در حوزه خودش خیلی کتاب خوبیه، من مدتی هست که در این موضوع مطالعه میکنم و این کتاب و خانم والتر از نفرات مهم در این حوزه هستش. هر چند لزوما با تعریفش از جنگ داخلی همراه نیستم، اما نگاهش به وضعیت داخلی آمریکا و اینکه داره به سمت جنگ داخلی حرکت میکنه، نگاه دقیق و درستیه و شاخصی که در این موضوع ارائه میکنه، شاخص خوبیه و قابل مطالعه هست. و نقطه قوت این کتاب اینه که هرچند علمی هستش، ادبیات روانی داره که غیر متخصصین هم متوجه می شند
      

        یه رمان نرم و راحت و روان، نه اونقدر خوب که ازش تعریف میکردند و نه اونقدر ضعیف که برخی ازش بد میگفتن، ارزش این که نرم نرم در کنار مطالعات دیگه آدم بخونه وقتهای آزادشو استفاده کنه خوبه ولی اینکه در جریان اصلی مطالعه باشه، من پیشنهاد نمیکنم
      

        روایت و داستان رو خوب در آورده بود، هر چند از منظر غربی به موضوع نگاه کرده بود اما سبک داستان رو و شیوه ی پایانش رو خیلی پسندیدم. طبیعتا باید فرصت کنم روایت چینی هم از این موضوع بخونم، هر چند به نظرم خیلی سخت باشه پیدا کردنش
      

        ضعیفتر از دو کتاب دیگه ی همین مجموعه بود، انتظار کتاب پلیسی/کارآگاهی داشتم، اولاش اینجوری شروع شد و یواش یواش یه جوری شد، کلا خیلی آسمون تیره بود تو کتاب و تصاویر دیده نمیشد درست، انگار در تاریکی بود همش، شاید برخی دوست داشته باشن، ولی بهم نچسبید
      

        بد نبود، نسبت به کتاب اول سه گانه نیویورک یعنی شهر شیشه ای، کمتر بهم چسبید و کمتر همراهش شدم، برای گذران ایام کسلی خوبه و تهش با هیجان تموم میشه دقیقا مثل شهر شیشه ای که  غیر قابل پیش بینی بود، اما اونقدر خوب نبود، داستان به تکرار میوفته از یه جایی به بعد
      

        حقیقتش چون خیلی معروف شده بود خوندمش، ولی دقیقا نفهمیدم چی می خواد بگه، اینکه می شود به زندگی امید داشت؟ اینکه باید مثبت اندیش بود؟ یا چی
اما روند داستانی باحال بود و آخرش هم خوب و تا حدی شوکه کننده تموم شد. به جز این، چیز دیگری نداشت
      

        این کتاب همونطور که مشخصه کتاب فلسفه نیست، کتابی در مورد فلاسفه هستش.
فلسفه و آشنایی با آرای فیلسوفان برام همیشه جذاب بوده و گاه به گاه هم میرم سراغش، اما بیشتر از اون، این سوال که چ شد که فلان نفر اینگونه شد برام جذاب تره. پرداختن به زندگی فیلسوفان یا آدمهای بزرگ همیشه جذابیت بیشتری برام داشته. میزیت این کتاب این بود که زندگی نامه هستش، اما از اون مهمتر بخشی از زندگی که خیلی گفته نمیشه و البته سعی میشه سانسور بشه، از این نظر خیلی خوبه.
زندگی فیلسوفان غربی همیشه چالش های زیادی داشته، عمده اینها مشکلات روانی مثل دوقطبی و اینها پیدا کردن و البته مشکلات اخلاقی هم که موضوع کتاب حاضر هست، موضوع مهمی هستش.
پیشنهاد میکنم اگر فردی از فلاسفه براتون ارزشمنده، این بخش از زندگیشم ببینید، خوبه. میشه حتی فقط یه بخش کتاب رو به صورت گزینشی خوند و فقط با یکی از این آدمها که براتون مهمتره، آشنا بشید.
هر چند نقد تفکر مهم تر از نقد فرد هست، اما این کمک میکنه که گرفتار بت انگاری از یه فرد نشیم. این موضوع مهمیه و به آزادگی فکر کمک میکنه
      

        مثل منصور ضابطیان! همان که همیشه انتظار داری.
هر چند، ضابطیان بعد از دو سه تا کتاب اولی که ازش خوندم برام تکرار شد، اما باز هم جذابیت های خودش رو داره. این کتاب به دلیل اینکه مدتی را در سرزمین نوشابه زرد گذرانده ام، برام جذابیت داشت که ببینم نگاه از بیرون و بعد از این همه سال چطوریه، از این نظر خوب بود.
در کل بد نیست، ولی نمیشه از کتابهای ضابطیان انتظار داشت خیلی دید درست و وسیعی به آدم بده
      

        خیلی وقت بود میخواستم از پل استر کتابی بخوانم، به علت آمریکایی بودن او و کم خواندن از ادبیات آمریکا. بالاخره قسمت شد و این کتاب را دست گرفتم و خواندم، لذت زیادی بردم، هر چند حرف ویژه ای شاید برای گفتن نداشت، اما گره های ذهنی و حالت معما گونه ی کتاب برایم جذاب بود. احتمالا باز هم از این نویسنده خواهم خواند. به ویژه دو کتاب دیگری که در کنار این به عنوان سه گانه نیویورک شناخته می شود.
      

        بخشی که در مورد فرض نامیرایی صحبت میکند، ایده جدیدی بود که واقعا قابل تامل بود، هیچ وقت از این زاویه به این موضوع نگاه نکرده بودم
در کل، کتاب به این موضوع میپردازد که چطور تعادل برقرار کنیم بین این موضوع که میدانیم میمیریم و کارها میماند (مرگ اومانیستی) با این حال انگیزه مان را برای کار از دست ندهیم
      

        زاویه نگاه نویسنده را تا حد خوبی دوست داشتم، بسیار دور از شعارزدگی های کتابهایی بود که در فضای تفکرات لیبرال و غرب محور ترویج میشه، بود. مصائب فردی که عزیزانی را از دست میدهد و طی جنگ به انسانی متفاوت از قبل تبدیل میشه رو خیلی خوب شرح داده بود. اگر به کسی بر نمیخوره، حس شخصیت اول داستان در حین از دست دادن دوستان عزیزش را تا حدی شبیه حس رزمنده های ایرانی در زمان جنگ دیدم
      

        یه کتاب خیلی معمولی، شاید انتظارم از اورهان پاموک بیشتر شده بود به واسطه ی صحبتهای دیگران، شاید هم از کتاب خوبی از پاموک شروع نکردم، اما واقعا خیلی کمتر از انتظارم بود، یه کتاب خیلی معمولی که اصلا اوج و فرود ویژه و روایت ویژه ای نداشت.
هر چند، الآن که فکر میکنم شاید مزیت کتاب همین روایت معمولی از زندگی یه سری آدم معمولی بوده باشه. شاید.
در مجموع از وقتی که گذاشتم چندان هم راضی نبودم
      

        معمولی، شاید تصویرسازی ها و پردازش های تمساح رو بشه یه سر و گردن پایین تر از باقی آثار داستایفسکی دونست. هر چند فضای نمادینی که استفاده کرده و محتوای داستان جالب توجه و مهم و جذابه
      

        قهرمان ناگهان خلق نمی‌شود، گام به گام ساخته می‌شود، و این چیزیست که کمتر به آن توجه میکنیم، و گاهی هم توجه به این موضوع از دریچه ای کاریکاتوری است.
زندگی بسیاری از شهدا را نقل میکنیم، اما قابهای خاصی که مطلوب‌تر و بازار پسند‌تر است، در حالی که این کتاب خود خود جنس بود، حاج قاسم از کودکی با همه فراز و نشیبهایش از نگاه خودش، و همین ساخت قهرمان را دسترس پذیرتر میکند و الگو بودن او را منطقی تر
      

        رمانهای روسی به طور کلی به خوبی حس درونی و کشمکش های فرد با خودشو توصیف میکنن، موضوعی که در آثار تولستوی هم وجود داره، اما ویژگی تولستوی آنست که حتی اگر روند داستان سیاه پیش بره، نهایت با یه تصویر یا قاب مثبت کار رو تموم میکنه، اتفاقی که در آنا کارنینا هم میوفته
در کل لذت بردم از کتاب، هر چند پایان بندی کتاب کاش یه کم مفصلتر بود، حس کردم خیلی سریع جمع کرد داستانو.