این روزها که تازه از دل روزهای پرتنش جنگ دوازده‌روزه گذشته‌ایم، خواندن ادبیاتی که روایتگر جنگ است برایم آرامش‌بخش و تسکین دهنده شده. این داستان درباره دو دوست نوجوان است که در دل دوران پرآشوبی که زیرساخت‌های جنگ جهانی دوم شکل می‌گرفت زندگی می‌کردند. جبر جغرافیایی و آدم‌هایی که گمان می‌کنند می‌توانند برای همه تصمیم بگیرند، بر سرنوشت این دو سایه می‌اندازند و هرکدام را به انتخاب‌هایی می‌کشانند. در پایان داستان، آرزو می‌کردم کاش می‌شد پایان را جور دیگری رقم زد.
      

        این داستان از دل جامعه‌ای استبدادی روایت می‌شود؛ شهری که با میله‌های آهنی احاطه شده و بیشتر شبیه زندان است تا خانه‌ای برای زندگی. مردم این شهر مثل زندانیانی هستند که تنها کار می‌کنند و فرمان می‌برند، بی‌آنکه اختیار یا آزادی‌ای در سرنوشت خود داشته باشند.
در میان این تاریکی، شخصیتی را می‌بینیم که رویای رفتن از این شهر و یافتن آزادی را در سر می‌پرورد، اما در نقطه‌ای، او تصمیم می‌گیرد خودش را قربانی کند تا سهم آزادی را برای افراد بیشتری از این شهر به ارمغان بیاورد.
با این حال، پایان داستان ممکن است تصویری متفاوت و حتی تلخ‌تر پیش چشممان بگذارد؛ شاید تصویری که ما را وادار کند دوباره به معنای چشیدن طعم آزادی در یک‌ حکومت از نو بیندیشیم.
پ.ن: این کتاب را در روزهای جنگ ایران و اسراییل خواندم.