.
ارزش یک بار خوندن داشت
        

          چیزی که من رو تا پایان پای این کتاب نگه داشت، شخصیت‌پردازی‌ها بود. به‌نظرم نقطه قوت این مجموعه داستان کوتاه شخصیت‌ها بودند. وگرنه حیف از این قلم که آخر بعضی از داستان‌ها بگیم: «که چی؟»
        

          دلنشین بود
خیلی دلنشین
فضای شیرین جنوبی داستانها مجبورم کرد یک روزه کتاب رو تمام کنم.
جملات دلپذیر بودن و از همه دلپذیرتر: "دریا خواهر بود، آرام و بی‌صدا."
        

          کتاب را با حلقه مبنا خواندم. کتاب از توصیفات خوبی برخوردار بود اما تمام داستانهایش تلخ بودند.
اگر با حلقه همراه نبودم حقیقتا به دنبال خواندن این کتاب نمی رفتم.
در بیشتر داستانها عنصر ظلم به زنان دیده میشد و یک نکته که من بیشتر حس میکردم پایان باز داستانها بود به صورتی که یه خب که چی خاصی آخر داستان اذیتم میکرد دوست داشتم پایان بعضی از شخصیت ها یا اتفاقات هم شرح داده میشد. 
از بین داستانهایش زخم شیر و کرم نی زن را بیشتر پسندیدم.
زخم شیر را چون حس کردم واقعیت زمان جنگ و تلخی واقعی را به نمایش می گذارد بدون اغراقی که در بقیه تلخی ها بود. 
داستان کرم را هم دوست داشتم چون تماما استرس داشتم که قبل از اجرا اتفاقی از هر جنس بیفتد و نتواند اجرا کند اما خدا رو شکر اتفاق بعد از اجرا افتاد.
در کل شاید کتاب را به دلیل توصیفاتش به کسانی که به دنبال نویسندگی هستند پیشنهاد بدهم.
        

          
کتاب زخم شیر مجموعه‌ای داستانی شامل ۱۱ داستان کوتاه است و جغرافیای غالب داستان‌ها، شهرها و روستا‌های جنوب کشور است. مرگ عنصری اصلی داستان‌ها است. شخصیت‌‌ها، مردم عادی هستند و گاه در موقعیت‌های عجیب و غریب و گاه روزمره گرفتار می‌شوند و سرانجامِ داستان‌ها به‌دور از کلیشه‌های معمول است و گاه به قدری عجیب و غریب است که خواننده را غافلگیر می‌کند. داستان‌ها دغدغه‌های اجتماعی و موضوعات متنوعی دارند.
.
شدت طعم‌ها جزء چیزهای نسبی در این دنیاست. به همین دلیل نمی‌توانم میزان تلخی داستان‌ها را به چیزی تشبیه کنم و برای تقریب به ذهن فقط می‌توانم بخواهم تلخ‌ترین چیزی که تاکنون چشیده‌اید را به خاطر بیاورید. دروغ چرا اگر جمع خوانی و حلقه‌ای در کار نبود کتاب را تمام نمی‌کردم یعنی اصلا نمی‌توانستم که تمام کنم اما تحلیل‌های جالب اعضای حلقه از داستان‌ها، موشکافی نماد‌ها و بحث‌ها پیرامون پایان‌های باز داستان‌ها باعث شد کتاب را تا انتها بخوانم و البته به مرور هم به این تلخی عادت کردم. متن کتاب پر از کلمات جدید است و تعابیر نو و این شاید برای عده‌ای ناخوشایند باشد و البته برای عده‌ای هم دلچسب. تصویرسازی‌ها و توصیفات فوق‌العاده است که اگر نبود این تلخی اینطور به جانمان رسوخ نمی‌کرد. در اکثر داستان‌ها با فضایی مرد سالار مواجهیم و زنانی ضعیف و بی‌دست و پا و مایه‌ی دردسر.
از میان همه‌ی بحث‌هایی که در گروه انجام شد، نگاه آن عزیز را از همه بیشتر دوست داشتم که به نظرش تلخی داستان‌ها در کاممان، بخاطر میل همیشگی ما به وجود پایانی سفید در قصه‌ها پس از شب سیاه است. برخلاف آنچه که در واقعیت رخ می‌دهد. و همینجاست که واقعیت محکم میخورد توی صورتمان و دردمان می‌گیرد...
تنها توصیه ای که می‌توانم بکنم این است که اگر شرایط روحی خوبی ندارید سراغ کتاب نروید و اگر حالتان خوب است و نمی‌خواهید از دستش بدهید هم. 
.
#زخم_شیر
#صمد_طاهری
#نشر_نیماژ
#کتاب_خوب_معرفی_کنیم
#روزی_۳۴_صفحه_کتاب_بخوانیم
#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قد_بکش
‌
        

          پر از شخصیتها و توصیفات جذاب.
نویسنده کاملا مسلط به کلمات، اصطلاحات محلی و فرهنگ منطقه‌ای هست که داستان را در آنجا پیش می‌برد.
شخصیتهای جذابی خلق می‌کند و خواننده را همراه خودش می‌کشد.
عمو ابراهیم، یکی از شخصیتهایی هست که از یاد نمی‌برمش.
متاسفانه داستانها اغلب تلخ هستند، فضاسازئ‌ها مخاطب را با خود به عمق داستان میبرد. بعضی‌ها هم ناگهانی و بی‌جا قطع و تمام می‌شوند.
این کتاب برای کسانی که دارند نویسندگی و خلق شخصیت تمرین می‌کنند، کمک کننده است.
        

          گرچه برای نویسنده شدن، نکات خوبی برای آموختن دارد، ولی حقیقتا این همه تلخی و سیاهی در مجموعه داستانی که در جنوب ایران روایت می شود، منطقه ای که سرشار از شور زندگی ست، حال مخاطب را چرک می‌کند
        

          یک مجموعه داستان فوق‌العاده
قصه‌هایی با طعم پر رنگ جغرافیای جنوب که مزه‌ی آن‌ها را برای من جنوبی دو چندان می‌کرد...

داستان نام آن پرنده چه بود را از دیگر داستان ها بیشتر پسندیدم.
        

          نکته‌های داستانی خوبی ازش یاد گرفتم که کمتر جایی دیده بودم به عنوان کسی که به نوشتن داستان کوتاه علاقه داره اما...
بعضی داستان‌ها به شدت ناامیدم کرد
        

          داستان تلخ بود
اما به‌شدت قلم نویسنده عااالی بود
        

          حقیقتا نمیدونم یادداشتم رو با چه مقدمه ای شروع کنم ولی بگم که واقعا از خوندن کتاب لذت بردم. البته یه لذت مرموز، یه لذت دردناک از این حجم غم و تاریکی. من داستان های پایان باز با یه تعلیق گنده ی اعصاب خوردکن رو - متاسفانه یا خوشبختانه - خیلی دوست دارم. از اونایی که توی چاه تنگ و تاریک حیرت ولت میکنن و میرن. عمده ی داستان های آقای طاهری هم همین بود. فضای تاریک، غم، خشم، ابهام... ولی من عاااااشق شخصیت پردازی و اتفاقات شدم. شخصیت های خیلی خاص که به نظرم درآوردن شخصیت هایی چنین خاص در عین معمولی بودن؛ واقعا هنره. دقیقا شبیه وقایع و اتفاقات؛ متمایز و درعین حال آشنا - و حتی میشه گفت تاحد زیادی «بومی» و ملموس-.

فکر میکردم همه حسی شبیه مال من داشته باشن ولی دیدم که توی نظرات کتاب خیلیا از این حجم دارک بودن (بابت استفاده از این کلمه اجنبی عذر خواهم ولی به نظرم این کلمه بهتر معنا رو می‌رسونه) انتقاد کرده و قائل به سیاه‌نمایی شده بودن. من البته به نظرم سیاه‌نمایی نبود، نگاه نویسنده فقط اینطور وقایع رو شکار میکرده که خوب برای من قابل احترامه.

در نهایت اینکه به نظرم برگزیدگی جایزه احمد محمود و جایزه جلال آل احمد واقعا برازنده ی این کتابه.
البته اینم بگم از کل یازده تا داستان، یکی دوتاشو دوست نداشتم و کم دادن امتیاز به همین خاطره. دوست نداشتن‌م هم شاید بشه گفت به خاطر نحوه ی پرداختن بهشونه -که به نظرم میتونست جزیی تر باشه- نه به خاطر خودِ اتفاق!

از بین همه داستان ها واقعااااا داستان «زخم شیر» که اسم خود کتاب هم از روی همین داستانه؛ دلم رو برد! به نظرم تصویرسازیش عالی بود ولی چیزی که باعث شد داستان محبوبم از این کتاب باشه، دقیقا همین انتخاب اسم داستانه. اولش فکر کردم «زخم شیر» باید یه چیزی تو مایه های «پوست شیر» باشه، شیر به معنای حیوان درنده. و تا آخر داستان هم نفهمیدم منظور از شیر این شیر نیست، اون شیره😂 (گلاویز شدن با «منطق» و «اشتراک لفظی»🤗) و وقتی یهو به این کشف رسیدم که منظور کدوم شیره کلی ذوق زده شدم و برام این کشف بامزه بود. حتی بهم احساس حماقت دست داد که «مگه خنگی چیز به این واضحی رو همون اول نفهمیدی؟!😂»
«سفر سوم»، «خروس»، «در دام مانده مرغی» و «نِی‌زن» رو هم دوست داشتم.

در کل اوقات خوبی رو کنارش گذروندم و تو این مدتی که به خاطر درسام نمی‌تونستم برم سمت کتاب های سنگین و رمان های دنباله دار که کلی تمرکز و وقت و حوصله میخوان؛ خوندن زخم شیر، راهکار خوبی واسه فرار از «بی کتابی» بود.
        

          حالم از خواندن این کتاب بد شد اگر همراهی با حلقه کتابخوانی مبنا بود هیچ وقت ادامه نمی‌دادم

        

          کتاب شامل چندین داستان کوتاه در حال و هوای  استان‌های خوزستان، کهکیلویه بویراحمد و فارس است. 
        

          زخم شیر نوشته‌ی صمد طاهری مجموعه‌ای از داستان‌هایی در محدوده زمانی آغاز جنگ و اوایل انقلاب و غالبا در جغرافیای استان‌ها جنوب غربی ایران است. 
فضای عمومی داستان‌ها، تلخ و تاریک است. این تلخی در کلام و بیان نویسنده نیست، اما در بطن ماجرا و محتوا نهفته است. 
شخصیت‌های داستان‌ها عموما از افرادی با فرهنگ پایین و اغلب درگیر فقر مادی و مذهبی هستند، افرادی تنها، با مشکلات روحی و جسمی که خود بر تلخی داستان‌ها می‌افزاید. 
فضا سازی و شیوه قصه گویی طاهری در این کتاب، غالبا بسیار هنرمندانه و گیراست و خواننده را با خود همراه می‌کند. با این همه شاید خواننده در انتهای داستان متوجه منظور و هدف نویسنده نشود (چیزی که به نظر من، لزوما بد نیست)
کتاب و گفتگوی شخصیت‌ها حاوی کلمات بعضا جدید و گاه خارج از ادب عرفی است. 
کتاب اگرچه خوشخوان است و خواننده را همراه می‌کند اما به خاطر فضای بیش از حد تلخ و ناامیدانه داستان‌ها، ممکن است هر خواننده‌ای را جذب نکند. اگر شرایط روحی مساعدی ندارید و با بحران‌های روحی و فلسفی و نااامیدی دست به گریبان هستید این کتاب انتخاب مناسبی نیست.
این کتاب توسط نشر نیماژ چاپ شده است.
        

          چقدر نادوستداشتنی و حال خراب کن بود
چقدر سیاه و زشت بود همه چیز از نگاه نویسنده!
چقدر از جنوب و مردمانش بد گفته بود!
چقدر حالم رو گرفت.
نویسنده ای که قطعا سراغ کارهای دیگرش نخواهم رفت.
        

          «زخم شیر» به داستان کوتاه امروز ایران امیدوارم کرد.
روابط انسانی دقیق، توصیف و تصویرسازی جز به جز و انتقال حس، داستان‌هایی درگیرکننده و پرکشش ساخته که یاد داستان یا فضای مشابهی نمی‌اندازدت و همین نو بودن، فراموش کردنش را سخت می‌کند.
نویسنده سوار کلمات است و استفاده از دایره واژگان وسیع، آسیبی به زبان روانش نمی‌زند.
کتاب در روایت «زیست‌بوم» عالی عمل کرده و همین کیمیا، برای موفق بودنش کافی است.
جایزه جلال آل احمد و احمد محمود نوش جان نویسنده.
        

          انصافا متن و تصویر سازیشو دوست داشتم.به نظرم قلم روان و دوست داشتنی داشتن وقت شود یکبار دیگر میخونمش
        

          این کتاب فرد را به تفکر و عمیق شدن روی داستان وا می‌دارد چون لزوماً پایان‌ داستان‌های کوتاهش روشن نیست. اینکه میتواند خواننده را وارد آن فضا و زمان کند و شرایط زندگی و فرهنگی جامعه مدنظرش اعم از سلامت زندگی کردن یا نکردن (وضعیت بهداشت و سیگار و حیوانات و …) نحوهٔ برخورد افراد با هم و مخصوصا‌ً با بانوان، نزدیک بودن مرگ یه انسان‌ها و …. را نشان دهد خیلی جالب توجه هست. 
۲ پیشنهاد دارم:
۱-  اگر خودتان در شرایط غم و غصه و ناراحتی هستید شروع به خواندنش نکنید چون حالتان ممکن است بدتر شود به دلیل تاریک و غم‌دار بودن داستان‌ها. 
۲- داستان‌ها را پشت سر هم نخوانید، که هم فرصت عمیق شدن داشته باشید و هم زیادی کامتان تلخ نشود.
        

          آنقدر داستانهای این کتاب واقعی بودند که فکر می‌کنم شاید تجربه زیستی نویسنده باشد. پایان داستانها باز و گاهی خواننده را غافلگیر می‌کرد. در کل کتاب را دوست داشتم. فقط بیشتر کلمات به زبان جنوبی بود که پانوشت نداشت و برای فهم آن باید از گوگل کمک گرفت‌.
        

          یازده داستان کوتاه که عموما در فضای جنوب روایت میشه و یا اینکه یکی از شخصیتهای اصلی داستان جنوبیه
شخصیت پردازی  داستانها عالی تصویرسازی عالی زبان داستانها عالی بود و تنها چیزی که تو ذوق میزد بعضی اشکالات ویراستاری و چاپ بد نشر نیماژ بود!
یکی از نکات قابل توجه کتاب استفاده نویسنده از لحن ها و گویش های مختلف خوزستان بود  که به عنوان یه خوزستانی باید اعتراف کنم به خوبی از پس این کار سخت بر اومده بود .
در کل همه داستانهای زخم شیر رو دوست داشتم و حتما مجدد این کتاب را میخوانم.