عجیب نیست یک دختربچه دستش در اثر فوتبال بشکند؟ البته اگر هستی دوست داشته‌باشد دختربچه باشد.
کتابی هم در حال و هوای جنگ و هم کتابی که می‌تواند لبخند بر لب بیاورد:)
        

          هستی را دیشب تمام کردم. از اینکه قصه زود به سر رسید، ناراحتم. شیفته‌ی شخصیت خاله نسرین شدم. و رازی که چهره‌ی پدر را برایمان عوض کرد. 
فرهاد حسن‌زاده را دیر کشف کردم. چقدر بازی‌هایش با حروف لذتبخش بود. برقونت قرم./ خالت حوبه؟
توصیف عالیِ عالی. شخصیت‌پردازی عالی‌تر. پایانِ به‌یادماندنی:(
        

          بی نظیره ، شیطنتا و دیالوگای هستی خیلی دلنشیته.
۴ بار خوندم و مرور کردم و هربارم برام جذابیت داشته
        

          کتابی بسیار زیبا برای دختران نوجوان.
        

          داستان هستی یکی از قشنگ ترین داستان های نوجوانی بود که خواندم.
 همه ی عناصر داستان به جا و درست.
        

          خیلی طرز نوشتنش رو دوست داشتم 
متن داستان جذابیت داشت و بالا و پایین داره و مخاطب رو خسته نمیکنه 
        

          یادمه اوایل نوجوانیم این کتابو از کتابخونه مدرسه امانت گرفتم و خوندم و به معنای واقعی باهاش زندگی کردم
        

          دلش می خواست پسر می بود نه دختری که مو های بلندی داشته باشد ، خاله بازی کند و گشواره بیاندازد.از این کار های دخترانه
متنفر بود. هستی عاشق فوتبال بازی کردن در کوچه بود  و  دوست داشت همراه دایی جمشید به میدان جنگ برود تا در مقابل دشمن بایستد و بجنگد . هستی خود را دختری سر راهی میدانست و به نظرش بابا از او متنفر بود...

تقریبا این کتاب را یک سال پیش خواندم:)
کتاب قشنگ و بامزه ای بود و حال و هوای خوبی داشت. 
این موضوع که بعضی از بخش هایش به آبادانی نوشته شده بود خاص و متفاوت بود، اما در برخی از این قسمت ها کلمات آبادانی برای خواننده ناآشنا بودند و او را گیج میکردند و از نظرم اگر معانی آنها را در پاورقی می نوشت خیلی بهتر بود.
پایان کتاب بسیار جامع و تکمیل بود و نویسنده از پس آن به خوبی برآمده بود و سرانجام شخصیت ها را برای خواننده مشخص کرده بود.
بعضی از بخش های اضافی داستان میتوانستند کمتر باشند زیرا باعث بی حوصلگی مخاطب می شدند.

در آخر اینکه واقعا کتاب خوبی بود و ازرش خواندن داشت. هم موضوع و هم پردازش داستان عالی بودند:)
        

          من این کتاب رو دوست داشتم.
البته حالا نخوندم چند سال پیش 
به نظرم برای نوجوون های ۱۲_۱۳ساله خوبه
        

          کتاب روایت دختری 12 ساله از اهالی آبادان است که روحیاتی متفاوت از دختران هم سن و سالش دارد. عاشق فوتبال است و متنفر از عروسک!
نزدیک مدرسه رفتن هستی، به ناگاه جنگ ایران و عراق شروع می‌شود و روند زندگیشان تغییر می‌کند
هستی همراه با پدر، مادر، برادر نوزاد و مادربزرگش به ماهشهر می‌روند ولی روحیه اش کماکان جستجوگر و شیطنت‌هایش پابرجاست.
 دایی و خاله هستی نیز در سیر داستان نقش خیلی خوب و به جایی دارند.
تغییر و تحول شخصیت ها به دور از کلیشه‌های معمول بیان شده و در کل کتاب اثری بسیار جذاب و گیراست
امیدوارم این کتاب در مدارس تبلیغ و خوانده شود.
        

          داستان نوجوانانه و هنرمندانه از دختری آبادانی در جنگ، تصویر واقعی و خوبی از آت زمان و مواجهه مردم با جنگ نشان می دهد.این اولین کتابی بود که از آقای حسن زاده خواندم. نیاز به تعریف ندارد.
        

          نثر خوب، روایت خوب.
        

          به نام او...

عجب پایان دل‌انگیزی، عجب تلخی بی پایانی، چقدر درد، چقدر غصه، چقدر دلتنگی
خوشم آمد از همه چیز کتاب
از پایان تلخ و شیرین 
از نثر روان
از توصیفاتش
از همه و همه و همه چیزش خوشم آمد(:
        

          معمولا با کتاب به راحتی گریه ام  نمی گیرد ولی وسط داستان در بین خنده ها گریه کردم، گریه کردم به خاطر جنگ، به خاطر تمام پدرهایی که ترس از جنگ خود را از خانواده پنهان کردند، مادرهایی که دلواپس و نگران بچه هایشان بودند، خاله ها و دایی هایی که جنگیدند و در آخر دخترهایی مثل هستی که آخر داستان زندگی شان زنده نماندند و شهید شدند!

جز بهترین کتاب هایی هست که تا الان خواندم. محتوا و نگارش عالی هستند. فقط حیف و صد حیف که به سختی پیدا می شود، البته اگر با نسخه الکترونیکی مشکلی ندارید برنامه طاقچه کتاب را دارد ولی من کتاب  را برای دانش آموزی میخواستم که آخر به دستش نرسید ( دوستم کتاب دسته دوم را برایم پیدا کرد وگرنه در برهه ای هر جایی را که به ذهنم رسید گشتم حتی مغازه به مغازه خیابان انقلاب تهران )

پ.ن: مشتاق شدم بقیه کتاب های نویسنده را بخوانم...
        

          رمانی آبادانی در حال و هوای جنگ.لهجه ی همه ی شخصیت ها محلی بود و من را به یاد مجموعه ی آبنبات ها می انداخت.قلم نویسنده را دوست داشتم و تمام چیز هایی که می گفت در ذهنم مانند فیلم سینمایی پخش می شد.شخصیت پردازی بسیار خوبی داشت و من با آن ارتباط قوی ای گرفتم.کتاب هدفمندی بود!رفتار هر یک از شخصیت ها دلیلی داشت و از چیزی یا اتفاقی سرچشمه می گرفت.این کتاب به من وجهه ای جدید از جنگ و تاثیر آن روی روحیه ی رزمندگان را نشان داد که با وجود مطالعه ی کتاب های دیگر  از این دوران متوجه آن نشده بودم !با جزئیات بیشتر!و در کل فضای کتاب و حسی که همراه با هستی در لابه لای کوچه ها تجربه کردم ستودنی بود!
        

          اول خوب بود. بعد خیلی خوب و عالی شد. اما آخراش خیلی افت کرد.
        

          یکی از زیباترین و عالی ترین و قشنگ ترین لحظات و در زمان خوندن این کتاب سپری کردم سه چهار سال پیش 
و حتما به زودی دوباره میخونم 🥲🤍
        

          حالا که به مناسبت میلاد امیرالمومنین علیه‌السلام، امروز را روز پدر نامگذاری کرده‌اند، بگذارید یادی کنم از یکی از جذاب‌ترین و پیچیده‌ترین پدرهایی که در داستان‌ها شناخته‌ام؛ پدر هستی، رمانِ درجه یک آقای فرهاد حسن زاده.

پدر هستی هیچکدام از ویژگی‌های کلیشه‌ای پدران قهرمان داستان‌ها را ندارد. او ترسو، بی اعصاب، بدخلق، سرکوبگر و تحقیرکننده است. 
اما آخر داستان یک برگ برنده رو می‌کند که به نظر من تمام اینها را میشوید و می‌برد:
او می‌تواند با آن وجهی از خودش که از آن بیزار است مواجه شود، در موردش حرف بزند و مسئولیت خودش را در رابطه‌ی ناکارآمدی که با دختر نوجوانش داشته بپذیرد. 

من که فکر میکنم مواجه شدن با دشمن درون به شجاعتی بیشتر از جنگیدن با دشمن بیرونی نیاز دارد. 
دمِ بابای هستی و آقای حسن زاده گرم. قطعا نوجوان هایی که این رمان را می‌خوانند با اخلاقهای سخت پدرهایشان همدلانه تر مواجه می‌شوند. 

♦️جذاب‌ترین پدری که در داستان‌ها شناخته‌اید کدام‌ها بوده‌اند؟ 

        

          دختری که دوست دارد ، دختر نباشد...
شیطونی های جنس پسرانه

        

          هو الصبار.

گل آخری که فرهاد حسن‌زاده می‌زند، پنج ستاره می‌خواهد! پنج ستاره و حتی بیش‌تر.. من هنوز از یادآوری سه صفحه‌ی آخر، متاثر می‌شوم.. 

از شخصیت خاله خوشم نمی‌آمد، تا آن زمان که شعر شاملو را خواند. دلم نرم شد به برکت "پریا"ی شاملو! اما هنوز هم دلم صاف نشده‌بود، زیادی روشنفکرمآب می‌زد و ادایش بیش‌تر از صدق عملش بود انگار. تا کجا؟ تا آن‌جایی که هستی، خاله را وسط جنگ دید، پیش دایی. چه‌قدر ذوق کردم که این شخصیت عاقبت‌به‌خیر شد! و جدّا چه شخصیت عزیز و به‌تعبیری ناهم‌گونی.


ضرب‌المثل و طنز و گویش محلی، این سه، دست به دست هم می‌دهند و زبان اثر را شاخص می‌کنند، به‌نظرم.

ولی راستش را بخواهید، مشت نویسنده زود باز می‌شود. نه فقط این‌که نویسنده زود مشتش را باز می‌کند، بل‌که خواننده اگر زرنگی کند همان اول اول، درون مشت نویسنده را دیده. و این بد است، خیلی بد است!

و دیگر
ذهنم درگیر شد که دختر را چه‌گونه تصویر کنیم، درست‌تر است؟ تصویر متناسب از دختر در کدام اثر هنری‌مان وجود دارد و درخشان است؟