مدام خوانی سوم، یعنی  جنگ مدام هم تموم شد. مجله مدام در شماره سوم سراغ موضوع جنگ رفت. موضوعی که از ابتدای تاریخ، بشر همیشه درگیرش بوده. 
من ایده‌ای ندارم که مسئولین مجله، از چه زاویه‌ای به جنگ نگاه کردند، اما برای من، به عنوان خواننده، این مجله نه ضد جنگ بود نه خلافش. برای من روایت‌‌ها و داستان‌ها چیزی از جنس نظاره کردن جنگ و آثار و ... بود، چنان که هست: بی‌تقبیح، بی‌ستایش.
برای من چنین رویکردی تجربه‌ای جذاب و کمتر تجربه شده بود که بسیار تامل برانگیز بود.
مدام  یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه
        

          "مدامِ" جنگ پختگی بیشتری نسبت به دو جلد قبل داشت. در کل مجلهٔ شسته‌رفته و ترتمیزی از آب درآمده بود. 
روایت خانم افضلی و داستان آقای مجید قیصری فوق‌العاده بود؛ می‌شود گفت از درخشان‌ترین متن‌های این شماره بود، آن‌قدر که قابلیت چاپ در کتاب مجموعه روایت و داستان کوتاه داشت.
در این شماره سعی شده بود به انواع جنگ درونی و بیرونی با ایده‌های نو یا تکراری پرداخته شود و متن‌های قابل تأملی ارائه دهد.
        

          برای تموم کردنِ جنگِ مدام با خودم جنگیدم. من از این شماره به بعد از کتاب هایی که با اشتراک مجله به خونه ام میومدن جا موندم و بالاخره با شروع جنگ بین ایران و اسرائیل تصمیم گرفتم بخونمش و بین دوراهیِ چرخ زدن تو گوشی و تموم کردن کتاب، مدام رو انتخاب و تمومش کردم. به امید پیروزی همیشگی حق بر علیه باطل :)
تعداد داستان های زیبا و دلنشینش کم نبود اما شیرینیِ گفت و گوی روبه‌رو حتی بعد از تموم کردنش هم توی ذهن و قلبم مونده...
خداقوت به تیم مدام.
        

          بیشتر داستان‌ها و روایات را دوست داشتم. فقط با روایت آقای خانلری ارتباط نگرفتم با اینکه ایده کاملا آشنا بود.
        

          مدام با داستان و ناداستان  تو رو با خودش می‌بره سفر 
باید با مدام همراه یشی تا بدونی چی میگم
من که اشتراک  ۵ شماره آینده رو هم سفارش دادم
        

          و اما جنگ مدام.
شمارهٔ سوم مدام (طبق آنچه که در آگهی فراخوان دریافت مطلب عنوان شده بود)، شمارهٔ خواب بود و نه جنگ. اما اتفاقات منطقه باعث شد که تحریریهٔ مجله، موضوع شمارهٔ سوم را تغییر دهند. یک تصمیم هوشمندانه و سخت. 
شمارهٔ سوم، با اغماض بلوغ مجلهٔ مدام است. کیفیتی که برای شمارهٔ ششم یا هفتم انتظار می‌رفت، در سومین شماره حاصل شده است. تنوع نویسندگان، کیفیت چشم‌گیر مطالب و نگاه این شماره به پدیدهٔ جنگ واقعا ستودنی است. «جنگ مدام» نه در ستایش مرسوم و متداول جنگ است و نه مجموعه‌ای است ضدجنگ. شمارهٔ سوم مدام در تلاش است حرف نسبتا جدیدی را وارد ادبیات جنگ کند. حرفی که فهمیدنش حوصله، صبوری، گوش شنوا و نگاه بدون موضع‌گیری می‌خواهد.
از بین داستان‌ها و روایت‌های شمارهٔ سوم مدام، همه‌شان را دوست دارم. اما داستان مجید قیصری، روایت سلمان باهنر، روایت آزاده عبدی‌فرد، داستان اعظم ایرانشاهی،  داستان الهه زمان‌وزیری و روایت فاطمه‌سادات موسوی جایی در قلبم نشسته‌اند.
        

          مجله ی مدام

اگر سراغِ کتاب های داستان و ادبیات نمی روید؛ ولی دوست دارید گزیده ای از داستان های ادبیِ معاصر را بخوانید؛ مشترک دوماهنامه ی ادبیات داستانی مدام بشوید. این مجله در هر شماره سوژه ای را می‌گذارد وسط و مرتبط با آن مطالب و داستان های خوبی را ارائه می‌دهد.  ادبیات نمی‌تواند جایش در زندگی ما خالی باشد‌.