عالی بود، یک سر و گردن بالاتر از مارک‌دوپلو و دو سر و گردن بالاتر از مارک‌وپلو...
        

          عالیه، انگار به طور همزمان هم یک سفرنامه میخونین و هم یک رمان
        

          در عصر حاضر کشور کوبا ، کشوری نیست که همه از آن باخبر باشند و تا اسم "کوبا" بیاید مانند کشور های معروف آشنا باشد . و اگر درباره مکانی غریبه و ناآشنا اطلاعات جدیدی را به مخاطب بدهیم یک رویداد مهم محسوب می شود . این شد که منصور ضابطیان تصمیم گرفت یک اقدام بزرگ انجام دهد . 
اکثر افراد می دانند منصور ضابطیان یک کارگردان و نویسنده خیلی خفن و معروف است . و ایرانی بودنش مهری بر پیشانی اش زده . اما حالا او میخواهد به کشوری غریبه سفر کند و از عجایب آن آگاه شود . پس او راهی کوبا می شود و سفرنامه خود را با نام سباستین در اختیار خوانندگان قرار می دهد . سفرنامه ای شامل سفرش به سه شهر ترینیداد ، وینالس و هاوانا …
اگرچه کتاب رمان و داستان نبود . اما با وجود سفرنامه بودنش شکی در بی نقصی اش نیست . قلم نویسنده ساده و روان بود و خواننده را گیج نمی کرد و تعاریفش از مسائل خیلی مبهم نبود . و در این میان یک ارتباط دوسویه با خواننده برقرار کرده بود که جذابیت بالایی بر کتاب افزوده بود . 
حتی در شخصیت پردازی آقای ضابطیان خیلی خوب هر شخصیت را توصیف کرده بود با مثال های آن ویژگی های ظاهری شخصیت را برای ما بیان می کرد. علاوه بر شخصیت پردازی پر رنگ ترین نکته مثبت کتاب که به همین دلیل او را دوست دارم توصیف های آن است . توصیف های ظاهری کتاب خیلی دقیق و با جزئیات بیان شده اند به طوری که خواننده از خواندن آن لذت میبرد و دوست دارد بقیه آن را هم بخواند و من به شخصه تا به نقطه ای معقول نمی رسیدم کتاب را رها نمی کردم و به خواندن ادامه می دادم . نویسنده یکسری اطلاعات جدید و جذاب را در اختیار مخاطب قرار داده بود مانند ویژگی هایی از کوبا که هیچکس از آنها خبر ندارد . یا توصیفات مکان هایی که به آنجا می رود یکی از لذت بخش ترین قسمت های کتاب بود .
جلد کتاب یکی دیگر از دلایلی است که این کتاب را دوست دارم . ترکیب رنگ های متفاوت باعث زیبایی فراوانی شده که روی طرح اصلی آمده و مخاطب را جذب خود می کند . بعلاوه درون کتاب خشک نیست و اطلاعات را همراه عکس به خواننده نشان می دهد که خیلی در ترغیب به سمت کتاب تاثیرگذار  بود . اسم کتاب هم خیلی ساده نبود و می توان گفت اسم خوبی داشت . 
در پایان مرور یکی از بهترین سفرنامه های عمرم را در اختیار شما قرار دادم تا از خوندنش لذت ببرید.
" واژه ها راهگشای آگاهی است و ما هم سر انجام بر سر معنای زندگی متحد می شویم . 
ارنستو چگوارا "
        

          «من دوست دارم این کوبا را ببینم ، نه کوبایی که مثل جاهای دیگر دنیا پر از مک دونالد و کی اف سی است . من دوست دارم بر دیوارهای شهرهایش عکس چگوارا را ببینم نه جاستین بیبر را ...»
سوار ماشینی شده بودم و از فرودگاه خوزه مارتی تا هاوانا ، هاستل ، خانه ی ماریا و ایبیس و کوچه پس کوچه های تنگ کوبا می گذشتم . انگار در تمامی صحنه ها حضور داشتم ، من هم با این کتاب به کوبا سفر کرده بودم ...
داستان درباره ی سفر 20 روزه ی منصور ضابطیان نویسنده و کارگردان ایرانی ، به کشور کوبا بود . در اصل کتاب سفرنامه بود و رمان و داستان نبود . سفری به سه شهر ترینیداد ، هاوانا و وینالس . او در این کتاب با سطح علمی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی کوبا آشنا شده بود و تجربه اش را در اختیار خوانندگان قرار گذاشته بود .  
به عنوان اولین تجربه ام از خواندن سفرنامه ، می توانم بگویم عالی بود . مهم ترین حسن این کتاب ، توصیفات دقیق از صحنه ها بود . کوبا کشوری است که اکثریت قریب به اتفاق خوانندگان ، به آنجا نرفتند ، و این هنر می خواهد که نویسنده بتواند به گونه ای فضای داستان را وصف کند ، که تجسمش برای خواننده به راحتی امکان پذیر باشد . توصیفات این کتاب هم خیلی دقیق و به اندازه بود . نویسنده از تمامی حس ها برای وصف کوبا بهره برده بود ، صدای موسیقی هایی که شب ها ارام و روز ها تندترند ، مزه ی سوپ مغز ماهی که ایبیس درست کرده بود ، بوی صابون های ارزان قیمت و… . یا مثلا توصیف صحنه ها ، حالت روستایی خانه ی ماریا ، باشگاه بدن سازی آنخل رستوران ایرانی فرخ و… . وقتی این قسمت ها را می خواندیم ، خودمان را آنجا حس می کردیم .
علاوه بر توصیف صحنه ها ، شخصیت ها هم به خوبی پردازش شده بودند . چهره ی آنها و حتی خصوصیت های باطنی شان ، قابل تجسم بود . از یک سری ویژگی های کلی مثل برهنه پوشی و رنگ سیاه پوست کوبایی ها گرفته تا جزیی تر مثل ، موهای وزوزی و کوتاه ماریا و لباس صورتی تندش ، شکم گنده ی جانی ، لبخند همیشگی ایبیس و… . و حتی خصلت های باطنی مانند ، دست پخت خوب و زنیت گری ایبیس ، اخلاق جدی جانی و حتی کلی مثل ، آزاد ، راحت و مهربان بودن کوبایی ها . 
نویسنده برای این توصیف کردن ها ، سراغ ویژگی های جذاب تر و کم تر دیده شده کوبا رفته بود که اطلاعات مفیدی در اختیار خواننده می گذاشت . مثل همین که کوبایی در خانه هایشان را باز می کنند و راحت با هم چه غریبه چه آشنا رفت و آمد می کنند ، جهادی که علیه حشرات داشتند ، نوع پوششان ، شغل های درآمد زایشان و… . حتی جالب تر در این بین این است که با خواندن این کتاب ، برخی تفکرات شاید کلیشه ای که در ذهنم داشتم ، شکسته شد . همین که کوبایی حداقل روزی یک بار حمام می روند و همیشه خوش بو هستند ؛ من دقیقا برعکس فکر می کردم . در ذهنم این بود مردمانی که با پوست سیاه و خیلی چرک که حمام نمی روند و در رطوبت و شرجی هوا ، وضع وحشتناکی به وجود می آید .
متن ساده و روان و در عین حال دارای چاشنی طنز گونه هم ، ارتباط خواننده را با نویسنده راحت تر می کرد . حتی این در شخصیت پردازی ها و ترسیم فضا و مکان هم ، به چشم می خورد . مثلا وقتی می خواست درباره ی دنی که سیاه پوست است حرف بزند ، به همین حالت ساده این موضوع بیان نشده بود و ما به این شکل او را می شناختیم که شبیه شکلات 70 درصد است و وقتی کاغذ سفید در دست می گیرد ، کاغذ بیشتر از خودش رخ نمایی می کند . در نتیجه خواننده می فهمد پوست دنی سیاه است اما به حالتی جذاب و شیرین .
در بین بیان کردن کوبا و ویژگی های آن ، نویسنده گه گاهی گریزی هم به اتفاقات شخصی زندگی خود ، عقاید و نظرات شخصی اش می زد . این مطلب باعث می شود که خواننده فقط یک متن خبری نخواند و درگیری ها و احساساتی را هم تجربه کند . مثل وقتی آقای ضابطیان اما را دیده بود و با خودش فکر می کرد که دنیای کودکان چگونه است و در نهایت به این نتیجه رسید که زندگی در کودکی ، چه وسط داعش در سوریه باشی چه در قلب نیویورک ، فرقی نمی کند ، جهان بی بغض و آرام است . 
غیر از خصوصیات ساختاری ، از نظر ظاهری هم جلد کتاب خیلی جذاب بود . ترکیب رنگ های شاد که به چشم می خورند به همراه ماشینی که نماد سفر است و پرچم کوبا را به آینه های کناری اش وصل کرده . از همه چیز مهم تر و جالب تر ، نام کتاب است . نامی که یک لحظه هم به ذهنم خطور نمی کرد به خاطر یک اشتباه لفظی واقعی ، گذاشته شده باشد و فلسفه ی گذاشتنش برای من و قطعا برای همه خوانندگان با مزه بود . 
در کل ذهنیتم را نسبت به کتاب های سفرنامه ای تغییر داد و توانست با خوبی های بسیارش ، مرا به سمت خواندن سفرنامه های دیگری سوق دهد . 
« چه فرقی دارد برای او که جهان کجا باشد و چه کند ؟ او قلمروی خودش را دارد ، کار خودش ، زن خودش ، نوه ی خودش … دیگر چه فرقی می کند مسی گل زند یا نه ؟ او جهان خودش را دروازه بانی می کند … »
        

          چند کتاب از آقای ضابطیان خوانده ام. نحوه روایت جالب است و جذاب و مفید. شبیه یک توریست عادی نه یک محقق و جامعه شناس
        

          سباستین را به اعتماد تعریف هایی که شنیده بودم بدون اینکه بخوانم در لیست کتاب بچه های کلاس نهم گذاشته بودم. ریسک قابل توجهی بود اما برخلاف انتظارم تقریباً همه ی بچه های کلاس دوستش داشتند. حتی بچه های سال های بعد. طنز ظریف منصور ضابطیان، روایت بی تکلیف و روانش و عکس ها و نگاه مثبت و متفاوتی که نسبت به کشور مقصد دارد باعث شد که سباستین به عنوان تجربه اولین سفرنامه بچه ها تجربه ی خوبی باشد.

بعدتر که خودم هم سراغش رفتم دوستش داشتم، خصوصاً آن پارگراف آخر «لحظه های آخر سفر همیشه غم انگیز است. مگر آنکه خانه ات را دوست داشته باشی. کمی از روحم را اینجا می گذارم تا بهانه ای باشد برای بازگشت. اگر عمری بود به جهان! اما هنوز راه نیفتاده دلم غنج می زند برای همان تهران دود آلود. برای قدم زدن از خانه تا دفتر. برای در آغوش گرفتن دوستانم و تاب سواری در حیاط خانه مادری. هر بار که سفر می کنم. بیشتر به این باور می رسم که ریشه های ما عمیق تر از آن است که بشود بریدشان و رفت. در سرزمین ما خیلی چیزها ایده آل نیست. محدودیت ها و مشکلات را می دانم اما هر چه باشد مال خود ماست. ارث پدرمان است. غمش را فراوان می خوریم اما شادی هم کم ندارد.. می مانیم و شادی هایش را زیادتر می کنیم»
        

          کوبا برای من با فیدل کاسترو  تعریف میشد همیشه. چون پدرم همیشه درباره فیدل میگفت. اما رفتن به دل زندگی معمولی آدم های کوبا، نشستن پای میز غذاها و حرف هاشون صفای دیگه ای داره. ممنون آقای سباستین که سفرنامه ها با قلم شما از نثری خشک به روایتهایی مردمی و فرهنگی تبدیل شد.
        

          یکی از پوئن های مثبت این دنیا مسافرت کردنشه ، اینکه میتونی با یه سفر چند روزه به یک موقعیت مکانی متفاوت شاهد تفاوت فرهنگی و تفاوت اب و هواییشان باشی واقعا هیجان انگیزه و به نظرم شاید با سفر نامه ها بتوان حس و حال اون منطقه را فهمید و کمی حس مسافرت گرفت هرچند که خود مسافرت بهتره ولی خب سفر نامه خوب هم شاید بد نباشه برای شروع .
سباستین سفرنامه ی سفر یک هفته ای آقای منصور ضابطیان در سال نود و دو به کوبا بود؛ که به واضحی و روشنی تمامی خاطرات خود را از ان سفر چندروزه بیان کرده بودند و در کنار ان فرهنگ و رسومی که قطعا برای ما عجیب به نظر میرسید را هم گفته بودند و کتاب را مثل باقی کتاب هایشان با عکس هایی که گرفته بودند مزین کرده بودند. 
به نظرم کتاب واقعا جذابی بود. طوری که از رسوم خاص انها میگفت و طوری که شهر ها را توصیف میکرد واقعا باعث میشد دلم بخواهد به چشم ببینمش هرچقدر هم که فقر درش بی داد کند. به عنوان مثال آن شهری که در کنار جنگ های توتون بود و حیوانات ولگرد فقط گربه و سگ نبودند؛ واقعا دلم میخوست بروم و آن شهر را ببینم و بر سر تک تک حیوانات سرگردان آنجا دستی بکشم . و وقتی دیدم که خیلی ساده از کنار حیوانات کوچیک و بزرگ آنجا رد شد و هیچ دستی رویشان نکشید واقعا ناراحت شدم ، گویی من هم از لذت تصور کردنش محروم شده باشم. در بخضی از همان شهر با اسب به جنگل های توتون رفتند و این واقعا به نظرم جالب بود ، اینکه به جای ماشین سوار اسب بشوی و بعد از ان به جنگل . به نظرم قشنگ ترین و رویایی ترین بخش سفرنامه همین بود. 
اگر فقط قرار بود عکس های داخل کتاب را ببینم قطعا هیچ وقت دلم نمیخواست پیم را انجا بگذارم ولی بعد از خواندن بخش اعظمی از سفرنامه به نظرم آمد هر چه سریع تر باید بروم و به چشم ببینم. اینکه با غریبه ها اینقدر احساس نزدیکی میکنندو حتی اگر زبانشان را متوجه نشود ولی آنها را به صرف شام نیز دعوت میکنند و همان شام کوچکی که شامل سیب زمینی سرخ کرده میشود را بدون رو در بایستی به او هم تاعرف میکنند ؛ واقعا برایم قشنگ و جالب بود .
در بخش هایی گفته بود که هر بار باید برای همه توضیح بدهم این مکعب های کوچک چیست و چه کار میکند . به نظرم واقعا عجیب بود که در کشور های خارجی چایی لیپتون وجود ندارد و نمیداند چیست، چون من نصف چایی هایی که خورده ام از همین چایی ها بوده ان هم برای اینکه حوصله صبر کردن نداشتم ! و این واقعا برایم عجیب بود ، یک جور تعجب خوشایند. 
در کل کتاب و سفرنامه خوبی بود و همانطور که در بالا تر گفتم، در کنار خاطرات که بعضا طنز و گاها غمگین بودند؛ به فرهنگ و رسومات خاص ان کشور نیز اشاره شده بود و گاهی هم تفاوت های میان کشور ما و کوبا را بیان کرده بود و با نشان دادن بدیهیان زندگی ما که برای کشور آنها به شدت خاص و عجیب بود، کتاب را جذاب تر و خاص تر کرده بود .
        

          آقای ضابطیان محیط خیلی دوست داشتنی و ملیحی درست کرده بود توی این کتاب، لذت بردم
        

          روایت دقیق، روان و خوش‌خوان از سفر به کوبا. بسی لذت بردم.
        

           از سفرنامه‌هایی که نویسنده در آن به کشف و شهودی می‌رسد و خودش را  قاطی متن می‌کند، بیشتر خوشم می‌آید.
سباستین، از آن سفرنامه‌ها نیست. اطلاعات زیادی هم درباره مکان‌های تاریخی نمی‌دهد.
منصور ضابطیان برای شناخت وارتباط با آدمها رفته و همین‌ها را در کتابش می‌نویسد.
البته به نظرم رسید، از اول سفر ما را با خودش همراه کرد تا با هم به خانه همینگوی برسیم و آنجا کمی از خودش و علایقش  بگوید.
کتاب روان و خوش‌خوانی‌ست. انگار که نشسته جلوی رویت و دارد برایت تعریف می‌کند.
به درد همه جور مخاطبی هم می‌خورد.
        

          تصورم از سفرنامه اینچنین است...
کتاب را در دست بگیری و بخوانی یا بشنوی(که چه بهتر) و بعد از خواندن و یا شنیدن، آن منطقه را در ذهنت متصور شوی...
تا به اینجا که تقربیا نیمی از کتاب را خواندیم، تا حدودی با فرهنگ و شخصیت ها و مسائل اقتصادی کشور کوبا آشنا شدیم...خیلی هم عالی نقل شده بود و لذت بخش...
ولی
کوبا کشوری توریستی است،چرا آقای ضابطیان تا به اینجای کار از مناطق دیدنی از سواحل دریایی و... چیزی ذکر نمی کند☹️ و همین باعث می‌شود که کتاب از نظر شخص من نتواند غنی باشد... و کامل نیست...انگار یه جای کار کتاب می لنگد.
        

          📄 #یادداشت 
📘 #سباستین
🖋️ #منصور_ضابطیان
🎧 #منصور_ضابطیان

اولین بار که اسم کتاب را شنیدم فکر کردم خارجی است. یکی از بستگانم که قبلا به پیشنهاد من عضو حلقه مبنا شده بود به من گفت این دفعه در حلقه شرکت نکرده‌ام اما کتابهایش را خودم میخوانم او گفت حتما سباستین را صوتی گوش بده خیلی جذاب است خلاصه من که نتوانسته بودم کتاب چاپی را در کتابخانه بیابم و بین نسخه صوتی و الکترونیکی مردد بودم نسخه صوتی را خریدم. کتاب خوانش خیلی خوب و روانی داشت قبلا تجربه زیاد جالبی از خوانش کتاب توسط نویسنده نداشتم بالاخره هرکس را بهر کاری ساخته اند اما انصافا آقای ضابطیان کتاب را خوب خوانده بود و تدوین صوتی آن عالی بود. موسیقی‌های متن به درستی انتخاب شده بود و به جذابیت کتاب افزوده بود. دوستانم که نسخه چاپی داشتند از عکسهای کتاب خیلی تعریف می‌کردند شاید این موسیقی های جذاب جای عکسهای کتاب را برای ما پر می‌کرد. 
کتاب نثر روانی داشت و سفر نویسنده به کوبا را روایت میکرد. من کوبا را نمیشناختم البته اسم چگوارا و فیدل کاسترو را شنیده بودم اما در مورد انقلاب آنها و حتی محل کوبا از نظر جغرافیایی اطلاعاتی نداشتم. البته هنوز هم با خواندن این کتاب اطلاعات زیادی از انقلاب کوبا کسب نکردم و فقط باعث آشنایی سطحی با کوبا و ترغیب من به دانستن بیشتر شد. 
سفرنامه های زیادی نخوانده ام بنابراین نمیتوانم به صورت تخصصی کتاب را نقد کنم اما کتاب را دوست داشتم شاید آشنایی خوبی بود و باعث شد اطلاعات کلی در مورد این کشور، مردمش، جغرافیای آن و سیاست و حکومت آن کسب کنم. 
نگاه نویسنده با نگاه من متفاوت است اما متضاد نیست ایشان را یک میهن دوست دیدم که برای علایق شخصی به کوبا سفر می‌کند و البته تفاوت سلیقه هایی نیز با من دارد. 
او از دریچه دید خودش سفرش را شرح می‌دهد این را گفتم تا انتظار کسب اطلاعات کامل از کوبا در این کتاب نداشته باشید اما در عین حال این کتاب مقدمه شیرین و جذابی برای آشنایی با کوبا بود. 
اسم کتاب از سوالاتی است که در اولین مواجهه با کتاب جلب توجه می‌کند معمایی که در همان صفحات نخستین گشوده می‌شود. 
طرح جلد کتاب اصلا جذاب نیست و شاید اگر به انتخاب خودم بود هرگز این کتاب را انتخاب نمیکردم. 
از حلقه کتاب مبنا برای انتخاب این کتاب متشکرم. 

مرداد ١۴٠٣

@BargiAzDanesh 🌱🌾
.
        

          در عجبم از این‌همه اشارات و توصیفاتی که تو کتاب اومده و حداقل امروزه، توسط قشر تحصیل‌کرده و فرهیخته که احتمالاً ضابطیان باید جزوشون باشه نژادپرستانه تلقی می‌شه، اون موقعش رو نمی‌دونم.

چند تایی که یادم مونده:
«از دم در سرک می‌کشم و می‌بینم که داخل باشگاه پر از آدم‌هایی‌ست که برای دیدنشان در آن تاریکی باید چشم‌هایی قوی داشته باشی که بتوانی سیاهی را در سیاهی تشخیص بدهی!»
«در خانه باز است و پسر بیست‌وپنج‌ساله‌ای، نیمه‌برهنه، به رنگ دلپذیر شکلات ۷۰درصد در چارچوب در نشسته است. آن‌قدر تیره است که کاغذ سفیدی که در دستش مچاله کرده اولین چیزی باشد که از دور توجه آدم را جلب کند.»
«دختر دنی و کریستین که چهار سال دارد و مثل یک شکلات کوچک است.»
«کمی تپل است و قهوه‌ای شیرکاکائویی.»

در نهایت ولی کتاب جالبه و دوست‌داشتنی. بیشتر به خاطر کوباش نه به خاطر ضابطیانش.
        

          این ضابطیان کجاها که نرفته 
در خیال 
کوبا هم رفتم با ایشان
        

          دربست تهران_هاوانا!

سباستین سومین سفرنامه‌ی ضاطیان است که می خوانم .چهارمی هم در نوبت است.می خواهم همراه او به کانادا بروم!
حالا نویسنده برای من یک شخصیت داستانی شناخته‌‌شده است. می دانم که اگر به شهر دوشنبه یا کلکته برود چه چیز آنجا برایش جذابیت روایی دارد و اگر در هاوانا باشد، نگاه من را به چه سمت معطوف می کند.

منصور ضابطیان قبل از حرکت و حضور فیزیکی در مکانها با کمک اینترنت نگاهی کلی از آنجا به دست می آورد.  مقصد را دورادور می شناسد و بعد سفرش را آغاز می کند. وقتی به مقصد می رسد برای جان دادن به مکانی که در آن است به آدمها می پردازد و حضور آدمها، خصوصیات و سبک زندگی مردم هر کشور و منطقه، روحی می شود که به آن کشور می دمد و دورنمای کلی شکل گرفته در ذهن خود و خواننده را کامل می کند.
خط حرکت او از قبل مشخص است قصد بازدید سه شهر را دارد ولی حساسیتش به محل اقامت،سبب می‌شود به مردم جامعه نزدیک تر شود، با آنها نشست و برخاست می کند، هم سفره شان می‌شود و به خود سخت نمی گیرد  و راه ارتباط با  آنها را باز می‌گذارد... ماجرای آشنایی با این آدمها می شود کتاب سباستین .
از بین مناظری که ضابطیان در کتاب منعکس کرده است خانه همینگوی و عکسهای مربوط به آنجا برایم جذاب بود.
مزارع نیشکر و توتون و قهوه هم و ماجرای اینترنت و سختی های استفاده از آن.
ولی یک سوال برایم ایجاد شد که ضابطیانی که در خوردن الکل مدارا می کند، چرا در مورد غذا هیچ سخت گیری ندارد؟ مهمانی ها و خوراک های مختلف  را می پذیرد.  شاید هم به این نکته توجه کرده ولی در کتاب نیاورده است.
عکس های کتاب خیلی خوبند. اصولا سفرنامه بی عکس مثل این است با چشم بسته برویم موزه! آن خلاصه‌ی تاریخی آخر کتاب هم باعث شد دنبال یافتن جای دقیق کوبا در قاره آمریکا باشم.
در مجموع مطالب کتاب تازه بودند و از خواندن این کتاب روان  لذت بردم.
        

          من لذت خوندن سفرنامه های ضابطیان رو اولین بار با خوندن "چای نعنا" چشیدم و انقد برام تجربه شیرین و دلچسبی بود که اصلا انگیزم برای پیدا کردن کتابی به اون جذابی باعث شد من سفرنامه ( و کتاب با محوریت سفر) خوندن رو شروع کنم. 

بعد از اون چندین تا سفرنامه هم از خودشون هم از نویسنده های دیگه خوندم ولی هیچکدوم نتونستن مثل سفرنامه ی مراکش جاشونو تو دلم باز کنند.

هفته پیش ۵شنبه منصور ضابطیان مهمون "کتاب باز" بود و من با اینکه چندین ماه بود کتاب نخریده بودم و به خودم قول داده بودم که تا میتونم کتاب هم نخرم، انقد قشنگ در مورد کتاب های خودش و یه سری سفرنامه های دیگه حرف زد که قولمو شکستم و بالافاصله بعد از تموم شدن برنامه ۲ تا کتاب سفارش دادم که یکیشون همین سفرنامه کوبا بود!=)

سفرنامه کوبا، دقیقا از جنس "چای نعنا" با همون نثر روون و صمیمیش از آدم های کشوری میگه که کمتر کسی از ما ایرانی ها باهاش آشنایی داره. دقیقا تمرکز روی همین آدم ها و روابطشون و قصه هاشون بود که تجربه خودن این کتاب و انقد واسم به یاد موندنی و لذت بخش کرد! 

خلاصه که دمت گرم منصور جون من خیلی دوست دارم:)))
        

          مثل همه ی کتابای منصور ضابطیان خیلی شیرین و جذاب و صمیمی. فضاسازی عالی و خیلی روون
        

          منصور ضابطیان در این کتاب روایتی از سفر خود به کوبا ارائه داده است.
شاید ویژگی روایت‌های ضابطیان استفاده از کنایه و استعاره و عبارات برگرفته از فرهنگ عامیانه ایرانی باشد. نویسنده، از طریق توجه به جزییات و قرار دادن خود در موقعیت‌هایی که زمینه استخراج روایت را فراهم می‌کند، صحنه‌های بکری برای توصیف پدید می‌آورد. 
این سفرنامه مصور، اطلاعاتی -هرچند ابتدایی- از وضعیت اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کوبا ارائه می‌کند. عکسها، با‌این‌که شرح ندارند، به شکل‌گیری روایت در ذهن خواننده کمک می‌کنند.
خواندن این کتاب احتمالاً برای علاقه‌مندان به فرهنگ و آداب و رسوم کشورهای دیگر سودمند خواهد بود.
این مرور مبتنی بر برداشت و دیدگاه «شخصی» مرورنویس است.

گزیده‌ای از کتاب:

وقتی می‌خواهم ترک‌شان کنم، نمی‌گذارند. می‌خواهم شام هم پیش‌شان بمانم. کوبایی‌ها اهل تعارف نیستند. وقتی چیزی را می‌گویند، یعنی آن را از ته دل می‌خواهند. پس می‌مانم. برادر بزرگتر با صدای بلند به اهل خانه هشدار می‌دهد که شام را زودتر بیاورند. این را احساس می‌کنم، نمی‌فهمم! شام دو بشقاب پر از سیب‌زمینی سرخ‌کرده است که همه با هم از توی آن می‌خوریم. طعم عالی‌ای دارد. سیب‌زمینی واقعی است. چیزی که دیگر مزه‌اش آرام‌آرام از یاد رفته است. خداحافظی می‌کنیم و می‌خواهند که فردا هم دوباره بیایم. لبخند می‌زنم و در تمام طول راه بازگشت به خانه مارتا و چیتا فکر می‌کنم که چه‌چیز مسافری که هیچ‌چیز از زبان و فرهنگ‌شان نمی‌داند، برای‌شان جالب است؟
        

          باید اعتراف کنم که من با خوندن کتابای آقای ضابطیان عاشق سفرنامه شدم و به خودم قول دادم تا آخر امسال همش و بخونم
این کتاب باعث شد من به جاهایی توی ذهنم سفر کنم که نمیدونستم اصلا همچین جاهایی ام وجود داره 
و با شنیدن اسم کشور های دیگه فکر می‌کنیم اونجا همه چی خوبه و هیچ کسی هیچ مشکلی نداره
اما با خوندن کتابای آقای ضابطیان تمام خوب و بد همه چیز در کنار هم قرار میگیره و داستان های واقعی رو شیرین میکنه .
برای من دیدن تصاویر توی کتاب هاشون واقعا لذت بخش و اینکه توی ذهنم چیزایی که میخونم و به همون شکل که بوده میتونم تصور کنم .
کتاب سباستین هم از دغدقه و مشکلات مردم کوبا تا زیبایی های این کشور رو به تصویر میکشه🥰