عجیب نیست یک دختربچه دستش در اثر فوتبال بشکند؟ البته اگر هستی دوست داشته‌باشد دختربچه باشد.
کتابی هم در حال و هوای جنگ و هم کتابی که می‌تواند لبخند بر لب بیاورد:)
        

          هستی را دیشب تمام کردم. از اینکه قصه زود به سر رسید، ناراحتم. شیفته‌ی شخصیت خاله نسرین شدم. و رازی که چهره‌ی پدر را برایمان عوض کرد. 
فرهاد حسن‌زاده را دیر کشف کردم. چقدر بازی‌هایش با حروف لذتبخش بود. برقونت قرم./ خالت حوبه؟
توصیف عالیِ عالی. شخصیت‌پردازی عالی‌تر. پایانِ به‌یادماندنی:(
        

          داستان هستی یکی از قشنگ ترین داستان های نوجوانی بود که خواندم.
 همه ی عناصر داستان به جا و درست.
        

          خیلی طرز نوشتنش رو دوست داشتم 
متن داستان جذابیت داشت و بالا و پایین داره و مخاطب رو خسته نمیکنه 
        

          بی نظیره ، شیطنتا و دیالوگای هستی خیلی دلنشیته.
۴ بار خوندم و مرور کردم و هربارم برام جذابیت داشته
        

          کتابی بسیار زیبا برای دختران نوجوان.
        

          یادمه اوایل نوجوانیم این کتابو از کتابخونه مدرسه امانت گرفتم و خوندم و به معنای واقعی باهاش زندگی کردم
        

          دلش می خواست پسر می بود نه دختری که مو های بلندی داشته باشد ، خاله بازی کند و گشواره بیاندازد.از این کار های دخترانه
متنفر بود. هستی عاشق فوتبال بازی کردن در کوچه بود  و  دوست داشت همراه دایی جمشید به میدان جنگ برود تا در مقابل دشمن بایستد و بجنگد . هستی خود را دختری سر راهی میدانست و به نظرش بابا از او متنفر بود...

تقریبا این کتاب را یک سال پیش خواندم:)
کتاب قشنگ و بامزه ای بود و حال و هوای خوبی داشت. 
این موضوع که بعضی از بخش هایش به آبادانی نوشته شده بود خاص و متفاوت بود، اما در برخی از این قسمت ها کلمات آبادانی برای خواننده ناآشنا بودند و او را گیج میکردند و از نظرم اگر معانی آنها را در پاورقی می نوشت خیلی بهتر بود.
پایان کتاب بسیار جامع و تکمیل بود و نویسنده از پس آن به خوبی برآمده بود و سرانجام شخصیت ها را برای خواننده مشخص کرده بود.
بعضی از بخش های اضافی داستان میتوانستند کمتر باشند زیرا باعث بی حوصلگی مخاطب می شدند.

در آخر اینکه واقعا کتاب خوبی بود و ازرش خواندن داشت. هم موضوع و هم پردازش داستان عالی بودند:)
        

          من این کتاب رو دوست داشتم.
البته حالا نخوندم چند سال پیش 
به نظرم برای نوجوون های ۱۲_۱۳ساله خوبه
        

          نثر خوب، روایت خوب.
        

          کتاب روایت دختری 12 ساله از اهالی آبادان است که روحیاتی متفاوت از دختران هم سن و سالش دارد. عاشق فوتبال است و متنفر از عروسک!
نزدیک مدرسه رفتن هستی، به ناگاه جنگ ایران و عراق شروع می‌شود و روند زندگیشان تغییر می‌کند
هستی همراه با پدر، مادر، برادر نوزاد و مادربزرگش به ماهشهر می‌روند ولی روحیه اش کماکان جستجوگر و شیطنت‌هایش پابرجاست.
 دایی و خاله هستی نیز در سیر داستان نقش خیلی خوب و به جایی دارند.
تغییر و تحول شخصیت ها به دور از کلیشه‌های معمول بیان شده و در کل کتاب اثری بسیار جذاب و گیراست
امیدوارم این کتاب در مدارس تبلیغ و خوانده شود.
        

          داستان نوجوانانه و هنرمندانه از دختری آبادانی در جنگ، تصویر واقعی و خوبی از آت زمان و مواجهه مردم با جنگ نشان می دهد.این اولین کتابی بود که از آقای حسن زاده خواندم. نیاز به تعریف ندارد.
        

          به نظرم خیلی خیلی کتاب قشنگی بود ول یواقعاً درک نمیکنم چرا باید یک پدر انقدددر بی شعور باشه
        

          این کتاب را به اجبار مدرسه خواندم اولش واقعا لذت نبردم و اواسطش حوصله سر بر بود ولی وقتی ان را میخوامدی حواست نبود که کتاب دارد تموم میشود و جذب ان شدی
کتابی جذاب با پایانی قشنگ
        

          از دخترهای اولای جنگ، خیلی کم می دونیم. زندگی نامه ها هستن اما داستان ها، واقعا انگشت شمارن

هستی داستان یه دختر متفاوت تو روزهای اول جنگ ایران و عراقه، یه داستان که خالی از اشکال نیست، اما فکر می کنم بی نظیره..
        

          دختر بودن یا پسر بودن؟ مسئله این است!
مسئله واقعا همین است. جنسیت می تواند از اثرگذار ترین عوامل زندگی شما باشد ، از آن عواملی که خودتان نمیتوانید انتخابش کنید. خیلی عجیب است!
هنر اقای حسن زاده همین است. انقدر قشنگ این مسئله را گوشه گوشه کتاب با قلمشان پنهان کرده بودند که هم با هستی هم ذات پنداری می کردی هم می دانستی که تکه هایی از کارش غلط است! عجیب بود، خیلی عجیب، به اندازه عجیب بودن آب هندوانه خوردن سهراب، یا سیلی زدن های پدر، یا شکستن دست یک دختربچه 12 ساله در اثر فوتبال بازی کردن با بچه های کوچه! ما بیچاره نیستیم که فوتبال  بازی کردن یک دختر بچه با همسنانش برایمان نا متعارف است؟ 
نباید باشد.  و شاید ما باید به همین نتیجه میرسیدیم. شاید حرف آخر آقای حسن زاده این بود که زندگی روی این کلیشه ها پیش نمیرود ونباید هم انتظار داشت که برود. 
ممنونیم جناب حسن زاده! :)
پی نوشت: گاهی برگردید به آن زمان هایی که در کوچه بازی میکردید و صدای فریاد هایتان، سکوت خانه همسایه ها را می شکافت. ما که آن موقع نبودیم و حسرت آن طور بازی کردن هم به دلمان می ماند، اما شما فراموشش نکنید. و این شاید برترین نصیحتی باشد که یک کوچکتر می تواند به بزرگ ترش بکند :)
        

          دقایقی از پایان هستی می‌گذرد، آنقدر تحت تاثیر قرار گرفتم که هنگام تعریف کردن داستان،آخرش،بغض امانم نداد.برعکس بغض های هستی که بعدش عطسه بود، مال من بغض بود و در صدم ثانیه اشک.
مطمئنم هیچوقت شخصیت هستی رو یادم نمی‌ره.
        

          هستی عزیزم. 
کتاب که باهاش هم‌زمان خندیدم و ناراحت شدم. کتابی که بهم فرصت تجربه‌‌ی تلخ جنگ رو داد...
        

          شخصیت هستی برای من واقعا دوست داشتنی بود ..!