چند روزی هست البته نه بطور پیوسته شروع به خوندنش کردم و امروز تمومش کردم. پایانش اونقدر برام هیجان‌انگیز بود که دوست دارم جیغ بکشم..😅  
کتاب راجب دختری نوجوان به نام گینا هست که مجبور میشه بخاطر پدرش زندگی دوست داشتنی‌اش در بوداپست را به مقصد مدرسه‌ی ماتولا در آرکاد ترک کنه. جایی که فضایی کاملا متفاوت و دور از انتظارش بود و او را درگیر مسائلی می‌کند که تا به حال تجربه نکرده است. 
نویسنده خیلی خوب همه چیز رو تصویر سازی کرده مخصوصا جایی که گینا(شخصیت اصلی) طرد میشه و کنار گذاشته میشه واقعا خوب بود.
شاید خیلی‌ها این کتاب رو خوندن ولی به اون هایی که نخوندن حتما پیشنهاد میکنم بخونن.
        

          با صرف نظر از ترجمه و جمله بندی های  نیمه وحشتناکِ کتاب و اعتقاد نداشتن به علائم نگارشی😑 ، موضوع کتاب جالب بود🤌
دوتا موضوع در این کتاب برام تازگی داشت مدرسه دینی و جنگ جهانی !!!
 جنگ ،بسیار زیرپوستی و در پس یک پنجره با شیشه های مات روایت شده،
اما از درد ماجرا کم نکرده...درواقع به حاشیه نرفته بلکه زوایه نگاه متفاوت شده که برای من بسیار لذت بخش بود این سبک و مدل نگاه!😍👍
بنظرم احساسات و تفکرات دخترِ شهریِ  نوجوانمون خیلی دوراز واقعیت سنی نبود و میشد خودتو در اون رده سنی رها کنی..،😇
باید به کتاب اجازه بدید رفته رفته خودش رو بهتون ثابت کنه و مطمئنم مثل من در قسمت های  مختلفی از کتاب متاثر میشید که ممکنه خودتونم تعجب کنید...🙃🤧
و در آخر
 این چه پایانی بودددد!؟؟!🥲
برای این کتاب دلم پایانی  با طول و تفصیل بیشتری میخواست😩..
        

          من کتاب را شب‌ها می‌خواندم و دو شب اخیر با تپش قلب و هیجان زیاد خوابیدم! مدت‌ها بود اینطور درگیر  هیچ داستانی نشده بودم
        

          «ابیگیل همیشه از ما حمایت می‌کنه. وقتی توی دردسر بیفتی، دردسرِ جدی، واقعا کمکت می‌کنه. صدها ساله که اینجاست.
نمی‌دونم چرا بهش می‌گن ابیگیل. از وقتی ماتولا ماتولا بوده اسمش همین بوده. احتمالا خیلی سال پیش یه روز یه کسی این اسم رو گذاشته روش…»

این‌ سومین کتابی بود که من از ماگدا سابو خوندم.
داشتم فکر می‌کردم که چقدر رنج‌های شخصیت‌ها واقعی و قابل درکه
و انگار عذاب‌وجدان‌ و پشیمونی ویژگی مشترک همه‌ی داستان‌هاشه.
گاهی این پشیمونی از خطاهای بزرگه و گاهی هم از کارهای‌ خیلی ساده و کوچکی که سرانجامِ غم‌انگیزی داشتن.
ولی با وجود هر مشکلی هنوز هم زندگی و جنگیدن برای جبران ادامه داره.

این داستان درباره‌ی دختری بود به اسم «گینا». گینای چهارده ساله همیشه زندگی خوب و ارتباط نزدیکی با پدرش داشته. ولی حالا پدرش بی هیچ توضیحی اون رو به مدرسه‌ی شبانه‌روزی‌ِ «ماتولا» می‌بره و تنهاش می‌ذاره؛ مدرسه‌‌ی دخترونه با قوانین سخت و مذهبی.

گینا که همیشه با آزادی و تفریح زندگی کرده، حالا حتی حق نگه‌داشتنِ‌ وسایل شخصی خودش رو هم نداره. حتی نمی‌تونه بفهمه چرا پدرش این‌کار رو کرده.
البته که ما خیلی خوب می‌تونیم حدس بزنیم چرا یک ژنرال نظامی، زمانی که کشور درگیر جنگه ممکنه چنین تصمیمی گرفته باشه🥲

ابیگیل امیدِ آخرِ بچه‌های ماتولا تو شرایط سخته. 
وقتی فاجعه‌ای به بار اومده که حتی نمی‌شه درباره‌ش با کسی صحبت کرد یعنی وقتشه که از ابیگیل کمک بخوان.
ولی واقعا اون کیه که این‌قدر مهربون و همراهه و این همه سال تونسته هویت خودش رو پنهان کنه؟! 

پی‌نوشت:
با این‌که از همون اول درست حدس زدم ولی بازم با خوندنِ هویت واقعی ابیگیل هیجان‌زده شدم. خیلی زیبا بود. کتاب‌های ماگدا سابو پیشنهادِ قلبیِ من به کسیه که کتابی ازش نخونده.
        

          تقریبا یک ضرب خوندمش.
من رمان نوجوان زیاد خوندم، جنس روایت این کتاب شباهت زیادی به رمان‌های کلاسیک داشت اما احساسات دختر نوجوون قصه واقعی‌تر بود.
دلم برای گینا تنگ خواهد شد. چقدر جنسش واقعی بود، اشتباهاتش، عصبانتیتش، قضاوت‌هاش...
ابیگیل رو زود تشخیص دادم راستش و حدسم هم درست بود، اما این که این راز کی برملا می‌شه، و چجوری، باعث شد دلم بخواد قصه رو زودتر بخونم.
دلم تنگ می‌شه برای فضای مدرسه شبانه‌روزی...
        

          چرا من این عادت زشت خوندن خط آخر کتاب‌ها رو ترک نمی‌کنم؟! حتما باید اینقدر بد اسپویل می‌شدم؟ 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

دومین کتاب با محوریت مدرسه و دانش اموز🥸

فکرش رو بکنید، شش ساعت در روز پشت صندلی بشینید و اشک دختر‌بچه‌های ۱۳-۱۵ سال رو پاک کنید. به مدت یک‌سال و هفته‌ی چهار روز! قطعا از یه جای به بعد تکراری و ملال آور میشه و حتی فکر کردن به ۲۹ سال آینده با این ترتیب وحشتناک سخت میشه.

خب بعد از سه ماه تعطیلی و تمدد اعصاب این کتاب باعث شد دوباره برم توی حال و هوای کاری.

گینای ۱۴ ساله، دست کمی از یه پرنسس نداره و چی‌میشه اگه زندگیش یهو از این رو به اون رو بشه؟
همه چی به سرعت اتفاق افتاد، دایه محبوبش،جشن‌های شبانه‌ی عمه میمو و عاشق سینه‌چاکش رو کمتر از یک هفته از دست داد و به مدرسه‌ی مذهبی که در گذشته یه صومعه بوده تبعید شد.
چه جنایتی!

با چنین شروعی چه فکری پیش خودتون می‌کنید؟
خب اولش خیلی دلسرد شدم، با خودم گفتم:
_خُبه حالا! چیزی نشده که اینقدر گریه میکنه
و کتاب رو بستم گذاشتم کنار خوابیدم. 
اشتباه بزرگی کردم چون کتاب صدام می‌زد و من دیر به نِداش لبیک گفتم.
فکر میکردم این کتاب شامل غرهای گینا باشه،که بود.
شامل  فکرای احمقانه‌ش برای برگشت به خونه و فرار باشه ،که بود.
شامل گیرافتادن ها و طرد شدنش باشه،که بود.
چی منو پای کتاب نگه داشت؟
ابیگیل عزیز( خودش را به در و دیوار می‌زند)
ابیگیل،ای مجسمه‌ی مهربون که حواست به ما هست،میشه حواست به گینا هم باشه؟
گینای که باورت نداره و فکر میکنه از بقیه بیشتر میفهمه و دلش به حال خواهر ژوژآنای عزیز می‌سوزه که چنین سرنوشت شوربختانه‌ی داره؟
میشه لطفا؟
و بله ابیگیل مهربون با وجود تمام توهین های که بهش شد قبول کرد.
چه مجسمه‌ی نازنینی!

پ‌ن¹: کتاب بر محوریت جنگه اما خیلی کم بهش پرداخته،وقایع مربوط به جنگ رو پشت هاله ای از مه بیان کرده.
پ‌ن²:به این کتاب باید فرصت بدید تا خودش رو بهتون ثابت کنه( به شخصه اینقدر جیغ زدم و خودم رو به در و دیوار کوبیدم که مادر محترم دست از شفا گرفتنم کشید)
شاید بپرسید چی داشت که اینقدر هیجان زده‌م کرد، باید بگم که این یه رازه😔😂
پ‌ن³: حس و حال کتاب بر اساس زاویه دید گینا دائم در چرخش بود. اونجای که ناراضی و در عذاب بود می‌تونستم ناراحتی‌هاش رو،هر چند بچگونه و لوس حس کنم.( این کاربر اصلا از گینا خوشش نیومده)
پ‌ن⁴:اگر معلم مدرسه یا دانش اموز هستید بخونید، اگر هم نیستید بازم بخونید( کتاب خوبیه)
پ‌ن⁵:با جمله بندی و صفحه بندی کتاب مشکل ناموسی داشتم، یه جای اصلا معلوم‌نبود کی داره حرف می‌زنه، کی داره فکر میکنه، کی به کیه اصلا!
صفحه بندی هم خیلی توی‌ذوق می‌زد و مناسب نبود به نظرم.
پ‌ن⁶:رابطه‌ی پدر دختری گینا و ژنرال خیلی ماچ کردنی بود🤌منتهی گینا چون خیلی بچه‌ی لوس پرورده‌ی بود دائما کاری می‌کرد باباش تا  سر مرگ بره و بیاد(تربیت دستی نشده بود متاسفانه،خیلی متمدنانه و  برو تو اتاقت به کار بدت فکر کن بود)
پ‌ن⁷:دلم میخواد بیشتر بگم اما چون در مرز لو دادن داستانم همینجا تمومش میکنم.
        

          همین الان تمومش کردم و غصه میخورم که چرا اینقدر زود تموم شد. اینقدر موقع خوندنش کیف کردم و بهم خوش گذشت که رفت جزو کتاب هایی که با تمام قلبم دوستشون دارم. یک خوانش پنج ستاره‌ای جذاب 

داستان در مورد زندگی گینا است، دختری ۱۴ ساله که به دلایلی پدرش اون رو می‌ذاره مدرسه شبانه روزی ماتولا. مدرسه‌ای که دست کمی از زندان نداره و بچه ها زیر قوانین سخت و مذهبی رشد پیدا میکنن. داستان در مورد گینا و تحمل زندگی جدید رو به رو شدن با زندگی که به خاطر جنگ از هم پاشیده است. فضا فضایی سرد و خا‌کستری در عین حال دلگرم کننده و روشنه و توی داستان گم می‌شید جوری که به خودتون می‌آید و می‌بینید ساعت ها مشغول مطالعه و زندگی کردن با گینا بودید.

قلم سابو ساده، روان و به شفافی و روشنی آبه و بسیار تاثیر گذار و قوی. میتونم بگم مدت ها بود کتابی نخونده بودم که اینطوری از مصائب جنگ بگه و زندگی یک دختر ۱۴ ساله رو به این زیبایی به تصویر بکشه. دختری که تمام دنیاش رو از دست داده.

واقعا کتاب زیبایی بود. اصلا نگم چقدر دلم برای گینا و ماتولا و ژوژانا تنگ میشه :( همه چیز به اندازه ی کافی بود و هیجان و ترس و استرسی که آخر کتاب بهم تزریق شد کیف کتاب رو چندین برابر کرد. 

پیشنهاد میکنم حتما این کتاب رو بخونید و خودتون رو از قلم و جادوی سابو محروم نکنید. مطمئن باشید پشیمون نمیشید و میتونم بگم برای شروع خوندن کتاب های سابو ابیگیل انتخاب خوبیه 3>

کتاب پره از دوستی و گرما و تعریف خانواده رو برای شما عوض میکنه.  تو کتاب با آدم هایی رو به رو میشید که برای شخصی که دوست دارن از ارزش های خودشون دست میکشن و برای نجات جون عزیزانشون شجاعت به خرج میدن با اینکه سن کمی دارن، بیشتر از هر انسان دیگه معنی وفاداری و نجابت رو درک کردن 

به به برید همین الان کتاب رو بخرید. میدونم یکم گرونه ولی ارزشش رو داره 🌷
        

          [ ابیگیل هم تمام شد و من چشم به راه گینا ویتایی یا اگر بخواهیم رسمی و ماتولایی صدایش بزنیم گئورگینا ویتایی خواهم ماند.
فضای داستان با محوریت دختری نوجوان و نازپرورده است که بنا به دلایلی -که اگر بازگویشان کنم اسپویل می‌شود-، به اجبار پدرش به مدرسه‌ی دینی سختگیرانه‌ای فرستاده می‌شود، مدرسه ماتولا.
مدرسه‌ای شبانه‌روزی که انگار توسط افرادی بی‌احساس و بی‌رحم اداره می‌شود، اما هرچه بیشتر وارد داستان می‌شوی مهربانی‌های ریز و دلگرم کننده‌ای توجهت را به خودش جلب می‌کند و وقتی کتاب به پایان می‌رسد می‌بینی بدجور دلبسته‌ی همان قلعه‌ی ماتولا و سخت‌گیری‌های عجیبش و از همه مهم‌تر دختران بی‌نوای کلاس پنجم شده‌ای.
داستان در فضای سرد و پر از دلهره‌ی جنگ جهانی دوم روایت می‌شود اما جنگ پشت همان محافظ‌های پنجره در فضایی محو باقی می‌ماند و بیش از این به آن پرداخته نمی‌شود.
روند داستان نسبت به کتاب «در» کمی کند است اما من هربار کتاب را با شوق برداشتم نه بالاجبار.
درست است که از اوایل کتاب حدس زده بودم که پشت مجسمه ابیگیل چه کسی پنهان شده است و درست هم بود اما دوست داشتم حس گینا را وقتی این موضوع را می‌فهمد درک کنم، هرچند امان از پایانش، انتظار داشتم هنوز دویست صفحه دیگر طول بکشد و ناگهان دیدم کتاب تمام شده و من ماندم با آینده‌ی مبهم گینایی که مادرش را در کودکی از دست داده و حالا دیگر پدرش را هم در کنار خودش ندارد؛ ژوژانایی که به شدت از اسمش خوشم آمده اما نمی‌دانم چه بر سرش خواهد آمد و حتی گدئون تورما با آن خشک مقدس بازی‌ها و سخت‌گیری‌های عجیب و غریبش.
القصه که به شما هم پیشنهادش می‌کنم، قلم سابو جذاب و پر از جزئیات دقیق است، انگار که خودش هم نوجوانی‌اش را در شبه ماتولایی گذرانده باشد. ]
        

          ابیگیل یعنی خوشحالی پدر. و ارتباط این معنی با دخترک داستان، در تمام طول قصه من رو متاثر میکرد.
        

          سه و نیم.
        

          اغلب آدم‌هایی که با من سر و کار دارند می‌دونن با وجوداین  که چند سالی بیشتر از دوران نوجوانی‌ام نگذشته، تا چه اندازه دلتنگشم! ابیگیل نه تنها باعث شد که پس از مدت‌ها کتابی قلبم رو پر از هیجان کنه به طوری که سخت بتونم زمین بذارمش، بلکه من رو وارد دنیای گینا کرد و از این که یه بار دیگه تونستم نوجوونی رو با تمام معصومیت‌ها و سرکشی‌هاش زندگی کنم ازش ممنونم:)
اگر ابیگیل رو در نیمه اول داستان حدس نزده بودم بی شک ۵ ستاره بهش میدادم!
        

          وقتی شروع کردم به خوندن این کتاب احساس کردم با این همه جزئیات و اطلاعات دقیق نویسنده از داستان قراره که وارد یک جای ناشناخته بشم حس بسیار جالب و قوی داشت اینکه دقیقا خودت رو مثل ویتایی شخصیت اول داستان توی اون لحظات در اون مدرسه با اون همه قوانین سفت و سخت احساس می‌کردی و از اینکه ویتایی گاهی قوانین رو زیر پا میگذاشت همزمان هم احساس شعف و هم نگرانی بهت دست می‌داد انگار که اون بخش از وجودت که هنوز نوجوان بود عاشق سرکسی‌های ویتایی می‌شد و اون قسمت بزرگسال وجودت از اینکه ممکنه خطری تهدیدش کنه نگران می‌شد به هر حال خیلی جالب بود و به شدت ضد جنگ و پر جزئیات🍀
        

          نمی‌دونم این امتیازی که میدم درسته یا نه ولی فکر کنم اگر با حال و هوای دوران نوجوانی می‌خوندم نظرم متفاوت بود. یا شاید هم مناسب حال این روزهای من نبود.
هر چی بود من رو جذب نکرد.
        

          خواندنش باعث شد دوباره بفهمم چقدر دلم برای مدرسه تنگ شده. بزرگ‌شدن با گینا و بعد فهمیدن اینکه با وجود همه‌ی این تجربه‌ها هنوز هم کوچک است لذت بخش بود، توصیف‌های نویسنده و اشاره‌هایش به آینده هم جالب بود 
 اما جالب‌ترین بخش داستان ابیگیل بود.
 فکر می‌کنم هر مدرسه‌ای یا اصلا هر جایی برای خودش ابیگیل‌هایی دارد که با وجود دردسرهای شخصی‌شان حواسشان به همه‌چیز هست .
پس با تشکر از همه‌ی ابیگیل‌های آشنا و ناآشنا 
و آرزوی اینکه در لحظه‌های عجیب و غریب ابیگیل‌های دیگری معجزه‌وار نجاتشان بدهند.
        

          تمام مدت خواندن ابیگل،  من را میبرد به دوران نوجوانی و مدرسه مان، می‌توانستم با همه بازی ها و پنهان کاری های او، خاطره ای بسازم. 
در کتاب علاوه بر دوران نوجوانی و اتفاقاتی که برای گینا ( شخصیت اصلی) در قلعه دینی پیش می آمد، در هاله ای از مه ، جنگ دوم جهانی را در مجارستان  و قوانین مدارس سخت گیر مسیحی  را نشان میدهد. اطلاعات کتاب راجع به آن دوره تاریخی برایم تازگی داشت. 
کتاب باعث شد که ساعت مطالعه ام بیشتر از حد معمول بشود و نمی‌توانستم آن را زمین بگذارم. 
شاید از ابتدای کتاب پیدا بود ابیگل کیست ، اما باز هم دلم میخواست تا آخر بخوانمش. 
        

          باید تعارف با خودم رو کنار بذارم و ماگدا سابو رو از نویسنده‌های محبوبم به حساب بیارم. سابو خیلی شهرت عجیبی نداره، نثرهاش چیز زیادی فراتر از یه قصه‌گویی جذاب نیست ولی چرا گاهی سخت میگیریم و از یه رمان انتظار چیزی خیلی فراتر از خودش رو داریم؟
سابو قصه میگه. روایت کردنش روانه و پیچیدگی خاصی نداره (البته در خیابان کاتالین این روند خیلی ساده و خطی نبود).
ابیگیل شبیه به یه راحت‌الحقلوم پیش رفت و لغزید. قصه‌ی قشنگی که چیز خیلی بدیع و نویی نبود ولی تصویرسازی‌ها و شخصیت‌های خلق شده‌ش به شدت من رو همراه کرد.
مقصود و هدف یه رمان اگه داستان‌سرایی و همراه کردن خواننده باشه، ابیگیل به حد اعلا این کار رو انجام داد.
بی‌نهایت لذت بردم و خیلی خیلی سریع بدون زمین گذاشتن کتاب پیش رفتم.
در رو بسیار دوست داشتم ولی از نظر سرگرم‌کنندگی، ابیگیل در سطح دیگه‌ای بود.
چقدر حس خوبی دارم از این همراهیِ لذت‌بخشی با خانم سابوی عزیزم.
        

          هر کتابی که دستمان می‌گیریم در همان لحظه، در کنار این جهانی که زندگی می‌کنیم، یک جهان موازی می‌سازد. به نظر من کتابی موفق است که بتواند وقتی داریم در جهان خودمان زندگی می‌کنیم ما را به جهان موازی خودش بکشاند. طوری که با شوق از زندگی کردن دست برداریم و کتاب را باز کنیم. ابیگیل این کار را با من می‌کند.