گذری به تاریخ، رد دلِ یک رفاقت تلخ

نویسنده یهودی‌زاده است. پس یهودی‌ها را خوب می‌شناسد و تویِ رمانِ کوتاهش، خوانندگان کارِ سختی ندارد که هیچ، لذت هم می‌برند. نقاشِ چیره‌دستی هم است. پس خیالمان از تصویرسازی‌هایِ کتاب راحت است؛ کیف می‌کنیم. قصه‌ای که روایت می‌شود هم سر و ته دارد و پرکشش است. نویسنده، زمینه‌ی تاریخیِ رمان را ظاهرا تجربه کرده. چون 1901 دنیا آمده و جنگ‌های جهانی را و اوضاعِ آلمان و اروپا را به چشم دیده. پس می‌شود به لایه‌هایِ زیرینِ رمان هم اعتماد کرد.
همه‌ی این‌ها را بگذارید کنارِ شیوه‌ای که برایِ روایتِ درون‌مایه‌اش استفاده کرد. نوجوانِ یهودی، که ظاهرا خودِ نویسنده است، دوست دارد با پسرِ نوجوانِ دیگری که از بزرگان است و مادرش از یهودی‌ها متنفر است، دوست شود. از همین قصه‌ی به ظاهر ساده مضمونی تاریخی برای رمان درمی‌آید با محوریت هیتلر است و نازی. و دشمنی آن‌ها با یهودی‌ها. گرچه هیتلر در سایه‌ی رمان است. دیگر به خودتان زحمت بدهید و 112 صفحه‌ای بخوانید تا در دلِ یک رفاقتِ تلخ، گذری به دلِ تاریخ داشته باشید.

یک نکته‌ای که در این اثر بود، توصیفاتی و استفاده از کلماتی بود که نوجوان‌ها استفاده می‌کردند. انگار ِمناسب سن‌شان نبود. گرچه مدرسه‌ی بزرگی درس می‌خواندند. اما برای پسرِ 16 ساله، این همه دایره‌ی گسترده‌ی طالاعات و مطالعات کمی بعید بود. البته شاید برخی کلمات در ترجمه‌ی مهدی سحابی آمده در آلمانی منظورِ خاصِ دیگری داشته. ولی هر چه هست، دارم به نویسندگانِ آلمانی علاقمند می‌شوم.
جالب است بدانید که «گیرنده شناخته نشد» اثر تیلور هم بر همین پیرنگ و قصه و مضمون می‌چرخید.
        

          به طرز حیرت انگیزی 《شاهکار کوچک》 برازندش بود.
کلا دوبار از سر کتاب از اول تا آخرش بلند شدم
یک بار برای باز کردن در و بار دوم وقتی به ۵ صفحه آخر رسیدم. کتاب را گذاشتم کنار و چند نفس عمیق کشیدم و ذهنم رو جمع و جور کردم تا ببینم پایانش چطور می‌شود و من را تکاند! کتاب بلند شد و من را تکان تکان داد. واقعا فوق العاده بود و آن چند لحظه‌ای که از کتاب جدا شدم هم ناراحتم کرد...
        

          عجب پایانی. به‌به. عجب کتابی!
        

          باورم نمیشه....
تا صفحه آخر کتاب برام خیلی معمولی و حتی گاها خسته کننده بود، توصیفات زیاد و طولانی‌ش رو درک نمی‌کردم،‌اما چند فصل آخر...، صفحه آخر....
.

لعنت به جنگ، لعنت به طرفداران جنگ و لعنت به باعث و بانیان جنگ...

<<به امید پیروزی واقعی

نه در جنگ

که بر جنگ!»
        

          این اثر واقعا فوق‌العاده است. از این‌که این‌قدر دیر خوندمش واقعا ناراحتم! کتاب رو بی‌وقفه خوندم تا آخرش... خیلی جذاب بود برای من.
هر چند که یادآور یکی از شرم‌آورترین و غمگینانه‌ترین اتفاقات تاریخ بشر است، اما فضایی آرام و عجیب و دوست‌داشتنی دارد.
حتما مطالعه‌ی این کتاب رو توصیه می‌کنم.
        

          این کتاب چیز جدیدی از تاریخ تعریف نمی‌کنه؛ ولی نشون‌مون می‌ده لای برگ‌برگ تاریخ چه زندگی‌هایی پنهان شده. 
روایت یک رفاقت واقعی با داستانی به‌یادموندنی که به جون می‌شینه.
        

          "دوست بازیافته" یه کتاب کوچیکه که خوندنش کمتر از یک ساعت وقت شما رو میگیره و داستان جالبی داره با ریتمی منظم و تمیز.
کتاب در مورد همه چیز هست، سیاست، زندگی اجتماعی و دوستی، مذهب، تاریخ و... اما ویژگی اصلی این کتاب توصیفات هنرمندانه و ظریف‌شه! 
از نظر من نویسنده بیشتر از  این که به داستان پرداخته باشه به توصیفات پرداخته.
در کل خوب بود،ترجمه خوبی هم داشت. :)
        

          به قول آرتور کوستلر در مقدمه آن:
 " این کتاب، از نظر حجم، نه رمان است و نه نوول؛ بلکه قصه‌ است". داستان با اشاره هایی مختصر، سرگذشت شخصیت شوارتسِ یهودی از یک خانواده تقریباً معمولی ( نه متعصب یا صهیونیست)  و دوست صمیمی‌اش کنراد مسیحی از یک خانواده اشرافی را به هنگام جنگ جهانی دوم و استقرار نظام هیتلری در آلمان به صورت یادداشتی کوتاه شرح می‌دهد. 
و تقریباً روال داستان حدس زدنی‌ست تا سطر آخر در صفحه آخر که موجب تعجبتان می‌شود!
هر چند موجز، امّا برای هزارمین بار نابودی انسان ها را هر چند سال ها پس از جنگ (از هر نوع که باشد) نشان می‌دهد و این سیاهی و تلخی که دامن بشر را خواسته یا ناخواسته گرفتار می‌کند، هربار و هر نوع خواندنش؛ میخکوب کنندست...
        

          داستانی که در آخرین جمله‌ی آن شوکه شدم. دقیقا در آخرین جمله!
داستانی که نویسنده‌ی ماهر ِآن یک نقاش است. به نظرم موضوع را آنقدر موجز و مؤثر انتقال داده که کاش همه‌ی نویسنده‌ها نقاش بودند و اینقدر کاغذ دم ِدستشان نبود.
رفاقت، اثرگذاری، اندیشه، تعصب‌های خانوادگی و پایبندی‌های غیرمنطقی و خیلی چیزهایی که برای همه‌ی ما در پیرامون‌مان و در زندگی‌مان وجود دارد، در این داستان روی ِبوم نویسنده به خوبی به تصویر کشیده شده است.
        

          کتاب را به مناسبت ۴۱مین  سالگرد تولدم از جمعی از دوستان خوبم هدیه گرفتم و خواندم . شرح و توصیفات و فضاسازی ها خصوصا در نیمه نخست کتاب که مبتنی بر احساسات نوجوانی و کیفیت رفاقت آن دوران  بود را، بسیار دوست داشتم و چندبار تصمیم گرفتم به دخترم توصیه کنم که آنرا بخواند .‌اما نیمه دوم تقریبا فضای داستان کاملا متفاوت میشود و داستان، ابعاد دیگری را نشان میدهد که با حساسیت های شخصی من آنقدر ها قابل توصیه نیست. علارغم ارزشمندی جزییات کتاب، ترکیب کلی قصه را نپسندیدم و برایم جذاب نبود .کتاب مختصر است و روان . یکی دو ساعته قابل مطالعه است . برای ما تناقض هایی دارد که عکس یکی از آنها را خواهم گذاشت . ترجمه خوب و روانی  دارد که از مترجم جای تشکر دارد .

        

          امان از این کتاب، امان. :))))))) جوری با احساساتم بازی کرد و تحت تاثیر قرارم داد که مطمئنم تو یادم موندگار خواهد شد. داستان درباره‌ی دو تا پسر شونزده‌ساله‌س که ارتباط و دوستی عمیقی بینشون شکل می‌گیره. ترجمه خیلی خوب بود. طرح جلد هم واقعا مرتبط به داستان بود.
دوست بازیافته از اون کتاب‌هاییه که به نظر نمی‌رسه به‌خاطر حجم کمش بتونه خیلی توصیفات کافی‌ای داشته باشه، اما همه‌چیز جوری دقیق و جزئی توصیف می‌شه که کاملاً می‌شه با داستان و کاراکترها همذات‌پنداری کرد.
و خط آخر داستان... این ضربه‌ی نهاییه و بدجوری تکون‌دهنده‌س. کل چیزهایی که در طی داستان خوندم با همین جمله اومدن جلو چشمم.
        

          خیلی عجیبه، من حتی اگر بارها و بارها کتاب‌های ضدجنگ بخونم، بازهم وحشت می‌کنم از رذالت انسان‌ها و سطح وسیع ویرانی‌شون. اما این کتاب با بیانی ساده و بدون اشاره‌ای به جنگ جهانی دوم پیش رفت. ماجرای دو دوستی که در دبیرستان باهم هستند و دوستی یگانه و ویژه‌ای دارند. همه‌چیز خیلی آرام درحال جریانه تا اینکه جنگ میشه. بازهم ما ویرانی‌ای در کتاب نمی‌بینیم و نمی‌خونیم. (البته جز ویرانی رابطه دوستی اون دو فرد) اما در پایان داستان چنان سیلی‌ای از جنگ می‌خوریم که من هنوز شوکه هستم. دقیقا در جمله‌ی پایانی این کتاب کوتاه.
        

          می‌خوام پنج ستاره بهش بدم و می‌خوام معرفی‌ش کنم به عنوان یک کتاب مورد علاقه.
هیچ وقت فکر نمی‌کردم خط پایان یک کتاب بتونه اشکم رو دربیاره.
از نشر ماهی راضی‌ام حتی وقتی چشم‌بسته و تصادفی کتاب انتخاب می‌کنم، جذبش می‌شم.
باید فرد اولمن رو بیشتر بشناسم
و چه ترجمه‌ای ✓
        

          داستان عمیق و غم انگیز
جمله ی آخر کتاب از اون دسته جملاته که یک بار می‌خونی ولی مدت ها بهش فکر می‌کنی
        

          غنی ترین ثروت آدمی دوستِ اوست.
داستانی کوتاه و زیبا با پایانی غافلگیر کننده.
        

          4.5
        

          اگر ضربه‌ی پایانی و آیرونیک ( با نام اثر ) این کتاب نبود، با خودم می‌گفتم حیف وقتی که گذاشتم برای خوندنش. امااااااا این پایان، امان از این پایان!  این پایان از اون پایاناست که رهاتون نمی‌کنه! از کتاب می‌زنه بیرون و بیخ گلوتون رو می‌چسبه. یا شایدم روی قفسه‌ی سینه‌تون سنگینی کنه! یا شایدم توی یه آهنگ از شجریان خودش رو تکرار کنه! خلاصه اینکه خودشو ادامه می‌ده، و در ما دریچه‌ای به جهان باز می‌کنه که من معتقدم درش معرفتی عمیق نهفته است.
راستش یه جورایی یاد پیرمرد و دریای همینگوی هم افتادم. این یک‌جا جمع شدن موفقیت و شکست، رسیدن و نرسیدن، یافتن و نیافتن، … و درک این معرفت که گاهی نرسیدن بسیااااار بزرگ‌تر و کامل‌تر از رسیدنه، گاهی نرسیدن انگار همزمان دو فعل رو در خود صرف می‌کنه؛ هم رسیدن، و هم نرسیدن!

می‌شه تا صبح درباره‌ش حرف زد بی این‌که از مست‌کنندگی این ادراک ذره‌ای کاسته شه…
        

          بسیار خواندنی...با توجه به اینکه بسیار کوتاه بود خیلی داستان گیرایی داشت. بشدت پیشنهاد میکنم مخصوصا برای کسانی که تازه میخوان کتاب خوندن رو شروع کنن میتونه انتخاب درستی باشه.
        

          این کتاب منو یاد جریانات اخیر تو کشور خودمون میندازه،
و چه رابطه های دوستیِ قشنگی که سر عقاید متفاوت از بین رفت...
دوست داشتم طور دیگه ای تموم بشه
ولی واقعیت زندگی همین بود و کاریش نمیشد کرد :)
        

          دوست بازیافته رو سال‌های دبیرستان به پیشنهاد یکی از دوست‌های نزدیک اون زمانم خوندم. الان چیز زیادی ازش یادم نیست. ولی چیزی که باعث شد یادش بیفتم این بود که اون دوست قدیمی رو بعد چندین سال ارتباط منقطع دوباره بازیافتم، در حالی که مهاجرت کرده ، تغییر کرده و  زندگی و مهاجرت تحت فشارش گذاشته بود بهم پیام داد و ازم کمک خواست. چند بار از پشت وب‌کم با هم حرف زدیم. درباره اون دوستی‌های قدیمی و نسبتش با امروزمون. همه‌ی خوشی‌ها و ناکامی‌هاش. برام یک مرحله‌ی جدیدی از دوستی رو روشن کرد که تا به حال تجربه نکرده بودم، نه اون مرحله پیداکردن دوست، دوست شدن  و مراقبت ازش، نه ادامه دادن کژ دار و مریز دوستی با خبرگرفتن‌های کوتاه و گاه گدار از همه دیگه، «بازیافتن دوستی» خیلی برام عمیق‌تر از همه اینا بود. یک جور بازگشت به ریشه‌ها و نور انداختن روی هزارتوهای تاریک گذشته‌ای که امروزمون رو‌ معنادارتر می‌کنه. 
حالا یادم نمیاد داستان این کتاب چی بود، ولی فکر می‌کنم دوباره باید بخونمش.