فکر می‌کنم برای معرفی کتاب این جمله ناشران که صفحه ۱۷۸ کتاب آورده شده کافیه:«بی‌تردید هر خواننده‌ای این اثر را نه یک‌بار، بلکه دوبار خواهد خواند و کسی که بتواند آن را به‌دست بگیرد و ناتمام بر زمین بگذارد باید در زمره‌ی افراد نادری باشد که نه تحت تاثیر قرار می‌گیرند و نه کنجکاوند.»
      

        روایت خیلی ظریف و روان از خیانت، جدایی، پیوندهای خانوادگی و بندهایی که حتی بعد از جدایی بین آدم‌ها باقی می‌مونه.
این کتاب پر از «تلخی آرام» بود. تلخی‌ای که نه فریاد می‌زنه، نه اشک‌آور میشه، ولی ته‌نشین میشه و هی ذهن رو مشغول می‌کنه.
کتاب سه بخشه و از زاویه دید هرکدوم از اعضای خانواده روایت میشه، چیزیه که خیلی بهش عمق داده.
با هر کتاب دیگه‌ای که خونده بودم متفاوت بود، حتی هنوز هم نمیدونم باید چه قضاوتی راجع به شخصیت‌های این کتاب داشته‌باشم.
از اون کتاباییه که همه باید بخونن.
کاش به امتحاناتم نخورده‌بود و سریع‌تر تموم میشد، اونجوری قطعا شیرین‌تر بود.
      

        بعد از سه تجربه ناموفق اینبار تونستم ۷۵ درصد معما رو حل کنم، البته که با فرمولِ هر کی احتمالش کمتره پس اون قاتله پیش رفتم😂، اما باز هم آگاتا سوپرایزم کرد. 
اینو هم قبول ندارم که میگن نویسنده همه‌ی سرنخ‌ها رو نمیگه و برای همین نمیشه حدس زد! حداقل توی این کتاب که من بهش دقت کردم اینجوری نبود.
۱۵۰ صفحه ابتدایی ممکنه یکم کسل‌کننده باشه اما ادامه‌ی داستان جذابیت همیشگیِ آثار آگاتا رو داره.
      

        یه جاهایی از صحبت‌ها و نقلِ قول‌ها بیش از پیش بهت ثابت می‌کنه که تاریخ تکرار میشه.
توی این کتاب درکنار بیشتر یاد گرفتن از آیت‌الله خمینی، دلیل دوستیِ حسرت‌السلطنه با اسرائیل رو درک کردم، اشاره‌هایی که توی کتاب به خدمات ایرانِ زمان پهلوی به اسرائیل شده رو توی کتاب دیگه‌ای نخونده بودم و برای من اطلاعات جدیدی بودن.

چرا ۳/۵؟
۱. پاورقی‌های کتاب به شدت ناقصه، برای کسی که با تاریخ انقلاب و شخصیت‌های ناشناخته قبل از انقلاب آشنایی نداره نیازه که درباره هر شخصیت حداقل چند کلمه پاورقی نوشته بشه که بدونه درباره کی صحبت میشه، صرفا اسم اون فرد نه تنها اطلاعاتی به شخص اضافه نمی‌کنه بلکه اون رو گیج می‌کنه. 
۲. محتوای کتاب بیشتر از اینکه درباره حضرت امام باشه درباره دوران زندگی ایشونه، اما امیدوارم این کتاب برای بقیه کسانی که دست به قلم هستن جسارت نوشتن از این شخصیت بزرگ رو به ارمغان بیاره.

در پایان اگر از این کتاب رو دوست‌داشتید کتاب «ایستگاه خیابان روزولت» رو بخونید، بخشی از اتفاقاتی که توی این کتاب گذرا بهش پرداخته شد، توی اون کتاب مفصل توضیح‌ داده‌شده.
      

        این اثر رمانی است درباره‌ی بلوغ و بزرگ شدن، اما نه فقط در معنای یک کلمه.
پشتِ جلد کتاب آنا ماندو، ابیگیل رو  خیلی زیبا توصیف کرده:
«روایتی پرتنش و عمیق که تصویری استادانه از سادگی و خامی جوانی ترسیم می‌کند، سادگی‌ای که هر آن بیم از دست‌رفتنش می‌رود… 
سابوی تردست، در یک آن، زمان و تاریخ و حماقت بشری، همه را از چشمان معصوم کودکی بر ما آشکار می‌کند.»

ابتدا خوندن برام سخت بود، برخورد با اسامی و کلمات و سنت‌های دینی که هیچ آشنایی باهاش نداشتم کار رو دشوار کرد اما هر چه ورق می‌زدم بیشتر مشتاق ادامه‌ی داستان می‌شدم، گرچه از اواسط کتاب شخصیت ابیگیل برام قابل حدس بود ولی باز تا انتها مطمئن نبودم و نویسنده به خوبی از پس داستان و هیجانِ اون بر اومده‌بود.
این کتاب همه چی داشت. 
باز هم از این نویسنده خواهم خوند.
      

        این کتاب و همه‌ی کتاب های انتشارات کانون پرورش فکری، برای من یادآور روزهاییه که زندگی قشنگ‌تر، خنده‌ها واقعی‌تر، دوستی‌ها صمیمانه‌تر و غصه‌ها کمتر بود...
یکی از مهم‌ترین عامل های کتاب خوندن و کتاب دوست‌داشتن من، 《کانون پرورش فکری》. 
      

        داستانِ تقابل دو مامور امنیتی ایران (مجتبی میثمی) و اسرائیل (راشل هرتزوگ) در ۱۸ فصل و ۲۸۰ صفحه.
هر فصل کتاب به ترتیب زمان جنگ، و سرگذشت مجتبی میثمی و شکل‌گیری شخصیت اون و زمان حال، و جنگ ایران و اسرائیل در زمین‌های سوریه و عراق رو روایت می‌کنه.
همونطور که مشخصه کتاب ژانر امنیتی داره، 
من از این ژانر دو جلد کف خیابون و جان‌بها خوندم و به نظرم این کتاب در حد جان‌بها هست و از کف خیابون‌ها ضعیف‌تر، پس اگر جان‌بها رو دوست‌داشتید احتمال قوی این رو هم دوست‌خواهید‌داشت.
چرا ۲/۵؟ کتاب اونقدری قوی نیست که شما رو تشنه خوندن کنه
من بیشتر به دلیل انتشاراتش که انقلاب اسلامیه و اینکه ردپایی از اسرائیل توی این کتاب بود انتخابش کردم
      

        همون که حاج قاسم گفته‌بود،《این کتاب مقتل کامل است》...
      

        هر کسی جرأت یک شروع دوباره رو نداره…
      

        نمیدونم چرا این کتاب اینقدر نظر منفی داره! 
برای من دوست‌داشتنی بود، داستان هم کشش فوق‌العاده‌ای داشت و هم پیامی برای گفتن.
اگر توی این سبک کتابی می‌شناسید ممنون میشم بهم معرفی کنید.
      

        نوشتن از عزیز‌ترین‌ها همیشه سخته، مخصوصا برای کسی که نوشتن بلد نیست. 
یادداشت نوشتن درباره‌ی این کتاب هم برای من جز همین دسته‌ست اما حس کردم اگر ننویسم کم لطفی‌ کردم.
زندگیِ آقا مصطفی صدرزاده در یکی دو خط خلاصه نمیشه. این حجم از ایثار و از خودشگذشتی چطور توی یه نفر جمع شده‌بود! از نون زن و بچه‌ت بزنی که برای بچه‌های مردم کار فرهنگی کنی و شغل ایجاد کنی، خودت ضرر کنی ولی باعث شادی یکی دیگه بشی..
این کتاب همه چیز داشت، عشق، رشادت، شهامت، ایثار، شادی، خنده، گریه.
از QR کد‌های این کتاب و ایده نویسنده بسی خوشم اومد.
سرباز روز نهم، میون روز‌های سختِ زندگی هوامونو داشته باش.
      

        داستانِ زندگی کونیکو یامورا (سبا بابایی)، یگانه مادرِ شهیدِ ژاپنی در ایران.
فصل اول و دوم کتاب ممکنه براتون حوصله سربر باشه، چون هم با واژگان جدید سر و کار دارید هم اینکه به نظرم نویسنده می‌تونست از بعضی توضیحات صرف نظر کنه که باعث خستگی خواننده نشه، اما از اونجایی که آقای بابایی وارد داستان میشن کششِ کتاب بیشتر میشه.
کتاب رو ویژه به اقایون توصیه می‌کنم برای اینکه متوجه بشن چه نقش سازنده‌ای توی خانواده دارن، همیشه به نقش زن در زندگی اشاره میشه درحالی که مرد هم نیمی از این ماجراست. 
از این کتاب درس زندگی بگیرید.
      

        کتاب یک ساعته!
درباره نقاط قوت اسلام، نقاط ضعف اجرای احکام اسلامی و تلاش‌های انگلیسی ها برای نابودی اسلام 
      

        حتی از همین خاطرات اندک هم مشخصه که سبک زندگی شهید نکات زیادی برای گفتن و الگو گرفتن داره، کاش طور دیگری قلم خورده بود
      

        این کتاب رو به هر دوست مذهبی یا غیرمذهبی که معرفی کردم باهاش ارتباط گرفته.