اینکه کسی بتونه با خوندن کتاب به شخصیت‌های کتاب حیاتی در این دنیا بده جذابه ولی آیا نویسنده تونسته خوب از آب درش بیاره؟ 
انتظار نداشته باشید که با دنیای فانتزی عجیب و غریب و حیرت انگیزی مواجه بشید، چون از این نظر به شدت ناامید می‌شید. فضاسازی‌‌ای از دنیای خود کتاب سیاه‌قلب که موجودات ازش اومدن هم وجود نداره. که البته به نظرم این در جلد دوم نشون داده میشه.
 ولی به هر حال فکر می‌کنم این ایده و این داستان اصلا لازم نبود که در این حجم نوشته بشه. می‌تونست در حد سیصد و خورده‌ای صفحه باشه و جذاب‌تر از آب دربیاد. کش دادن بیخود موضوع کلافه‌م کرد و دوست داشتم زودتر کتاب رو تموم کنم. الان هم تردید دارم که بلافاصله برم سراغ جلد دوم یا نه؟! 
در کل اگر بزرگسالید و دنبال هیجان یه دنیای فانتزی هستید این کتاب رو اصلا پیشنهاد نمی‌کنم. چون دارم به این فکر می‌کنم که شاید اگر تو نوجوونی خونده بودمش اونوقت می‌تونستم دوستش داشته باشم.

سومین کتاب ۰۴
      

        کتاب مست جنگ تاریخ رو دگرگون پیش می‌برد، طوری که با خواندنش به سلطان جلال الدین خوارزمشاه افتخار کردم. البته که افسوس خوردم از واقعیت! اما راه فراری ازش نیست. 

بعضی مواقع هنگام خوندن طوری خسته می‌شدم که انگار به سختی داشتم ادامه می‌دادم. تقریبا تا صفحه ۲۰۰ کتاب اینطور گذشت. اما یکم که گذشت، بهتر شد و روی روال افتاد و ۱۶۰ صفحه بعدی را حدودا توی ۲و نیم تا ۳ ساعت خواندم. 

در کل فکر می‌کنم خواندن این کتاب، تجربه‌ی خیلی خوبی بود. داستان تازه‌ای بود که دری به سوی نوشتن از تاریخ باز کرده بود. روایت تاریخ به طور تازه، نو و حتی دگرگون. چیزی که به شدت به درد نویسنده‌های تازه‌کار می‌خورد.
 
دومین کتاب ۰۴
تاریخ به پایان رساندن: ۲۲ اردیبهشت ماه
      

        شیرینی از تک تک کلماتش می‌بارد و سادگی لحن کلامش شیرین‌ترش می‌کند. آنقدر که می‌فهمی چه می‌گوید و برای چه می‌گوید. لقمه را هزار بار دور سرت نمی‌پیچاند و سخت و پیچیده‌اش نمی‌کند. 

داستان نبود اما طوری از مشاغلی که داشته و از دست داده حرف می‌زند که انگار داری داستان می‌خوانی. 

((کار باید در انتظار انسان باشد نه انسان در انتظار کار)) و نادر ابراهیمی همین جمله را در کتاب نشان داد و مصور کرد، با زندگی کاری خودش.

بعد از دو، سه ماه برگشتن به بهخوان و ثبت خواندنی‌ها، خوشحالم که از ابن مشغله شروع کردم. 

لازم است بگویم چقدر دلم برای بهخوان و فضای صمیمی‌اش تنگ شده بود؟

اولین کتاب ۱۴۰۴
تاریخ اتمام کتاب: ۱۳ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴
      

        باید اقرار کنم از دو جلد قبل خیلی بیشتر دوسش داشتم! 
ولی نمیدونم چجوریه که آدم هری پاتر میخونه هورمون خوشحالی بهش تزریق میشه🤗🤤
      

        چقدر تو این جلد جای هرمیون خالی بود. تمام اون موقعی که خشک شده بود و هری و رون پازل تالار اسرار رو کنار هم می‌چیدن جای خالیش حس می‌شد. به این فکر می‌کردم که اگر الان هرمیون بود چی می‌گفت تا دوباره غافلگیرم کنه! 
حضور اسنیپ هم نسبت به جلد اول خیلی کم رنگ بود.
مثل جلد قبل دوسش داشتم!
      

        بندها در حقیقت، روایت بند است. بند کفشی که اگر حواست نباشد به بند جفت دیگر گره می‌خورد و آن وقت است که آدم را با سر به زمین می‌زند. اگر شانس یاری‌اش کند که بند اشتباهی را باز کند، به زندگی قبل برمی‌گردد. اما با آثار به جا مانده از زمین خوردن و زخم و زیلی های گونه و سر و کتفش چه کند؟

موضوع داستان تکراریست. خیانت؛ اما به هیچ عنوان کلیشه نیست. استفاده از مضامینی مثل فریب خوردن، گذر زمان و پیری، عشق، زخم خوردن از گذشته و پیروی از نفس به خوبی دیده میشه. ما تک تک این‌ها رو در رفتار شخصیت‌ها می‌بینیم و با کشف داستان آنها را می‌سنجیم. 

نکته‌ی طلائی کتاب به نظرم علاوه بر شخصیت پردازی فوق العاده و زبان حرفه‌ای، چفت و بست تعریفی در تمام داستان است! فصل اول از زبان زنی زخم خورده و خیانت دیده است که تمام تلاشش را برای برگرداندن همسرش به زندگی می‌کند. با اینکه نویسنده مرد است اما به ظرافت رفتار همچین زنی را به تصویر میکشد و قدرت قلمش را، رو میکند. 
از خواندنش بی‌نهایت لذت بردم.
      

        این کتاب با این حجم کم(۱۴۵ صفحه) از ۵ پخش تقسیم شده. تک تک روایات با ارجاع به سند اصلی و معتبر آورده شده و و تک به تک بنا به موضوع بررسی و نقد می‌شود.

بخش اول (با عنوان تعریف و ارتداد عمومی) پیرامون فرهنگ جاهلیت قبل از اسلام در شبه جزیره عربستان و تاثیر بسزای رقابت‌های قبیله‌ای در آن زمان سخن ‌می‌گوید. بعد از آن به ماجرای سقیفه و بازگشت به جاهلیت می‌پردازد و نحوه به خلافت رسیدن ابوبکر و بیعت کردن مسلمانان با او را توضیح می‌دهد.

 بعد از آن در بخش دوم (با عنوان مظلومیت حق مطلق) به وقایع بعد از رحلت پیامبر ادامه می‌دهد. در اینجا به صورت علمی و با آوردن اسناد معتبر و رد احادیث تحریف شده، حقانیت ولایت و سرپرستی امیرالمومنین علی علیه السلام را توضیح می‌دهد.

 در فصل بعد (با عنوان دخت رسول اللّه پس از پدر) سپر بلا شدن ایشان برای ولیّ مسلمینِ آن زمان یعنی امام علی علیه السلام را روایت می‌کند. بعد از آن به بیماری آن حضرت و شکل‌های مختلف مبارزه ایشان با حکومت نامشروع ابوبکر، رحلت، وصیت و دفن شبانه ایشان می‌پردازد. 

فصل چهارم مربوط به (رحلت و خاکسپاری دختر پیامبر) است. 
وفصل آخر پیرامون (مدفن پنهان ام ابیهاست) با روایاتی مستدل و پژوهش هایی منطقی و آوردن دلایلی صریح، نقل‌هایی که از مدفن پنهان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را رد می‌کند و در نهایت به فرضی می‌رسد که ایشان در کنار پدر بزرگوارشان حضرت ختمی مرتبت مدفون شده‌اند.
      

        آخه مگه هری پاتر هم یادداشت نوشتن میخواد؟!😅
اصلا فکر نمی‌کردم خوندن کتابش انقدر لذت بخش‌تر از دیدن فیلمش باشه. اون هم با کتاب صوتی و گویندگی آرمان سلطان زاده! عالی بود، عااالی! 
این حس رو درست با کتاب ارباب حلقه‌ها داشتم که تا مدت‌ها بعد از شروعش نتونسته بودم باهاش درست ارتباط بگیرم.
البته برای جلدهای بعد ترکیبی میخونم. یعنی هم گوش میدم و هم چشمم رو روی کلمات سُر میدم. امتحانش که ضرر نداره! باید جالب باشه!

      

        تنها باید جرعه جرعه خواند و لذت برد و یاد گرفت؛ خواندن از بزرگان، از عارفان، از بهترین‌ها قطعا یک راه هدایت برای همه‌ی ما محسوب میشه.
مخصوصا کتابی که درباره چنین مرد بزرگی که به شخصه از جایگاه ناب و متعالی که نزد خدا دارند بی خبر بودم. چه بسیار روایت‌هایی از این طرف و آنطرف شنیده بودم اما نمی‌دانستم یک طرف آن به آیت اللّه قاضی می‌رسد. 
خلاصه که از خوندنش نباید غافل شد و قطعا خوندن چندباره‌ی  کتاب رو نباید فراموش کرد. حتی صدبار هم خوانده بشه کمه. به شرط عمل قطعا مفیده و راه‌گشا...
      

        ساده، روان، بی تکلف، بی ریا، به شدت صمیمی، حاوی مقادیر بسیاری از طنز در حد بنز، قدیمی و خاطره انگیز، یادآور روزگار خوش دور هم بودن و خیلی خوبی‌های دیگه! 
ولی چون صوتی گوش دادم از دیدن کلمات و جملات محروم بودم. با این حال به خوبی می‌شد لحن شخصیت‌ها و شخصیت پردازی فوق العاده، زبان ساده‌ و روان و خوب جملات، شروع و پایان مناسب کتاب و تحول شخصیت محسن رو تشخیص داد. 
یکی از چیزایی که برام قابل توجه بود عوض شدن زبان داستان و نزدیک شدن اون به لحن یه پسر ۱۸ ساله بود. نسبت به جلدهای قبلی می‌شد بزرگ بودن لحن شخصیت رو دید و این مهارت نویسنده رو نشون می‌داد. 
به هر حال که اصلا ضرر نمی‌کنید  بخونیدش. تازه دلتون هم براش تنگ میشه. من که از همین حالا دلم می‌خواد دوباره گوشش بدم. 
      

        مجموعه داستانی بود با توصیف‌ها و شخصیت پردازی‌های فوق العاده. این کتاب درس نویسندگی شخصیت پردازی و تصویرسازی است.
 داستان‌ها همه با مضمونی کلان نوشته شده بود اما دل را نمیزد. یک نکته مهم در این سه کتابی که از احمد محمود دیده‌ام نوشتن از مکان زندگانی خود نویسنده‌است. قطعا نویسنده‌ای که در شهر بزرگ و شلوغ زندگی نکرده سخت می‌تواند آن را به تصویر بکشد و بالعکس. این 
 ویژگی بزرگ آثار احمد محمود است.
      

        اگر میخواید بدونید زمان بعد از انقلاب و زمان جنگ چه اتفاقی بر کردستان گذشته بخونیدش! اگر میخواید از مبارزه و زندگی چریکی یک کُرد غیور بدونید بخونیدش! اگر میخواید از سختی مبارزه تو مرزهای غرب _و کردستان_ با عراق و نیروهای خودفروخته‌ی دموکرات و کومله سر در بیارید بخونیدش! 

اوایل به خاطر نثر و طرز روایت دو دل شده بودم ادامه بدم یا نه. تو ذوقم خورده بود. ولی همین که از صفحه ۶۰، ۶۵ گذشتم، کتاب، کار خودش رو کرد. روایت به سرعت پیش رفت و من تونستم تقریبا سه روزه تمومش کنم.

دوست داشتم کتاب‌هایی که با یاد و خاطره شهدا و اسرا نوشته می‌شن رو دست نویسنده‌های زبردست بدن تا بتونن علاوه بر محتوای ارزشمند، قلم قوی و منسجم رو همراه کنن. اینطوری هر کسی میتونه از خوندن کتاب کیف کنه و لذت ببره.
      

        توی این کتاب با یونسی مواجه می‌شیم که از همون اول دنبال جواب یه سئوال اساسی توی زندگیش میگرده. خدا واقعا وجود داره؟! همزمان پروژه دکتری‌اش رو به اتمامه و روی علت خودکشی یک نابغه کار می‌کنه. نویسنده از وجه مشترک شخصیت اصلی و پارسا(نابغه‌ای که خودکشی کرده) استفاده میکنه تا بیاد به این سئوال جواب بده. وجه مشترکشون هم غرق شدن در علمی هست که همه چیز رو اندازه میگیره و با عدد و رقم تعریف می‌کنه.

کتاب سر راست و روانی بود. نثر تمیز و ساده‌ای داره که هر کسی به راحتی باهاش ارتباط میگیره. 
کتابی با این حجم کم طبیعتا نقطه‌ی اوج آنچنانی نداره و در آخر کتاب خواننده رو به فکر فرو میبره. به نظرم این بزرگترین و گل درشت ترین نکته مثبت این کتاب بود.

اما یه نکته‌ای هست که موقع خوندن نظرات کتاب بهش برخوردم و واقعا هم درست بود. شخصیت علیرضا یک شخصیت کاملا سفید بود که هیچ نقطه‌ی منفی تو داستان نداره. حتی سایه هم به این سفیدی بیشتر نزدیک بود تا یک شخصیت خاکستری. 

نکته‌ی دیگه‌ای که راجب این کتاب تو ذهنم شکل گرفت اینه که در واقع این کتاب به جواب شبهه پاسخ نمیده. در اصل میاد یه تلنگر به شخصیت اصلی میزنه و به او یادآوری که آره خدا همه جا وجود داره. 

با اینکه به نظرم پایان کتاب جا برای کار داشت اما منطقی بود و قابل و قبول. اینکه با این حجم کم کتاب یکهو شخصیت رو دچار تحول آنچنانی نکرد و نکته‌ی بعدی اینه که همین تحول رو به صورت خیلی خوبی نشون داد. 

اما تصویر سازی‌ها در این کتاب فوق‌العاده بود و جمله‌ها روون بود و سر می‌خوردیم و می‌رفتیم سر جمله‌ی بعدی.

بریم سراغ غرق شدن تو کتاب بعدی😇
      

        کتاب غریب قریب روایت غریبیست در قربت حضرت رضا(ع)؛ روایتی آهنگین و شیرین از زنان نوغانی است که مِهرشان نسل به نسل خدمت به درگاه حضرت رضا علیه السلام است. روایت با خادمان حرم، از زمان سامانیان ادامه میابد و بعد به غزنوی‌ها و سلجوقی‌ها و خوارزمشاهیان می‌پردازد. گل کتاب به نظرم، در زمان چنگیزیان و ایلخانان و تیموریان رقم می‌خورد. و در ادامه صفوی‌ها و افشاری‌ها و قاجاری‌ها. 
در فواصل کتاب از بی مهری به بارگاه در سلسله‌ای گفته می‌شود و بعد روایت کسی شروع می‌شود که حضرت رضا علیه السلام مهرش را در وجودش پرورانده. همین مسبب این می‌شود که حرم حضرت در هر حکومتی شوکتی به شکوهش افزون شود. 
به نظرم می‌شد یکی از این خورده روایت‌ها را، مثلا داستان فاطمه‌ی توسی را با شکل شمایل رمان و سفر قهرمان نوشت و فقط به همین ماجرا پرداخت اما این ایده‌ی ناب هم غنیمتیست. این ایده که حرم مطهر رضوی را در هر سلسله به تصویر کشیده. 
دوستش داشتم. نثر دلنشینی داشت.
کتاب شخصیت‌های متعددی داشت اما لحن و شخصیت پردازی هر شخصیت منحصر به فرد بود. شاید این انحصار در بعضی به چشم نمی‌خورد اما در اغلب شخصیت‌ها مشهود بود. 
 زمان خواندن این کتاب گره خورد با دلتنگی‌ام؛ دلتنگ صحن و سرای ضامن آهو! و مهر امام غریب که لابلای کلمات جلوه می‌کند اشتیاق زیارتش را بیشتر. 

السلام علیک یا غریب الغربا یا معین الاضعفا و الافقرا؛ السطان یا ابن الحسن یا علی بن موسی الرضا المرتضی(ع)

نکته: برایم جالب بود که هر که در هر حکومت به مردم عزت گذاشت امام رضا عزیزش کرد و خودش واسطه‌ای شد برای رونق دادن به آستان حضرتش!
      

        در یک کلام، دوسش نداشتم! اصلا فکرش رو هم نمی‌کردم اولین کتابی که از هوشنگ مرادی کرمانی بخونم با همچین چیزی مواجه بشم. ایده‌ها اینطوری بود که با دم دستی ترین و اولین چیزی که به ذهن رسیده بود تبدیل به متن شده بود. داستا‌ن‌های خوبش حتی به تعداد انگشت‌های دست هم نمی‌رسید.