواندن کتاب راضی هستم، بخصوص من که به مطالعه کتاب ها و یادداشت ها و مصاحبه های نویسندگان علاقه دارم، چون زوایای پنهان و به قول معروف پشت پرده زندگی آنها را نشان می دهد. تلاش و سختی های مکرر و سنگین نویسنده در خلق آثار معروف خودش مخصوصا کلیدر خواندنی است.
پ ن ۱: کتاب را از طریق نمایشگاه مجازی سال ۱۴۰۱ خریدم. و دلم تنگ شده برای پرسه زدن در غرفه های شلوغ نمایشگاه کتاب.
پ ن ۲: قبلا کتاب جای خالی سلوچ را از آقای دولت آبادی خوانده ام و راضی هستم، اما امیدوارم روزی اراده مطالعه کلیدر را پیدا کنم.
          

            
نون نوشتن  مجموعه ای از شصت گاه نوشته ی محمود دولت آبادی است که به گفته خودش آن ها را بدون هیچ تغییری منتشر کرده است تا خود و مخاطبانش را از آنچه بین سال های 59 تا 74 بر او گذشته، مطلع سازد.
پس از خواندن گاه نوشته های ابتدایی احساس میکنی با مجموعه ای از جملات قصار غیرمرتبط مواجهی. اما با رسیدن به گاه نوشته های دوازده به بعد ، ناگهان لحن صمیمانه دولت آبادی نظرت را تغییر می دهد و تو را هم درگیر احساسات و لحظه هایش می کند.

دولت آبادی در این گاه نوشته ها از هر دری سخن گفته است. از سیاست، اوضاع جامعه ایران و نگرانی اش درباره زبان و واژگان فارسی تا رنج هایی که برای خلق آثارش متحمل شده و استفاده بی نام از آن ها و حس و حال درونی اش نسبت به خانواده و مخاطبان. او بسیار عالی توانسته برخی از مفاهیم و موقعیت ها، چون سوق یافتن اجباری به مسیری که نمی خواهی را به تصویر بکشد.

-او گفت: " آدم سه جور است : مرد ، نیمه مرد و هَپلی هَپو و ..."
  و توضیح داد: " هَپلی هَپو کسی است که می گوید و کاری نمی کند. نیمه مرد کسی است که کاری می کند و می گوید. اما... مرد آن است که کاری می کند و نمی گوید." و تکرار کرد: "آن کس که نگوید و بکند مرد است." (صفحه ی 100)


          

            از جنابشان بسیار خوانده‌ایم و آموخته‌ایم اما... اجازه بدهید خودمانی بگویم! با مطالعۀ آن یا با ۲۱۴صفحه غرزدن‌های یک پیرمرد راجع به ناکامی روزگار و نامردی اطرافیان روبه‌رو می‌شوید و یا اینکه آن را واکاوی علت مشکلات ما مردم ایران به مثابه یک ملت  خواهید یافت. 

هرچه بود و هست منِ کلیدرخوانده را مجاب کرد تا «زوال کلنل» و «روزگار سپری‌شدۀ مردم سالخورده» استاد را بخوانم.
          

            یادداشتها هم‌سطح نیستند. برخی خیلی معمولی‌اند و برخی درخشان. خصوصا آن یادداشت مربوط به رویا عالی است. و نیز همه بخشهای مربوط به مادر

 یک وجه اهمیت این کتاب، ادبیات جنگ است. یادداشت‌های سالهای 60 تا 68 این کتاب را باید بخشی از تاریخ اجتماعی مردمی نا‌نوشته‌ یا منتشرنشده‌ی جنگ دانست
          

            آنی که فکر میکردم، نبود! بیشتر مشوق من برای خریدن و خواندنش طراحی جلد و عنوان کتاب و شهرت نویسنده بود، از دولت آبادی چیزی نخوانده بودم و گفتم که با این شروع کنم که اشتباه بزرگی بود و احتمالا تا سالیان زیادی به سراغ این نویسنده نروم. البته این حرف ها حمل بر بد بودن کتاب نشود، ولی آن توقعی که داشتم برآورده نشد.
امیدوارم که خیلی از تفکرات در کتاب درست شده باشد، حداقلش من که نپسندیدم! و این کتاب قلم دل چسب من را نداشت، به همین دلیل مراقب بودم که نثر و قلم به من سرایت نکند؛ والبته تفکر و اندیشه موجود در این مجموعه یادداشتها.

اما از چند لحاظ خوبی هایی داشت، این که با مجموعه ای از یادداشت های یک شخص که نمایانگر شیوه تفکر او است بدون سانسور (به گفته خودش) در اختیارت هست و اینکه از سختی ها و پیچ خم های یک مسیر که به عنوان مثال در این کتاب نویسندگی است، مطلع می شوی، و در نیمه راه کم نمی آوری.