خوب و اما مسئله سه جسم سه جرم و هر آنچه چیزی که به این سه عنصر کلیدی مرتبط است ، مجموعه جلد اول بی نظیره . ایده اش . ساختارش . عنصر ترسی که باید داشته باشیم از بیگانگان.
سیر تکنولوژی روز دنیا که مطابقا داره بر اساس کتاب جلو می‌ره 
زندگی های فانی ما و حشراتی که از دید سیارات و منظومات دیگر هستیم همه و همه و دو برابر بیشتر میشه سه جرم کیهانی 
داستانی که از ابتدای خودش نفرت علم و تکنولوژی و ترویج آن رو از علوم عرفانی و کمونیستی جمهوری خلق چین نشون میده 
تا اردوگاه های کاری که دانشمندان و پژوهشگران به سخت ترین شیوه صبح را شب سر انجام میرسونن 
از ارتباط سنگین و تلاش خستگی ناپذیر برای مکاتبه با عنصر بیگانه 
تا نابودی خود تو به دلیل ارزش زنده نماندن و اکسیژن هدر کردن 
و توضیح تخصصی ؛
طراحی رادار مخابراتی و تقویت پوشش دهی آن توسط پرتو های آتشین خورشید در رنج مداری باند باریک GEO تا اشاراتی مستقیم به کمربندی ون آلن 
خلاصه اش کنم این کتاب من رو بیشتر به رشته ام علاقه مند کرد 
اما تمام دانسته هایم را به چالش کشید 
و باعث شد ندونم امتحان طراحی و ساخت ادوات نیمه هادی را چطور پست سر بگذارم .
      

        
نیل گیمن توی این کتاب اومده کلی از افسانه‌های خدایای نورس رو با یه چاشنی طنز و نثر ساده تعریف کرده. مثلاً ماجرای لوکی که میخواد با اسبِ غول ها شوخی کنه، یا ثور که همش دنبال بهونه‌ای هست چکشِ معروفشو بِکوبه تو کلهٔ دشمنا... واقعاً خوندنش حال میداد و کلی میخندیدم! 😄 فضاهای اسطوره‌ایِ سنگین رو یه جورایی بامزه و امروزی کرده بود، انگار داریم یه سریال کمدیِ فانتزی میبینیم.  

اما یه مشکلی داشت: بعضی از داستان‌ها انقدر تندتند میومدن و میرفتن که حس میکردم دارم تیزر تبلیغاتی میبینم به جای یه کتاب کامل! مثلاً رگناروک، که قراره تمومِ دنیا رو به آتیش بکشه، توی سه چهار صفحه تموم شد... حالمونو گرفت! 😑 یا مثلاً بعضی از شخصیت‌ها مثل اودین، فقط یه لیسِ کوچیک بهشون زده شده بود. اگه یه ذره بیشتر تو جزئیات غرق میشد و فضاسازی میکرد، حتماً پنج ستاره میگرفت.  
      

        خوب کتاب پر است از روایت های Easter egg از کتاب های قبل نویسنده یعنی دریای آرامش و ایستگاه یازده ؛ ایستراگ هایی که اگر خیلی با اون ها آشنا نباشی می‌تونه مطالعه کتاب را برای تو بجای شفاف و روی غلطک افتاده گاهی گنگ و حوصله سر بر بسازه.
سبک نویسنده به گونه ای هست که مدام دوست داره که پرش های زمانی گوناگونی داشته باشه «چیکار کنیم مدلشه دیگه :) »
اما در این روند پرش های زمانی اغلب نکاتی اصلی و بنیادینی از داستان رو قرار داده که بسته به دید شما می تواند این نکات شفاف و ملموس باشند.
حالا برگردیم به روند اصلی خود کتاب این اثر برای یک فرد عادی که پیش زمینه ای نداره از سنت جان مندل یونیورس ، بهتره که سراغش نیاد چون المان های علمی تخیلی آن کمتر از حد قابل قبول است حتی المان های جنایی معمایی .
در پایان ترجمه ی آقای نصری عزیز رو هم باید در نظر گرفت که به قدرت و به جد متن داستان رو برگردانده فارسی نموده اند.
نتیجه گیری من این است که معرفی این کتاب را در پک جان مندل قرار بدم ، که اگر ایستگاه ۱۱ را خوانده ای و درگیر اپیدمی بیماری شدی  و با دریای آرامش ارتباط برقرار کردی و در زمان سفر کردی  بیا به هتل کایت شیشه ای ، جایی که باید آخرین ذرات شیشه خورد شده را ؛ «تـــــــــو» قورت دهی !!
      

        نسبت به جلد قبلی انسجام بهتر و روایت جذاب تری داشت 
ولی دیگه قول میدم سراغ جلد آخرش نرم 
کلیشه ای رو نباید تموم کرد 
یه مرحله ای باید باهاش خداحافظی کرد
هنوزم میگم این مجموعه کتاب برای یک نوجوان بازه سنی ۱۳ تا ۱۶ جذابیت داره
نه من که دیگه پیر شدم
      

        اول از همه بگم، فضای هتل و اون حس مرموز و دلگیرش واقعاً خوب دراومده بود. نویسنده حسابی توی توصیف جزئیات اتاق‌ها و اون آدم‌های عجیب‌وغریب هتل سنگ‌تمام گذاشته بود. شخصیت‌ها هم بد نبودن، یعنی قابل ارتباط بودن، ولی خب خیلی عمق نداشتن. راستش رو بخواین، دلم می‌خواست یکی‌دوتاشون کمتر کلیشه‌ای باشن یا یه چیز متفاوت‌تر ببینم.

داستان هم اولش واقعاً خوب شروع شد؛ کلی کشش داشت. ولی وسطای کار یه جورایی انگار نویسنده خودش هم قاطی ماجرا شد! بعضی جاها انقدر کش‌دار و طولانی شده بود که هی می‌رفتم چک می‌کردم ببینم چند صفحه دیگه مونده. پایان داستان هم متأسفانه از همون نیمه‌ی کتاب قابل حدس بود. یعنی اون twistهایی که قرار بود غافلگیرکننده باشن، دیگه برام هیجان نداشتن.

خلاصه اینکه "هتل مگنیفیک" یه کتابِ «بد نبود، خوندیمش» حساب میشه. نه حوصله‌سربر بود، نه شاهکار. اگه دنبال یه داستان معماییِ سبک برای وقت‌گذرونی هستین، می‌تونه گزینه بدی نباشه. ولی اگه دنبال یه چیزی با عمق بیشتر یا پایان غیرقابل‌پیش‌بینی می‌گردین، این یکی احتمالا اون چیزی نیست که دنبالشین!
      

        خب کتاب رو اگر بخوام خیلی کوتاه معرفی کنم 
یک نسخه ای مشابه از بازیکن شماره یک 
ولی خیلی ضعف های بیشتر 
البته چون سه جلد هستش باید فرصت داد بهش 
تنها یک جلد پیش رفتم 
اما خیلی ترغیب نشدم برای جلد های بعدی 
شاید واقعا نوجوان بیشتر رده سنیش باشه نمی‌دونم 
بهرحال زود تمومش کردم 
چون خوش خوان بود 
      

        «مرگ ایوان ایلیچ» رو خوندم و بهش سه ستاره میدم. موضوعش خیلی جالب بود؛ مخصوصاً جاهایی که ترسِ ایوان از مردن رو نشون میداد یا وقتی که مردمِ دورو و فیکِ دورش رو مسخره میکرد. بعضی قسمتها واقعاً فکر آدم رو درگیر میکرد، مثلاً وقتی میفهمه کل زندگیش الکی بوده. اما خب، خیلی جاها داستان کش میداد! مثلاً اونقدر توضیح میداد که ایوان چطوری درد میکشه یا چقدر از مرگ میترسه که یه وقتایی حوصله آدم سر میرفت. تازه، آخرش هم یه جورایی ناامیدکننده بود… انگار هیچ راه فراری نیست و آدم باید تسلیم بشه. شخصیتای دیگهٔ داستانم خیلی بیجان بودن؛ مثلاً همسرِ ایوان یا دوستاش فقط نقشِ آدمهای مزاحم رو داشتن و عمق نداشتن. ولی در کل، کتابِ باارزشیه. تولستوی تونسته یه چیزِ عمیق رو تو قالبِ یه داستانِ کوتاه بگنجونه. ، ولی میفهمم چرا بعضیا بهش پنج ستاره میدن. 
      

        روایت جالبی رو کریستوف مطرح می‌کنه از زندگی خودش داستان کوتاهی را شرح می دهد اما با توجه به شناخت او  به هنگام نویسندگی ها متوجه میشوید که حتی در داستان خودش نیز تکه های مهاجرت و زبان بیگانه یک کشور  هم قصه ای نهفته است به راستی که این زن از عصر خودش چند پله جلوتر بوده 
و اما داستان های  کوتاه تر این نویسنده که به مدد آقای نوری همگی ترجمه شده اند بی نظیره در میون اونها اینها رو بیشتر پسندیدم و به فکر فرو رفتم 
و به ماهیت انسان شک کردم 
داستان های به ترتیب : کجایی ماتیاس ؟ - محصول - از یک شهر - انتقام - خیابان ها - روستا ـ شماره های اشتباه - خانه - بچه - قطاری به مقصد شمال - این ده داستان که سر جمع ۶۰ صفحه هم نمی شود 
دارای پیام های سه گانه دوقو ها بود حس اینکه این روایات در کانسپت و جهان سازی اون تریلوژی اتفاق می افته خیلی ملموسه
به هر حال دوست داشتم باز هم خانم کریستوف کتاب می داشت ولی....

      

        7️⃣🔺 اول بگم این کتاب رو واقعا دوست داشتم، ولی یه چیزایی هست که نمیشه ازشون چشم‌پوشی کرد. بهش میدم چهار ستاره از پنج تا. چرا؟ چون ناکامورا توی این رمان یه جورایی توی خط باریک بین «عمیق بودن» و «زیاده روی توی فلسفه بافی» راه رفته. شخصیت اصلی، همون دزدِ بی قرار، خیلی خوب پرداخت شده... انگار خودت رو توی پوستش حس میکنی، مخصوصاً موقع هایی که داره با خودش کلنجار میره، مثلاً وقتی بعد از یه دزدی موفق بازم احساس پوچی میکنه. این بخش ها واقعاً آدم رو میخکوب میکنه.

اما یه مشکل کوچیک: بعضی جاها حس میکنم نویسنده داره دور خودش میچرخه. مثلاً توصیفهای طولانی از خیابان‌های توکیو یا فکرکردن های بی‌پایان شخصیت اصلی... آره، فضاسازی عالیه، ولی یه کم کشدار میشه. انگار توی یه روز بارونی نشستی کافه و دارین به همدیگه نگاه میکنین... قشنگه، ولی گاهی حوصله سربر میشه.

نکته قوی کتاب همینه که هیچ چیز سیاه‌وسفید نیست. حتی کارای بد شخصیت‌ها یه جورایی قابل درکه. مثلاً اون صحنه‌ای که دزد اصلی تصمیم میگیره به جای دزدی، به یه پیرزن کمک کنه... اینجور لحظه‌ها به داستان عمق میدن. اما بازم، یه احساس میمونه که چرا نویسنده یه کم بیشتر روی رابطه‌اش با اون زن مرموز داستان کار نکرده؟ این قسمت برام یه کم نصفه نیمه موند.

پایان بندی...  بدون اسپویل بگم: غیرمنتظره بود، ولی در عین حال کاملاً منطقی. انگار نویسنده از اول داره آدم رو برای همین لحظه آماده میکنه. ولی یه چیزی کم داشت... نمیدونم، شاید یه ضربه احساسی تر؟ یا شاید من زیادی نارک شدم!

خلاصه که اگه دوس داری ادبیات ژاپنی رو با یه چاشنی فلسفه و کمی تعلیق تجربه کنی، این کتاب حتماً ارزش خوندن داره. نه شاهکاره، نه معمولی. یه چیزی بینابین... همون چهار ستاره! ✨
      

        6️⃣🔺مترو ۲۰۳۳» اثر دیمیتری گلوخوفسکی تنها یک رمان علمی-تخیلی معمولی یا یک ماجراجویی پُرهیجان در دنیای پسا آخرالزمانی نیست؛ این اثر یک تجربه چندلایه است که مرزهای ادبیات، فلسفه، و رسانه های تعاملی را درمینوردد. سه گانه ی مترو، که بعدها به یک بازی ویدیویی پُرطرفدار نیز تبدیل شد، صرفاً یک داستان سرگرم کننده نیست، بلکه آیینهای است که جامعهی بشری را در چالش برانگیز ترین شرایط ممکن به نقد میکشد: انزوا در تاریکیِ زیرِ زمین، ترس از ناشناخته ها، و تقلای بی پایان برای بقا. این رمان از همان صفحات نخست، خواننده را به پرسشی عمیق فرامیخواند: «آیا آنچه ما را «انسان» نگه میدارد، اخلاق است… یا صرفاً زنده ماندن به هر قیمتی؟»  

جهانی که از ذهنیت بشر سربرآورده، یا واقعیتی ترسناک؟  
گلوخوفسکی با خلق متروهای مسکو، که پس از جنگ اتمی به پناهگاههای بشری تبدیل شدهاند، نه فقط یک دنیای خیالی، بلکه جامعه شناسی پیچیده را به تصویر میکشد. هر ایستگاه مترو به مثابه یک «کشور» کوچک عمل میکند که ایدئولوژی، قوانین، و حتی خدایان خود را دارد؛ از کمونیستها و نازیها گرفته تا فرقههای مذهبی و تاجران مرموز. این تناقض تلخ است: انسانها از ترس «هوا» و هیولاهای بیرون، در تاریکیِ زیرِ زمین به جان هم افتادهاند. آیا این جوامعِ کوچک، بازتابی از جهان امروز ما نیستند؟ جایی که مرزهای ساختگی، انسانها را به جای اتحاد، به ستیز با یکدیگر وا میدارد؟  

سفر آرتیوم: از کاراکتر بازی ویدیویی تا نماد «انسان معصوم»  
سفر آرتیوم، شخصیت اصلی داستان، به گونه ای طراحی شده که خواننده را مدام به یاد رابطۀ بین «بازیکن» و «کاراکتر» در یک بازی ویدیویی می اندازد. هر فصل مانند یک «لول» جدید است که آرتیوم باید از موانع عبور کند، با هیولاها بجنگد، و برای ادامۀ مسیر، انتخابهای دشواری انجام دهد. راوی اول شخص، این حس را تشدید میکند که گویی کنترلِ تصمیماتِ آرتیوم را در دست دارید: آیا به یک غریبه اعتماد کنید؟ آیا اسلحه را به سمت یک انسان نشانه بگیرید؟ یا تسلیم ترس شوید؟ این سبک روایت، هوشمندانه مرز بین ادبیات و گیمینگ را محو میکند و خواننده را از تماشاگر صرف به «شریکِ گناهکار» ماجرا تبدیل مینماید.  

پوستۀ علمی-تخیلی، هستۀ فلسفی  
در پسِ صحنه های اکشن و موجودات جهش یافته، رمان به مفاهیمی عمیق تر می پردازد: آیا «پیشرفت» تکنولوژی، نابودی بشر را اجتناب ناپذیر می کند؟ آیا انسان بدون نور خورشید، به مرور به موجودی پست تر تبدیل میشود؟ و آیا «هیولاها» واقعاً در بیرون اند… یا در ذهن ما؟ حضور «تاریکی» به عنوان یک نیروی آنتاگونیست نامرئی، استعارهای است از ترسهای جمعی بشر؛ ترس از تفکر نقادانه، ترس از تغییر، و ترس از مواجهه با حقیقت.  

بازی ویدیویی: ادامۀ منطقی داستان، نه صرف یک اقتباس 
اقتباس بازی ویدیویی Metro 2033 (اثر استودیوی 4A Games) نهفتمام یک بازسازی، بلکه تکمیلکنندۀ تجربۀ رمان است. فضای تُنُک و تاریک مترو، صدای نفسهای آرتیوم هنگام ماسک گاز زدن، و طراحی موجودات بر پایۀ توصیفات کتاب، به بازیکن این حس را القا میکند که گویی وارد صفحات رمان شدهاست. جالب تر آنکه بازی نیز مانند کتاب، بازیکن را با پرسشهای اخلاقی رو به رو میکند؛ مثلاً سیستم «اخلاق پنهان» که پایان داستان را بر پایۀ انتخابهای شما شکل میدهد. این همگرایی بین ادبیات و گیمینگ، نشان میدهد که هر دو رسانه میتوانند در خدمت روایت یک داستان فراموش نشدنی قرار گیرند.  

حرف آخر: 
«مترو ۲۰۳۳» کتابی است که پس از بستنِ آخرین صفحه، همچنان در ذهن نقش می بندد. این اثر به ما یادآوری میکند که آخرالزمان شاید نه یک انفجار اتمی، بلکه سقوط تدریجی انسانیت در پیِ ترس، تعصب، و فراموشیِ «آنچه ما را انسان میکند» باشد. و شاید آرتیوم، با چراغ قوه به دست، استعارهای از خود ماست که در تاریکیِ دنیای مدرن، به دنبال پرتوهای امید میگردیم… حتی اگر آن نور، تنها در ژرفای متروها پنهان شده باشد.»
      

        5️⃣🔼 انتظار داشتم «آتش و شوکران» هم منو درگیر کنه. اما متاسفانه، ارتباط عاطفی چندانی با داستان برقرار نکردم. شاید بخشی از مشکل به ساختار غیرخطی و ابهام های عمدی داستان برمیگرده که گاهی بهجای جذابیت، حس سردرگمی ایجاد میکرد. مثلاً رابطه‌ی پالی و توماس لین برام بیش ازحد انتزاعی و سرد بود؛ دیالوگها و خاطرات مشترکشون به نظرم به اندازه ی کافی باورپذیر یا عمیق از آب درنیومده بود تا بتونم دردِ پیوند عاطفی بینشون رو درک کنم.  

از طرفی، تم های فلسفی و نمادهای مرموز به جای اینکه لای های به داستان اضافه کنن، بیشتر حس میکردم داره تو ذهنمون بازیِ پیچیده‌ی بیهوده‌ای راه میندازه. مثلاً انتظار داشتم تقابل پالی با نیروهای اهریمنی پررنگ‌تر و ملموس‌تر باشه، اما بیشتر شبیه یک سری تصادفِ گیج کننده بود تا نبردِ واقعی خیر و شر.  

مقایسه با «قلعه هاوْل»:  
در «قلعه هاوْل»، حتی با وجود پیچیدگی های فانتزی، تعادل بین طنز، شخصیت پردازی و عمقِ احساسی کاملاً حفظ شده. مثلاً رابطه‌ی سوفی و هاوْل با وجود تمام غرابت هاش، از طریق دیالوگ‌های طنزآمیز و کنش‌های عینی، به قلب خواننده راه پیدا میکنه. اما در «آتش و شوکران»، رابطه ی پالی و توماس بیشتر در حدِ گفت‌وگوهای انتزاعی و خاطرات مه‌آلود باقی مونده. حتی عناصر جادویی هم به پای دنیای قلعه هاوْل نمی رسید؛ اونجا جادو زنده و ملموس بود، اینجا بیشتر شبیه سایه های مبهم روی دیوار.  

نکته ی مثبت؟
سبک نویسندگی وین جونز هنوز در بخشهایی میدرخشد، مثلاً وقتی پالی برای نجات توماس از قربانیِ خودخواسته اش استفاده میکنه، میشه ردپای اون نبوغ نویسنده رو دید. ولی به طور کلی، حس میکنم این کتاب بیشتر برای کسانی جذابه که از تحلیل نمادها و کند و کاو در لایه های پنهانِ روایت لذت میبرن تا کسانی که به دنبال داستانی با ریتم سریع و شخصیت های دلبستنی هستن.  

شاید مشکل از من باشه که با این سبک از فانتزیِ «گُنگ» ارتباط نگرفتم، ولی به هر حال… دو ستاره برای ایده های ناب و تلاش نویسنده، ولی نه بیشتر! ✨
      

        4️⃣🔺شمشیر کایگن کتابیه که جسورانه بین فانتزی حماسی و درام شخصی حرکت می‌کنه. داستان در دنیایی جریان داره که تهدید جنگی واقعی، یک امپراتوری ناپایدار، و آموزه‌های سنتی و نظامی‌گری در هم تنیده شدن. بخش‌هایی از داستان، به‌ویژه میانه‌ی کتاب که نبرد اصلی رخ می‌ده، واقعا چشمگیرن؛ نبردی گسترده، خشونت‌بار و غافلگیرکننده که نویسنده با جزئیاتی دقیق و نفس‌گیر به تصویرش کشیده. این قسمت‌ها بدون شک نقطه‌ی اوج کتابه و پتانسیل بالایی برای درگیر کردن خواننده داره.

اما چیزی که باعث شد تجربه‌ی من کاملاً رضایت‌بخش نباشه، بالانس ناپایدار روایت بود. قبل از رسیدن به نبردها، بخش زیادی از کتاب صرف معرفی دنیای داستان، نظام ارزشی خانواده‌ی ماتسوکا، و گذشته‌ی میساکو می‌شه. گرچه این عمق دادن به شخصیت‌ها ضروریه، اما ریتم کند و گاهی پرگویی دیالوگ‌ها باعث شد احساس کنم کتاب داره به‌سختی خودش رو به نقطه‌ی اوج می‌رسونه.

بعد از نبرد اصلی هم، داستان به‌جای دنبال کردن یک مسیر روشن، وارد فاز جمع‌بندی‌های احساسی و فلسفی می‌شه که شاید برای برخی خواننده‌ها غنی باشه، اما برای من، بعد از اون همه هیجان و تراژدی، نیاز به انسجام بیشتری حس می‌شد.

در نهایت، شمشیر کایگن کتابی بود که درخشش‌هایی واقعی داشت، اما برای من، این درخشش‌ها در لابه‌لای روایت بعضاً کش‌دار و ضرب‌آهنگ ناهماهنگ پنهان شدن. با این حال، برای طرفداران نبردهای حماسی و فضای شرقی-فانتزی، ارزش یک بار خواندن رو داره.
      

        3️⃣🔺یکسری مجموعه داستان های یکنواخت ولی در عین حال دوست داشتنی ؛ بیش از حد ساده اما به فکر فرو برنده ؛ نویسنده ای سطحی اما قلمی درگیر کننده 
این کتاب را به پیشنهاد دوست خوبم امیر عباس میثمی از کتابفروشی هواخوری خریدم 
خواندمش
و جزو معدود کتابهایی بود که از خط اول که نه ولی از داستان اول فهمیدم با یک کتاب ساده طرف نیستم 
و به این فکر افتادم چرا در جوامع امروزی کمتر و کمتر همچین نویسندگانی را ما شناخت داریم ازشون و با آثاری که به ظاهر کمی دارند آنها را مطالعه نمی کنیم.
      

        2️⃣🔺یک داستان  کوتاه بیا به قول امروزی ها نوولا 
بدک نبود خوب بود داستان متفاوتی داشت 
      

        1️⃣🔺ابتدای سال جدید 404 قرعه انداختم بین کتاب های نخوانده ام و به نام ایزدان هم آسیموف در آمد 
کتاب خیلی آسون نیست اولش یعنی پیش خودم فکر کردم چرا من برای شروع با آسیموف به خیلی از افراد توصیه اش کردم
بخش اول رو فاکتور بگیریم حس کردم دارم رفرنس اصلی میخونم 
بخش دوم روایت خوبی داشت و زیبا بود انسجام متن هم که آسیموف مو رو از ماست همیشه کشیده بیرون 
در کل اگر آسیموف باز هستید و پیگیر علمی تخیلی بخوانید تا لذت ببرید