یادداشت Alemeh Afzali

        سه‌گانه‌ی «دوقلوها» با سه کتاب دفتر بزرگ، مدرک و دروغ سوم، یکی از بهترین تجربه‌های کتاب‌خوانی من در سال‌های اخیر بود.
در داستان اول، به شخصیت‌ها اعتماد می‌کنی؛ در دومی، به چیزی شک می‌کنی؛ و در سومی، شاید به نقطه‌ی فروپاشی تمام آن اعتمادی برسی که از ابتدا ساخته بودی.
این کتاب‌ها خواننده را به دل یک بازی ذهنی می‌برند؛ جوری که حس می‌کنی در نقش یک کارآگاه هستی که باید حقیقت ماجرا را کشف کند.
از آن دسته آثاری که می‌شود گفت به تعداد خوانندگانش روایت‌های متفاوت دارد. هرکسی با ذهن خودش، با تجربه‌ی خودش، حقیقتی تازه از این داستان بیرون می‌کشد.
کوتیشنی که از کتاب سوم گذاشتم، بخشی بود که عمیقاً مرا به فکر فرو برد. احساس می‌کنم نویسنده، در لایه‌های تو‌در‌توی این داستان، تلاش می‌کند ما را با واقعیتی تکان‌دهنده روبه‌رو کند:
این‌که جنگ، بی‌رحم و ویرانگر است؛ آن‌قدر سهمگین که گاهی آدم‌ها برای دوام آوردن، مجبور می‌شوند روایت بسازند، داستان بنویسند، خیال کنند…
در این داستان، حقیقتی قطعی وجود ندارد. این خواننده است که باید تکه‌های پازل را کنار هم بچیند و حقیقت خودش را بسازد.