پیشنهادِ روزگارِ جنگ و سیاهی
      

        صفحات آخر را بلند بلند خواندم.
تمام که شد، کتاب را بستم و آن‌را در آغوش کشیدم...
      

        "آیا به‌راستی عمر این صفا بیشتر از یک دقیقه نبود؟ و خواهد گذشت و هیچ اثری بر جا نخواهد گذاشت؟"
      

        به‌سانِ قاشقی که فنجانِ چای را هم می‌زند، "بچه آهو" در من تلاطمی ایجاد کرد که سیاهی‌های زندگی‌ام را روی سطح فنجان آورد.
      

        جان برنساید در این داستان کوتاه، خواننده را به زندگی مردان و زنانی می‌برد که در دام بیهودگی‌ها گرفتارند. انسان‌هایی تنها، بی‌وفا و حتی در حال مرگ. کسانی که به‌نظر می‌رسد شادی، امید و آزادی برایشان متعلق رویایی دور و دست نیافتنی است.
      

        جان برنساید در این داستان کوتاه، خواننده را به زندگی مردان و زنانی می‌برد که در دام بیهودگی‌ها گرفتارند. انسان‌هایی تنها، بی‌وفا و حتی در حال مرگ. کسانی که به‌نظر می‌رسد شادی، امید و آزادی برایشان متعلق رویایی دور و دست نیافتنی است.
      

        از سروش حبیبی اننظار نمی رفت که معنی لغاتی امثال "شراب" و "دوست دختر" رو توی ترجمه به "نوشابه" و "نامزد" تغییر بده :///
 چقدر خوب میشد اگه یک کتاب فوق العاده رو به گند نمیکشیدیم و داستان جدیدی ازش در نمیاوردیم!!
      

        سه چیز میماند:
ایمان، امید و عشق
اما برترینِ آنها، عشق است.
      

        اگر قصد خوندن این کتاب فوق العاده رو داشتین، پیشنهاد میکنم ترجمه ای غیر از اینکه من خوندم انتخاب کنین، چون زیاد سانسور شده بود!
      

        به نظر من کتاب از نظر مفهوم و محتوای داستانی اصلا قوی نبود و نویسنده بیشتر تمرکزش رو روی توصیفات و اصطلاحات ادبی بیش از حد توی داستان هاش گذاشته بود. این ستاره رو صرفا برای بعضی جملات و توصیفای قشنگش میدم
      

        در اصل دو و نيم ستاره ست.
اولين كتابي كه از اين نويسنده خوندم "همه ي نام ها" بود كه نتونستم زياد باهاش ارتباط برقرار كنم و دوميش اين كتاب كه بازهم برام چندان جذاب نبود.
      

        از سری داستان های معمایی جنایی پوآرو که بعید میدونم کسی خوشش نیاد
      

        به زودي يك ريويو راجع بهش خواهم نوشت
      

        دوس نداشتم که تموم شی :(
      

        يك پرتو آفتاب بود، كه لحظه اي از سينه ي ابري گذشته و دوباره زير ابري باردار پنهان شده و دنيا را سراسر در چشمم تاريك و غم انگيز كرده بود. خداي من، يك دقيقه ي تمام شادكامي! آيا اين نعمت براي سراسر زندگي يك انسان كافي نيست؟
.
اينها جملات اخر كتاب بود و من هنوز به اين فكر ميكنم كه واقعا يك دقيقه شادي كامل ميتونه براي يك عمر كافي باشه؟