کتابی که تقریبا دو سالی گوشه کتابخانه ام مانده بود. یکی دوبار هم سعی کردم بخوانمش اما  همان چند صفحه اول  را تکرار میکردم و دوباره می‌رفت سراغ قفسه. امسال اما با تصمیم خواندن ناخوانده های کتابخوانه ام مجبور شدم  صفحات بعدی و بعدی را بخوانم. جذابیت سفرنامه درست همان‌جایی شروع می شود که داستان  سارایوو و مردمانش وسط می آید.
        

                برای من اولین تجربه کمیک خوانی ام بود و قطعا باز هم خواهم خواند. تا صفحه ۸۰نتوانستم با با کتاب ارتباط بگیرم اما بعد از آن را تقریبا توی دو روز تمام کردم.
        

                جذاب با پایان جذاب تر 
        

                برای من خواندن فصل اول خیلی سخت بود هم از باب سخت بودن زبان هم اینکه نمی‌دانستم کجای داستان ایستاده ام اما کمی بعد با داستان همراه شدم البته که گاهی  افکار راوی خیلی طولانی و خسته کننده بود  ولی پایان داستان خلاف  شروعش خیلی خیلی جذاب بود .
        

                کتابی در مورد نوشتن نه آموزش تکنیک ها بلکه خود نوشتن و بیشتر دغدغه های نویسندگان. 
        

                اولین کتابی که دلم نمی‌خواست تموم بشه و در عین حال نمیتونستم رهاش کنم. خوندن یادداشت یا گفتگو با نویسنده ها برام یکی از جذاب ترین کارهاست و چقدر احمدمحمود توی این گفتگو دقیق و بدون حاشیه ظاهر شد.‌‌
        

                هرچند بعضی از داستان‌ها ابهام داشت  ولی از زبان و نثر و تصویرسازی ها لذت بردم.
        

                قلم روان آقای عبداللهی را خیلی پسندیدم. فرآیند شکل گیری ایده و سوژه ها خیلی شیرین و جالب بود. 
        

                مثل هر کتاب آموزشی دیگه بعضی قسمتهاش برای من مفیدتر بود 
. قسمت ایده پردازی جالب و البته کاربردی بود 
        

                یادداشت هایی در مورد نوشتن و تفکرات نویسنده که نظم خاصی نداشت. البته که از خواندنش لذت بردم و بسیار مشتاق شدم برای مطالعه رمان کلیدر
        

                اولین کتابی که از دکتروف  خوندم. جذاب بود و میخوام بعدش رگتایم رو بخونم 
        

                کتاب ترجمه روانی داشت. مطالب مفید بود هر چند اگر چند دوره نویسندگی شرکت کرده باشید این کتاب فقط جهت یادآوری مطالب میتونه مفید باشه. قسمت انتشار  هم بیشتر قوانین انتشارات کشور آمریکا بود و جز در موارد کلی برای انتشار مطلب توی کشور ما کمک کننده نبود 
        

                سوژه داستان را دوست داشتم هر چند گاهی از لحاظ منطق می لنگید. روایت خیلی از جاها به حاشیه کشیده‌ میشد که نيازی به دانستنش حس نمیشد. این همه پیام مستقیم  داستان را  روبه ضعف می‌برد و برای خواننده کسل کننده‌ است. مطالب روانشناسی جایش توی کتاب‌های روانشناسی است و من از مان توقع دیگری دارم. هرچند در بعضی مسائل مستوره برایم قابل باور نبود اما در کل از خواندنش لذت بردم.  اما میشد لذتش بیشتر باشد.
        

                نوع روایت و زاویه دید شبیه زندگی در پیش رو بود با کمی تفاوت 
        

                عالی بود به نظرم. حداقل به نسبت داستان های موراکامی، با شوق سراغ جستارهاش می روم.