یادداشت فاطمه رحمانی‌فر

        یک سفرنامه‌ی خوب از منصور ضابطیان. اولین بار است که قلم آقای ضابطیان را امتحان می‌کنم. حس می‌کنم برای یک سفرنامه کافی و صمیمی بود. چیزی که در این کتاب بیشتر از همه به چشمم خورد توجه نویسنده و راوی به تعاملش با مردم است. مردم کشوری که برای سفر ۲۰ روزه انتخاب کرده. از جاهایی که می‌رود و جزئیاتش کمتر می‌گوید و بیشتر از بازیگران سفر، روایت می‌کند. همین ویژگی باعث شده بود دیالوگ‌های خوبی در کتاب شکل بگیرد.
ناگفته هم نماند که آخر کتاب را دوست داشتم.