بیست و هشتمین کتاب صفر چهار

شکوفه های عناب ماجرای مرگ میرزا جهانگیر خان صوراسرافیل را در دوران مشروطه روایت می کند. میرزا جهانگیر خان صوراسرافیل روزنامه نگاری آزاد خواه است که داستان مرگ دلخراش او از زبان نزدیکانش گفته می شود. این افراد عبارتند از زرین تاج همسر او، داوود خان دستیارش، بوریس نیکولایف افسر لیاخوف و طیفور خان قزاقی ایرانی. از طریق این چهار راوی ما ماجرای مرگ را از زاویه دید های گوناگون دیده و گفته های متفاوت این افراد را در کنار هم قرار می دهیم تا به داستان درست و حقیقی دست بیابیم.داستان شکوفه های عناب که بر اساس واقعه ای حقیقی و تاریخی در برهه ای خاص از تاریخ است با وقایعی خیالی نویسنده اش نیز در هم آمیخته است تا بر جذابیت روایی آن افزوده شود. خواندن این روایت جذاب که در دل دورانی خاص مانند دوران مشروطه رخ می دهد خواننده را با وقایع تاریخی آن دوران آشنا کرده و به او بینشی صحیح جهت درک و قضاوت وقایع می بخشد
      

        بیست و هفتمین کتاب صفر چهار 

در «آذرباد»، مرعشی داستان زنی را روایت می‌کند که نامش هم‌نام با عنوان رمان است؛ زنی که در حاشیه‌ی پاریس، در کمپ مهاجران غیرقانونی زندگی می‌کند. او با تسلطی کم‌نظیر بر زبان فرانسه، به عنوان واسطه‌ای میان مهاجران و نهادهای اداری، پزشکی و بیمه‌ای فعالیت دارد. اما این نقش، باری‌ست سنگین: ترجمه‌ی درد، استیصال، بی‌قراری و دلتنگی مردمانی که اغلب چیزی جز زخم و امید با خود نیاورده‌اند. آذرباد با پرسشی ساده اما عمیق، ماهیت این بار را به چالش می‌کشد: «چرا باید مجبور باشد درد را، بی‌قراری و دلتنگی و استیصال را به زبانی دیگر ترجمه کند؟» تم‌های محوری رمان، حول مهاجرت، هویت، زبان و بار مسئولیت شکل می‌گیرند. آذرباد، در مقام مترجم، نه تنها باید واژه‌ها را انتقال دهد، بلکه بار احساسی و روانی آن‌ها را نیز درک و منتقل کند؛ گویی خود نیز هم‌زمان قربانی و نجات‌دهنده است. مرعشی با زبانی شاعرانه، سرشار از جزئیات حسی و توصیف‌هایی دقیق، فضایی سرد، واقعی و گاه کابوس‌وار را می‌آفریند که در آن شخصیت‌ها هر لحظه در تقابل با مرزهایی پنهان یا آشکار قرار می‌گیرند؛ مرزهایی میان زبان‌ها، فرهنگ‌ها و هویت‌ها. سبک نگارش مرعشی همچون آثار پیشین‌اش، مبتنی بر نثری روان و تأثیرگذار است. او با جملات کوتاه، توصیف‌های تصویری و گفت‌وگوهای موجز، موفق می‌شود جهانی ملموس و باورپذیر خلق کند؛ جهانی که در آن انسان‌ها با تمام زخم‌ها و امیدهایشان حضور دارند.
      

        بیست و ششمین کتاب صفر چهار 

این کتاب، به دنبال پاسخ به این پرسش است که چگونه «آقاروح‌الله» به «امام خمینی» تبدیل شد. کتاب با حادثه سخنرانی عاشورای سال ۱۳۴۲ در مدرسۀ فیضیه آغاز می‌شود و بلافاصله خواننده را در التهابات سیاسی آن دوران قرار می‌دهد. حکیمیان برای ترسیم دقیق‌تر وقایع، روایت را می‌چرخاند و در فصول مختلف، حوادث را از منظر درباریان، مردم عادی و مخالفان نیز به تصویر می‌کشد تا کنش‌های سیاسی امام بهتر درک شود.
فصول ابتدایی کتاب به ریشه‌های خانوادگی، کودکی در خمین، و شکل‌گیری شخصیت سیاسی او می‌پردازد. ماجرای کشته‌شدن پدر به دست خان‌های محلی، پیگیری قصاص توسط عمه ایشان، و نخستین اقدام سیاسی روح‌الله نوجوان در امضای شکوائیه‌ای علیه حاکم خمین، همگی قطعاتی از پازلی هستند که نویسنده برای نشان دادن تکوین روحیه عدالت‌خواهی و ظلم‌ستیزی او کنار هم می‌چیند. در ادامه، کتاب به تحصیلات ایشان در قم و اکتفا نکردن به دروس مرسوم حوزوی و پرداختن به ریاضیات، هیئت، فلسفه و عرفان اشاره می‌کند تا ابعاد فکری ایشان بهتر درو شود. در ادامه، تمرکز بر کنش‌های سیاسی امام در بزنگاه‌های تاریخی افزایش می‌یابد؛ از نقش ایشان در تثبیت مرجعیت آیت‌الله بروجردی تا نامه تند به پاپ دربارۀ تشکیل دولت اسرائیل، و سپس مخالفت‌های سرسختانه با نفوذ آمریکا و تصویب قانون کاپیتولاسیون که به تبعید ایشان منجر شد. کتاب به خوبی نشان می‌دهد که چگونه رهبری امام در دوران تبعید در ترکیه و عراق تداوم یافت و در نهایت به پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۷ انجامید. فصول پایانی نیز به مدیریت بحران‌های دهۀ شصت، دوران جنگ، و در نهایت، مراسم تشییع ایشان اختصاص دارد.
      

        بیست و پنجمین کتاب صفر چهار 

این کتاب با تکیه بر پژوهش، بخش هایی از زندگی امام دوازدهم شیعیان را به شیوه ای روایت گونه توصیف کرده و در واقع به شیوه داستان گویی مستند به روایت بخش هایی از زندگی امام مهدی (عج) پرداخته است.
نویسنده با استفاده از منابع کهن شیعه و سنی از قرن اول تا هشتم هجری، به نگارش این کتاب پرداخته و نکات پژوهشی و تاریخی را در قالب داستانی ساده روایت کرده است. نویسنده در این کتاب روایت هایی پر رمز و راز از زندگی کمتر شناخته شده حضرت مهدی (ع) را انتخاب و براساس تخیل خود آن ها را به هم مرتبط کرده و خط داستانی برای آن ها برگزیده است. او با این شیوه از بازگو کردن دینی و آموزشی روایات دوری کرده و به داستان گویی نزدیک شده است.
نویسنده در داستانی که روایت می کند از یک سو به مستندات تاریخی وفادار مانده، و از سوی دیگر با استفاده با استفاده از تکنیک های داستان گویی سعی در سرگرم کننده بودن روایت خود کرده است.
«داستان موعود» روایت سفری است در جست و جوی حقیقت، جایی که انسان با چالش‌های سرنوشت و سختی‌های زندگی روبه‌رو می‌شود و در نهایت، از پناه ایمان و عشق به خدا، به سوی روشنایی قدم برمی‌دارد.
«داستان موعود» به عنوان راهنمایی برای جست و جوی معنای واقعی زندگی، امید و نگاه به آینده و اثری در ارتباط با مهدویت به شمار می‌آید.
      

        بیست و چهارمین کتاب صفر چهار 

زمین سوخته روایت 3 ماه تجاوز لشکر عراق به مناطق جنوبی است که در سال 1361 به چاپ رسید. موضوع محوری اثر مقاومت مردم در برابر حمله ارتش بعث عراق و سیل اجتناب ناپذیر مهاجرتی است که اتفاق افتاده است. این رمان از منظر راوی درونی و راوی قهرمان روایت می شود.
 راوی به خوبی توانسته است اتفاقات آن سه ماه را تصویر سازی کند، راستش زمستان گذشته کتاب را گرفتم ولی چند صفحه اول را که خواندم کتاب را کنار گذاشتم، خوشم نیامد از سبک نوشتاری نویسنده، اما بعد از جنگ ۱۲ روزه جور دیگری به کتاب نگاه کردم، انگار که شرایط فعلی را روایت می کند، اتفاقاتی که در کتاب تصویری سازی شده است این ایام از نزدیک لمسشان کرده‌ام برای همین کتاب جذابتر شد 

      

        بیست و سومین کتاب صفر چهار 

آدم رویایی، خاکستر رویاهای گذشته اش را بیخودی بهم می زند، به این امید که در میانشان حداقل جرقه ی کوچکی پیدا کرده و فوتش کند تا دوباره جان بگیرند، تا این آتش احیا شده، قلب سرمازده ی او را گرم کند و همه ی آن هایی که برایش عزیز بودند، برگردند..
      

        بیست و دومین کتاب صفر چهار 

نقاط قوت کتاب، سبک نوشتاری خوب داستان و خوش خوان بودن آن می باشد، داستان بسیار قابل لمس و قابل همزاد پنداری با هر سه شخصیت است، به طوری که مخاطب می تواند هر سه شخصیت را در وجود خود پیدا کند.
در این داستان هیچ شخصیتی قهرمان نیست، هیچ شخصیتی مطلقا خوب یا بد نیست، همه خودشان هستند، انسان هایی عادی و از دل جامعه ی اطراف مان.روایت هایی از زندگی سه دختر در آستانه ی سی سالگی ست.این رمان دو بخش اصلی با نام های «تابستان» و «پاییز» دارد که هر کدام به سه فصل تقسیم بندی می شوند که تکه ی اول و دوم و سوم نامیده شده اند. هر کدام از این فصل ها هم توسط یکی از این سه دختر روایت می شود. این رمان برش هایی از زندگی سه دختر در آستانه ی 30سالگی است. زندگی این سه دختر از دوران دانشگاه به هم گره خورده و حالا راهشان کاملا از هم جداست؛ اما روی زندگی هم تاثیر می گذارند.
      

        بیست و یکمین کتاب صفر چهار 

 این کتاب با نگاهی تازه به روایت‌های پیشین نویسنده، داستان زنی را به تصویر می‌کشد که پس از سال‌ها زندگی در ایران و درگیر بودن با روابط پیچیده خانوادگی و اجتماعی، تصمیم به مهاجرت می‌گیرد و در جستجوی هویت و آزادی، به آلمان می‌رود.
مضامین اصلی این رمان، که در دل داستان سارا و سفرش به برلین شکل می‌گیرد، به جستجوی هویت و تعاملات انسانی پرداخته و ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی را به تصویر می‌کشد:
1. **جستجوی هویت**: سارا در میان فرآیند مهاجرت و دوری از وطن، در تلاش است تا هویت جدیدی بیابد که با گذشته‌اش هم‌خوانی داشته باشد. او در حالی که با چالش‌های سازگاری با فرهنگ جدید روبه‌رو است، می‌کوشد تا مفهومی از خود بسازد که بازتابی از ریشه‌ها و تجربیات پیشین باشد.
2. **آزادی و انزوا**: در غرب، سارا ظاهرا به آزادی دست یافته است، اما در درون خود همچنان با احساس انزوا و تنهایی دست‌وپنجه نرم می‌کند. این تضاد میان آزادی ظاهری و احساسات درونی، به یک موضوع اصلی در داستان تبدیل می‌شود، جایی که او در میان بی‌هویتی و احساس غربت در جامعه جدید خود به دنبال تعادل است.
3. **یادآوری گذشته**: سفر سارا به برلین فرصتی است تا او به یاد افرادی از گذشته‌اش بیفتد و در تلاش برای بازسازی ارتباطات از دست رفته، سعی کند بخش‌هایی از گذشته‌اش را که دیگر در دسترس نیستند، دوباره به دست آورد.
4. **روابط انسانی**: روابط پیچیده انسانی، از جمله دوستی‌ها، عشق‌ها و خیانت‌ها، محور دیگر این رمان است. سارا از طریق این روابط درمی‌یابد که چگونه این پیوندها می‌توانند بر هویت فردی‌اش تأثیرگذار باشند و چه بسا که به او کمک کنند یا او را در جستجوی هویت و معنی زندگی دچار چالش کنند.
این مضامین در کنار هم یک تصویر غنی از کشمکش‌های درونی و بیرونی فرد در مواجهه با تغییرات زندگی و بازسازی هویت به نمایش می‌گذارند.
      

        بیستمین کتاب صفر چهار 
      

        نوزدهمین کتاب صفر چهار 
مولر با زبانی غنی، تیزبین و درخشان، جهان خفقان‌آور ترس را باز می‌سازد؛ جایی که احساس دیده‌شدن، مراقبت دائمی و شکاک بودن به دیگران، تمام روابط انسانی را آلوده می‌کند و اعتماد را از میان می‌برد. ترس در این کتاب نه به‌عنوان یک حادثه، بلکه به‌مثابه وضعیتی مزمن و ساختاری معرفی می‌شود؛ ترسی که در رفتار، زبان و حتی شوخی‌ها لانه کرده است. اما در دل این تاریکی، مولر به کارکرد نجات‌بخش شوخی و طنز سیاه نیز توجه دارد؛ ابزاری که نه فقط برای تاب‌آوردن، بلکه برای مقاومت زیرپوستی در برابر سرکوب عمل می‌کند. کنایه و طنز در آثار او سلاح‌های بی‌صدا اما برنده‌ای هستند که مرزهای سلطه را می‌لرزانند.
      

        هجدهمین کتاب صفر چهار 
اردیبهشت ۱۴۰۲ بود، ناوگروه دنا و ناوبندر مکران بعد از حدود هشت ماه، که مقتدرانه دور زمین چرخیده بودند به وطن بازگشتند. افتخاری که کمتر کشوری می‌تواند انجامش دهد. بعد، می‌دانستم حتماً چالش‌های جدی را حل کرده‌اند و جانفشانی‌های گسترده ای  شکل گرفته ولی این سفر تحت تاثیر اتفاقات ز.ز.آ در سال ۱۴۰۱ قرار گرفته و آنچنان که باید در داخل کشور دیده میشد، موفق نشد . بی‌صبرانه منتظر روایت این ناوگروه بودم. عمیقاً به نویسنده این روایتی که هنوز نوشته نشده بود حسودی می‌کردم. چون قرار بود روایت قهرمانانی را بنویسد که خون دل خورده‌اند برای اقتدار ایران.
حالا کتاب موج بلند منتشر شده و روایت این ناو گروه خفن را منتشر کرده
اگر عاشق ایران هستید حتما این کتاب را بخوانید فارغ از نقد های تکنیکی که به کتاب وجود دارد 
      

        هفدهمین کتاب صفر چهار 
داستان درباره ی علی فتاح از خانواده ای ثروتمند و متمول و در عین حال مذهبی است که به مهتاب دختر خدمتکار خانواده شان دل می بازد. تم اصلی اثر قصه ی عشق علی و مهتاب است که با سیاست و عرفان نیز در هم می آمیزد. نویسنده در جایی از کتاب، به استقلال الجزایر اشاره می کند و به گونه ای آن را در کنار انقلاب ایران می گذارد. در خلال داستان شخصی به نام درویش مصفطی حضور دارد که به نوعی نمادی از حقیقت، آگاهی و دانایی است، و به علی فتاح در هنگام سردرگمی کمک می کند. دو راوی در داستان حضور دارند، یکی خود رضا امیرخانی است و دیگری قهرمان داستان (علی فتاح) و این دو ماجراهای زندگی علی فتاح را از کودکی تا لحظهٔ مرگ / ازدواج، روایت می کنند. داستان در سال های پیش از انقلاب می گذرد و نویسندخ توانسته است به خوبی از پس توصیف تهران آن زمان و لحن مردم آن دوره بر بیاید.
      

        شانزدهمین کتاب صفر چهار 
کتاب نِی‌مه در تنگستان کتابی است که نام آن از یک آوای موسیقیایی فرهنگ جنوب ایران گرفته شده است که در آن یک تک خوان اشعاری معمولا حماسی می‌خواند و گروه پس از آن همخوانی می‌کنند. در این کتاب نیز رئیسعلی دلاوری بعنوان مرشد و رهبر با سلاح خود سرودی رسا در مقابل اشغالگران انگلیسی می‌خواند و یاران دلاورش به تبعیت از او برای حفظ و صیانت از کیان و طن عزیز سرودی با خون خود می‌خوانند.
      

        در این داستان، پوآرو که برای گذراندن تعطیلات به مصر سفر کرده، با زوجی آشنا می شود که ماه عسل خود را در آن جا می گذرانند و معماهای داستان ها از همین جا در ذهن شکل می گیرند. هر دو مرد با دهانی نیمه باز، چشمان ندید بدید خود را به دختری دوخته بودند که داشت جلو پست خانه از یک رولزرویس قرمز رنگ پیاده می شد. دختر، نرم و چابک، از اتومبیل بیرون آمد. کلاه بر سر نداشت و موهای طلایی اش به او جلوه خاصی می داد. پیراهنی بلند اندام ظریف و زیبایش را پوشانده بود. از حرکاتش معلوم بود دختر متکی به نفسی است. حضور چنین دختری، با آن سر و وضع ظاهرا بسیار ساده، در شهر کوچک مالتون آندرود پدیده ای بسیار نادر به شمار می آمد
      

        پانزدهمین کتاب صفر چهار 
 در این کتاب با  دو نیروی اطلاعاتی بسیار قوی مواجه هستیم که ناخواسته در مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند. یک مرد به نام مجتبی میثمی که تمام عمر جنگیده و هیچکس در داخل و خارج او را نمی‌شناسد و همیشه در سایه برای حفظ منافع کشور از جان مایه گذاشته است. او از دوران نوجوانی در دفاع مقدس حضور داشته و با کمک فرماندهان گمنام و شجاعش رموز کار امنیتی را فراگرفته و تا زمان جنگ سوریه در عملیات‌های برون مرزی بسیاری شرکت جسته است. از سوی دیگر زنی به نام راشل هرتزوگ یک افسر خبره موساد را داریم که توانسته افراد زیادی که دشمن اسرائیل بوده‌اند را خیلی حرفه‌ای حذف نماید. حالا او به دنبال مردی است که نامش را نمی‌داند اما بسیاری از نقشه‌های آنان را در منطقه خراب کرده است. اینجا است که یک درگیری جذاب و خواندنی میان این دو نیروی کارآزموده شکل می‌گیرد که مخاطب را تا انتها میخکوب نگه می‌دارد