گذری به تاریخ، رد دلِ یک رفاقت تلخ

نویسنده یهودی‌زاده است. پس یهودی‌ها را خوب می‌شناسد و تویِ رمانِ کوتاهش، خوانندگان کارِ سختی ندارد که هیچ، لذت هم می‌برند. نقاشِ چیره‌دستی هم است. پس خیالمان از تصویرسازی‌هایِ کتاب راحت است؛ کیف می‌کنیم. قصه‌ای که روایت می‌شود هم سر و ته دارد و پرکشش است. نویسنده، زمینه‌ی تاریخیِ رمان را ظاهرا تجربه کرده. چون 1901 دنیا آمده و جنگ‌های جهانی را و اوضاعِ آلمان و اروپا را به چشم دیده. پس می‌شود به لایه‌هایِ زیرینِ رمان هم اعتماد کرد.
همه‌ی این‌ها را بگذارید کنارِ شیوه‌ای که برایِ روایتِ درون‌مایه‌اش استفاده کرد. نوجوانِ یهودی، که ظاهرا خودِ نویسنده است، دوست دارد با پسرِ نوجوانِ دیگری که از بزرگان است و مادرش از یهودی‌ها متنفر است، دوست شود. از همین قصه‌ی به ظاهر ساده مضمونی تاریخی برای رمان درمی‌آید با محوریت هیتلر است و نازی. و دشمنی آن‌ها با یهودی‌ها. گرچه هیتلر در سایه‌ی رمان است. دیگر به خودتان زحمت بدهید و 112 صفحه‌ای بخوانید تا در دلِ یک رفاقتِ تلخ، گذری به دلِ تاریخ داشته باشید.

یک نکته‌ای که در این اثر بود، توصیفاتی و استفاده از کلماتی بود که نوجوان‌ها استفاده می‌کردند. انگار ِمناسب سن‌شان نبود. گرچه مدرسه‌ی بزرگی درس می‌خواندند. اما برای پسرِ 16 ساله، این همه دایره‌ی گسترده‌ی طالاعات و مطالعات کمی بعید بود. البته شاید برخی کلمات در ترجمه‌ی مهدی سحابی آمده در آلمانی منظورِ خاصِ دیگری داشته. ولی هر چه هست، دارم به نویسندگانِ آلمانی علاقمند می‌شوم.
جالب است بدانید که «گیرنده شناخته نشد» اثر تیلور هم بر همین پیرنگ و قصه و مضمون می‌چرخید.
        

          هی! این کتاب, برای اینکه تونست اینقــــــــــــــدر غافگیرت کنه, واقعا مستحق 5 ـه!
کنراد!!!:(((((

+با تشکر از حانیه و آرمینا برا کتاب :)
        

          برایِ من(و شاید خیلی از کسایی که خوندنش) ارزشِ این کتاب به پایانشه.
ولی لطفا اگه تصمیم گرفتید بخونید، با این هدف نخونید که قراره آخرش غافلگیر بشید، کلا هر کتابی رو با تصور غافلگیرشدن بخونید ممکنه ناامیدتون کنه!
لطفا از روندِ داستان و لحظاتش لذت ببرید.

این کتاب هم حرف‌های زیادی برای گفتن داره، از دوستی، جنگ و از تفاوت‌های خواسته و ناخواسته‌ای که آدم‌ها با هم دارن و این تفاوت‌ها می‌شه عاملِ رنج کشیدن و قضاوت‌شدنشون…

داستان درباره‌ی دو تا دوسته، دو تا پسر بچه که به نظر می‌رسه با هم خیلی متفاوتن، ولی در اصل خیلی هم با هم‌دلن و ارتباطِ زیبایی دارن.

قصه رو «هانس» برای ما تعریف می‌کنه، از روزی که حس کرد «کنراد» می‌تونه دوستِ خوبی براش باشه. شروعِ دوستیِ هانس و کنراد باعث شد دلم بخواد دوباره به دوران کودکی و نوجوونی خودم برگردم و دوباره اون حسِ خالصانه دوست پیدا کردن و دوست موندن رو تجربه کنم.

کتابیه که اولش بوی دوستی و صمیمیت داره، ولی از اون‌جایی که زندگی همیشه زیبا نمی‌مونه این دوستی و صمیمیت هم قراره آسیب‌هایی ببینه. 

اگه می‌خواید یک کتابِ کم‌حجم و کوتاه بخونید که «ارزشِ مطالعه» هم داشته باشه، به نظرم این می‌تونه انتخابِ خوبی باشه.
        

          اینکه این کتاب رو عزیزترین دوستم بهم داده بود لذت خوندنش رو دوبرابر کرد و خب موتور کتاب‌ خوندنم بعد کنکور کارشناسی با این روشن شد...
        

          آخ که چقدر این کتاب را دوست داشتم ...
لطیف و جذاب 
یادآور دوستی های پاک و صادقانه و بی غل و غش زمان نوجوانی 
 و چقدر خوب نوشته شده عین یک تابلو زیبای نقاشی 
 
و آخرش  .. 
جمله آخرش که غافلگیرت می کند  در حالی که  منتظرش هم هستی ...
        

          فکر میکنم ارتباط این ماجرا با ماجرای کتاب «گیرنده شناخته نشد» اثر کاترین کرسمن تیلور بیش از نزدیک بودن موضوع کلی یا ژانر است. شاید، گویی دوستانی با روایت‌هایی مختلف و نگاهی متفاوت و البته نزدیک واقعه‌ای تلخ را تعریف می‌کنند.
        

          «دوست بازیافته» داستانی نوشته فرد اولمن، نویسنده و نقاش آلمانی درباره رابطه پرفراز و نشیب دو دوست به نام‌های هانس و کنراد در زمان حکومت نازی‌ها است.

در گرماگرم زمانه‌ی پرآشوب و رویدادهای سرنوشت‌سازی که به استقرار نظام هیتلری در آلمان انجامید، دو نوجوان هم‌مدرسه‌ای زندگی به‌ظاهر آرام و بی‌دغدغه‌ای را می‌گذرانند. از این دو یکی یهودی و دیگری از یک خاندان برجسته‌ی اشرافی است. آشنایی و دوستی ساده‌ی دو همشاگردی دوام چندانی نمی‌یابد و کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی آن دو را کم‌کم از هم جدا می‌کند.

کتاب كوتاه و با پایانی جذاب و بهت‌آور است. شباهت زیادی با کتاب «گیرنده شناخته نشد» دارد؛ اما به نظر من گیرنده شناخته نشد به نسبت اثر پرکشش و خوش‌خوان‌تری بود.
حداقل برای من تا نیمه کمی کسل کننده بود اما پایان غیرمنتظره و درخشان کتاب باعث شده تا مجموعا مورد قبول و ماندگار باشد.
        

          به نام او که دوست را آفرید.
داستان شروع و پایان خوبی داره و به ویژه در ابتدای کتاب که آغاز دوستی دو شخصیت اصلی رو شرح میده، روایت دلنشینی داره. قصه، اوج و فرود چندانی نداره و به همین دلیل در اواسط قصه ممکنه مخاطب کمی خسته بشه اما اگر تحمل کنه و تا آخر ادامه بده، غافلگیری رو در پایان داستان خواهد دید. این داستانیه درباره‌ی سمت معصوم و ساده‌ی دنیا، درباره‌ی رفاقت.
        

          چقدر قلبم موقع خوندن این کتاب سنگین بود...
        

          کنراد چه دوست خوبیه
ازون دست داستان ها بود که توی ذهنم می‌مونه و به قول مترجم خیلی مختصر بی کش و قوس بود
        

          راستش کتابی نبود که خیلی به دلم بشینه ولی اصلا مهارت نویسنده رو انکار نمی کنم و پایان فوق العاده ای داشت در کل کتابی خوبی بود ولی من سیر داستان و دوست نداشتم
        

          شاید چند سال پیش  کتاب رو باید می‌خوندم تا دوستش داشته باشم. حین خوندن کتاب هر موقع درگیر توضیح دوستی و ارتباط بین دو شخصیت اصلی میشد حس میکردم این ماجراها گذشته از من. همه تجربه‌ها برام آشنا بودن، هرچند که متعلق به سال‌های قبل‌تری بودند. 
        

          واقعا واقعا خیلی کتاب قشنگی بود،یعنی هم رابطه‌ی دوستی رو قشنگ توصیف کرده بود،هم بقیه چیز ها رو. 
مکان‌ها،شخصیت‌ها،چه از نظر قیافه چه از نظر خود شخصیت،راحت میشه تصور کرد.
پایان داستان هم که باعث شد وسط روز بیفتم به گریه کردن.
داستان رو هم که شروع کردم اصلا نتوستم بزارم کنار با اینکه روند داستان اونطوری نبود که هی بخوای بدونی بعدش چی،فقط نمیتونستم بزارمش کنار.
تنها دلیلی که ۵ نمیدم هم بخاطر توصیفات زیادی برای بخش مکان هاست. درسته که الان میتونم کاخ هوهنفلس و محله‌ی هوهنلاگه و... رو چشم بسته برم،ولی وجودشون یه مقداری حواسم رو پرت می‌کرد از خط اصلی داستان.
ولی خلاصه که بخونیدش،داستان جالبه،پایان خیلی جالب‌تر(همینطور گریه‌آور)
        

          توصیف‌های عالی. پایان غافلگیرکننده.
        

          روایتی شیرین از زیبایی دنیای رفاقت و تلخ به اندازه جدایی و مرگ 

        

          دوست بازیافته یکی دیگه از اون داستانهای محشره که تا آخرش متوجه نمیشی که چقدر این داستان عالیه ولی وقتی تموم میشه پیش خودت میگی اوف چی شد!!! داستان دوستی دو نوجوان در آلمان، یکی یهودی و یکی از یک خاندان اشرافی که سرنوشت اونها رو به راه های مختلفی می‌کشه.ه
        

          جمله اخر کتاب.....
        

          خیلی جذاب بود،اخرشم که😶🍃
فقط کاش یکم طولانی‌تر بود🥲
        

          دوست بازیافته رو سال‌های دبیرستان به پیشنهاد یکی از دوست‌های نزدیک اون زمانم خوندم. الان چیز زیادی ازش یادم نیست. ولی چیزی که باعث شد یادش بیفتم این بود که اون دوست قدیمی رو بعد چندین سال ارتباط منقطع دوباره بازیافتم، در حالی که مهاجرت کرده ، تغییر کرده و  زندگی و مهاجرت تحت فشارش گذاشته بود بهم پیام داد و ازم کمک خواست. چند بار از پشت وب‌کم با هم حرف زدیم. درباره اون دوستی‌های قدیمی و نسبتش با امروزمون. همه‌ی خوشی‌ها و ناکامی‌هاش. برام یک مرحله‌ی جدیدی از دوستی رو روشن کرد که تا به حال تجربه نکرده بودم، نه اون مرحله پیداکردن دوست، دوست شدن  و مراقبت ازش، نه ادامه دادن کژ دار و مریز دوستی با خبرگرفتن‌های کوتاه و گاه گدار از همه دیگه، «بازیافتن دوستی» خیلی برام عمیق‌تر از همه اینا بود. یک جور بازگشت به ریشه‌ها و نور انداختن روی هزارتوهای تاریک گذشته‌ای که امروزمون رو‌ معنادارتر می‌کنه. 
حالا یادم نمیاد داستان این کتاب چی بود، ولی فکر می‌کنم دوباره باید بخونمش.