بسم رب علی و آل‌ علی

همیشه خواندن در مورد مولا علی شور و شوق به انسانیت  را در من بوجود می‌آورد.
علی که از نظرم جمع اضداد در بالاترین حد خودش بود .
علی برای من بتی بود که اگر میخواستم بر اساس احساساتم و بدون دخالت این عقل لعنتی با او مواجه شوم، قطعا روز و شب او را میپرستیدم.
گاه احساس میکردم نگاه به روی ماهش، همانا سعادتی است که نصیب هیچ بنده‌ای مگر مخلصین درگاه نمیشود و خودم را نگاه میکردم که هیچ قرابتی با مخلصین ندارم .
اما بعد از خواندن الغارات 
فهمیدم این انتهای آمال انسانیتی، که همیشه آرزویش را داشتم و دارم، چقدر تنهاست، هیچ کس را ندارد، هیچ پناهی ندارد، جز خدا!
اطرافیان او (حتی مالک ، حتی میثم و ...) صدها سال از فهم علی دور اند. چه برسد به من ، که پرده‌های غفلت جلوی چشمم را گرفته . منی که اصلا علی را ندیده‌ام، سخنانش را نوش نکرده‌ام و در رکابش شمشیر نزده‌ام.
الغارات ترجمه بخش کوچکی از تنهایی علی است.
تصور کن اسد الله باشی، اما در روزگاری و با مردمی زیست کنی که مرگ را به زندگی با آنها ترجیح دهی، چاه را به حرف زدن با آنها برتری دهی.
با هیچ زبانی نمیشود احساس علی را بعد از جنگ نهروان، بعد از قتل مالک ، بعد از غارت‌های متعدد سپاه معاویه و تجاوز به زنان عفیفه و مومنه، بعد از پاره‌کردن شکم زن باردار شیعه در مقابل شوهرش، بعد از دیدن بیغیرتی مردمان کوفه در مواجهه با این حوادث و بعد از فوت تنها همدم او یعنی فاطمه، را بیان کرد. 
علی خداوند غیرت و مردانگی چگونه تاب میآورد این حوادث را؟ چگونه بعد از این اتفاقات زنده می ماند؟ چگونه برنگشت و گردن تک تک مسجدیان عنقلابی کوفه را از بدن جدا نکرد؟ 

بعد از خواندن الغارات به این نتیجه میرسی که شیعه علی بودن به لاف نیست، به مصاف است. مصاف با هوس‌های درونی و شیاطین بیرونی. اگر علی قرار است مولای مان باشد ، یعنی باید پیه تنهایی و جدا بودن در عمل را از این مردم هفتاد رنگ دنیا به تن خودمان بمالیم و در عوض در رکاب مولایی باشیم که بوییدن گرد سم اسبانش، می‌ارزد به کرور کرور طلا و جواهرات.
و در نهایت
علی ابدیت است.

یاعلی
        

          الغارات؛ خونِ دلِ مولا، دلهره‌ی من
بخش اول

همیشه عاشق تاریخ بوده‌ام؛ اما نه اینکه بنشینم و مثلا پانزده جلد قطور تاریخ طبری یا ویل‌دورانت بخوانم. دوست دارم یکی برایم تاریخ را روایت کند. قصه‌اش کند و من گوش بدهم. این سبکِ دلخواه من در خواندن(بخوانید شنیدن) تاریخ است. ناگفته نماند که من رمان‌ها و داستان‌های تاریخی کم نخوانده‌ام. اما یک عیب دارد: اینکه گرچه خط اصلی داستان بر پایه‌ی روایت‌های مسلم تاریخی است، اما بالاخره داستان است و چمشه‌هایی از تخیل هم لابه‌لایش می‌جوشد. که البته ناگزیر هم هست. از طرفی نثرهای تاریخی، به سلیقه‌ی من نمی‌خورد. به نظرم خیلی خشک و نچسپ است. می‌توانم بگویم «الغارات» یک متنِ تاریخی بود که زبانِ روایی داشت. خُب قطعا داستان نبود. اما لحن روایت‌گونه‌ای که داشت، خواننده را با خودش می‌کشید و به او می‌گفت: «دنبالم بیا...» و خواننده هم «نه» نمی‌گفت. ظاهرا این روایت‌گونه شدنِ الغارات، کار نویسنده‌ی ثقفی نیست. این را سیدمحمود زارعی انجام داده و از حق نگذریم به خوبی از عهده‌اش برآمده.
قبل از اینکه چند کلمه‌ای از کتاب بنویسم، توی پرانتز بگویم: «این کتاب پیشنهاد گروهی از دوستان «کتاب‌دوستِ سیاستِ ما» بود. قرار بر این شد که همه این کتاب را بخوانیم و در یک گَعده، درباره‌اش گپ‌وگفت کنیم. من به جلسه نرسیدم. پس خودم اینجا می‌نویسم که از قافله عقب نمانم.»
1.	در کتاب‌های درسی خبری از الغارات نیست! چرا؟ اصلا الغارات چیست؟ بعد از سه جنگ جمل و صفین و نهروان، حضرت امیر حدود دو سال حکومت می‌کند که معاویه غارت‌های زیادی از مناطق تحت حکومت حضرت، در این دوره دارد که معروف شده به الغارات. چرا در کتاب‌های درسی بچه‌شیعه‌ها، خبری از این بخش مهم از تاریخِ امام اولشان نیست؟ البته حمله‌ به شهر انبار و تک‌وتوک روایت‌های پراکنده پیدا می‌شود. اما هیچ‌کس نخواهد فهمید که این روایت‌های پراکنده، مربوط به کدام دوره از حکومت حضرت علی است. و نکته‌ی خوبِ این کتاب، این بود که هرچه می‌دانسیتم را نیاورده بود. البته مترجم، که می‌توان اسمش را مصحح هم گذاشت، خلاصه‌ی مختصر و مفیدی از پیش از دوران الغارات آورده بود که دستش هم درد نکند.
2.	من یک دور از اول تا آخر نهج‌البلاغه را خوانده‌ام. اما بعضی از خطبه‌ها را درک نمی‌کردم. این‌طور بگویم: نمی‌توانستم با آن ارتباط برقرار کنم که چرا انقدر امیرالمؤمنین(ع) از دستِ مردم می‌نالد؟ چرا می‌خواهد از دستشان راحت شود؟ و خیلی چراهای دیگر... جوابش این است: چون من هیچ اطلاعی از دورانی که این خطبه‌ها قرائت می‌شده، نداشتم. وقتی برخی از این خطبه‌ها را لابه‌لایِ روایت‌ها خواندم، آنجا بود که فهمیدم چی به چی است و کی به کی و اصلا در کوفه و مملکت اسلامی چه خبر است.
3.	روایت‌گونه شدنِ متن اثر، گاهی هم می‌تواند به اثبات تاریخی آن شبهه وارد کند. مختصر توضیح بدهم: اگر کتاب را داستان فرض کنیم ـ که نیست ـ حضرت علی شخصیت اصلی داستان است. می‌شود گفت قهرمان داستان. معاویه هم می‌شود ضدقهرمان. اصلا روایت‌های کتاب پینگ‌پنگی پیش می‌رود. گاهی معاویه کاری انجام می‌دهد و حضرت واکنش نشان می‌دهند و گاهی عکس آن. اما جنبه‌ی داستانی آن کجا قوت پیدا می‌کند؟ وقت نویسنده ذهن‌خوانی می‌کند یا گفت‌وگوهای محرمانه را هم ثبت می‌کند. وقتی اثر داستانی شد، از قوتِ تاریخی آن کم می‌کند. مثال بزنم: معاویه حرکتی زده. حضرت امیر با پسرانش و دامادش(عبدالله بن جعفر) در این خصوص مشورت می‌کند. این جلسه می‌شود گفت محرمانه است. اما همه‌ی نقل‌قول‌های ریز نیز در این کتاب آمده. ابراهیم بن محمد ثقفی، کجایِ این گفت‌وگوی محرمانه قرار داشته؟ از کجا این گفت‌وگو به او رسیده است؟ حالا ما فرض می‌کنیم یکی از حاضرین در جلسه ـ که بعید است ریزگفت‌وگوها به بیرون درز کند، چون فرزندان و داماد خلیفه هستند ـ این گفت‌وگو را به بیرون منتقل کرده‌اند و به شکلی به نویسنده‌ی الغارات رسیده و او هم در کتابش آورده. اما این مورد چه: قیس‌ بن سعد، فرماندار مصر بود. به دلیلی قرار بود او را عزل کنند. نویسنده نوشته: عبدالله‌ بن جعفر در جلسه مشورتی که چند خط بالاتر ذکر آن رفت، می‌گوید قیس را عزل کن و محمد بن ابی‌بکر را به فرمانداری مصر منصوب کن... عبدالله‌ بن جعفر، هم برادر مادریِ محمد بن ابی‌بکر بود و به همین دلیل دوست داشت برادرش حکم امارت بگیرد. سؤال: مگر نویسنده در دلِ عبدالله حضور داشته که می‌نویسد عبدالله «دوست داشت»؟ شاید او «بر اساس عقل و منطق» این پیشنهاد را داده است؟ باز فرض می‌گیریم خود عبدالله جایی نقل کرده من دوست داشتم برادرم فرماندار مصر شود به همین خاطر این پیشنهاد را به حضرت امیر دادم. اما نویسنده نباید خواننده را مطلع کند که عبدالله کجا و در چه شرایطی این حرف را زده؟ کلی بگویم: همین است که خیلی از روایت‌های تاریخی را داستانی می‌خوانم. شاید ایراد از نوع نگاه من باشد. نمی‌دانم. (البته این مورد شاید ایراد به مترجم باشد تا نویسنده.)

(به خاطر محدودیت بهخوان در تعداد کلمات، یادداشت نوشته شده بر این کتاب در دو بخش منتشر می‌شود)
بخش دوم را اینجا بخوانید:
https://behkhaan.ir/review/4558ac7f-3771-4451-bb0d-959392576223
        

          کتاب ترجمه الغارات با مقدمه استاد پناهیان از انتشارات بیان معنوی یکی از روان‌ترین و قابل فهم‌ترین کتاب‌هایی بود که در مورد تاریخ اسلام با آن همه اسم و شخصیت‌هایی که نامبرده می‌شود، خوانده‌ام.
حسی که بعد از خواندن آن داشتم ضمن لذت از روان بودن آن همراه با ترسی بود که اگر در آن زمان بودم با آن همه امتحان و ابتلاء چگونه باید سربلند بیرون آمد. ابتلاءیی که امروز هم گه‌گاه شاهد آن هستیم که رو به افزایش است و آن آدم دیروز را دیگر آدم امروز نمیشود پیدا کرد.
این کتاب مظلومیت چشمگیر حضرت امیر (ع) را با قلمی روان روایت می‌کند که بسیاری از این مظلومیت‌ها یحتمل ما فقط در شعار ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند را شنیده‌ایم تا روایت این تنهایی‌ها.
مطالعه این کتاب به شدت توصیه می‌شود.
زمان مطالعه کتاب ۹ساعت.

#کتاب #ترجمه_الغارات #انتشارات_بیان_معنوی #حضرت_علی(ع) #تاریخ #تاریخ_اسلام
        

          لثارات:
🔸الغارات و ما ادراک ما الغارات!

▫️کتابی سراسر روضه و به قول حاج قاسم عزیز یک مقتل کامل از دوران کمتر شنیده شده حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام که یک دوره کامل و فشرده، فهم سختیها و مشقت‌های حکمرانی و حکومت داری است.

▫️کتاب قدیمی شیعه که برخلاف کتب تاریخی دیگر که بر سالهای آغازین حکومت حضرت و سه جنگ مشهور جمل، صفین و نهروان میپردازند، بر دوسال پایانی حکومت آن حضرت تاکید دارد.

▫️حقیقتا وقتی این کتاب را خواندم بیشتر شعار ,,ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند ,, را درک کردم. آنقدر با رفتارشان غصه دارش کردند، آنقدر آزارش دادند و آنقدر سرپیچی کردند که از خدا طلب مرگ میکرد.

▫️این کتاب روایت مظلومیت، تنهایی و غصه امیرالمومنین است در برخورد با مردمی که از فرمانش اطاعت نمیکردند، با یارانی که به طمع پول و قدرت به جبهه دشمن میپیوستند، خشک مقدسهای احمقی که خون به دل امام کردند، با دستگاه تبلیغاتی رسانه ای قوی معاویه که تلاشش ضعیف و ناکارآمد نشان دادن حکومت امیرالمومنین و ایجاد ناامیدی و تفرقه در مردم بود. روزی با جریان حکمیت، روزی با غارتهای وحشتناک، روزی با کشتار و ترور مردم بیگناه و روزی با دخالت و تعیین استاندار در مناطق تحت حکومت امیرالمومنین!

▫️خطبه های سوزناک حضرت در این دوران دل هر مسلمانی را به درد می آورد و عمق غربت امام را بیشتر نمایان میکند‌.

▫️خواندن این کتاب به عموم افراد جامعه نه تنها توصیه میشود بلکه واجب و لازم است. اگر من بودم حتما این کتاب را در متن درسی دانش آموزان و دانشگاهیان میگنجاندم؛ آنقدر که خواندنش در این زمانه، موجب تربیت دیدگاه نسبت حکومت و نظام اسلامی میشود. 
▫️و خلاصه دمشان گرم که کتاب ثقیل قرن سومی ابراهیم ثقفی کوفی را با حذف مطالب تکراری و غنی سازی متن و فصل بندی عالی، به زبان امروزی ترجمه  و آن را روان و‌خواندنی کردند.

▫️در پایان به این جمله از امام خمینی بسنده میکنم که فرمودند:
«من با جرات مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله(ص) و مردم کوفه در عهد امیرالمومنین(ع) هستند.»🌹
        

          ناگفته‌های دوران حکومت امام‌ علی هست یک منبع معتبر و قوی که تاریخی رو روایت میکنه که داره با من و شما حرف میزنه.. و مثل یک تحلیل‌گر به ما نشون میده که چه‌جوری کسی مثل معاویه میتونه انقدررر از حکومت اسلامی بدزده و غارت کنه که این بخش از تاریخ به الغارات مشهور بشه! " الغارات" دورانی که معاویه و هم‌مسلک‌هایش تا توانستند حکومت علی و مسلمین را غارت کردند...
        

          با خواندن این کتاب بود که راز درددل امیرالمومنین (ع) با جاه را درک کردم
        

          چیزی بود که من مدتها دنبالش بودم..
این سبک نوشتن،
این قسمت از تاریخ
و فراتر از رمان و با اطلاعات خوب.
تنها نکته ای که هست 
کاش قسمت هایی که سانسور شدن و به گفته نویسنده ارتباطی با موضوع اصلی کتاب نداشتن ، به صورت جداگانه در پایان کتاب برای کسانی که علاقمند به خوندنش هستن آورده میشد.
        

          الغارات را که خواندم احساس کردم  در همان زمانی که کتاب در حال روایت آن است زندگی میکنم، هر لحظه از نفاقی که نسبت به امرالمومنین(ع) روا شد را  در زمان کنونی نسبت به اسلام و تشیع میبینیم، همان آدم هایی که احتمالا سوابق درخشانی در خدمت به اسلام دارند ممکن محکمترین لگد را به اسلام و تشیع بزنند!
این کتاب شما را نسبت به مسائل سیاسی_اجتماعی در زمان حکمرانی حضرت به خوبی آشنا خواهد کرد.
        

          کتاب درمورد سالهای کمتر گفته شده از حکومت امیرالمونین رو می‌گه. و به قدری قابل لمس هست که وقتی میخونید متوجه میشید چرا بعضی خطبه ها و نامه های امیرالمونین انقدر دردناک و گله وشکایت از مردم کوفه هست. وقتی می‌خونید متوجه میشید واقعا فرقی بین کلام ونوشتار معاویه با امام نیست، بعید هم نیست اگر ما بودیم منحرف نمی‌شدیم! این سالها غارت هایی از سمت معاویه در مناطق تحت حکومت امام و والی های حضرت انجام میشده و بعد اون والی ها فرار می‌کردن سمت سرزمین های معاویه. کتاب بسیار ارزشمنده.
        

          🔹کتاب ترجمه الغارات 

 ترجمه ی کتاب الغارات که سالهای روایت نشده ی حکومت مولی الموالی امیرالمومنین عليه السلام را متذکر شده است؛  خواندم. 
عجب کتاب خوبی. چقدر شیرین بود. چقدر روان و ساده و پُر از اطلاعات نشنیده و نخوانده بود. فکر می‌کنم یکی از ساده ترین و مفیدترین کتاب ها راجع به حضرت باشد که خواندنش برای نوجوانان هم خوب و نافع است. باید ممنون بود از مجموعه ی آقای پناهیان برای معرفی و چاپ و عرضه ی این اثر که از جمله کتاب های سفارش شده توسط شهید سلیمانی عزیز هم هست.
یکی از خوبی های کتاب، ذکر نامه ها و خطبه‌ هایی از حضرت است که در کمتر جایی آمده است. حتما اگر کتاب را خواندید به جملات مولا به همان زبان عربی توجه کنید و اکتفا به ترجمه‌ نکنید.
کتاب پُر است از مظلومیت و تنهاییِ عجیب ِ علی، از بن بست خوردن مولا در جمع کردنِ لشگر برای جلوگیری از غارت های معاویه، از پُررویی و زبان درازی برخی از جهال و بی معرفت ها و حرص علی را درآوردن، از دغلکاری و پلشتیِ فوق العاده ی معاویه ی ملعون و خونریزیهای بسیار او توسط عمالش، از تلون مزاج و سستی و بی وفایی و بی غیرتی کوفیان، از روشن بینی مالک، از وفا و غیرت برخی اصحاب مثل معقل بن قیس ریاحی و محمد بن ابی بکر و جاریه بن قدامه و در عین حال خیانت و دنیاطلبی برخی از یاران و فرار آنها به سمت معاویه.
اما یک چیزِ این کتاب برایم درس بود. آن هم قاطعیت و بی ملاحظگی مولا در راه حق. اصلا تعارف و ملاحظه و در نظرگرفتنِ رفیق و برادر و...در قاموس علی نبود. علی دیپلمات نبود!
وقتی یکی از سرداران ِ ترسوی حضرت، قافیه ی جنگ را به خاطر ترس و  ملاحظه ی قوم و قبیله اش می‌بازد و برمیگردد پیشِ حضرت، مولا همان جا با تازیانه ی کوچکش بر سر طرف می‌کوبد و حسابی طرف را میشورد و بی حیثیت می‌کند. علی در راه حق سخت و بی اعتنا به غیر و محکم بود. جان فدای علی.

#معرفی_کتاب 
#ترجمه_کتاب_الغارات 
#مولا_علی
#بیان_معنوی
#آخرین_کتابی_که_خواندم 


        

          شرح مظلومیت و تنهایی امامی که نه قبل از او مثالی داشت و نه بعد از او مثلش خواهد آمد...
اگر الغارات را بخوانی و پیرتر نشوی یک جای کار ارادتت به علی می‌لنگد!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب جامعی بود، تاریخ حقیقی را به تصویر کشید که تعجب من را در بعضی موارد برانگیخت!
امیدوارم باز هم ازاین کتابها با جزئیات آن بیان شود
مثلاً قصه حضرت زهرا سلام الله علیها و حمایت ایشان از حضرت علی علیه السلام و احقاق حق فدک!
        

          مگر خواندن این کتاب هم چرا دارد؟ :|
واقعا اعصاب خردکن است. به نظرم تاریخ در گذر زمان روشن تر می شود و قضاوت ساده تر است اما آخه دوگانه علی و معاویه؟ این همه تمرد؟ این قدر سستی؟ امام در جایی می فرمایند مگر غیرت ندارید؟ تا این حد...
این کتاب شسته رفته کتاب الغارات است و ترجمه روانی داشت. با دسته بندی که انجام داده بود درک مطلب را آسان تر کرده بود.
سه جنگ در زمان امام و آن 4 سال و نه ماه رخ می دهد. جمل که آن سه نفر نیرو جمع می کند و به جنگ می آیند، صفین که معاویه فرمانداری شام را تحویل نمی دهد و پیراهن عثمان را علم می کند و نهروان که خوارج دست به قتل می زنند که امام حین رفتن به جنگ دوباره با شام با آن ها رو به رو می شود و جنگ دوم هم به سبب سستی یاران ملغا می شود و این دو سال و نیم که شامیان از استراتژی رژیم اشغالگر قدس «مرگ با هزار ضربه چاقو» استفاده می کنند(بلعکس) و شبیخون به مناطق می زنند، یاران امام را می کشند، دنبال غصب عنوان «امیرالمومنین» است و وجه حاکمیتی امام را کوچک کنند و ... که یاران هم همراهی نمی کنند تا امام سر اژدها را بزند تا زمان شهادت که دیگر دیر شده بود...

کتاب عجیبی است. وقتی می گویند امام عصر یار می خواهد همین است. امام علی یاور نداشت که از چهارتا ... می خواست کمک کنند شر دشمن را کم کند.
نشسته اند امام ظهور کند عزیزان بخورند و بلمبانند... امام علی درباره مالک می گوید: «از تو برای اقامه دین کمک می گیرم و به وسیله تو غرور گناهکاران را از بین می برم و رخته مرزهایی که از بیم تجاوز دشمن از آن ها می رود را با تو سد می کنم.» یحتمل امام عصر هم از این مالک ها نیاز دارد نه بچه پررو

داستان عقیل هم جالب بود ولی من نفهمیدم آدم ناجوری بود یا نه ... برای پول رفته است پیش معاویه که خب بد است ولی آنجا عملا همه را فحش کش کرده است(دو سکانس سس ماستی هم خلق کرده است)

البته شاید هم ما در لیچار بارشان کردن باید احتیاط کنیم چون امتحان خودمان را پاس نکرده ایم شاید ما هم هنگام خطر مثل آنان باشیم از طرفی ما آن شرایط را درک نکردیم ولی امام هم از خجالتشان درآمده است ... فلذا همان حرف هایی که امام گفتند را بگویید به مصلحت است اضافه کنیم شاید مدیون شویم.
        

          سال های روایت نشده از حکومت امیرالمومنین.برای کسی که حداقل محبتی به مولا داره خوندش اوجب واجباته.
تعبیر حاج قاسم برای این کتاب مقتل امیرالمومنین که انصافا اسم پرمسمایه.
اگر با خواندن این کتاب بر مظلومیت امیرمومنان گریه کردید همه شیعیان را دعا کنید.
        

          
موقع خوندن این کتاب از معیارهام که دگرگون شده ترسیدم. از میزان ها و بدیهیاتی که بهشون فکر نکرده بودم و غلط بودن.
از اینکه ما چطور به خاطر اینکه چیزهایی رو دوست داریم، پشت دین قایم میشیم و فکر می‌کنیم به دین عمل می‌کنیم. از اینکه چقدر ساده عافیت‌طلبی و پیروی از نفس خودمون رو به اسم دین قایم میکنیم.
درک کردم که وقتی امام زمان میان، چطور میشه که اصحابی که مدت ها منتظرش بودن ازش موقتا رویگردان میشن یا فکر میکنن دین جدیدی اورده.
حقیقت امر اینه مفاهیمی که از عدالت، از سعادت، و حتی از ذکاوت در ذهنمون داریم، بنظر می‌رسه با حقیقت عدالت و سعادت و ذکاوت فاصله داره.
می‌ترسم از اینکه با بعضی معیارهای امروزی، انسان ترینِ انسان‌های عالم، ضدانسان تعبیر میشه.
جایی میگه امیرالمومنین رو دیدم که اموالی رو بین مردم تقسیم می‌کرد و در نهایت بدون اینکه چیزی برای خودش برداره برگشت. به پدرم گفتم امروز یا بهترین انسان رو دیدم یا احمق ترین انسان رو.
گفت: کی رو دیدی؟ گفتم امیرالمومنین رو. گفت: والله که بهترینِ انسان‌ها رو دیدی.
جانم به فدای امیرالمومنین.
خدا ان شاء الله از پیروان حقیقیش ما رو قرار بده.
این کتاب برای ما که حوصله تاریخ خوندن به اون معنا و با اون حجم رو نداریم، هم جزو روان ترین هاست، هم جزو مستندترین ها. بخونید، لذت می‌برید، غصه می‌خورید و تزکیه پیدا می‌کنید.
        

          پناه بر خدا از اینکه شبیه مردمی در  زمان امام علی ع باشیم که وصفشان در این کتاب آمده بود …

ترجمهٔ کتاب روان بود و خوش‌خوان.
        

          کتاب خیلی روونیه و فوق العادس بنظرم 
من یکی دو روزه گرفتمش نصفشو خوندم بس ک قشنگه 
        

          کتاب زیباییه که باید چندین بار خوندش.
و چقدر غصه خوردم باهاش و ترسیدم از این که تاریخ در تکرار باشه👩🏻‍🦯💘
        

          با این کتاب میشه فهمید که ولایت و امامت یعنی چی. امام به دنبال تربیت مردمه نه مدیریتشون و در این مسیر تربیت همه چیز میتونه فدا بشه، چه حکومت و چه خود امام.
مثل پدر و مادری که زندگیشون رو فدا میکنن تا بچه راه رفتن یاد بگیره و یک زمانی خودش بالغ بشه. امام به مردم راه رفتن رو یاد میده نه اینکه خودش همیشه راه ببرتشون.
        

          روایت‌ها بسیارند و عبرت گیران چ کم....
کتابی گمنام و ناشناخته بود ولی در زير پوست من لانه کرد،
اما با درد....
گویی همیشه این درد با من خواهد بود تا آنکه جانم بستاند....

و با اقتباس از قول حضرت علی عزیزم
اگر شخصی از این درد جانکاه جا بسپارد سزاوار است مرگ بر او.

این کتاب شرح مواقعی داره به حوادثی که کمتر به اونها پرداخته شده،
همه ما سه جنگ معروف حضرت رو بسیار شنیدیم، ولی اینا ققط دو سال اول بود، پس باقی چی؟؟؟

باقی حکومت حضرت مواجه میشه با شونه خالی کردن مردم از جهاد در کنار حضرت و در همین حین غارتها و تجاوزات معاویه به مناطق تحت حکومت حضرت که ابتدای اون با تصرف مصر شروع میشه و به مرور و عدم دریافت پاسخ قاطع از حکومت مرکزی جرأت بیشتری کسب میکنه که به بقیه قلمرو حضرت تعرض بکنه، چ با قتل و کشتار و چ با غارت و غصب عناوین و شؤون امیرالمؤمنین...

و همه اینها دقیقا کی شروع شد؟؟
از جنگ صفین که امثال اشعث ها حضرت رو به حکمیت وادار کردند...
جنگ نهروان توی برنامه نبود، حضرت از جنگ شام سپاه رو کج کرد به نهروان و چقد دردناک بود التماس‌های حضرت برای عظیمت به شامات و تبعیت نکردن مردم از او...

اگه خواستید بدونید چ بر حضرت علی در این مدت گذشت، این کتاب بسیار بسیار پاسخی خواهد داد به عطش شما.

و من الله توفیق ❤️