کتاب دوم «مدرک» از سه‌گانه‌ی دوقلوها نوشته‌ی آگوتا کریستف، با ترجمه‌ی روان اصغر نوری، هم مثل اولی انقدر جذبم کرد که نتونستم زمین بذارمش.
این‌بار برخلاف جلد اول، شخصیت‌ها اسم دارن، اما همچنان اون لحن سرد، ساده و روایت خشک با ته‌مایه‌ای از طنز، توی تمام داستان جاریه.
پایان‌بندی هم واقعاً غافلگیرکننده و جالب بود.
بی‌صبرانه منتظر خوندن جلد سومم..
      

        این کتاب رو در یک روز و نصفی خوندم. انقدر جذبش شدم که لحظه ای نتونستم زمینش بذارم.
قصه از زبان دو برادر دوقلو روایت می‌شه، بی‌نام، بی‌تاریخ، بی‌جغرافیا. وسط یک جنگ هستیم، ولی نه اسم جنگ رو می‌دونیم، نه اسم کشور یا حتی شخصیت‌ها. همه‌چیز از نگاه دو راوی که خودشون رو "ما" خطاب می‌کنن، تعریف می‌شه. در صفحات ابتدایی کتاب، کم‌کم می‌فهمیم  که با دنیایی تلخ، دردناک و گاهی خنده‌دار طرفیم.
نویسنده تجربه‌ی جنگ جهانی دوم رو داشته، و ردِ رنج و خشونتی که نجربه کرده را توی روایت کتاب حس می‌کنیم، اما نه به‌طور مستقیم، سرد و طنزآلود. بعضی اتفاقات داستان به طرز تکان‌دهنده‌ای کوتاه روایت میشن. اما ضربه‌ای می‌زنن که شوکه میشی ولی مجبوری به خوندن ادامه‌ی داستان.
اگر دنبال روایتی بین طنز تلخ و سیاهی واقعیت با زبانی ساده هستین، این کتاب انتخاب خوبیه.
      

        این روزها که تازه از دل روزهای پرتنش جنگ دوازده‌روزه گذشته‌ایم، خواندن ادبیاتی که روایتگر جنگ است برایم آرامش‌بخش و تسکین دهنده شده. این داستان درباره دو دوست نوجوان است که در دل دوران پرآشوبی که زیرساخت‌های جنگ جهانی دوم شکل می‌گرفت زندگی می‌کردند. جبر جغرافیایی و آدم‌هایی که گمان می‌کنند می‌توانند برای همه تصمیم بگیرند، بر سرنوشت این دو سایه می‌اندازند و هرکدام را به انتخاب‌هایی می‌کشانند. در پایان داستان، آرزو می‌کردم کاش می‌شد پایان را جور دیگری رقم زد.
      

        این داستان از دل جامعه‌ای استبدادی روایت می‌شود؛ شهری که با میله‌های آهنی احاطه شده و بیشتر شبیه زندان است تا خانه‌ای برای زندگی. مردم این شهر مثل زندانیانی هستند که تنها کار می‌کنند و فرمان می‌برند، بی‌آنکه اختیار یا آزادی‌ای در سرنوشت خود داشته باشند.
در میان این تاریکی، شخصیتی را می‌بینیم که رویای رفتن از این شهر و یافتن آزادی را در سر می‌پرورد، اما در نقطه‌ای، او تصمیم می‌گیرد خودش را قربانی کند تا سهم آزادی را برای افراد بیشتری از این شهر به ارمغان بیاورد.
با این حال، پایان داستان ممکن است تصویری متفاوت و حتی تلخ‌تر پیش چشممان بگذارد؛ شاید تصویری که ما را وادار کند دوباره به معنای چشیدن طعم آزادی در یک‌ حکومت از نو بیندیشیم.
پ.ن: این کتاب را در روزهای جنگ ایران و اسراییل خواندم.