«معصومه صفایی راد» یک جوان دهه هفتادی یکی از افرادی است که در دومین سفر ایرانی¬ها به بوسنی سفر می¬کند و خاطرات سفرش را در کتابی به نام «به صرف قهوه و پیتا» منتشر می¬کند. 
نویسنده قبل از شروع سفرنامه در مقدمه کتاب به طور مختصر به تاریخ بوسنی و جنگ میان بوسنیایی¬ها و صرب¬ها را می¬پردازد و در نهایت به مارش میرا می¬رسد.« از سال 2005 هرساله مراسم پیاده¬روی به نام "مارش میرا" به یاد کشته¬شدگان این نسل¬کشی انجام می¬شود. "مارش" همان پیاده¬روی است و "میر" به بوسنیایی یعنی صلح. این پیاده¬روی صلح در روزهای هشتم، نهم، و دهم جولای برگزار می¬شود و شرکت¬کنندگان مسیری در حدود صد و ده کیلومتری را بر خلاف جاده¬ئ مرگ طی می¬کنند؛ از نزوک تا سربرنیتسا و روز یازدهم جولای در قبرستان پوتوچاری مراسم یادبودی برای کشتگان برگزار می¬کنند. و ما برای این به بوسنی و هرزگوین آمده¬ایم؛ مارش میرا» سفر از استانبول و با پرواز غیرمستقیم به سارایوو شروع می¬شود. نویسنده¬ئ کتاب با نگاه جزئی¬نگر زنانه از جزئیات غافل نمی¬شود
معصومه صفایی راد در سفرنامه¬ئ خود فقط به شرح وقایع و اتفاقات نمی¬پردازد. بلکه سعی می¬کند در همین سفر کوتاه تا حد امکان به خرده¬فرهنگ¬ها ، و به تاریخ و جغرافیای مقصد توجه کرده و همه را در حافظه¬اش ثبت کرده است.
طعم قهوه¬های بوسنیایی را قبل¬تر چشیده بودم. بعد از بازگشت اولین گروه ایرانی قهوه¬ئ بوسنیایی بین ایرانی¬ها باب شد. قهوه¬ای غلیظ و به شدت تلخ. این قهوه¬ها نحوه¬ئ سرو جالبی هم دارند. سینی، قهوه¬جوش، فنجان و قندان همه مسی هستند. یکی از دستاوردهای سفر رفتن انتقال فرهنگ است. مخصوصاً اگر سفر هدف¬دار باشد. بعد از سفر گروه اول به بوسنی و به اشتراک گذاشتن تجربیات¬شان در دنیای مجازی نام بوسنی و سارایوو دوباره در ایران بر سر زبان¬ها افتاد.
ایرانیان سالها بنا به دلایل سیاسی از این حرکت جمعی دور نگاه داشته شده بودند اما این سفر و سفرنامه¬های مجازی پنجره¬ای به یک دنیای جدید را  باز کردند. سفرنامه¬های مجازی احتمالاً برای مخاطب جذاب¬ترند. چون در لحظه اتفاق می¬افتند و عکس و فیلم¬های رنگی حس و حال ماجرا را بهتر منتقل می¬کنند.  اما ماندگار نیستند. سفرنامه¬های مکتوب، هم ماندگارترند و هم می¬توانند همراه با تحلیل باشند. قطعاً هر کسی از دید خود پدیده¬ها و وقایع را تحلیل می¬کند. مثلاً  به احتمال زیاد تحلیل یک دختر جوان با یک استاد دانشگاه پا به سن گذاشته متفاوت خواهد بود. نه تنها تحلیل بلکه حتی نوع نگاه و برداشت از موضوع. یا بیان حس و حال. بنابراین یک سفرنامه به تنهایی قادر نیست همه¬ئ آنچه که اتفاق افتاده را به طور کامل روایت کند. سفرنامه-های متعدد و نگاه¬های مختلف نقش یک تکه از یک پازل بزرگ را بازی می¬کنند. در کنار هم قرار گرفتن این تکه¬هاست که تصویر کامل¬تر و منسجم¬تری ارائه می¬دهد. سنت سفرنامه‌نویسی در فرهنگ ما یک سنت فراموش شده است و تا حدودی بی¬اهمیت به نظر می¬رسد. مخصوصاً به دلیل رونق فضای مجازی و شریک کردن مخاطب در لحظه. گرچه کیفیت هر سفری هم به اندازه¬ای نیست که ارزش نوشتن سفرنامه را داشته باشد. اما سفر مهمی مثل شرکت در مارش میرا به خاطر ابعاد سیاسی اجتماعی فرهنگی¬اش قطعاً سفر مهمی است و نویسنده¬ئ این کتاب کار قابل تقدیری انجام داده است. 
        

          کتاب سفرنامه نویسنده به بوسنی و هرزگوین جهت شرکت در مراسم مارش میرا است.
مارش میرا پیاده روی سه روزه ای در جاده ای جنگلی است که مسلمانان بوسنی برای نجات از کشتار صرب‌ها در سربرنیتسا، از آن قصد فرار کردند اما این جاده نجات برای خیلی ها جاده مرگ شد. در مجموع در چند روز، بیش از هشت هزار نفر توسط جلادان صرب به شهادت رسیدند.
نویسنده در حین پیاده روی و گشت و گذار در دیگر نقاط بوسنی، به ماجراهایی از جنگ و این کشتار می‌پردازد که بسیار تلخ است.
با همه گریز زدن ها و حتی زبان گاه طنز نوبسنده در بخش‌های مختلف کتاب، انقدر ماجراهای کشتار سربرنیتسا تلخ است که قلب آدم از خواندنشان درد می‌گیرد و به شخصه نمی‌توانستم پشت هم بخوانمشان...
        

          سلام از وقتی اسم مارش میرا را شنیدم، سفر به بوسنی به فهرست آرزوهایم اضافه شده است. کتاب را با شوق و ذوق خریدم و خواندم. بسیار لذت بخش بود اما چیزی توی ذوق می زد و آن هم اینکه به نظرم داستان در جاهای مختلف تکه تکه می شود و آدم را از تصویر لذت بخشی که در ذهن ساخته است به بیرون پرت می‌کند و دوباره مجبور می شوی سعی کنی به آن تصویر قبلی برگردی و داستان را ادامه بدهی.
        

          سفرنامه ها همیشه جذاب هستن حداقل برای من.سفر به دنیای ناشناخته و شناخت آداب و رسوم و گذشته و حال خیلی قشنگه.
البته باید راوی و نویسنده داستان هم، درست و دلنشین روایت کرده باشه؛ در این کتاب خانم صفایی راد به خوبی این کار رو انجام داده و کتاب بیش از پیش به خودش جذبت میکنه.
این اولین کتابی بود که در مورد کشور بوسنی خوندم و ترغیب کننده بود که کتاب های بیشتری بخونم.
پیشنهاد میکنم حتما این کتاب رو بخونید.
        

          گروهی از دکترها و مستندسازها و نویسندگان رفته‌اند به راهپیمایی صلح مارش میرا و طی روزهایی در تیرماه شهرهای مختلف این کشور را گشتند. این کتاب سفرنامه یکی از حاضران همان گروه است که به شکل هنرمندانه و با زبانی که پختگی لازم و در عین حال صمیمیت دارد، نگاشته شده است.
مارش میرا نام یک راهپیمایی است که همه‌ساله در سالگرد نسل‌کشی بی‌رحمانه مسلمانان بوسنی و هرزگوئین طی سه‌روز با حضور فعالان صلح از سراسر جهان برگزار می‌شود. کتاب علاوه بر شرح اتفاقات مسیر پیاده‌روی، روایت‌های دیدار از شهر سارایوو و چند شهر دیگر را هم دربرمی گیرد.
        

          آغاز سفر با انسان است و پایان آن معلوم نیست با او باشد. کتاب حاضر شرحی از یاد ایران در بوسنی و هرزگوین است. در این کتاب نویسنده شرحی از حضور خود در بوسنی و هرزگوین را برای خواننده ارائه می‌کند. در این کتاب نویسنده به غریبه بودن نسل جوان این کشور با ایران و ایرانیان اشاره می‌کند؛ این در حالی است که نسل پیشین، به سبب کمک ایرانیان در زمان جنگ، خود را بسیار نزدیک و وام‌دار ایرانیان می‌دانستند. اکنون این ترکیه است جای ایران را گرفته است.  نویسنده در این کتاب، به کم‌کاری‌های فرهنگی اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که این نکته، چه مصائبی بر وضعیت روابط خارجی ما وارد کرده است. این کتاب شامل تصاویر و عکس‌هایی است که نویسنده از این سفر تهیه کرده است که به‌نوبه خود، متن را جذاب‌تر می‌کند.
        

          بوسنی و هرزگوین؛ کشوری که هیچ تصوری از آن نداشتم و اکنون در لیست آرزوهایم قرار دارد.
_تاریخ هر سرزمینی چقدر پر حادثه بوده است و آدمیزاد چقدر نسبت به شناخت این فراز و فرودها کم کاری میکند. 
+از محتوا چیز زیادی نمی گویم؛ در این حد بدانید که ۷۰درصد کتاب در یک پیاده روی هستید با عنوان"مارش میرا" که یک رویدادِ ملی و در سال های اخیر بین المللی به حساب می آید که نمادی ست برخواسته از مظلومیت مسلمانان آن کشور. 
+هرچقدر تعداد سفرنامه هایی که خواندم بیشتر میشوند،برایم محرز میشود که مقایسه دو سفرنامه حتی اگر مقصد سفر یک کشور بوداشتباه است.و اتفاقااین تفاوت ها در نگاه و تعامل، جذابیت ماجراست!(البته این تعهد که اعتبار و صحت انتقال حفظ شود، نکته ای ست!) 
+من از جمله های طولانی اش اذیت نشدم، صمیمیت کلام نویسنده دوست داشتنی بود.دو سفرنامه از خانم صفایی راد خواندم که... باید بگویم هردو نمره نسبتا خوبی از نگاه بنده داشتند.(: 

        

          ۱۰.به صرف قهوه و‌پیتا
این کتاب از سفر نویسنده  به بوسنی و هرزگون جهت شرکت در مراسم مارش میراست.
تقریبا هیچی راجع به این مراسم نمیدونستم و  اطلاعات مفیدی بهم اضافه شد .
 نکات قوت نویسنده بیان جزئیات هستش . 
نقطه ی ضعف کتاب اینه که یه هو یه جا موضوع قطع و بریده میشد به طوری که شماره صفحه هارو چک میکردم که دوتا برگرو ورق نزنم؛این نکته  تو چای نعنا آقای ضابطیان هم به گمونم بود.
راجع به مارش میرا و قتل۸۰۰۰نفر مسلمان تو این کتاب توضیح داده شده.
_ چقدر دلم میخواد که یه سفر اینچنینی برم و با مردم کشورهای اروپایی و آسیایی ارتباط بگیرم.
پ.ن: بوسنی و هرزگون جزو ۵کشوریه که سرود ملیش آهنگ بی کلامه
کتاب حدودا۲۰۰صفحه
خلاصه سفرنامه خوبی بود و پیشنهاد میکنم .

        

          خب،منی که سفر نامه خواندن را با «کاهن معبد جینجا»ی جناب یامین پور شروع کردم،به نظرم طبیعی ست که شیوه نگارش تکه تکه این کتاب را اصلا نپسندم.ولی به هر حال،به نظرم هر اثری که اطلاعاتی به اطلاعات من اضافه کند اثر قابلی‌ست،مانند این کتاب.
        

          سفرنامه‌ای
جذاب،
تلخ،
سرشار از مزه‌های دلنشین🫠
و
یکی از مهترینش اتفاق‌های تلخ برای مسلمانان،
که تا به حال نجوایش هم به گوشم نرسیده بود.
چقدر خوب شد که خواندمت:
#به_صرف_قهوه_و_پیتا.
⚠️این کتاب را هر جا دیدید، درنگ نکنید و لذت خواندش را به خودتان هدیه دهید.
        

          به‌صرف‌ قهوه‌ و پیتا، سفر‌نامه‌ای متفاوت، اثر معصومه صفایی راد است که سفرنامه‌ی اولین سفر او به خارج کشور به حساب می‌آید. سفری ده روزه به کشور بوسنی و هرزگوین، به بهانه شرکت در مارش‌میرا، پیاده‌روی صلحی که هرسال از هشتم جولای جهت بزرگداشت قربانیان نسل کشی سربرنیتسا برگزار می‌شود.
کسانی که از نقاط مختلف دنیا به بوسنی می‌روند، سه روز و ۱۱۰ کیلومتر را در جنگل های سبز و بارانی‌اش از شهر نزوک تا سربرنیتسا قدم می‌زنند، به سربرنیتسا می‌رسند و در مراسم غمناک قبرستان پوتوچاری شرکت می‌کنند.
نکته‌ی مثبت این سفرنامه این است که نویسنده فقط به توضیح اتفاقات سفر بسنده نکرده و آنچه در ارتباط با مردم این کشور رخ داده را همراه با جزئیات خواندنی و عکس های سیاه‌وسفید دوست‌داشتنی ثبت کرده است.
همراهی با نثر ساده و صمیمی به‌صرف قهوه و پیتا فرصتی است برای کشف جغرافیای تازه‌ی این کشور، چرخیدن در شهر‌های‌ مختلفش برای چشیدن طعم قهوه و پیتای معروفش و نگاهی به رویداد معاصر این سرزمین یعنی جنگ‌.
به‌صرف قهوه و پیتا سفرنامه‌ای پرکشش و دلچسب است.
با خواندنش هم می‌شود گشت‌وگذاری به یاد‌ماندنی در بوسنی امروز داشت و هم با قدم‌زدن در پیاده‌روی مارش‌میرا، به دیروز غم‌انگیز این کشور نگاهی مفید انداخت.
        

          ضاطلاعاتی به من داد که هیچ جا نشنیده بودم، و احتمالا اگه این کتاب رو نمی خوندم تا اخر عمر هم هیچ جا نمی خوندم و نمی شنیدم.اصلا بوسنی رو نمی شناختم.
 ممنون خانم صفایی راد که با اشتراک تجربه سفرتون این دونستن رو به من هدیه دادین
        

          
معصومه صفایی‌راد در این کتاب از سفرش به بوسنی و هرزگوین برای شرکت در مراسم مارش میرا می‌گوید. مارش میرا، پیاده‌رویِ مسیری جنگلی  به یاد قتل عام  بوسنیایی‌ها توسط صرب‌هاست. من چیز زیادی از این قتل‌عام نمی‌داستم فقط می‌دانستم در این جنگ شهدایی از ایران هم وجود داشته.
اما با این سفرنامه قدری بیشتر دربارۀ این قتل عام فهمیدم و مشتاق شدم بیشتر  درباره‌اش بخوانم. (اگر رسالت  کتاب، کنجکاو کردن مخاطب نسبت به این جنگ باشد، به نظرم توانسته از پسش بربیاید).

در این جنگ صرب‌هایی که تا قبل از آن همسایه دیوار‌به دیوار، معلم و راننده سرویسِ مسلمانان بوسنایی بودند حالا شده بودند قاتل مردهایشان و متجاوز به زن‌هایشان. صرب‌ها در عرض سه روز بیش از هشت‌هزار مسلمان را قتل عام کردند. آن‌ها می‌خواستند نسل‌کشی کنند. می‌خواستند زن‌های مسلمان بچه‌های صرب به دنیا بیاورند تا کشورشان تهی از مسلمان‌ها شود.

گاهی این زن‌ها پس از باردارشدن، دیگر توسط خانواده‌هایشان پذیرفته نمی‌شدند، و فقط خدا می‌داند چه رنجی را متحمل شده‌اند.

 بعضی ازصفحات کتاب تلخ و خواندنش سخت بود. 

۳ از ۵ به خاطر پرش‌ها و زبان کتاب
کتاب دوازدهم سال ۱۴۰۳
        

          چندسال پیش خریدمش اما بخاطر شباهتهای ظاهری به سفرنامه های ضابطیان، اون رو تقلید میدونستم و گارد داشتم بهش اما اینبار موقع انتخاب کتاب، دستم رفت سمتش و اواسط کتاب طوری شد که بدوبدو دجله رو بدوبدو سفارش دادم
        

          
بوسنی و هرزگوین و کرواسی و کوزوو و صربستان و مونته نگرو و ... مجموعا ۷ جمهوری مستقل هستند که بعد از فروپاشی یوگسلاوی و مرگ ژنرال تیتو ایجاد شدند. کتاب به صرف قهوه و پیتا نوشته معصومه صفایی راد سفرنامه ایشان در تیرماه ۹۸ به کشور بوسنی خیلی خوب جزئیات سفر را بازگو کرده. ژنرال تیتو کمونیستی بود که با استالین در یک سری مسائل مخالف بود. اروپا از او به عنوان دیکتاتور خیرخواه  یاد میکند و خیلی تلاش کردند تا سرنگون شود اما نشد ولی  با مرگش کشور فروپاشید. یکی از ایرادهای وی این بود که آزادیهای فرهنگی به هر قومیت در کشورش داد اما همزمان تلاش نکرد تا یک نوع همبستگی و دلبستگی بین تمام قومیتها نسبت به یوگسلاوی ایجاد کند.وقتی تیتو مرد هر قومیت ادعای خودمختاری کرد.و پرچم خاصی برای خودش درنظر گرفت.متاسفانه در کشورهای شبه جزیره بالکان علاوه بر تفاوت فرهنگی تفاوت دینی فاحش هم وجود دارد به نحوی که صرب ریختن خون مسلمان را حلال میداند. جنگ بوسنی یکی از جنگهای داخلی شدید معاصر هست به نحوی که بیش از ۳۰۰ هزار مسلمان  کشته شدند و بیش از ۵۰ هزار زن مسلمان ، توسط صربهاو مورد تجاوز قرار گرفتند و بیش از ۲۰۰۰ نوزاد از تجاوزات متولد  شدند. صربها حتی به کودک ۴ ساله هم تجاوز می کردند.هنوز هم وضعیت صلح در بالکان شکننده است چون اون خانم مسلمان میداند فرزندش حاصل تجاوز فلان همسایه صربش هست ولی نمی تواند حرف بزند.
این مناطق جزو کشور اسلامی عثمانی بوده و اون زمان یک امنیت و رفاه نسبی داشتند.‌البته وقتی تاریخ یوگسلاوی رو به صورت مختصر بعدا مطالعه کردم دیدم همیشه کشورهای استعمارگر مثل آمریکا و شوروی دنبال تجزیه کشورهای دیگر و تصاحب اونها بودند.‌و این کار را با ایجاد نارضایتی عمومی در روان مردم این کشور انجام میدادند. همین کاری که الان با روان مردم ما دارند انجام میدند. یعنی اول محبوبیت رهبر اون کشور را با دروغپردازی کاهش میدن بعد هم مردم را به انقلاب وامیدارند بدون آنکه رهبر واحدی برای انقلاب جدیدشان داشته باشند این کار باعث میشه بعد از سرنگونی رهبر قبلی دچار تشتت آرا بر سر حکومت جدید بشه و مردم به جان خودشان بیفتند.مثل سوریه. یوگسلاوی. افغانستان و ....  به همین دلیل هم ایران در تمام مناقشات همسایه ها حتی همین ترکیه ترجیح میده همون رهبر مزخرف کنونی اون کشور پابرجا باشه تا اینکه یک آنارشیسم در اون کشور ایجاد بشه و باز هم مسلمانان و زنها و بچه ها قربانی تروریسم استکباری و جنگ تحمیلی ابرقدرتها بشن
جالب است که الان علاوه بر بوستی حتی صربستان و کرواسی که به ظاهر  سهم نسبتا بزرگی از  یوگسلاوی سابق دارند به روزهای قدرت ژنرال تیتو حسرت میخورند .اینکه یک کشور یکپارچه داشتند خودش یک مولفه قدرت بود تا اینکه الان با تجزیه خودشان را در همسایگی دشمنانی که قبلا هموطن آنها بوده اند قرار داده اند
        

          تقریبا بیست سی صفحه از کتاب را خوانده‌ان. محتوای نسبتا خوبی دارد از حیث اطلاعات جدیدی که از بوسنی دریافت می‌کنم اما پرشهای جملات، عدم یکپارچگی زبان، آزاردهنده است. تا اینجا سه چهار بار پبش آمده که برگشتم و برای فهم بیشتر اتفاق جملات قبل را دوباره خواندم و این یک دست انداز بزرگ برای مخاطب است. اگرچه که قیاس درستی نیست ولی سفرنامه های آقای ضابطیان خیلی خیلی جلو هستند طبیعی هم هست ستبقه فعالیت ژورنالیستی و نویسندگی ایشان جلوتر است.
        

          عجیبه منی‌که اصلا به کتاب های سفرنامه ای علاقه نداشتم این دومین کتابی هست که ازاین حنس میخونم . اصلا یادم نیست چرااین کتاب تولیست کتاب های موردعلاقه جهت مطالعه دراینده نزدیک ذخیره کرده بودمش. شاید به خاطر علاقه ام به قهوه است 😊 که حتی درانتخاب کتاب ها هم تاثیر گذاشته. بگذریم بریم سراغ‌کتاب  .... خانم معصومه صفایی نژاد با قلم زنانه ی خود خیلی زیبا کشور بوسنی و هزرگوبین رو معرفی میکنن. قلم ساده وروان و طنازی های بجا و نگاه گیرا باعث بالذت کتاب رو بخونم
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ ۱۳۹۹/۰۴/۲۸ به پایان رسیده است. 
        

          اینکه علاقه‌ام به خواندن کتاب‌های سفرنامه زیاد است، بی‌تاثیر در دادن تمام امتیازها به این کتاب نیست، اما غم مشترکی که بین جنگ دیدگان خودمان و بوسنی‌های بی‌دفاع است، پیوند و حس نزدیکی بیشتری به آدم می‌دهد که به دوست داشتنی‌تر بودن این کتاب اضافه می‌کند.
* یکی از بهترین کتاب‌هایی که هدیه گرفتم :)
        

          کتابی که تقریبا دو سالی گوشه کتابخانه ام مانده بود. یکی دوبار هم سعی کردم بخوانمش اما  همان چند صفحه اول  را تکرار میکردم و دوباره می‌رفت سراغ قفسه. امسال اما با تصمیم خواندن ناخوانده های کتابخوانه ام مجبور شدم  صفحات بعدی و بعدی را بخوانم. جذابیت سفرنامه درست همان‌جایی شروع می شود که داستان  سارایوو و مردمانش وسط می آید.