خواب مدام را از بین چهار شمارهٔ اول مدام، بیشتر از همه دوست دارم. حتی بیشتر از جنگ مدام. سراغ موضوع عجیبی رفته است. موضوع سهل و ممتنعی که خیلی از نویسنده‌های این شماره تلاش کردند تا نظر تحریریه را برای انتخاب موضوع تغییر دهند. خواب، هست و نیست. از تکراری‌ترین اتفاقات هر روز ماست. چسبیده بیخ گلویمان و رهایمان نمی‌کند.
تنوع نگاه نویسنده‌ها به خواب، کم‌نظیر است. اسامی جدید شناس و ناشناس روی جلد مجله هم حامل یک خبر خوش است. اینکه مدام، پای ادعای مطرح شده در شمارهٔ اولش ایستاده و در تلاش است که طیف وسیعی از نویسنده‌های جدی ادبیات امروز را با خودش همراه کند؛ فارغ از نگاه سیاسی و اجتماعی. و این یک اتفاق مبارک است. امروز بیش از همیشه نیازمند گفتگو هستیم. نیازمند شنیدن همدیگر. 

از بین مطالب این شماره، انتخاب اول من روایت رامبد خانلری است؛ یک دورهٔ فشردهٔ روایت‌نویسی. روایت مکرمه شوشتری، داستان ساناز قنواتی، داستان محمدرضا جوان آراسته، داستان مایرم تکیه‌ای‌ و روایت  فاطمه افضلی را از شمارهٔ خواب، طور دیگری دوست می‌دارم.
        

          اولین شماره‌ای است که از مدام می‌خوانم. تنوع متن‌ها و درونمایه‌های پیرامون موضوع خیلی خوب بود. داستان‌ها را به تقریب از ناداستان‌ها بیشتر دوست داشتم. بعضی متن‌ها چنگی به دلم نزد.از ناداستان‌ها متن رامبد خانلری و از داستان‌ها نوشتار ساناز قنواتی بیشتر از باقی به دلم نشست. چیزی که توی ذهنم مانده؛ ایده هایلایت کردن بخش‌های مهم متن از نظر هیئت تحریریه تجربه جالبی نبود. حس می‌کردم آزادیم به عنوان مخاطب برای مواجهه با متن سلب شده است.
        

          من و خواب همدیگر را دوست داریم اما یک جور‌هایی هم از یکدیگر فراری و متنفریم و رابطه‌مان به خوبی پیش نمی‌رود! شاید به همین دلیل بود که خواندن خواب مدام و شنیدن از رابطه‌ی خواب با دیگر آدم‌ها ، انقدر برایم دلچسب بود که حالا غصه دار تمام شدنش هستم. 
        

          شماره ی چهارمِ مجله ی مُدام

مدام، دغدغه اش ادبیات داستانی است. خوب هم کار می‌کنند انصافا. هر شماره به سوژه ای می‌پردازد.  سوژه را  در سه قسمتِ واقعیت، خیال و روبرو پیگیری و عرضه می‌کنند. قلم ها و آثار، پخته و در نوعِ خودش یک کارگاهِ درست و درمانِ نویسندگی است. این شماره به موضوع خواب و عالمِ شگفت و پُر رمز و رازِ آن پرداخته است. جالب است. پیشنهاد میکنم لااقل آن دسته از رفقایی که دغدغه ی نوشتن دارند؛ چنین مجله ای را دنبال کنند. ضرر نمی‌کنند. نمونه ای از تیترها را ببینید:

عصیانِ خواب های خفته
سرکشی خواب ها
انقلابی پشت پلکهایم 
هنر خواب گمشده
مواجهه مستقیم با حرکت جوهری در خواب اجباری
و...

        

          مدام خوانیِ مدام چهارم، یعنی خواب مدام هم تموم شد. مجله مدام در شماره چهارن سراغ موضوع خواب رفته، موضوعی که هر انسان و حیوان و حتی حسره‌ای، از بدو خلقت درگیرش بوده. در مورد حیوانات و حشرات اطلاعی ندارم اما انسان علاوه بر نفس عمل خواب، با مقوله‌ای خواب دیدن هم از ابتدای تولد درگیره تا زمان مرگ.
تقریبا بیشتر روایات و داستان‌های مدامخواب به خواب دیدن و نگاه نویسنده و راوی به خواب اشاراتی دارند اما در این میان مواردی هم بود که صرفا به نفس خواب و چگونه خوابیدن پرداخته بود. 
در میان روایات‌ها، من روایت «تعبیر خواب همهٔ سنجاب‌های روی زمین» اثر رامبد خانلری رو بسیار دوست داشتم و بسیار همراهش شدم و میان داستان‌ها داستان «زندگی در مختصات یک خواب سخت و سیاه» اثر محمدرضا جوان آراسته من رو شدیدا مسحور خودش کرد، مدت‌ها بود داستانی این طور من رو مسحور نکرده بود.

مدام یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه.😁



        

          بیشتر اون قسمتی رو ازش دوست داشتم که اسمش ((جایی که بچه ها میخوابند))بود.
ممنون از همه دست اندر کاران مدرسه مبنا
لطفا دو جلد دیگه ش رو هم تو بهخوان اضافه کنید...
        

          عجب خوابی بود
سنگین، نرم، طولانی، بدون صدای مزاحم
هرچی هم صدام کردن بیدار نشدم
دوست داشتم بدونم آخرِ این خواب خوش چی میشه 
شاید هم بیدار بودم و همه چی حقیقت داشت
هر چی که بود تعبیرش زیبا بود... 
        

           بیشتر  روایت ها و داستان ها را  می شد با صدای نویسنده  شنید.
عکس های بچه ها و جای خوابشان ، هر کدام داستانی صامت بود.
موضوعات متنوعی حول محور خواب شکل گرفته بود.
+متن ها،  مثل   (اولین شب خوابگاه )  به خواننده  کمک می کرد بهتر فضای روایت و داستان را درک کند.
بیشتر مجله برای من  جذاب بود.

        

          این روزها مدام می‌خوانم
یه سر و گردن از مجلدات قبلی بالاتر بود