گذری به تاریخ، رد دلِ یک رفاقت تلخ

نویسنده یهودی‌زاده است. پس یهودی‌ها را خوب می‌شناسد و تویِ رمانِ کوتاهش، خوانندگان کارِ سختی ندارد که هیچ، لذت هم می‌برند. نقاشِ چیره‌دستی هم است. پس خیالمان از تصویرسازی‌هایِ کتاب راحت است؛ کیف می‌کنیم. قصه‌ای که روایت می‌شود هم سر و ته دارد و پرکشش است. نویسنده، زمینه‌ی تاریخیِ رمان را ظاهرا تجربه کرده. چون 1901 دنیا آمده و جنگ‌های جهانی را و اوضاعِ آلمان و اروپا را به چشم دیده. پس می‌شود به لایه‌هایِ زیرینِ رمان هم اعتماد کرد.
همه‌ی این‌ها را بگذارید کنارِ شیوه‌ای که برایِ روایتِ درون‌مایه‌اش استفاده کرد. نوجوانِ یهودی، که ظاهرا خودِ نویسنده است، دوست دارد با پسرِ نوجوانِ دیگری که از بزرگان است و مادرش از یهودی‌ها متنفر است، دوست شود. از همین قصه‌ی به ظاهر ساده مضمونی تاریخی برای رمان درمی‌آید با محوریت هیتلر است و نازی. و دشمنی آن‌ها با یهودی‌ها. گرچه هیتلر در سایه‌ی رمان است. دیگر به خودتان زحمت بدهید و 112 صفحه‌ای بخوانید تا در دلِ یک رفاقتِ تلخ، گذری به دلِ تاریخ داشته باشید.

یک نکته‌ای که در این اثر بود، توصیفاتی و استفاده از کلماتی بود که نوجوان‌ها استفاده می‌کردند. انگار ِمناسب سن‌شان نبود. گرچه مدرسه‌ی بزرگی درس می‌خواندند. اما برای پسرِ 16 ساله، این همه دایره‌ی گسترده‌ی طالاعات و مطالعات کمی بعید بود. البته شاید برخی کلمات در ترجمه‌ی مهدی سحابی آمده در آلمانی منظورِ خاصِ دیگری داشته. ولی هر چه هست، دارم به نویسندگانِ آلمانی علاقمند می‌شوم.
جالب است بدانید که «گیرنده شناخته نشد» اثر تیلور هم بر همین پیرنگ و قصه و مضمون می‌چرخید.
        

          هی! این کتاب, برای اینکه تونست اینقــــــــــــــدر غافگیرت کنه, واقعا مستحق 5 ـه!
کنراد!!!:(((((

+با تشکر از حانیه و آرمینا برا کتاب :)
        

          برایِ من(و شاید خیلی از کسایی که خوندنش) ارزشِ این کتاب به پایانشه.
ولی لطفا اگه تصمیم گرفتید بخونید، با این هدف نخونید که قراره آخرش غافلگیر بشید، کلا هر کتابی رو با تصور غافلگیرشدن بخونید ممکنه ناامیدتون کنه!
لطفا از روندِ داستان و لحظاتش لذت ببرید.

این کتاب هم حرف‌های زیادی برای گفتن داره، از دوستی، جنگ و از تفاوت‌های خواسته و ناخواسته‌ای که آدم‌ها با هم دارن و این تفاوت‌ها می‌شه عاملِ رنج کشیدن و قضاوت‌شدنشون…

داستان درباره‌ی دو تا دوسته، دو تا پسر بچه که به نظر می‌رسه با هم خیلی متفاوتن، ولی در اصل خیلی هم با هم‌دلن و ارتباطِ زیبایی دارن.

قصه رو «هانس» برای ما تعریف می‌کنه، از روزی که حس کرد «کنراد» می‌تونه دوستِ خوبی براش باشه. شروعِ دوستیِ هانس و کنراد باعث شد دلم بخواد دوباره به دوران کودکی و نوجوونی خودم برگردم و دوباره اون حسِ خالصانه دوست پیدا کردن و دوست موندن رو تجربه کنم.

کتابیه که اولش بوی دوستی و صمیمیت داره، ولی از اون‌جایی که زندگی همیشه زیبا نمی‌مونه این دوستی و صمیمیت هم قراره آسیب‌هایی ببینه. 

اگه می‌خواید یک کتابِ کم‌حجم و کوتاه بخونید که «ارزشِ مطالعه» هم داشته باشه، به نظرم این می‌تونه انتخابِ خوبی باشه.
        

          پایان کتاب بشدت غافلگیرم کرد، خیلی غم انگیز بود...
از نظر من شاهکار بود و مطمئنم تا ابد در حافظه ام حک خواهد شد.
        

          درخشان، غم‌انگیز، با پایانی شدیداً غافلگیرکننده.
        

          داستانِ دوستیِ دو نوجوانِ آلمانی، دو پسرِ شانزده‌ساله، یکی یهودی و دیگری منسوب به خانواده‌ای اشرافی. اما دریغ که دیری نمی‌پاید و سیلِ غارت‌گرِ حوادثِ سیاسی بنیادِ این رفاقتِ ناب را برمی‌کَنَد و سرنوشتِ این دو نوجوان را به‌کلّی دگرگون می‌سازد.
        

          فکر میکنم ارتباط این ماجرا با ماجرای کتاب «گیرنده شناخته نشد» اثر کاترین کرسمن تیلور بیش از نزدیک بودن موضوع کلی یا ژانر است. شاید، گویی دوستانی با روایت‌هایی مختلف و نگاهی متفاوت و البته نزدیک واقعه‌ای تلخ را تعریف می‌کنند.
        

          بینظیییییر 
        

          «دوست بازیافته» داستانی نوشته فرد اولمن، نویسنده و نقاش آلمانی درباره رابطه پرفراز و نشیب دو دوست به نام‌های هانس و کنراد در زمان حکومت نازی‌ها است.

در گرماگرم زمانه‌ی پرآشوب و رویدادهای سرنوشت‌سازی که به استقرار نظام هیتلری در آلمان انجامید، دو نوجوان هم‌مدرسه‌ای زندگی به‌ظاهر آرام و بی‌دغدغه‌ای را می‌گذرانند. از این دو یکی یهودی و دیگری از یک خاندان برجسته‌ی اشرافی است. آشنایی و دوستی ساده‌ی دو همشاگردی دوام چندانی نمی‌یابد و کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی آن دو را کم‌کم از هم جدا می‌کند.

کتاب كوتاه و با پایانی جذاب و بهت‌آور است. شباهت زیادی با کتاب «گیرنده شناخته نشد» دارد؛ اما به نظر من گیرنده شناخته نشد به نسبت اثر پرکشش و خوش‌خوان‌تری بود.
حداقل برای من تا نیمه کمی کسل کننده بود اما پایان غیرمنتظره و درخشان کتاب باعث شده تا مجموعا مورد قبول و ماندگار باشد.
        

          راستش کتابی نبود که خیلی به دلم بشینه ولی اصلا مهارت نویسنده رو انکار نمی کنم و پایان فوق العاده ای داشت در کل کتابی خوبی بود ولی من سیر داستان و دوست نداشتم
        

          دوست بازیافته یکی دیگه از اون داستانهای محشره که تا آخرش متوجه نمیشی که چقدر این داستان عالیه ولی وقتی تموم میشه پیش خودت میگی اوف چی شد!!! داستان دوستی دو نوجوان در آلمان، یکی یهودی و یکی از یک خاندان اشرافی که سرنوشت اونها رو به راه های مختلفی می‌کشه.ه
        

          خیلی جذاب بود،اخرشم که😶🍃
فقط کاش یکم طولانی‌تر بود🥲
        

          به طرز حیرت انگیزی 《شاهکار کوچک》 برازندش بود.
کلا دوبار از سر کتاب از اول تا آخرش بلند شدم
یک بار برای باز کردن در و بار دوم وقتی به ۵ صفحه آخر رسیدم. کتاب را گذاشتم کنار و چند نفس عمیق کشیدم و ذهنم رو جمع و جور کردم تا ببینم پایانش چطور می‌شود و من را تکاند! کتاب بلند شد و من را تکان تکان داد. واقعا فوق العاده بود و آن چند لحظه‌ای که از کتاب جدا شدم هم ناراحتم کرد...
        

          غنی ترین ثروت آدمی دوستِ اوست.
داستانی کوتاه و زیبا با پایانی غافلگیر کننده.
        

          "دوست بازیافته" یه کتاب کوچیکه که خوندنش کمتر از یک ساعت وقت شما رو میگیره و داستان جالبی داره با ریتمی منظم و تمیز.
کتاب در مورد همه چیز هست، سیاست، زندگی اجتماعی و دوستی، مذهب، تاریخ و... اما ویژگی اصلی این کتاب توصیفات هنرمندانه و ظریف‌شه! 
از نظر من نویسنده بیشتر از  این که به داستان پرداخته باشه به توصیفات پرداخته.
در کل خوب بود،ترجمه خوبی هم داشت. :)
        

          امان از این کتاب، امان. :))))))) جوری با احساساتم بازی کرد و تحت تاثیر قرارم داد که مطمئنم تو یادم موندگار خواهد شد. داستان درباره‌ی دو تا پسر شونزده‌ساله‌س که ارتباط و دوستی عمیقی بینشون شکل می‌گیره. ترجمه خیلی خوب بود. طرح جلد هم واقعا مرتبط به داستان بود.
دوست بازیافته از اون کتاب‌هاییه که به نظر نمی‌رسه به‌خاطر حجم کمش بتونه خیلی توصیفات کافی‌ای داشته باشه، اما همه‌چیز جوری دقیق و جزئی توصیف می‌شه که کاملاً می‌شه با داستان و کاراکترها همذات‌پنداری کرد.
و خط آخر داستان... این ضربه‌ی نهاییه و بدجوری تکون‌دهنده‌س. کل چیزهایی که در طی داستان خوندم با همین جمله اومدن جلو چشمم.
        

          اگر ضربه‌ی پایانی و آیرونیک ( با نام اثر ) این کتاب نبود، با خودم می‌گفتم حیف وقتی که گذاشتم برای خوندنش. امااااااا این پایان، امان از این پایان!  این پایان از اون پایاناست که رهاتون نمی‌کنه! از کتاب می‌زنه بیرون و بیخ گلوتون رو می‌چسبه. یا شایدم روی قفسه‌ی سینه‌تون سنگینی کنه! یا شایدم توی یه آهنگ از شجریان خودش رو تکرار کنه! خلاصه اینکه خودشو ادامه می‌ده، و در ما دریچه‌ای به جهان باز می‌کنه که من معتقدم درش معرفتی عمیق نهفته است.
راستش یه جورایی یاد پیرمرد و دریای همینگوی هم افتادم. این یک‌جا جمع شدن موفقیت و شکست، رسیدن و نرسیدن، یافتن و نیافتن، … و درک این معرفت که گاهی نرسیدن بسیااااار بزرگ‌تر و کامل‌تر از رسیدنه، گاهی نرسیدن انگار همزمان دو فعل رو در خود صرف می‌کنه؛ هم رسیدن، و هم نرسیدن!

می‌شه تا صبح درباره‌ش حرف زد بی این‌که از مست‌کنندگی این ادراک ذره‌ای کاسته شه…
        

          خیلی کتاب خوبی بود و من هنوز تو شوکم...!
شاید بعداً یه ریویوی حسابی تر نوشتم
        

          این روزها که تازه از دل روزهای پرتنش و پراضطراب جنگ دوازده‌روزه اسرائیل و ایران گذشته‌ایم، خواندن ادبیاتی که روایتگر جنگ است برایم آرامش‌بخش و تسکین دهنده شده. این داستان درباره دو دوست نوجوان است که در دل دوران پرآشوبی که زیرساخت‌های جنگ جهانی دوم شکل می‌گرفت زندگی می‌کردند. جبر جغرافیایی و آدم‌هایی که گمان می‌کنند می‌توانند برای همه تصمیم بگیرند، بر سرنوشت این دو سایه می‌اندازند و هرکدام را به انتخاب‌هایی می‌کشانند. در پایان داستان، آرزو می‌کردم کاش می‌شد پایان را جور دیگری رقم زد.

        

          تپش قلب، اشک مداوم، استیصال فراوان
پناه به کتاب 
عملیات ناموفق
01/07/15