اردیبهشت ۱۴۰۴ با خاطره پیاده روی عصر ها و گوش دادن به قصه‌ی هوشو برام ماندگار شد. 
بی‌نهایت زیبا بود و عمیق.
چقدر با هوشنگ کنار رودخانه سیرچ دویدم، روی پشت بام به ستاره‌ها نگاه کردم، غصه تنهایی و بی کسی خوردم، آق بابا رو دوست داشتم، غم پدرش رو حس کردم، به حرف‌های بانمک ننه بابا و آق بابا خندیدم، و چقدر با این کتاب صوتی زندگی کردم...

ممنونم از  آقای مرادی کرمانی عزیز که ادامه داد و تسلیم نشد و به دنیا قلم خودش رو هدیه داد. ممنونم از گوینده عالی این کتاب و اپلیکیشن نوار (من از نوار گوش دادم)
 بی‌نظیر بود.

پ.ن: ستارزاده چیشد؟ کاش میتونستیم بفهمیم سرنوشت دوستان هوشنگ چیشد..

      

        شنیده بودم آگاتا کریستی به خاطر نوشتن رمان‌های جنایی مشهور است و برای اينکه روحیه‌ی حساس این دوره‌ام بیشتر درگیر نشود طرفش نمی‌رفتم اما کنجکاوی‌ام باعث شد این کتاب را شروع کنم. 

مدت‌ها بود که میخکوب ماجرای یک کتاب نشده بودم. برای من خیلی جذاب و لذت بخش بود و ذهنم رو حسابی به هیجان آورد. 


      

        کتاب داستان جذاب و پر کششی داشت. و حس خوب گرفتم از خوندنش.
      

        اوایل که کتاب رو شروع کردم نمیتونستم خیلی باهاش ارتباط بگیرم. فضاش با فضایی که ما از ایران می‌شناسیم خیلی متفاوت بود. 
اما هر چقدر جلوتر رفت کنجکاویم بیشتر شد که ببینم آخر قصه چی میشه. 
شاید برای من کتاب نماد این جمله شد که احساسات و اتفاقات مثل ابر از آسمون زندگی میگذرن... اجازه بدیم بیان و برن. 
.
قلم نویسنده رو دوست داشتم. با اینکه جزئیات خیلی زیاد بود اما احساس نکردم اضافه گویی میکنه.
      

        این سومین باری بود که سووشون را خواندم. 
کتاب‌های زیادی نیست که بارها خوانده باشم‌شان اما سووشون چیزی دارد که سه سال است فروردین که می‌شود مرا به خود می‌خواند. یک قرار نانوشته. 

      

        برای منی که عاشق مجله خوندنم خیلی دلچسب بود. 
از بین تمام  ناداستان‌ها نوشته آقای احسان عبدی‌پور خیلی به دلم نشست. معرفی کتاب خانم شه روش رو خیلی دوست داشتم. و از بین داستان‌ها جایگاه وصال برام خاص‌تر بود. 

و یه اسم رو از این مجله به خاطر سپردم و اون هم خانم فاطمه دارسنج بود به خاطر عین هم بودن سلایق کتابخوانی و آرزوی مشترک زنده شدن چخوف:)
      

        و آغازگر مطالعه سال ۱۴۰۴ برای من بازخوانی باغ آلبالو بود. 

باغ آلبالو آینه‌ای از ماست وقتی که از تغییر می‌ترسیم،  به موقع اقدام نمی‌کنیم، در گذشته گیر می‌کنیم و خودمون رو در ناآگاهی خودخواسته غرق می‌کنیم. 
من تو این نمایشنامه در جستجوی خودم بودم که ببینم کجاها مثل واریا فقط غصه میخورم،  کجاها مثل پتیا فقط حرف میزنم، کجاها مثل لیوبو از آگاهی و مسئولیت پذیری فرار میکنم و ...