پیشنهادِ روزگارِ جنگ و سیاهی
      

        صفحات آخر را بلند بلند خواندم.
تمام که شد، کتاب را بستم و آن‌را در آغوش کشیدم...
      

        "آیا به‌راستی عمر این صفا بیشتر از یک دقیقه نبود؟ و خواهد گذشت و هیچ اثری بر جا نخواهد گذاشت؟"
      

        به‌سانِ قاشقی که فنجانِ چای را هم می‌زند، "بچه آهو" در من تلاطمی ایجاد کرد که سیاهی‌های زندگی‌ام را روی سطح فنجان آورد.
      

        جان برنساید در این داستان کوتاه، خواننده را به زندگی مردان و زنانی می‌برد که در دام بیهودگی‌ها گرفتارند. انسان‌هایی تنها، بی‌وفا و حتی در حال مرگ. کسانی که به‌نظر می‌رسد شادی، امید و آزادی برایشان متعلق رویایی دور و دست نیافتنی است.
      

        جان برنساید در این داستان کوتاه، خواننده را به زندگی مردان و زنانی می‌برد که در دام بیهودگی‌ها گرفتارند. انسان‌هایی تنها، بی‌وفا و حتی در حال مرگ. کسانی که به‌نظر می‌رسد شادی، امید و آزادی برایشان متعلق رویایی دور و دست نیافتنی است.
      

        اگر قصد خوندن این کتاب فوق العاده رو داشتین، پیشنهاد میکنم ترجمه ای غیر از اینکه من خوندم انتخاب کنین، چون زیاد سانسور شده بود!
      

        به نظر من کتاب از نظر مفهوم و محتوای داستانی اصلا قوی نبود و نویسنده بیشتر تمرکزش رو روی توصیفات و اصطلاحات ادبی بیش از حد توی داستان هاش گذاشته بود. این ستاره رو صرفا برای بعضی جملات و توصیفای قشنگش میدم
      

        در اصل دو و نيم ستاره ست.
اولين كتابي كه از اين نويسنده خوندم "همه ي نام ها" بود كه نتونستم زياد باهاش ارتباط برقرار كنم و دوميش اين كتاب كه بازهم برام چندان جذاب نبود.
      

        فوق العاده بود. نميشد كتابو كنار گذاشت، يهو به خودم اومدم و ديدم تموم شد. اصلا خودمو درك نميكنم و يادم نمياد كه چرا دفعه ي اولي كه خوندمش، خوندشو نيمه كاره رها كردم و بهش سه ستاره دادم. الان كه ميخوام امتياز بدم ميبينم كه چقدر پنج ستاره براش كمه. من پنج ستاره ميدم و شما پنجاه ببينين
      

        از سری داستان های معمایی جنایی پوآرو که بعید میدونم کسی خوشش نیاد
      

        شخصیت اصلی این رمان پاسکوآل نام دارد که مرتکب چندین فقره قتل شده و اکنون در زندان به سر می‌برد. تک گویی‌های مداوم پاسکوال و نامه‌نگاری‌های او با فردی خارج از زندان بیانگر  فلسفه‌ زندگی و بینش او به زندگی است. اغلب نامه‌هایش درباره‌ی تقدیر اجباری و قضا و قدر است. 
 داستان را دوست داشتم. حداقل از آنجایی که با بیگانه مقایسه شده و من بیگانه رو نتوانسته تمام کنم، خوشحالم که با این ارتباط گرفتم. جایی از کتاب می گوید که میگه "همه لخت دنیا می‌آییم. با این حال بزرگ که شدیم، سرنوشت طوری شکلمان میدهد که انگار از مومیم. بعد همه‌ی ما را روی راه‌های گوناگون به طرف یک مقصد واحد – مرگ – روانه می‌کند" یکجورهایی توجیح اعمالش را فقط سرنوشتی که برایش مقدر شده بود، میدانست و برای کار هایی که انجام داده، هیچ راه دومی را نمی توانست که تصور کند.
      

        انسان ها همواره در لحظه ي مناسب به مكاني ميرسند كه انتظارشان را ميكشند.
      

        به زودي يك ريويو راجع بهش خواهم نوشت
      

        دوس نداشتم که تموم شی :(