یادداشت Alemeh Afzali

        هرمن ملویل توی زمان خودش نویسنده‌ی محبوبی نبود. می‌گفتن «مهمل» می‌نویسه و حتی دو ناشر به خاطر چاپ کتاب‌هاش ورشکست شدن.

قصه‌ی بارتلبی محرر رو یک راوی بی‌اسم تعریف می‌کنه؛ راوی‌ای که می‌تونه هرکسی باشه: من، تو، یا آدمی که آن‌قدر درگیر کنترل بیرون شده که خودش رو فراموش کرده.

بارتلبی برای من بخش سرکوب‌شده‌ی وجود راویه؛ بخشی که «ترجیح می‌ده» بعضی کارها رو انجام نده. هم نماد بی‌معنایی زندگیه و هم دعوتی برای به رسمیت شناختن آدم‌ها و بخشی از خودمون، آدم‌هایی که همیشه «بله» نمی‌گن.

توی دنیایی که سرمایه‌داری ما رو به چشم‌گوهای حرفه‌ای تبدیل کرده، ملویل این معضل رو جلو رومون می‌ذاره و میگه: نگاه کن، دوباره فکر کن.