هستی را دیشب تمام کردم. از اینکه قصه زود به سر رسید، ناراحتم. شیفته‌ی شخصیت خاله نسرین شدم. و رازی که چهره‌ی پدر را برایمان عوض کرد. 
فرهاد حسن‌زاده را دیر کشف کردم. چقدر بازی‌هایش با حروف لذتبخش بود. برقونت قرم./ خالت حوبه؟
توصیف عالیِ عالی. شخصیت‌پردازی عالی‌تر. پایانِ به‌یادماندنی:(
          

            دلش می خواست پسر می بود نه دختری که مو های بلندی داشته باشد ، خاله بازی کند و گشواره بیاندازد.از این کار های دخترانه
متنفر بود. هستی عاشق فوتبال بازی کردن در کوچه بود  و  دوست داشت همراه دایی جمشید به میدان جنگ برود تا در مقابل دشمن بایستد و بجنگد . هستی خود را دختری سر راهی میدانست و به نظرش بابا از او متنفر بود...

تقریبا این کتاب را یک سال پیش خواندم:)
کتاب قشنگ و بامزه ای بود و حال و هوای خوبی داشت. 
این موضوع که بعضی از بخش هایش به آبادانی نوشته شده بود خاص و متفاوت بود، اما در برخی از این قسمت ها کلمات آبادانی برای خواننده ناآشنا بودند و او را گیج میکردند و از نظرم اگر معانی آنها را در پاورقی می نوشت خیلی بهتر بود.
پایان کتاب بسیار جامع و تکمیل بود و نویسنده از پس آن به خوبی برآمده بود و سرانجام شخصیت ها را برای خواننده مشخص کرده بود.
بعضی از بخش های اضافی داستان میتوانستند کمتر باشند زیرا باعث بی حوصلگی مخاطب می شدند.

در آخر اینکه واقعا کتاب خوبی بود و ازرش خواندن داشت. هم موضوع و هم پردازش داستان عالی بودند:)
          

            من این کتاب رو دوست داشتم.
البته حالا نخوندم چند سال پیش 
به نظرم برای نوجوون های ۱۲_۱۳ساله خوبه
          

            کتاب روایت دختری 12 ساله از اهالی آبادان است که روحیاتی متفاوت از دختران هم سن و سالش دارد. عاشق فوتبال است و متنفر از عروسک!
نزدیک مدرسه رفتن هستی، به ناگاه جنگ ایران و عراق شروع می‌شود و روند زندگیشان تغییر می‌کند
هستی همراه با پدر، مادر، برادر نوزاد و مادربزرگش به ماهشهر می‌روند ولی روحیه اش کماکان جستجوگر و شیطنت‌هایش پابرجاست.
 دایی و خاله هستی نیز در سیر داستان نقش خیلی خوب و به جایی دارند.
تغییر و تحول شخصیت ها به دور از کلیشه‌های معمول بیان شده و در کل کتاب اثری بسیار جذاب و گیراست
امیدوارم این کتاب در مدارس تبلیغ و خوانده شود.
          

            از دخترهای اولای جنگ، خیلی کم می دونیم. زندگی نامه ها هستن اما داستان ها، واقعا انگشت شمارن

هستی داستان یه دختر متفاوت تو روزهای اول جنگ ایران و عراقه، یه داستان که خالی از اشکال نیست، اما فکر می کنم بی نظیره..
          

            حقیقتا همین الان تمومش کردم و حوصله نوشتن مرور ادبی ندارم.آخه خیلی غمگین تموم شد.
مثلا چرا باید آخرش به شاپور ختم میشد؟اصلا یعنی چی؟
خوشم نیومد...کتاب خوبی بودا خیلیم قشنگ بود ولی ناراحتم کرد به دودلیل...
اول اینکه از کتابخونه گرفتم و مجبورم پسش بدم و نمیتونم واسه خودم نگهش دارم
دوم اینکه خیلی غمگین بود حالمو گرفت.
فقط قسمت هاییش رو با ذوق میخوندم که خاله نسرین توش بود.آخه منو یاد یکی مینداخت با مانتوی سرمه ای کوتاه و مقنعه مشکی بهم ریخته و عینک صورتی.اون خیلی از این کتاب تعریف میکنه و میگه تو کودکیش با ذوق این کتابو میخونده.آخه باتوصیفاتی که هستی از نسرین داشت به نظر میومد شبیه اون باشه و رفتارهاش هم شبیه اون بود.باخودم میگفتم اگر واقعا اینطوری باشه خوش به حال خواهرزاده خانم مانتوی سرمه ای.
خانم مانتوسرمه ای اگر متوجه شدین که منظورم شمایین لطفا به روم نیارین.خجالتم میشه🫥
درجمع کتاب خوبی بود آمّااااااا خیلی افسردم کرد حالم خراب شد.
          

            دانش آموز راهنمایی بودم که خواندمش... 
کتاب‌های زیادی در آن دوران و بعد از آن خواندم و به فراموش‌خانه‌ی ذهن سپردم امّا هستی  را نه... حتی لحظه‌ی خریدنش را دقیق به یادم دارم (چرا بعضی خاطرات به ظاهر غیرمهم با چسب  یک دو سه به مغزم چسبیده؟)
چیزهایی که از کتاب یادم می‌آید: صدای دیالوگ‌ها که با لهجه در ذهنم می‌پیچید و هیجانی ظریف که سرحالم می‌آورد...
چند روز قبل از عید که خانه‌ی پدری بودم، چشمم خورد به کتابخانه‌ی اتاق کودکی... هستی را برداشتم، کودکیم را بو کشیدم و کتاب را دادم به دخترِ نوجوانِ مهمانِ مادرم... 
شاید کمی رنگ بپاشد به خاطراتش:)
          

            به نام او...

عجب پایان دل‌انگیزی، عجب تلخی بی پایانی، چقدر درد، چقدر غصه، چقدر دلتنگی
خوشم آمد از همه چیز کتاب
از پایان تلخ و شیرین 
از نثر روان
از توصیفاتش
از همه و همه و همه چیزش خوشم آمد(: