گذری به تاریخ، رد دلِ یک رفاقت تلخ

نویسنده یهودی‌زاده است. پس یهودی‌ها را خوب می‌شناسد و تویِ رمانِ کوتاهش، خوانندگان کارِ سختی ندارد که هیچ، لذت هم می‌برند. نقاشِ چیره‌دستی هم است. پس خیالمان از تصویرسازی‌هایِ کتاب راحت است؛ کیف می‌کنیم. قصه‌ای که روایت می‌شود هم سر و ته دارد و پرکشش است. نویسنده، زمینه‌ی تاریخیِ رمان را ظاهرا تجربه کرده. چون 1901 دنیا آمده و جنگ‌های جهانی را و اوضاعِ آلمان و اروپا را به چشم دیده. پس می‌شود به لایه‌هایِ زیرینِ رمان هم اعتماد کرد.
همه‌ی این‌ها را بگذارید کنارِ شیوه‌ای که برایِ روایتِ درون‌مایه‌اش استفاده کرد. نوجوانِ یهودی، که ظاهرا خودِ نویسنده است، دوست دارد با پسرِ نوجوانِ دیگری که از بزرگان است و مادرش از یهودی‌ها متنفر است، دوست شود. از همین قصه‌ی به ظاهر ساده مضمونی تاریخی برای رمان درمی‌آید با محوریت هیتلر است و نازی. و دشمنی آن‌ها با یهودی‌ها. گرچه هیتلر در سایه‌ی رمان است. دیگر به خودتان زحمت بدهید و 112 صفحه‌ای بخوانید تا در دلِ یک رفاقتِ تلخ، گذری به دلِ تاریخ داشته باشید.

یک نکته‌ای که در این اثر بود، توصیفاتی و استفاده از کلماتی بود که نوجوان‌ها استفاده می‌کردند. انگار ِمناسب سن‌شان نبود. گرچه مدرسه‌ی بزرگی درس می‌خواندند. اما برای پسرِ 16 ساله، این همه دایره‌ی گسترده‌ی طالاعات و مطالعات کمی بعید بود. البته شاید برخی کلمات در ترجمه‌ی مهدی سحابی آمده در آلمانی منظورِ خاصِ دیگری داشته. ولی هر چه هست، دارم به نویسندگانِ آلمانی علاقمند می‌شوم.
جالب است بدانید که «گیرنده شناخته نشد» اثر تیلور هم بر همین پیرنگ و قصه و مضمون می‌چرخید.
        

          کتاب درمورد پسر نوجوان تنهایی به نام هانس است که با پسری که تازه به کلاس‌شان آمده دوست می‌شود و خیلی زود صمیمی می‌شوند و اوقات خوشی سپری می‌کنند. اما اوضاع خوب نمی‌ماند. هیتلر به قدرت می‌رسد و اوضاع زندگی هانس که یهودی است روزبه‌روز بدتر می‌شود. بدتر اینکه خانواده‌ی دوست صمیمی‌اش کنراد آلمانی‌های اصیل پیرو هیتلر و متنفر از یهودیان هستند. در نهایت دو دوست جدا می‌شوند. کتاب کوتاه و خوش‌خوان است و پایان غافلگیرکننده‌ای هم دارد.
        

          هی! این کتاب, برای اینکه تونست اینقــــــــــــــدر غافگیرت کنه, واقعا مستحق 5 ـه!
کنراد!!!:(((((

+با تشکر از حانیه و آرمینا برا کتاب :)
        

          تپش قلب، اشک مداوم، استیصال فراوان
پناه به کتاب 
عملیات ناموفق
01/07/15
        

          برایِ من(و شاید خیلی از کسایی که خوندنش) ارزشِ این کتاب به پایانشه.
ولی لطفا اگه تصمیم گرفتید بخونید، با این هدف نخونید که قراره آخرش غافلگیر بشید، کلا هر کتابی رو با تصور غافلگیرشدن بخونید ممکنه ناامیدتون کنه!
لطفا از روندِ داستان و لحظاتش لذت ببرید.

این کتاب هم حرف‌های زیادی برای گفتن داره، از دوستی، جنگ و از تفاوت‌های خواسته و ناخواسته‌ای که آدم‌ها با هم دارن و این تفاوت‌ها می‌شه عاملِ رنج کشیدن و قضاوت‌شدنشون…

داستان درباره‌ی دو تا دوسته، دو تا پسر بچه که به نظر می‌رسه با هم خیلی متفاوتن، ولی در اصل خیلی هم با هم‌دلن و ارتباطِ زیبایی دارن.

قصه رو «هانس» برای ما تعریف می‌کنه، از روزی که حس کرد «کنراد» می‌تونه دوستِ خوبی براش باشه. شروعِ دوستیِ هانس و کنراد باعث شد دلم بخواد دوباره به دوران کودکی و نوجوونی خودم برگردم و دوباره اون حسِ خالصانه دوست پیدا کردن و دوست موندن رو تجربه کنم.

کتابیه که اولش بوی دوستی و صمیمیت داره، ولی از اون‌جایی که زندگی همیشه زیبا نمی‌مونه این دوستی و صمیمیت هم قراره آسیب‌هایی ببینه. 

اگه می‌خواید یک کتابِ کم‌حجم و کوتاه بخونید که «ارزشِ مطالعه» هم داشته باشه، به نظرم این می‌تونه انتخابِ خوبی باشه.
        

          نمی‌دانم چه موقع این یادداشت را می‌خوانید اما زمانی دارم نظرم را می‌نویسم که در بحبوحه جنگ ایران و اسرائیل هستیم.
💔
        

          پایان کتاب بشدت غافلگیرم کرد، خیلی غم انگیز بود...
از نظر من شاهکار بود و مطمئنم تا ابد در حافظه ام حک خواهد شد.
        

          فاشیست‌ بودن یا ناسیونالیست بودن، کار دشواری نیست. 
کافی است چشم بر ارزش‌های انسانی ببندیم و کمی با حرف‌های کلی سرگرم بشویم .
زبان خود را بهترین زبان دانستن و زبان دیگری را گوش‌ خراش خواندن، 
موسیقی قومی خود را سحر انگیز دانستن و موسیقی دیگری را سرسام‌ آور خواندن ، 
لباس محلی خود را زیبا نامیدن و لباس محلی دیگری را به تمسخر گرفتن، سنت‌های قبیله‌ای خود را ستودن و سنت‌های قبیله‌ای دیگری را ابلهانه خواندن ... و دردناک ‌تر آن‌ که آسیب دیدگان از ناسیونالیسم و قوم‌ پرستی، خود به قوم‌ پرستانی تندروتر بدل می‌شوند و این ‌چنین، انسان به جای رهایی از چنگال تعصب و تلاش برای گسترش هم ‌زیستی، تعصب بیشتر را به‌عنوان شیوه‌ نجات برمی‌گزیند...!
#دوست_بازیافته 
#فرد_اولمن 
#ترجمه#مهدی_سحابی
        

          همانطور که نویسنده در مقدمه اشاره کرد؛ این کتاب یک داستان یا نوول نیست و در واقع یک قصه است. حال قصه از آن دو کامل تر و نوعی رمان بسیار کوچک است و این کتاب روایتگر چه قصه زیبا واز هر نظر کاملیست. پایان بندی آن مفهوم کلی آن را چند درجه ارزشمندتر کرده است. از آن کتاب هایی که نتوانستم تا پایانش کنار بگذارم.
تصویر روی جلد را هم بسیار دوست داشتم.

«دوست بازیافته» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/59111
        

          درخشان، غم‌انگیز، با پایانی شدیداً غافلگیرکننده.
        

          اینکه این کتاب رو عزیزترین دوستم بهم داده بود لذت خوندنش رو دوبرابر کرد و خب موتور کتاب‌ خوندنم بعد کنکور کارشناسی با این روشن شد...
        

          داستانِ دوستیِ دو نوجوانِ آلمانی، دو پسرِ شانزده‌ساله، یکی یهودی و دیگری منسوب به خانواده‌ای اشرافی. اما دریغ که دیری نمی‌پاید و سیلِ غارت‌گرِ حوادثِ سیاسی بنیادِ این رفاقتِ ناب را برمی‌کَنَد و سرنوشتِ این دو نوجوان را به‌کلّی دگرگون می‌سازد.
        

          آخ که چقدر این کتاب را دوست داشتم ...
لطیف و جذاب 
یادآور دوستی های پاک و صادقانه و بی غل و غش زمان نوجوانی 
 و چقدر خوب نوشته شده عین یک تابلو زیبای نقاشی 
 
و آخرش  .. 
جمله آخرش که غافلگیرت می کند  در حالی که  منتظرش هم هستی ...
        

          فکر میکنم ارتباط این ماجرا با ماجرای کتاب «گیرنده شناخته نشد» اثر کاترین کرسمن تیلور بیش از نزدیک بودن موضوع کلی یا ژانر است. شاید، گویی دوستانی با روایت‌هایی مختلف و نگاهی متفاوت و البته نزدیک واقعه‌ای تلخ را تعریف می‌کنند.
        

          جهانیان
همه گر تشنگان خون منند،
چه باک ،زان همه دشمن
که دوست دار تویی...

در مورد نویسنده به این بسنده می‌کنم که ، آرتور کوستلر درباره نویسنده که نقاش هم هست(شاید هم برعکس) می‌گوید"فرد اولمن در نوشتن چنین رمان کوچکی بسیار موفق بوده است؛شاید از این رو که مانند همه‌ی نقاشان خوب می‌داند چگونه جزییات تصویری را می‌خواهد بکشد در چارچوب محدود بوم جا دهد،حال آن‌که نویسندگان،متاسفانه،برای نوشتن تا بخواهند کاغذ در اختیار دارند."
این کتاب را برای بار دوم خواندم.
روایت دو هم‌کلاسی با دوستی ساده و پاک دوران نوجوانی،که جهان به یکی لقب خاندان اشرافی می‌دهد به دیگری لقب یهودی فراری،آن‌ها را از هم جدا می‌کند...
نویسنده نوشته"در نوشتن عبارت((دوستی که حاضر باشم جانم را فدایش کنم.))دو دل بودم.اما پس از گذشت سی سال هنوز معتقدم که گزافه نمی‌گفتم و به راستی حاضر بودم،حتی با خوشحالی،که به خاطر  یک دوست بمیرم."

عجب از کشته نباشد به در خیمه دوست
عجب از زنده که چون جان به در آورد سلیم
        

          «سیاست کار بزرگ‌تر‌ها بود و ما مسائل خودمان را داشتیم. و حیاتی‌ترین مسئله‌ی ما این بود که یاد بگیریم چگونه بهترین استفاده را از زندگی بکنیم، بی‌آن‌که در پی کشف هدف زندگی باشیم - البته اگر واقعا هدفی داشته باشد؛ بی‌آن‌که بخواهیم موقعیت بشر را در این کائنات بی‌کرانه‌ی ترسناک درک کنیم. این‌ها مسائل واقعی بود و اهمیتی جاودانه داشت، و به نظر ما بسیار اساسی‌تر از مسئله‌ی وجود گذرا و مسخره‌ی آدم‌هایی چون هیتلر و موسولینی می‌رسید.»
        

          بینظیییییر 
        

          «دوست بازیافته» داستانی نوشته فرد اولمن، نویسنده و نقاش آلمانی درباره رابطه پرفراز و نشیب دو دوست به نام‌های هانس و کنراد در زمان حکومت نازی‌ها است.

در گرماگرم زمانه‌ی پرآشوب و رویدادهای سرنوشت‌سازی که به استقرار نظام هیتلری در آلمان انجامید، دو نوجوان هم‌مدرسه‌ای زندگی به‌ظاهر آرام و بی‌دغدغه‌ای را می‌گذرانند. از این دو یکی یهودی و دیگری از یک خاندان برجسته‌ی اشرافی است. آشنایی و دوستی ساده‌ی دو همشاگردی دوام چندانی نمی‌یابد و کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی آن دو را کم‌کم از هم جدا می‌کند.

کتاب كوتاه و با پایانی جذاب و بهت‌آور است. شباهت زیادی با کتاب «گیرنده شناخته نشد» دارد؛ اما به نظر من گیرنده شناخته نشد به نسبت اثر پرکشش و خوش‌خوان‌تری بود.
حداقل برای من تا نیمه کمی کسل کننده بود اما پایان غیرمنتظره و درخشان کتاب باعث شده تا مجموعا مورد قبول و ماندگار باشد.
        

          به نام او که دوست را آفرید.
داستان شروع و پایان خوبی داره و به ویژه در ابتدای کتاب که آغاز دوستی دو شخصیت اصلی رو شرح میده، روایت دلنشینی داره. قصه، اوج و فرود چندانی نداره و به همین دلیل در اواسط قصه ممکنه مخاطب کمی خسته بشه اما اگر تحمل کنه و تا آخر ادامه بده، غافلگیری رو در پایان داستان خواهد دید. این داستانیه درباره‌ی سمت معصوم و ساده‌ی دنیا، درباره‌ی رفاقت.