چون رسول به غزنین رسید باد تخت و ملک در سر برادر ما شده بود و دست به خزانه ها دراز کرده و دادن گرفته و شب و روز به نشاط مشغول شده راه رشد را بنه دید. و نیز کسانی که دست بر رگ وی نهاده بودند و دست یافته نخواستند که کار ملک به دست مستحق افتد که ایشان را بر حد وجوب بدارد و برادر ما را بر آن داشتند که رسول ما را بازگردانید و رسولی با وی نامزد کردند با مشتی عشوه و پیغام که «ولی عهد پدر وی است و ری از آن به ما داده تا چون او را قضای مرگ فراز رسد هر کسی بر آنچه داریم اقتصار کنیم. و اگر وی را امروز بر این نهاد یله کنیم، آنچه خواسته آمده است از غلام و پیل و اسب و اشتر و سلاح فرستاده آید، آنگاه فرستد که عهدی باشد که قصد خراسان کرده نیاید، و به هیچ حال خلیفت ما نباشد، و قضاة و اصحاب برید فرستاده نیاید.»

رسول فرستادیم نزدیک برادر به تعزیت و تهنیت نشستن بر تخت ملک و پیغام ها دادیم رسول را که اندران صلاح ذات البین بود و سکون خراسان و عراق و فراغت دل هزار هزار مردم و مصرح بگفتیم که مرما را چندان ولایت در پیش است، آن را به فرمان امیرالمؤمنین می‌بباید گرفت و ضبط کرد که آن را حد و اندازه نیست، همپشتی و یکدلی و موافقت می‌باید میان هر دو برادر و همه اسباب مخالفت را برانداخته تا جهان آنچه به کار آید و نام دارد ما را گردد. اما شرط آن است که از زرادخانه پنج هزار اشتر بار سلاح و بیست هزار اسب از مرکب و ترکی دو هزار غلام سوار آراسته با ساز و آلت تمام و پانصد پیل خیاره سبک جنگی به زودی نزدیک ما فرستاده آید و برادر خلیفت ما باشد چنانکه نخست بر منابر نام ما برند به شهرها و خطبه به نام ما کنند آنگاه نام وی و بر سکه درم و دینار و طراز جامه نخست نام ما نویسند آنگاه نام وی و قضاة و صاحب بریدانی که اخبار اِنها می‌کنند اختیار کرده حضرت ما باشند، تا آنچه باید فرمود در مسلمانی می فرماییم و ما به جانب عراق و به‌غزوِ روم مشغول گردیم و وی به غزنین و هندوستان، تا سنت پیغمبر ما صلوات الله علیه، به جا آورده باشیم و طریقی که پدران ما بر آن رفته اند نگاه داشته آید که برکات آن اعقاب را باقی ماند و مصرح گفته آمده است که اگر آنچه مثال دادیم به زودی آن را امضا نباشد و به تعلل و مدافعتی مشغول شده آید ناچار ما را باز باید گشت و آنچه گرفته آمده است مهمل ماند و روی به کار ملک نهاد که اصل آن است واین دیگر فرع، و هرگاه اصل به دست آید کار فرع آسان باشد و اگر فالعیاذ بالله میان ما مکاشفتی به پای شود ناچار خونها ریزند و وزر و وبال به حاصل شود و بدو بازگردد که ما چون ولی عهد پدریم و این مجاملت واجب میداریم جهانیان دانند که انصاف تمام داده‌ایم.

و مرد آنگاه آگاه شود که نبشتن گیرد و بداند که پهنای کار چیست.

و طرفه آن بود که از عراق گروهی را با خویشتن بیاورده بودند چون ابوالقاسم حریش و دیگران، و ایشان را میخواستند که به رویِ استادم برکشند که ایشان فاضل تراند. و نگویم که ایشان شعر به غایت نیکو نگفتندی و دبیری نیک نکردندی، ولکن این نمط که از تختِ ملوک به تختِ ملوک باید نبشت دیگر است.

اکنون در چه رژیمی زندگی می‌کنیم؟ محال است بدانم، اما اطمینان دارم در دورهٔ دروغ‌های سیستماتیک زندگی می‌کنیم.