تابوت‌ساز با سری مست و اوقاتی تلخ به خانه رفت، درحالی‌که با صدای بلند به خود می‌گفت: «یعنی چه، مگر کار من چه کم از کار آنها دارد؟ نکند تابوت‌ساز و جلاد را یکی فرض کرده‌اند؟ به چه می‌خندند این اجنبی‌ها؟ نکند فکر کرده‌اند تابوت‌ساز دلقک جشنشان است؟ چقدر دلم می‌خواست آنها را به ضیافت خانهٔ جدیدم دعوت می‌کردم؛ چنان سوری می‌گرفتم که به عمرشان ندیده باشند، اما نه، این کار را نمی‌کنم! من همان کسانی را که برایشان کار می‌کنم دعوت می‌کنم، همان اموات آمرزیده را.»

یورکو هنگام این تعظیم‌های متقابل خطاب به کناردستی‌اش گفت: «خب،‌ پدرجان، شما هم بنوش به سلامتی امواتت.» همه با صدای بلند خندیدند، اما تابوت‌ساز رنجید و اخم کرد.

آدریان پرسید: «خب، حضرت عالی کسب و کارتان چطور است؟» شولتز پاسخ داد: « ای آقا، بدک نیست من که راضی‌ام. اگرچه جنس من با جنس شما فرق می‌کند، چون آدم زنده بدون کفش هم می‌تواند سر کند، اما آدم مرده بدون تابوت اموراتش نمی‌گذرد.» آدریان گفت: «کاملاً درست است، اما اگر آدم زنده پول نداشته باشد کفش بخرد، پای برهنه هم می‌تواند راه برود، ولی به یک مرد مفلس مجبورند مجانی هم که شده تابوت بدهند.»

و مردمان را خواهی پادشاه و خواهی جز پادشاه هر کسی را نفسی است و آن را روح گویند، سخت بزرگ و پرمایه و تنی است که آن را جسم گویند سخت خرد و فرومایه و چون جسم را طبیبان و معالجان اختیار کنند تا هر بیماری یی که افتد زود آن را علاج کنند و داروها و غذاهای آن بسازند تا به صلاح باز آید سزاوارتر که روح را نیز طبیبان و معالجان گزینند تا آن آفت را نیز معالجت کنند که هر خردمندی که این نکند بد اختیاری که او کردست که مهم تر را فرو گذاشته است و دست در نامهم تر زده است و چنانکه آن طبیبان را داروها و عقاقیر است از هندوستان و هرجا آورده این طبیبان را نیز داروهاست و آن خرد است و تجارب پسندیده چه دیده و چه از کتب خوانده.

و در اخبار ملوک عجم خواندم، ترجمه ابن مقفع، که بزرگتر و فاضل تر پادشاهان ایشان عادت داشتند که پیوسته به روز و شب تا آنگه که بخفتندی با ایشان خردمندان بودندی نشسته از خردمندتران روزگار بر ایشان چون زمامان و مشرفان که ایشان را باز می نمودندی چیزی که نیکو رفتی و چیزی که زشت رفتی از احوال و عادات و فرمانهای آن گردن کشان که پادشاهان بودند پس چون وی را شهوتی بجنبد که آن زشت است و خواهد که آن حشمت و سطوت براند که اندران ریختن خونها و استیصال خاندانها باشد. ایشان آن را دریابند و محاسن و مقابح آن او را باز نمایند و حکایات و اخبار ملوک گذشته با وی بگویند و تنبیه و انذار کنند از راه شرع تا او آن را به خرد و عقل خود استنباط کند و آن خشم و سطوت سکون یابد و آنچه به حکم معدلت و راستی واجب آید بر آن رود مثل وی چون مثل آن پادشاه باشد جبار و کامران و وقتی که او در خشم شود و سطوتی در او پیدا آید در آن ساعت بزرگ آفتی بر خرد وی مستولی گشته باشد و او حاجتمند شد به طبیبی که آن آفت را علاج کند تا آن بلا بنشیند.