میشه گفت کتاب در کتگوری جنایی معمایی ضعیف قرار میگیره چون طرح اولیه داستان عنصر معمایی قوی نداره و همین باعث میشه سطح جذابیت شما کاهش پیدا کنه 
البته محتوای اصلی که کاراکتر اصلی پیش خود احساس می‌کنه با گم شدن شوهرش شاید او با سابقه ی خودش کشته او را 
باعث میشه فصل هارو شما طی کنی به جلو 
کاراکتر اصلی تقریبا قسمتی از حافظه اش از گذشته کم رنگ شده 
و مدارک و شواهد همگی بر علیه او است 
شوهری آب شده و رفته داخل زمین :)
یکسری فلش بک هایی هم داخل داستان به گذشته ایمی سینکلر کاراکتر اصلی 
که بعدا هم میفهمیم اسم واقعیش این نیست ، زده میشه
داستان توی صفحات ۳۰۰ به بعد یعنی نیمه ی پایانی جون تازه ای میگیره چون قاتل داستان خودش قربانی یک نقشه ی چندین و چند ساله میشه 
اسپویل سر سوزنی ⛔⛔⛔⛔
نکته ای که خیلی ریز هم توی داستان متوجه شدم سانسور شده و خیلی وقت هم بود این شکلی نخونده بودم کاراکتر اصلی در واقع با برادر خودش که سالها ندیده بوده ازدواج کرده و به عنوان همسرش زندگی می‌کرده و طی حوادثی که برادر خودش که فرد مازوخیستی هست رو به قتل می‌رسونه ماحصل ازدواج شون ، فرزندش رو بزرگ می‌کنه ....
      

        در واقع سه داستان علمی تخیلی از تالکین است من قبلا از نشر نیماژ داستان تابلوی نیگل رو خونده بودم و دوباره مرور شد 
داستان اول نیگل در واقع کامل تسلط تالکین روی داستان سرایی فارغ از جهان ارباب حلقه ها نشون میده جایی که تمام توان او در بین اون سالها تمرکز روی ارباب حلقه ها بوده پس این سالها این داستانک های کوتاه رو بر روی کاغذ آورده 
دو داستان بعدی زارع و اژدها و آهنگر هم جالب بودند ولی 
من همیشه تالکین رو با جهان LOTR مقایسه میکنم برای یکبار خوندن خوب بود 
      

        در واقع یکسری داستان های علمی تخیلی کوتاهی هستند که آقای اسماعیلیان ترجمه و گردآوری کردند
ماهیت خیلی از داستان ها تکراری و کلیشه ای شده با تکنولوژی امروزه ما اما یکسری از اونها هنوزم جذابیت خودشون رو دارند 
ولی من نمی‌دونم چه اصراریه بر ترجمه همه چیز
الان سالیان ساله همه جا همه ی افراد اسم رادیو FM رو شنیدند
حتی برای رشته مهندسی برق یا مخابرات و مشابه به اونها در دروس 
fm همون frequency modulation هستش یعنی مدولاسیون فرکانس
حالا داخل کتاب چی ترجمه شده؟
سوار کردن اطلاعات پیام بر اساس سرعت طی کردن یک موج 
:/
دو ساعت طول می‌کشه این رو بخونی خوب چرا آخه ؟
      

        این کتاب تموم شد اما چه تموم شدنی؟
یعنی بعد ۲۰ و اندی سال ، کامل این کتاب فریبم داد
به قدری منو داخل خودش کشوند که واقعا حالم باهاش بد شد 

بریم سراغ مرور 
شروعش خوب بود اینکه قاتل کاملا حرفه ای و مسلط بود و تمام جرایم نامه ها نوشته ها محاسبه شده بود جذابیت را بالا برد اینکه حتی « سلاخ » قاتل زنجیره ای داستان از بازرسان و کارآگاهان پرونده خودش اطلاع داشت بازی شون میداد به سخره گرفته بودشان 
باعث میشه بیشتر سردرگم بشیم
مخصوصا شخصیت هارولد نویسنده ای جنایی نویس که گذشته خودش را به یاد نمی آورد اما سلاخ به خوبی با او آشناست 
ولی همین سلاخ از هارولد و همچنین دکستر ، افسر پلیس اطلاعات مهمی دارد 
در هر کتابی نیت قاتل و متجاوز سریع و صریح معمولا بیان میشه 
اما در این کتاب نه حداقل تا فصول پایانی 
این سلاخ واقعا درجه خشونت بالایی داره جوری که مثلش رو ندیده بودم و نخونده بودم یه جاهایی داستان رو استوپ میکردم تا حالم بهم نریزد 
هرچند که در فصل های که قربانی هارو شکنجه و به بدترین نحو ذبح میکرد چندین روز کنار میذاشتم کتاب را 
واقعا این کتاب برای زیر ۱۶ سال مناسب نیست 
خیلی دلم میخواد پایان این کتاب رو اسپویل کنم 
و دیگران مجبور نباشند بخوانند 
چون واقعا جوری درگیر کننده است که حتی نمیتونی بزنی آخرش
چون ذره ذره اطلاعات تثبیت میشه 
واقعا نویسنده اش آدم مریضی بود 
من نمی‌دونم این آقای مارشان خودش قاتل نباشد باید شک کرد ؟!
      

        کتابی در ژانر فانتزی و کمی علمی تخیلی و گریم دارک و یجورایی سبک وارکرفت و باقی کتاب های این تیپی 
جهان کتاب  ، دنیای وارهمر 4000 هستش و اونجوری که من فهمیدم در واقع یک بخش کوچکی از این دنیای عظیم و گسترده درباره ی مفتش  آیزنهورن و زینوس میگذره جزئیات کتاب برای کسی که آشنایی قبلی با کتاب و بازی اون نداشته باشه شاید مشکل باشه اگر بخوام مثال بزنم انیمیشن Arcane که یک بخش کوچکی از بازی Leage of Legend  بود فقط یکسری از شخصیت ها با سرگذشت شان را تعریف کرد اینجا هم دقیقا همین مسئله وجود دارد . سطح فانتزی اون خیلی به سمت High Fantacy  نیست یعنی والا نیست و این خودش اثر را امروزی تر کرده و در آخر امیدوارم ادامه ی این مجموعه منتشر بشه هرچند که این یک ایده و آرزوی آرمانی هست چون این جهان جاهایی غیر قابل ترجمه و به خصوص غیر قابل انشتار در ایران داره و به هر حال بگذریم 4 ستاره به نظرم توصیف خوبی براش باشه .
      

        هر چی میخواستم بنویسم برای کتاب 
با مقاله ای که قبلاً واسش منتشر شده بهتر چیزی پیدا نکردم 
پس سعی میکنم خلاصه این مقاله را برای مرور خودم بنویسم :
دانلد ای . وست لیک نویسنده ی پرکار در زمینه ی رمان و داستان کوتاه در ژانر جنایی بود و از هر مجرم و کلاه برداری اسم های مستعار بیشتری داشت . از همان جوانی نویسنده ی متعهدی بود و در اواخر دهه ی پنجاه شروع به نوشتن رمان های #@&@& سافت کور کرد🌝 تا بالاخره تو سال ۱۹۶۰ رمان اولش به اسم مزدوران به چاپ رسید 
یکی از دوستانم مکرر ازم میپرسید تبر را خوانده ای یا نه و من هر بار و سال میگفتم نه
و همیشه می‌گفت آب دستته بذار زمین بخونش جای سایفای و ...
توی یک کار جنایی مرسوم همه چیز مشخص است و طبق یک روتین داستانی پیش میرود اما در تبر ، نه اصلا 
شخصیت اصلی داستان دنبال یک چیزی هست و برای اون آدم می‌ کشد 
او یک فرد بیکار و تعدیل شده است و برای استخدام در یک شرکتی تمام رقبای خودش رو از بین می‌بره و به قتل می‌رسونه اما نحوه ی قتل این افراد و جزییات سلاخی تا آخرین اعضای اونها با لحنی کاملا ساده و عامیانه انگار نه انگار انسانی بود با یک حجم و توده ی بدنی 
یعنی اگر بیایم هانیبال ، بریکنیگ بد ، دکستر ، و تمامی سریال های جنایی این سبک اسلشری رو پازلی کنار هم بچینیم میبینم که چه شخصیت پیچیده ای دارد این آقای برک دوور قاتل ماجرای ما 
او قتل هایی تمیز انجام میده جایی که ما از سابقه اش اطلاعی نداریم یک کارمند بازنشسته و تعدیل شده چرا اینقدر دقیق و حساب شده حتی می‌دونه سوراخ کردن شش باعث میشه جنازه نیاد روی سطح آب و یا موارد دیگری
به نظر من کتاب تبر میخواد بگه آدمها در موقعیت های که احساس خطر و شکست بزرگی بکنند خیلی کارها از دست آنها بر می آید 
و جالب توجه اینجاست که نمی‌خوام اسپویل کنم..........

 ولی این پرونده برای همیشه باز میمونه و قتل ها بیشتر و بیشتر :) 
و اشتیاق برای گرفتن جون انسان ها مثل از بین بردن یک حیوان موذی بیشتر از قبل 

      

        واسه یکبار خوندن می صرفه نمایشنامه اش 
      

        گروهان سیاه مجموعه ای که فارغ از امتیاز جذابیت خودش رو داره فقط گاهی کند میشه و گاهی متوسط 

      

        کتابش واسه مطالعه عادی نیست اینکه بخونی و عبور کنی 
قصه راجع به یک سیبیله و تراشیدن اون
اینقدر داخل این سیبیل فلسفه ی  پیچیده ای نویسنده مطرح می‌کنه 
اما نمی‌فهمی هدف داستان چی بود؟ 
چجوری تو قصه افتادیم و چگونه تمومش می‌کنه 
به نظرم این امانوئل کارر ، مثل اون کارگردانه فرانسوی کاسپاره نوئه 
همینقدر سانسوریه شاید خیلی متن هم درگیر این تیغ شده 

      

        یک اثر دیستوپیای دیگر از خانم کاظمی 
ایده اش جدید بود البته من یاد فیلم چه بلایی سر دوشنبه اومد افتادم همون مایه ها بود 
حجم کتاب تناسب خوبی داشت 
ولی بازم اونجوری که باید نبود 
      

        میتوان گفت ناطوردشت ژاپنی ولی با هدف و سبک دیگر باز یک جوان یک الگو استاد یا سنسی sensei ، جایی که یک مسیر و Path اصطلاحا وجود دارد که این مسیر را باید جوان بگذراند اما وجود سنسی مثل یک راهنمای خوب حتی یک قدیس برای این جوان است از شور و علاقه اش 
به خود سنسی و زن او می توان این برداشت را نمود 
کوکورو سه فصل دارد و فصل اول بین همه ی این مسائل جوان داستان و sensei و زن او می‌گذرد یجورایی بیشتر میخواد شخصیت چندین لایه پیرمرد را روایت کند حتی میشه گفت این جوان خود نویسنده یعنی ناتسومه سوسه کی باشه 
اما فصل دوم 
جوانک قصه خیلی به سنسی سر نمی زند و درگیر مریضی پدر خودش هست ابعاد خانواده ی او را نشان میدهد 
و از طرفی مادر و پدری که توی افکار پسرک چه جا و مقامی دارند 
و فصل سوم با مضمون وصیت نامه سنسی شروع میگردد
مطالبی که سنسی برای جوانک گذاشته تا بخونه اون هارو و در مسیر زندگی و رویای حقیقی وجودی ذاتی خلق شده خودش قدم بزنه 
ولی محتوای این وصیت نامه به شدت تیره تاریک و سراسر غم و ناراحتی و تودار و چندین لایه است همچون شخصیت پنهانش ، سنسی که اسمش رو نمی‌دونیم و حتی یکسری گمانه زنی ها هم میشه توی منابع نقد خارجی بر سر اینکه پدر واقعی این پسرک همین سنسی بوده و دچار عشق قدیمی به مادر او و ....
و دیگه از بقیه جزئیات این فصل آخر چیزی نمیگم چون دردناکه و باعث شد نمره ۴ رو بگیره 
یجورایی شمارا آماده می‌کنه برای فصل آخرش 
مقدمه چینی هارو خوب فراهم می‌کنه 
      

        کوتاه ، و به فکر فرو برنده 
واسه همینه دنبال نمایشنامه های کوتاهم تا 
سریع تر  به سر انجام برسه 
      

        و بالاخره اولین جلد نخستین قانون تموم شد ۸۱۵ صفحه که تازه مقدمه است 
اینجوری که من شنیدم دو جلد بعدی هم باز مقدمه است 
پردازش داستانش خوب بود 
شخصیت پردازی ها خیلی عمیق انجام شده بود 
اینکه خط روایت داستان از یک زاویه نبود دید بیشتر و بهتری به آدم میده 
دقیقا مثل گیم آف ترونز فصل به فصل سراغ یکی می‌رفت 
گریم دارک بود و خشونتش متوسط بود گاهی هم زیاد 
نبرد هایی داشت که حتی توی متن هم خوب رقم خورده بود 
لحظاتی نفس‌گیر و لحظاتی طنز سیاه
اما لوگن بی رحم و سرهنگ گلوکتا و جیزال و باقی قصه ای روایت میکنند که سریال ساخته بشه خیلی دیده میشه 
پس اگر دنبال فانتزی گریم دارک و یک قاشق مرباخوری حماسی هستید 
پول هاتون رو جمع کنید :) 

      

        ایده جالب ، پردازش ضعیف 
      

        جنگ پیرمرد جلد دوم به نوعی میشه گفت که خیلی بهتر شده و ایده و فضای داستان با شناخت قبلی از جلد اول رنگ و لعاب بالاتری گرفته 
حالا مسئله این موضوع فناوری هایی هستند که همین الان  روی اون هسته ی تحقیقات میگذره و به هر نوعی وجود و اشارات به این بحث های علمی خودش ایده و ابتکار مناسبی هست در کالبد ترکیب خودآگاه یک گروهان تلف شده که به تیپ اشباح معروف هستند و این انتقال خودآگاه های سربازان به صورت  روحی برای همگی یکسان  نیست و افراد زیادی دچار باگ های عجیبی میشن و به یاد آوردن خاطراتی که بهشون منتقل شده ، همچون اختلال هویتی باعث میشه از مسیر اصلی که برای ساخت ابر سرباز  بی رحم و ماشینی بوده اند منحرف شوند و نشون میده توی مقاطع بالاتر علمی این مسئله هم پدید میاد 
از دیگر جذابیت های این سری جنگ پیرمرد تکنولوژی وسایل و اکسسوری های مورد استفاده شون هست یعنی مثلاً اون هپتیک ( یا لباس پوشیدنی تمام حسگر الکترونیکی )
قبلا هم داخل سری بازیکن شماره یک بود اما در اینجا خیلی بیشتر روی این اکسسوری ها کار شده 
چندین درجه بالاتر توی بحث این وسایل و سطح تکنولوژی 
کتاب کوالیتی لند هست که دید سیاسی هم پیدا می‌کنه