نوزدهمین کتاب صفر چهار 
مولر با زبانی غنی، تیزبین و درخشان، جهان خفقان‌آور ترس را باز می‌سازد؛ جایی که احساس دیده‌شدن، مراقبت دائمی و شکاک بودن به دیگران، تمام روابط انسانی را آلوده می‌کند و اعتماد را از میان می‌برد. ترس در این کتاب نه به‌عنوان یک حادثه، بلکه به‌مثابه وضعیتی مزمن و ساختاری معرفی می‌شود؛ ترسی که در رفتار، زبان و حتی شوخی‌ها لانه کرده است. اما در دل این تاریکی، مولر به کارکرد نجات‌بخش شوخی و طنز سیاه نیز توجه دارد؛ ابزاری که نه فقط برای تاب‌آوردن، بلکه برای مقاومت زیرپوستی در برابر سرکوب عمل می‌کند. کنایه و طنز در آثار او سلاح‌های بی‌صدا اما برنده‌ای هستند که مرزهای سلطه را می‌لرزانند.
        

          جهنم، تکرار بی‌معنای صبح تا شب است!

سارتر در این اثر فلسفی-ادبی، خفقانِ زندگیِ روزمره را کالبدشکافی می‌کند: کارهای تکراری، گفتگوهای پوچ، و حرکاتی که مانند «رقصِ ماشین‌وارِ انسان‌های خسته»است. او فریاد می‌زند: شما آزادید، پس چرا خود را در قفس عادت‌ها زندانی کرده‌اید؟

چرا بخوانیم؟
- برای بیدار شدن از «خوابِ زمستانیِ عادت‌ها»
- برای کشف «طنز سیاهِ زندگی مدرن»که در پشتِ کارهای "عادی" پنهان شده  
- برای پاسخ به این پرسش: «"آیا واقعاً زنده‌ایم، یا فقط نفس می‌کشیم؟"»  

 پ.ن:
این کتاب مانند آینه‌ای است که اگر جرأت نگاه کردن به آن را داشته باشید، شاید برای همیشه نتوانید مانند گذشته به زندگی روزمره‌تان ادامه دهید!

آیا شما هم گاهی احساس می‌کنید در دایره‌ای بسته قدم می‌زنید؟
 سارتر اینجا منتظر شماست تا قفلِ این دایره را بشکند...