سیزدهمین کتاب ۱۴۰۴ -

      

        دوازدهمین کتاب ۱۴۰۴ -
کتاب در مورد فراموشی ِبدون بخشش بود. مِهی که در واقع نفس اژدها بود، باعث می‌شد آدم‌ها کینه‌هاشون و از دست دادن‌هاشون رو فراموش کنن بدون اینکه خودشون تصمیم به بخشش یا فراموشی داشته باشن. علت گذاشتن و طلسم کردن نفس اژدها هم این بود که خاطره کشتارها از یادها بره و کسی پی انتقام نباشه... اما چه راهکار شکننده‌ای. اژدها کشته شد،مه تموم شد و خاطره‌ها برگشتن؛ خاطره خیانت‌ها، کشتارها، مرگ بچه‌ها و فکر انتقام. سازوکارهای دفاعی روان هر آدمی گاهی براش شکل همین اژدها عمل می‌کنه؛ فرار با فراموشی گذشته و البته یه وقتی گیر افتادن توی واقعیت ها.
      

        یازدهمین کتاب ۱۴۰۴ -
سراسر راجع به مرگ اندیشی و مرگ بود... اندیشیدن به پایان و تمام شدن زندگی‌ای که یک روز به دستمون دادن و حالا از دستمون می‌گیرنش و در نهایت جسد بدبویی ازت باقی می‌مونه که حتی عزیزترین کسانت هم اونو (که تویی) از خودشون می‌رونن.
برای ایوان ایلیچ متاسفم و برای همه انسان‌ها به همراه خودم که یک روزی می‌میریم و تموم می‌شیم.
      

        دهمین کتاب ۱۴۰۴ -
راستش منم امیدی به نویسنده‌های حال حاضر نداشتم و عطیه عطارزاده امیدم رو برگردوند. (با وجود این که شنیدم آثار بعدیش ضعیف‌تره)
موضوع داستان با توجه به حال و هوای روحی خودم برام دلنشین نبود اما نمیتونم از کنار توصیفات عالی، انتخاب موضوع و پایان تکان دهنده و قلم شیوای نویسنده به راحتی بگذرم. شاید اگه توی حال بهتری می‌خوندمش نگاهم خیلی بهتر از چیزی که حالا هست بود.
دوستش داشتم و تقریبا لاجرعه سر کشیدمش انقدر که خوش‌خوان بود.
      

        نهمین کتاب ۱۴۰۴ -
بقیه کتاب‌های هری پاتر رو قبلا جسته و گریخته خونده بودم ولی این کتاب رو نه. اولین باره که خوندمش... در واقع اصلا خبر نداشتم که همچین کتابی وجود داره! احساس دوگانه ای بهش دارم. هم اینکه به وضوح از سایر کتاب‌های هری پاتر ضعیف تره هم اینکه دوست داشتم آینده‌ها و گذشته‌های دیگه رو در صورتی که وقایع طور دیگه‌ای رخ بدن، ببینم و خب تا حدی دیدم و اینش جالب بود. همین و خب در کل ضعف کتاب و شبیه نبودن کتاب به بقیه کتابای هری پاتر واقعا جای سوال بزرگیه.
      

        نمی‌دونم چرا معمولا بعد از اتمام کتاب‌ها حرفی ندارم که بزنم اما پر از کلمه‌م...
ولی داستان پر کشش و جذابی داشت؛ خوندنش رو توصیه می‌کنم. کاش پایان داستان باز نبود و کاش می‌فهمیدم زندگی تسوکورو چی شد...
      

        یک نفس سر کشیدمش. خواندنی، جذاب و برای مایی که روزای جنگو گذروندیم، حواس پرت کننده از اونچه بیرون گذشته، بود. دوستش داشتم منتها داستانش و دیوونگی یکی از شخصیت‌ها و حرفای اون دیوونه منو یاد کتاب من اوی امیرخانی انداخت. 
      

        در حال خوندن هستم و فضای جنوب و قلم نویسنده و وقایع داستان خیلی جذاب بوده تا اینجا برام.
      

        داستانش که چیز خاصی نداشت و خیلی گیرا نبود. برعکس جلد اولش "ما تمامش می‌کنیم" هم، ترجمه افتضاحی داشت. انگار با گوگل ترنسلیت ترجمه شده و نهایتا یه دستی روش کشیدن. ترجمه ماشینی، افتضاح و داستان خراب کن.
      

        کتاب ترجمه فوق العاده روانی داشت. از خانم ساناز کریمی بابت تبحر و مهارتشون در ترجمه تشکر می‌کنم. انصافا "مترجم" هستن. کاش جلد دوم این کتاب رو هم خودشون ترجمه می‌کردن، ترجمه جلد دوم کتاب انقدر افتضاحه که جدا کامنت گذاشتم براش و کاش هر کسی انگلیسی بلد بود فکر نکنه میتونه مترجم باشه.
در کل این کتاب برای همدلی با قربانیان خشونت خانگی مفیده. (اما نمیشه نگفت که خود داستان شبیه رمان‌های زرد میم مودب‌پور نیست.) تکرار الگوهای رفتاری و چرخه‌ی خشونت رو هم تا حد خوبی نشون داده و سعی بر آگاه سازی افراد داشته. البته که از صمیم قلبم امیدوارم هیچکس تا این حد تحت خشونت نباشه.
      

        قافله‌ی عمر هست و حوصله اش نیست
کیست که با زندگی کنار نیامد...؟