بازم صمد طاهری و یه شاهکار دیگه.
واااقعا عاشق توصیف های کتابم .
کاملا برام قابل تصورن  و حس خونه میدن؛ حس خاطراتی که تو بچگی زندگیشون کردم.

یه مقدار پایان داستان برام غیرقابل قبول بود که البته وقتی کتاب رو می‌خوندم اصلا پایان برام مطرح نبود و صرفا از روند لذت می‌بردم.
 از طرف دیگه دلیل تصمیمات شخصیت اصلی رو درک نکردم! انتظار داشتم برای همچین تصمیمی یه پیشینه‌ای وجود داشته باشه ولی خب انگار نبود.
      

        این اولین کتابیه که از صادق چوبک می‌خونم و باید بگم از الان نویسنده‌ی مورد علاقه‌ی منه! T-T

      

        چخوف همیشه برای من نویسنده‌ی جالبی بوده با اینکه هیچ‌وقت چیزی ازش نخوندم و این داستان شروع چخوف‌خوانی(!) من بود.
موضوع اولیه ای که توی کتاب مطرح شد همیشه یکی از فکر های اساسی من بوده ، اعدام یا حبس ابد؟ که البته دیدگاه های متفاوتی از عقیده‌ی خودم بهم داد که برام جالب بود.

 داستان کوتاه خوبی بود و لذت بردم.
      

        خیلی جاها با مادام بواری همزاد پنداری کردم 
مخصوصا درمورد سودای جاه‌طلبی و آرزو‌های بزرگی که در سر داشت!
هرچی بیشتر پیش می‌رفت بیشتر حس میکنم چقدر احساسات و رفتار مادام بواری انسانی و واقعیه
کارهایی که میکنه قابل درکه و آدم میدونه که چرا همچین رفتارهایی داره(البته تا یه جاهایی=)) )
      

        حرفی برای این شاهکار ندارم.
این کتاب اینقدر برام حس آشنایی داشت و فضاسازی‌هاش اینقدر ملموس بود؛ که حتی فکر می‌کنم اگه با جغرافیایی که روایت توش اتفاق می‌افتاد هم آشنا نبودم، باز همین حسو داشتم.

یه قسمتی از قلبم برای این کلمات می‌مونه؛ کلماتی که تصویری آشنا رو برام تداعی می‌کردن.

البته که پایان داستان‌ها یه جوریه که وقتی توی اوج لذت بردن از روایت هستی،بهت زده رهات می‌کنه.


      

        همونطور که نویسنده گفته شاید نباید برداشت خاصی از این نمایشنامه داشته باشیم و صرفا به انتظار نشستن دو نفر رو ببینیم. اما واقعا؟

 برای من این داستان گذر عمر و انتظار برای خوشبختی رو نشون می‌ده.
 بعضیا می‌گن گودو استعاره از خداست، ولی من گودو رو خوشبختی می‌دونم. انگار ما همیشه منتظریم خوشبختی "بیاد"، در حالی که شاید این انتظار بی‌معنا باشه و خوشبختی همین حوالی ما باشه که نمی‌بینیمش.
      

        مجموعه داستان‌های کوتاه که درمورد تنهایی آدم‌هاست؛ این تنهایی نمود بیرونی نداره و می‌تونه برای کسایی باشه که حتی آدم‌هایی رو هم دور و برشون دارن!
چیزی که اول از همه توجه من رو جلب کرد قلم جالب نویسنده بود.اینکه افکار درونی شخصیت‌ها رو که از این شاخه به اون شاخه می‌پرید توضیح می‌داد.
      

        این کتاب شامل نامه‌نگاری‌های زیگموند فروید و آلبرت اینشتین درمورد مسئله‌ی جنگه و به ریشه‌های اون می‌پردازه.
توی این گفتگو ها به این پرداخته می‌شه که چرا درنهایت جوامع به سمت جنگ کشیده می‌شن.
کتاب به من دید جالبی درمورد چرخه‌ی قدرت و نهایتا  دلیلی که باعث جنگ بین ملت ها میشه داد.
      

        ترکیبی از بهت و هیجان!
این اولین کتاب جناییه که می‌خونم و اینقدر که محو داستان شدم هیچ کلمه‌ای برای توصیفش به ذهنم نمیرسه!
      

        شاید چون با تعریف هایی که ازش شنیدم انتظارم بالاتر بود نتونستم اونجوری که باید ازش لذت ببرم.
انتظار چیز بیشتری رو داشتم، داستان هیجان انگیز تر یا شوکه کننده تری.
ولی خب نه همه چیز یکنواخت و قابل پیش بینی بود.
      

        اریک امانوئل اشمیت الان دیگه نویسنده ‌ی مورد علاقه‌ی منه.
فضا و شخصیت هایی که توی این داستان ساخته شده بودند خیلی بامزه و لطیف بودند و از خوندنش لذت بردم.
اما مجموعا برای من خیلی بدیهی و سطحی بود و چیز جدیدی بهم اضافه نکرد!
      

        *هشدار*
اگه می‌خواید این کتاب رو بخونید لطفا خلاصه‌ای که بهخوان برای کتاب نوشته رو نخونید!
عمیقا بابت خوندن خلاصه‌ی این کتاب(که تنها خلاصه‌ای هست که تا آخر می‌خونم!) ناراحتم.

اما از داستان! فوق‌العاده، جذاب و پرکشش 
و مخصوصا که کاملا در زمان درستی برای خوندن انتخابش کردم.
واقعا لذت بردم از خوندنش؛ تمام جملات و کلمات کتاب رو زیر زبونم مزه مزه کردم.

از الان اریک امانوئل اشمیت نویسنده‌ی مورد علاقه‌ی منه.
      

        با توجه به زندگی نامه‌ای که از گوگول خوندم ، راحت می‌تونم رد پای افکار و حساسیت‌های شخصی خودش رو توی این داستان ببینم.
 انگار اون تعصبی که به هنر و نوشتن داشت رو توی پرتره عینا به نمایش گذاشته! 
همین یک بریده از کتاب گواه این مسئله‌ست.
      

        درکمال تعجب و با شگفتی! که اصلا انتظار نداشتم از این کتاب خوشم بیاد اما فوق‌العاده دوستش داشتم.
آدم هرچقدر هم که تلاش کنه ؛ نمی‌تونه از مرگ فرار کنه. فقط می‌تونه به تماشای نزدیک شدن مرگش بشینه و منتظر باشه.
و من این رو با پوست و استخون با این کتاب درک کردم!
      

        بنده در باب این حجم از زیبایی سخنی ندارم. =')