عالی بود! شروعش درخشان و پایانش غافل‌گیرکننده... 
کتاب سه راوی دارد: واندا، آلدو و آنا. قصد اسپویل ندارم و وارد جزئیات نمی‌شوم، اما حول رابطه‌ای است که از هم می‌پاشد و زخم‌هایی که هیچ‌وقت التیام پیدا نمی‌کنند. 
بخوانیدش. با تمرکز و سرِ صبر. بعد همانطور که لاهیری گفته دوباره بخوانیدش... من هم دوباره می‌خوانم. 

پی‌نوشت ۱:
راستش را بخواهید، من از حدود ۲۰ تا ۲۵ سالگی شیفته‌ی ادبیات ایتالیایی بودم، عاشق کالوینو و موراویا و بنّی و باریکّو. بعد با دِ سِس پِدِس و تامارو گذاشتمش کنار؛ انقدر کنار که حتی نتوانستم النا فرانته‌ها را بخوانم. الان بعد از مدت‌ها این ایتالیایی پُر جان -که شبیه کالوینو و موراویا و  بنّی نیست- حسابی چسبید. دوست دارم دوباره بروم سراغ فرانته‌ها، شاید تا مزه این یکی زیر زبانم است، آن‌ها را هم تمام کنم. 

پی‌نوشت ۲:
همنام و مترجم دردها سال‌ها کتاب‌های مورد‌علاقه‌ام بودند، به همین خاطر وقتی فهمیدم جومپا لاهیری انگلیسی را ول کرده و رفته سراغ ایتالیایی غصه خوردم که احتمالا دیگر از مهاجران و فرزندان‌شان نخواهد نوشت. پاتوق‌ها که ترجمه شد با خوش‌بینی خواندمش، اما باز هم کم مایگی‌اش -در قیاس با کتاب‌های انگلیسی لاهیری- توی ذوقم زد. اما حالا با خواندن بندها، باز به لاهیری امیدوار شده‌ام. نمی‌دانم اولین ترجمه‌اش از ایتالیایی‌ست یا نه، اما انتخاب فوق‌العاده‌ای است. حالا گیرم خودش ننوشته، شبیه کتاب‌های خودش است. درباره‌ی مهاجرت نیست، اما درباره‌ی خانواده و تنهایی است و رابطه‌ی خوشبختی و آزادی. دوستش دارم.
        

          نوشتن از این رمانِ کوتاهِ پر از کشش و پر تعلیق برای من سخته. حتی نمیدونم چه امتیازی بهش بدم
 یه جاهایی واقعا قلبم فشرده میشد از خوندنش و نمیتونستم ادامه بدم. بیشتر از اینکه داستان باشه انگار داشتم یه مستند میدیدم از همه ی احساسات و دردها و کش مکش های فکری شخصیتهای داستان... دلم برای هر ۲ شخصیت اصلی این کتاب میسوخت و نمیتونستم بفهمم راه  التیام دردهاشون چیه. چه تصمیمی درسته و چه کاری غلط. در عین سادگی خیلی پیچیده بود برای من
        

          وقتی زلزله میاد، سال‌ها اثرات تخریبی و غیرقابل جبرانش توی خونه باقی می‌مونه؛ ترک‌های روی دیوار، حفره‌ها، زخم‌های عمیق، ویرانی‌ها.
درست شبیه بلایی که رابطه‌ی ناسالم سرِ خانواده میاره.
 خانواده‌ای که توش  زن‌ و شوهری از پرتگاهِ طلاق عاطفی گذشتن و حالا درست لبه‌ی پرتگاهِ دیگه‌ای راه میرن، با حسِ مداومِ عدمِ تعلق...

متنِ کتاب بسیار روان بود، از این مدلا که به خودت میای میبینی ۵۰صفحه رو رد کردی. ترجمه‌ی آقای حقیقت مثل همیشه دقیق و لذت‌بخش. گزینش کلمات برای بیان عمیق‌ترین افکارِ درونی، بی‌نظیر و قابل تامل.

سوالی که برای من پیش میاد و از جوابش خیلی می‌ترسم اینه که واقعا هیچ درمانی برای طلاق عاطفی نیست؟ آیا واقعا نمیشه مثل قبل بود؟ امیدوارم نویسنده فقط برای تذکر دادن به اینکه حواسمون شش‌دانگ به رابطمون باشه، بدترین حالت رو تصویر کرده باشه.
اگر کسی تجربه و دانشش رو داره، به من جواب بده لطفا.
        

          بندها کتابی‌ست بسیار جذاب و در وصفش همان جمله ی نویسنده ی محبوبم جومپا لاهیری بس که در توصیف این کتاب  نوشته " این کتاب را باز کنید . بخوانیدش ، دوباره بخوانیدش. نثر و صدا و زبر دستی این نویسنده‌ی درخشان را کشف کنید. "
        

          بندها در حقیقت، روایت بند است. بند کفشی که اگر حواست نباشد به بند جفت دیگر گره می‌خورد و آن وقت است که آدم را با سر به زمین می‌زند. اگر شانس یاری‌اش کند که بند اشتباهی را باز کند، به زندگی قبل برمی‌گردد. اما با آثار به جا مانده از زمین خوردن و زخم و زیلی های گونه و سر و کتفش چه کند؟

موضوع داستان تکراریست. خیانت؛ اما به هیچ عنوان کلیشه نیست. استفاده از مضامینی مثل فریب خوردن، گذر زمان و پیری، عشق، زخم خوردن از گذشته و پیروی از نفس به خوبی دیده میشه. ما تک تک این‌ها رو در رفتار شخصیت‌ها می‌بینیم و با کشف داستان آنها را می‌سنجیم. 

نکته‌ی طلائی کتاب به نظرم علاوه بر شخصیت پردازی فوق العاده و زبان حرفه‌ای، چفت و بست تعریفی در تمام داستان است! فصل اول از زبان زنی زخم خورده و خیانت دیده است که تمام تلاشش را برای برگرداندن همسرش به زندگی می‌کند. با اینکه نویسنده مرد است اما به ظرافت رفتار همچین زنی را به تصویر میکشد و قدرت قلمش را، رو میکند. 
از خواندنش بی‌نهایت لذت بردم.
        

          دوستی در تعریف کتاب خوب می گفت"کتابی که همه چیزش راست و ردیف باشد و آن را بخوانی و سر تکان دهی و بگذاری در قفسه ،کتاب خوبی نیست! کتاب خوب کتابی است که تو را به فکر فرو برد.دنبال کسی باشی که در مورد آن گفتگو کنی.ذهنت را مشغول کند و چراها و چگونگی های داستان تو را تحت تاثیر قرار دهد"
کتاب بندها با نام اصلی بند کفش اثر دومنیکو استارنونه یکی از همین بهترینهاست. وقتی کتاب را تمام کردم در بهت فرو رفته بودم و حال غریب و تازه‌ای در قلبم حس می کردم. در سرم افکار گوناگونی چرخ می زد مطمئن بودم که حرف و نگاهی تازه در ذهنم جا گرفته است. 
متخصصان نویسندگی می گویند می‌شود از عادی ترین سوژه‌ها،از اتفاقاتی که بارها و بارها پیش چشم ما رخ داده است،داستان نوشت به شرطی که دریچه‌ی نگاه تازه‌ای به آن واقعه گشوده شود.
بندها بدون شعارزدگی و درگیر کلیشه شدن ،از شخصیت‌هایی می گوید که در خانواده و تحت تاثیر رفتارهای یکدیگر ،کنش های متفاوتی از خود بروز می‌دهند.
ماجرا همان خیانتی است که بارها و بارها موضوع کتاب‌ها و فیلم ها بوده است اما حالا ما به واسطه شناخت روانی درست و نزدیک شدن نویسنده به شخصیتها به شکلی دیگر به آن نگاه می کنیم.
آلدو مردی است که به همسرش خیانت کرده است . فصلی از داستان مختص اوست که از خودش بگوید،از احساسات و دلایل  رفتارهایش.
واندا زنی است که مورد ظلم واقع شده است.او شخصیت بی گناه و سفید داستان نیست او هم قصه ای جالب و شنیدنی دارد و بچه ها مهم‌ترین و برجسته ترین بخش کتاب تاثیر  این حادثه روی رفتار آنهاست.
بندها پر کشش و جذاب شروع می‌شود و در عین سادگی چنان عمقی دارد که علاوه بر تاثیر عمیق روی خواننده،به او اجازه نمی دهد کتاب  را ببندد.بلکه او را ترغیب می کند یک نفس به تماشای داستانی از یک خانواده بنشیند و تا تمام شدن این داستان آرام نگیرد.
عناصر داستان و قلم نویسنده حرفه‌ای و کم نقص است.نحوه پرداخت داستان  ایرادی ندارد. از آن دست کتاب‌هایی است که هیچ وقت فراموشش نخواهید کرد.
همین حالا که مدتی است از خواندن کتاب می گذرد از فکر کردن به ابعاد گوناگون کتاب قلبم به تپش می افتد و دلم می خواهد ساعتها از حیرت و تعجبم و احساسی که از خواندن بندها به من دست داد، صحبت کنم.
کتابی که ساعتها و جلسات زیادی می‌طلبد تا به لایه‌های دقیق و عمیق آن دست یابیم.از آثار بزرگ نمی توان زیاد صحبت کرد.حق مطلب فقط وقتی ادا می شود که خوانندگان این یادداشت ،شروع به خواندن اثر کنند.
یادداشت مترجم در انتهای کتاب نیز(جومپا لاهیری)درخشان  و پر قدرت است و به فهم و درک بهتر و بیشتر اثر کمک خواهد کرد.
داستان مناسب گروه سنی بزرگسال است.
        

          دومنیکو استارنونه در رمان بندها، یک خانواده اهل ایتالیا را روایت می‌کند. خانواده ای که سنگ بنای آن در سال 1962 گذاشته شده است و  در فاصله سال های  1974 تا 1978 درگیر یک بحران می‌شود و نهایتا روایت داستان این خانواده در بازه زمانی دهه اول قرن 21، پایان می‌یابد.
استارنونه با یک ظرافت خاص، بندهای ارتباطی بین اعضای این خانواده را از زاویه دید مادر، پدر و دختر خانواده در این بازه زمانی حدودا 40 ساله به تصویر کشیده است.
با توجه به استقبالی که از این کتاب در سطح بین‌المللی شده است، این فرضیه می‌تواند مطرح باشد که استارنونه نوعی از زیست حقیقی اجتماعی موجود در جامعه اروپایی را به تصویر کشیده است.
با این فرض، بعد از اتمام مطالعه این رمان، طوفانی از گزاره‌های مختلف در ذهن من شکل گرفت:
از چرایی اهمیت تقویت بنیان خانواده از منظر دین، فرهنگ ایرانی و احیانا فرهنگ اروپایی تا اهمیت جایگاه خانواده در تقابل تمدنی بشر با ابلیس و حتی فلسفه وجود حق طلاق برای مرد در نظام حقوقی اسلام.

نهایتا این که شاید برای خیلی‌ها این کتاب، صرفا یک فرم جذاب از روایت حقیقت اجتماعی باشد، ولی برای من یک شاهد مثال از یک جدال تمدنی چند هزار ساله است.
        

          «اگر یادت رفته آقای عزیز، بگذار یادت بیاندازم: من زنت هستم.» اولین جمله‌ی کتاب و یه شروع فوق‌العاده‌ست. شروعی که بیشترین تاثیر رو برای خوندن و ادامه دادن این کتاب داشت.
داستان از لایه‌های ساده‌ی خانوادگی حرف می‌زنه. از چالش‌ها و فرصت‌ها.‌ از چیزهایی که غریب نیستن اما در عین تناقض قابل درکن. مخاطب می‌تونه تمام آدم‌های قصه رو به قدر کفایت بشناسه و باتوجه به توضیحات جامع اما کوتاه و نقطه‌زنانه شخصیت‌های داستان رو درک کنه‌. شخصیت‌هایی که هیچ‌کدوم سیاه و سفید نیستن و طیف خاکستریشون کاملا حفظ شده و منتقل میشه.

بندها از اون قصه‌های ساده اما ماندگاره که میشه مدت‌ها بهش فکر کرد و بعدها بهش ارجاع داد!

اگه قصه‌ی زندگی‌هارو دوست دارین؛ خوندن این کتابو بهتون پیشنهاد می‌کنم.
        

          «بندها» به زیبایی روابط انسانی را به تصویر کشیده‌ست؛ پیچیدگی در عین سادگی را...
«بندها» حتی انسان را به خودش هم نشان می‌دهد؛ شخصی گم در بین نیروهای متعدد. موجودی که با خودش و احساساتش روابط پیچیده‌ای دارد...
بندها نمایش زندگی‌ست، ساده؛ ولی غیرقابل پیش‌بینی و این هنر نویسنده‌ست‌...
        

          بشدت کتاب رو دوست داشتم و درکش کردم. چون شبیهِ این وضعیت رو توی زندگی فردی نزدیک دیده بودم. کتاب برای من، از ظلمِ مرد میگه و تاثیر خیانت و کثافتی که به زندگی و روح و روانِ افراد میزنه. اینکه چه بلایی سر یه خانواده ۴ نفره میاد. بله. ۴ نفر. حتی خودِ مرد...
        

          از اون مدل کتاب ها که خوندش برای همه مناسب و حتی میشه گفت لازمه.
        

          اول اینکه جلد اصلی کتاب خیلی بهتر و با معنی تر بود از این جلدی که کتاب ترجمه داره.
دوم اینکه ای کسانی که خیانت کردید یا دارید خیانت میکنید یا حتی قصدشو دارید: جز منفورترین و جنایتکارترین موجودات جهان هستید! بخدا.
        

          من فایل صوتی کتاب با صدای خانم معتمد آریا را گوش کردم و بخاطر خوانش خوبشان جذب کتاب شدم و تا انتها گوش کردم .خود کتاب حرف خاصی برای گفتن نداشت همان موضوع تکراری خیانت فردی متاهل، بازگشت به زندگی و همچنان در فکر معشوق بودن!
بخشهایی از داستان بصورت نامه نگاری بود که سبک نوشتاری آن را دوست داشتم.تلنگرهای گاه به گاهی نیز در داستان بود اما به طور کلی داستان خاصی نبود. 
        

          بند
قوطی
لیدیا
لابس
کلیدواژه های کلی این کتاب جذاب و عمیقه.کتابی که شاید باید بیشتر از اینها خونده بشه و بهش پرداخته بشه. روایت جذاب و چند سویه ی ماجرا.هر کتابی که نکات مهم و خاص رو به سادگی بیان میکنه باعث لذت چند برابر من میشه.
        

          حس من میگه که  برای لذت بردن از بعضی کتاب‌ها یا باید درک بالایی وجود داشته باشه یا از سر گذرونده باشیش. این کتاب برای من از همون دستس.
        

          بندها، روایتگر بندهای ارتباطی میان آدم‌هاست. بندهایی که گاه در ابتدا راضی هستند و رفته رفته عادی و در ادامه نارضایتی در بردارد. نکته قابل تامل در کتاب، به تصویر کشیدن تحول فرهنگی روابط دختر/پسر و زن/مرد های ایتالیایی است. نوع جذاب روایتگری و لو ندادن داستان تا چند صفحه آخر از امتیازات برجسته کتاب است.  در انتقال درست و دقیق معنا، از نقش برجسته ترجمه عالی نباید چشم پوشی کرد.
        

          بندها، داستانی پیرامون بندهایی است زندگی خانوادگی و خانواده، بر پای انسان‌ها می‌بندد، بندهایی که لازمه‌ی زندگی خانوادگی است. این بند‌ها می‌توانند خوشایند باشند و نشانه‌ای از امنیت و آرامش یا برعکس می‌توانند نشانه‌ای از اسارت و رنج باشند و اغلب، ترکیبی از هر دو.
استارنونه در کتاب بندها، تصمیم گرفته بُعد تلخ این بندها را به تصویر بکشد، احتمالا به خاطر تغییرات فرهنگی ایتالیا، در قرن گذشته و دور شدن فرهنگ این کشور از سنت‌هایی که بنیان آن، احترام به خانواده و ارزش بخشیدن به آن است و رفتن به سوی فرهنگی که آزادی جنسی و بی‌اعتباری خانواده را ارزش می‌داند.
با این همه، حقیقت تلخی، فارغ از اندیشه‌ی دومنیکو استارنونه، وجود دارد. در بسیاری از زندگی‌ها، روابط خانوادگی برای افراد درگیر، به حق یا ناحق، تبدیل به بندهایی می‌شود که جلوی رشد، تعالی مادی و بعضا معنوی می‌شود. اگر فضای نامحسوس القای تفکر ضد خانواده موجود در کتاب را نادیده بگیریم، کتاب با قدرت این واقعیت تلخ را در کامل‌ترین شکل خود به تصویر کشیده است. 
داستان در مورد خانواده‌ای چهار نفره است، زن و شوهر و پسر و دخترشان، اما در سه بخش روایت شده. بخش اول، در غالب نامه‌های زن به شوهرش، بخش دوم روایت مرد از بندهایی که حس می‌کرده و بخش آخر از زاویه دید دختر خانواده روایت می‌شود.
هنر نویسنده اینجاست که در هر بخش خواننده همدلانه با راوی همراه می‌شود و تا حد قابل توجهی به او حق می‌دهد و این نکته است که این کتاب را به اثری با ارزش برای مطالعه و تامل تبدیل می ‌کند.
طرح روی جلد اصلی کتاب، که تصویری از کفشی مردانه در پای مردی است که بندهایش را به هم گره زده بسیار گویای روایتی است که نویسنده در پی بیان آن بوده که با کج سلیقگی در ترجمه تغییر کرده و به تصویری بی‌ربط تبدیل شده. 
برای من این کتاب، کتابی تلخ اما به دلیل چالش‌های انسانی، جذاب بود. کتابی نیست که به هر کسی آن را توصیه کنم. به ویژه افرادی که در روابط خانوادگی خود دچار چالش هستند. شاید بهترین مخاطب برای این کتاب،نویسندگان، روانشناسان و افرادی که از پیچیدگی‌های روابط انسانی لذت می‌برند باشند.
ترجمه کتاب که توسط امیرمهدی حقیقت انجام شده، خوب و روان است.
این کتاب توسط نشر چشمه چاپ شده است.
        

          نویسنده تو این کتاب انگار هم جای زن قصه زندگی کرده بود، هم جای مرد قصه و هم جای بچه‌ها!
از طرف هر کدوم که داستان رو دنبال کنی، تمام احساساتش رو درک می‌کنی، می‌تونی بهش حق ندی، می‌تونی دوستش نداشته باشی اما می‌فهمیش!

        

          بعد از خوندن این کتاب احتمالا یه دور کامل تمام روابطتون رو مرور می‌کنید. و به این فکر می‌کنید که ممکنه چه اتفاق‌های غیر قابل پیش بینی ای تو زندگیتون بیفته که اثرش تا مدتها موندگاره....

متاسفانه فرهنگ ما اونقدر داره از خودش فاصله میگیره که شاید هم ذات پنداری با سوژه این کتاب که کاملا توی یه فضای اپن و غربیه برای خواننده به ۱۰۰درصد برسه...امیدوارم  خانواده های ما با بند به هم متصل نباشن و با لیدی های متنوع از هم نپاشن.