اولش که اسم کتاب و جلدش رو دیدم اصلا فکر نمی‌کردم داستان زندگی خود آقای حدادپور جهرمی باشه. 
زندگی خیلی جالب و پر فراز و نشیبی داره شخصیت کتاب و در طول مراحل زندگی مادر ایشون خیلی نقش تاثیر گذاری داشتن و باعث شد به داشتن همچین مادری غبطه بخورم.
      

        کتاب فوق‌العاده‌ای بود. از خوندنش خیلی لذت بردم. 
      

        اگه تا حالا موفق نشدی یک نماز خوب بخونی یا اصلا نمیدونی نماز خوب چه جوریه بهت پیشنهاد میکنم با خوندن کتاب آقای پناهیان تجربه‌ی یک نماز لذت‌بخش رو به خودت هدیه کنی..🙂
      

        تو بیست سال برادرم بودی، بدون اینکه حتی یک بار همدیگر را دیده باشیم.

داستان دو برادری که به دور از هم بزرگ شده‌اند و در نهایت همدیگر را بین درختان  سر سبزی که سر به فلک کشیده‌اند و صدای خنده‌هایشان گوش آسمان را کر کرده است، پیدا می‌کنند.
پیشنهاد می‌کنم حتما این شاهکار بی‌نظیر رو بخونین.
      

        کتاب رو دوست داشتم همچنین شجاعت نویسنده در سفر کردن به کشورهای دیگه. دور دنیا گشتن واقعا می‌تونه حس  خوبی باشه‌.
ولی چیزی که دوست نداشتم توضیح نویسنده در مورد عزاداری عاشورا و شهادت امام حسین هست که انگار یک اتفاق بی‌خودی بوده و اینکه خودش هم درک نکرده که چرا بعد از این همه سال مردم هنوز عزاداری می‌کنن. 
البته از قسمت‌هایی که ایران رو با کشورهای دیگه مقایسه می‌کرده یا از شوک فرهنگی میگفته هم خوشم نیومد به نظرم هر کشوری خوبی و بدی های خودش رو داره.
      

        نامیرا  روایت دعوت اهل کوفه از امام حسین علیه سلام  و اعلام یاری به پسر فاطمه که به زبانی که خیلی روان و ساده نوشته شده.
از خوندنش خیلی لذت بردم . قبل از این عاشورا فقط همان نیم روزی بود که بارها و بارها تکرار شده بود (البته هنوز به درک و معرفت به همان نیم روز نرسیدم) هیچگاه از قبل و بعد عاشورا نه خوانده بودم و نه خیلی شنیده بودم تا اینکه کتاب همرزمان حسین را خواندم که به وقایع بعد از عاشورا پرداخته بود و مبارزاتی که امام سجاد و امامان بعد از آن را بطور مختصر شرح داده و الانم نامیرا که دعوت از امام حسین و فرستادن جناب مسلم به کوفه و مسائل بعد از آن..
پیشنهاد میکنم حتما همین کتاب و هم کتاب همرزمان حسین را بخوانید.

      

        وقتی می‌خواستم کتاب را شروع کنم اصلا نمی‌دانستم موضوعش چیست و قرار است با چه چیزی مواجه بشوم. در همان ساعت چهار بعداز ظهر جاده‌ی کوت‌عبدالله که آفتاب سوزانش بر فرق سرم تابید متوجه شدم داستان جایی در جنوب بین خرمشهر و اهواز است. با رسیدن به خرمشهر بغض میان گلویم جوانه زد و تصویری خیلی دور که سال‌ها پیش از خرمشهر در ذهنم ثبت شده بود را به یادم آورد. شهری کمرخمیده و حزین و البته تا ابد داغدار. 
برای منِ جنوبیِ جنگ ندیده اما هَرس تماما درد بود که با تمام وجودم حسش می‌کردم و همراهش بغضم بزرگ‌ و بزرگ‌تر می‌شد. انگار من نیز عضوی از خانواده‌ی رسول بودم که در جریان این زندگی، زندگی که نه فقط رو به جلو حرکت می‌کردم و شاهد از دست رفتن تمام آنچه را که زندگی می‌نامیم.
ولی درد بزرگ‌تر برای منِ دختر حقیقتی بود که در لابلای سطرها به صورتم سیلی می‌زد. حقیقتی به اسم پسر. که حداقل در هر خانواده‌ای باید یکی باشد که دل مادر را شاد کند و باعث بزرگی اسم پدر شود. که بدون او زندگی، زندگی نمی‌شود. پسری که نوال را خودخواه می‌کند. به او این شجاعت را می‌دهد که دخترهایش را فقط برای داشتن یک پسر حتی اگر از گوشت و خونش نباشد قربانی کند. پسری که رسول را با نبودن هیچ پیوند خونی‌ای دلبسته‌ی خود می‌کند و می‌شود اولویت زندگی او. 
و من بشوم اَمل که وجودم پُر شده از بغض و تنهایی. که در یک گوشه‌ای رها شده..
و من بشوم انیس که خودم را به دست فراموشی بسپارم و برای نگه داشتن زندگی‌ای که چیزی ازش نمانده در سکوت بجنگم..
و در آخر بشوم تهانی که جز سکوت چیز دیگری نبود گویی از اول مرده متولد شده بود..

پ‌ن۱: متأسفانه مسئله پسر دوستی هیچگاه کمرنگ نشده و همچنان به قوت خودش باقی مانده و پُر رنگ‌ترین مسئله داستان هم همین موضوع بود
پ‌ن۲: از زنایی مثل نوال که ضعیف و خودخواه هستن و و تنها کاری که بلدن نادیده گرفتن بقیه‌ست و خودسرانه عمل کردنِ هیچ خوشم نمیاد.
      

        همه چیز از یک حفره شروع شد و رشد کرد و درنهایت در همان حفره هم تمام شد.
حفره‌ای که همزمان به پسرک قصه‌ی ما هم زندگی بخشید و هم زندگی را و کودکی را و تمام نوجوانی و جوانی‌اش را ازش ربود.
از خوندنش بی‌نهایت لذت بردم.
به کسانی که ژانر درام و جنایی دوست دارن پیشنهاد میکنم حتما این اثر جذاب رو بخونن.
      

        "مه‌زاد؛چاه معراج"
میونه‌ی خوبی با کتاب‌های فانتزی ندارم ولی مه‌زاد بین همه‌ی کتاب‌هایی که من اصلا نخوندم بنظرم چیز دیگه‌ای، فکر نکنم بتونم کتابی بخونم که خیلی ازش خوشم بیاد و دوستش داشته باشم. گاهی با خودم فکر میکنم سندرسون موقع نوشتن مه‌زاد احتمالا خیلی بهش خوش گذشته و کلی لذت برده (از همین جا یه ماچ گنده به خلاقیتش تو نوشتن مه‌زاد) من که از خوندنش به شدت لذت می‌برم. گاهی اونقدر غرق لوتادل و اتفاقات جور واجورش میشم که آرزو میکنم یه همچین جایی واقعا وجود داشت و میتونستم از نزدیک ببینمش. هرچند موقع خوندنش به معنای واقعی کلمه مغزم از هجوم اطلاعات و سوال‌های بی‌جواب سرویس می‌شد(البته که گفته شده در قهرمان دوران همه‌ی سوال‌ها جواب داده میشه) 
تو چاه معراج چیزی که من خیلی بهش علاقه داشتم موضوع مه بود که از همون اول برام جالب بود. 
و اینکه خیلی ناراحت شدم وقتی فهمیدم جاسوس کسی نبود جز کاندرا تنسون یعنی به همه فکر کرده بودم الا این یه مورد واقعا دلم واسه وین سوخت. 
دلم واسه سیزد هم خیلی سوخت که نتونست درست و حسابی واسه تندویل عزادرای کنه و حس کردم خیلی تحت فشار هست ولی بخاطر بقیه چیزی نمیگه( هرچند تندویل خیلی مورد علاقم نبود)
اتفاقی هم که تو چاه معراج افتاد خیلی جالب بود اصلا انتظارش رو نداشتم احتمال می‌دادم الند بمیره نه اینکه..
پیشنهاد میکنم حتما حتما مه‌زاد رو بخونید چون فوق‌العاده‌ست




      

        شبیه مریم زندگی بانو فضه کنیز حضرت زهرا  را به زبانی ساده و روان روایت می‌کند. مطالب همه برام تازگی داشت هیچ وقت هیچ داستانی در مورد بانو فضه نخونده بودم ولی بنظرم جا داشت نویسنده بیشتر در مورد این بانوی بزرگوار بنویسه .
      

        چند روزی هست البته نه بطور پیوسته شروع به خوندنش کردم و امروز تمومش کردم. پایانش اونقدر برام هیجان‌انگیز بود که دوست دارم جیغ بکشم..😅  
کتاب راجب دختری نوجوان به نام گینا هست که مجبور میشه بخاطر پدرش زندگی دوست داشتنی‌اش در بوداپست را به مقصد مدرسه‌ی ماتولا در آرکاد ترک کنه. جایی که فضایی کاملا متفاوت و دور از انتظارش بود و او را درگیر مسائلی می‌کند که تا به حال تجربه نکرده است. 
نویسنده خیلی خوب همه چیز رو تصویر سازی کرده مخصوصا جایی که گینا(شخصیت اصلی) طرد میشه و کنار گذاشته میشه واقعا خوب بود.
شاید خیلی‌ها این کتاب رو خوندن ولی به اون هایی که نخوندن حتما پیشنهاد میکنم بخونن.
      

        کتاب معبد زیرزمینی، داستان نوجوانی است که مدام از سمت مادر لوس می‌شده و از سمت دایی تحقیر و همین باعث شده شخصیت ترسو و تو سری خوری داشته باشه و جرأت انجام هیچ کاری رو نداشته باشه. طی یک اتفاقی تصمیم میگیره بره جبهه . اونجا اتفاقاتی براش پیش میاد که به مرور متحول میشه. 
در کل کتاب خوبی بود.
      

        برام جالب بود که روای یک اسب هست اون هم  نه هر اسبی، اسبی که صدسال عمر کرده و پا به پای پیامبر و امام علی و امام حسن و امام حسین و در آخر حضرت علی اکبر جنگیده بود و بهتر از خیلی از ما آدم‌ها حقیقت هستی و حقیقت اسلام رو فهمیده و درک کرده بود.
      

        خب‌خب باید بگم کتابش رو خیلی دوست داشتم و همچنین هولدن رو. سردرگمی که داشت رو کاملا می‌تونستم درک کنم 
اینکه می‌خواست بی تفاوت باشه ولی ته دلش نمی‌تونست
در کل ارتباط خوبی با کتاب گرفتم .
      

        دیدار بلوچ سفرنامه‌ی چند روزه به سیستان و بلوچستان که همراه با درد و رنج مردان و زنان بلوچ و بازگو کردن مشکلاتی که مردم بلوچ با آن ها دست و پنجه نرم می‌کنند (مشکلاتی که هنوزم پا برجا هستن البته) 
قلم آقای دولت ‌آبادی رو دوست دارم و تو این سفرنامه‌ خیلی خوب در مورد مردم بلوچ نوشته .