به نظرم واقعا کتاب عجیبی بود!
این حجم از خشم و خیانت و کشتن آدم ها و توصیف وضعیت بد اونم فقط توی 120 صفحه واقعا شاهکار بود:)))
زندگی رقت انگیز و فوق العاده سخت یک آدم رو توصیف میکنه:)) اما واقعا چیزی به من (حداقل) اضافه نکرد!
و اصلا پیشنهادش نمیکنم
ترجیح میدادم کتاب دیگه ای رو شروع میکردم:)
        

          واقعا رمان زیبایی بود از خوندنش لذت بردم.
پوچی، تنهایی، عشق، مرگ مفاهیمی هستند که به زیبایی در قالب داستانی زیبا و پر کشش و جذاب قرار گرفته اند. شخصا از قلم نویسنده لذت بردم و تصمیم گرفتم باز هم از این نویسنده بخونم.
داستان در عین تلخی های زیادی که داشت زیبا و دلنشین بود، شوک های لحظه ای بی نظیر، شخصیت پردازی های عالی، و نکته ی دیگه اینکه داستان خیلی خلوته، تعداد شخصیت ها زیاد نیست، نیاز به قلم و خودکار نیست برای کشیدن چارت روابط خانوادگی و فامیلی و شجره نامه. برای همین برای خواننده ای که میخواد کتاب روان و راحت و در عین حال عمیق و پر معنا بخونه این کتاب لذت بخش خواهد بود.
بعد از خوندن کتاب حس زمانی رو داشتم که انگار یه فیلم خیلی تلخ رو نگاه کردم، کلی باهاش گریه کردم کلی حسرت خوردم کلی غمگین شدم از دیدنش ولی بعدش که تموم شده فیلم دیگه این  احساس  اندوه و غم رو نداشتم.
ترجمه کتاب هم خیلی خوب بود روان و گیرا.
        

          اولین کتابی که از آگوتا کریستوف خوندم و تبدیل شد به نویسنده‌ی محبوبم🤩
        

          دیروز اصلا پیچیدگی سه‌گانه‌ی دوقلو‌ها رو نداره اما سادگی، شیرینی و کشش داره. اگر بدون لو دادن داستان بخوام اندکی ازش بگم، داستان در مورد پسری هست که به خاطر اتفاقات تلخی در کودکی از خونه فرار میکنه، در کشور دیگه کار و خونه زندگی ساده و روتینی برای خودش دست و پا می‌کنه و مدام به فکر دختری هست که توی کودکی دیده.ه
اگه بخوام حسم رو نسبت به کتاب بگم، فکر کنید عصر یک روز گرم تابستانی روی یک صندلی توی تراس نشستید، یک لیوان شربت جلوی شماست که ترکیبی از توهم، خاطره، شعر و نویسندگی، بدبختی، عشق، خیانت، فرار و غربته. شما اون شربت رو می‌نوشید، از خنکی‌ش لذت میبرید اما آخرش تلخی اون ساعت‌ها تو دهنتون میمونه.ه
        

          بعد از سه‌گانه‌ی «دوقلوها»، این اثر را خواندم. به وضوح آگوتا کریستوف را دوست دارم. فضاهایی که خلق می‌کند را در کمتر قصه‌ای دیده‌ام...

در تمام آثاری که تاکنون از کریستوف خوانده‌ام، نوعی میل و کشش به عمل «نوشتن» دیده می‌شود؛ چیزی که نویسنده در مصاحبه‌هایش هم به آن معترف است. این کتاب هم قصه‌ی مردی خسته از زندگی و کار یکنواخت در کارخانه به نام «ساندور» است که منتظر «لین»، دختر آرزوهایش است که گویا هم وجود دارد و هم وجود ندارد، هم خیالی است و هم واقعی... اما آن‌چه که بدون‌شک واقعیت دارد، شوق بی‌حد و حصر «ساندور» برای نوشتن است.
        

          

اولین کتابی که از آگوتا کریستوف خواندم، آخرین کتاب نوشته شده توسط او بود. کتابی در مورد مردی که دیروزش، امروزی توام با تنهایی، مهاجرت و تلخی‌ای خاص برایش رقم زده است. دیروزی که بخش‌هایی از آن ساخته‌ی خودش است و بخش‌های اعظم آن ناشی از سرنوشت. داستان در مورد ساندور نامی است که در یک کارخانه‌ی ساعت‌سازی مشغول به کار است. روزها در حین کار در ذهنش می‌نویسد و شب‌ها در فراغت آن‌ها را پیاده می‌کند. ساندور در تمام لحظه‌های زندگی‌اش چشم انتظار زنی رویایی است به نام لین، که تا به حال او را ندیده است. زنی که بالاخره او را ملاقات می‌کند.


        

          کتاب دیروز کتابی بود که در عین حال که کم حجم بود و قصه ای رو برای من روایت کرد که اصلا انتظارش رو نداشتم به قدری باهاش ارتباط گرفتم که تبدیل شد به یکی از اون کتابهای فراموش نکردنی زندگی ام خیلی قبل تر یکی از دوستانم آگوتا کریستف رو بهم معرفی کرده بود و گفت بود سه گانه دوقلو ها رو بخون ازش 
منم وقتی رفته بودم کتاب فروشی فروشنده این کتاب رو به جای جلد دوم اون مجموعه بهم داده بود و منم اومده بودم 
امشب وقتی داشتم کتابخونه ام رو نگاه مبکردم دیدم عه یک کتاب کم حجم و اصغر نوری مترجم شروع کردم به خوندنش و همون خط اول من رو تا آخرین خط صفحه ی آخر با خودش کشوند 
داستانی که توبیاس داشت همون صفحات اولیه با توصیفاتی که از مادرش در یک روستا و شغل او را توضیح میداد ابعاد و پرده ی دیگری از روسپی هایی رو میبینیم که این همه مدت در ادبیات با آنها مواجه شده بودیم 
معلمی را می بینیم که در خطای جوانی خودش بجای مانده 
و قصه ی عشق غیرممکن یک خواهر و برادر 
که همه ی این موارد در کمتر از ۱۵۰ صفحه به نوعی به سر انجام می رسند که تعجب میکنی از شناخته نبودن نویسنده 
و مواجه نکردن افراد با یک شاهکاری که هر چقدر ناشناس بماند بهتر است 
خلاصه که اره :)