عجب تخیلی
عجب ایده ای
      

        دقیقا فلسفه زندگی در دنیای مدرن
گشتن دنبال چیزهای فرعی و الکی برای گذراندن زندگی، فارغ از اینکه زندگی خود این لحظاتی است که می گذرد....
حرص زدن برای ماشین و خونه و ویلا و ژیلا
اما زندگی نمی کنیم

      

        یک کتاب خوب برای مصرف متعادل هندوانه توسط بچه ها
حتما پدرها تهیه کنند، مطمئن باشند چند برابر پولش توی صرفه جویی در مصرف هندوانه در می آد:-))
ولی انصافا بچه ها رو اینطوری نترسونید
من هنوز زردآلو می خورم و کرم می بینم، می گذارم کنار
چون کوچک که بودم زن‌داداش ام می گفت اگر با کرم بخورید تو شکمتون مار میشه و من دل درد می گرفتم

ارجاع میدم به اولین پستی که نوشتم، نچکول بچه
      

        واقعا یک کتاب درجه یک برای کودکان
پر از قصه های جذاب و طنز و با لحنی جذاب و کودکانه و خودمانی
واقعا آقای فرهاد حسن زاده درجه یک هستند👌
      

        به نظرم مناسب کودک نیست 
استعاره رودخانه خیلی دور از ذهن هستش
      

        اگر دوتا بچه کوچولو به فاصله دو سال دارید که همدیگر رو خیلی اذیت می کنند، عالیه
      

        تاثیر بومرنگی کارهایمان 
یک اثر خوب
      

        به نظرم برای بچه ها یکم زیادی متن داشت
در کل با گفتن مباحث علمی به  زبان کودکانه بسیار همراهم
تلاش خوبی بود اما به نظرم جا دارد بیشتر کودکانه شود

کتاب می خواهد تاثیر شادی و کمک به دیگران را در بهبود عملکرد مغزی در لب فرونتال را به کودکان بگوید.
یک مسئله ای که ذهنم را حین خواندن کتاب درگیر کرد این بود که چطور روایت ما از مباحث علمی باعث انحصار در ذهن کودک نشود؟!
مثلا من دارم تاثیر یک کار نیک را برای کودک می گویم آن هم به زبان نوروساینس و علوم شناختی...اما چطور باید به کودک گفت که این یکی از تأثیرات نیکی کردن به دیگران است.اصل تاثیر در روح آدم است. چون ما فرهنگ ایرانی اسلامی خودمان را داریم و باید دقت کنیم که به کودک چه می گوییم. در فرهنگ ساینس زده، روح وجود ندارد، تنها جسم است که ....خلاصه داشتم بلند بلند فکر می کردم
که چطور باید این موارد را لحاظ کرد؟
      

        🔸باید بگویم برای اولین بار است که کلماتی درباره فلسطین خوانده‌ام که گویی سطلی از آب یخ بر سرم ریخته‌اند. هنوز هم استخوان‌هایم درد می‌کند از سرمای غربت و مظلومیت یک فلسطینی. این بهت و تعجب چنان عمیق است که از آن شبی که بیمارستان شفا را هدف قرار دادند، بیشتر متأثر شدم. 

🔹روایت‌هایی از بخش‌های مختلف زندگی یک فلسطینی، نه تنها در ۷ اکتبر، بلکه سال‌ها قبل از آن، چنان مرا تحت تأثیر قرار داد که احساس جدیدی در من ایجاد کرد. شاید برایتان جالب باشد که این احساس را از یک مجله گرفتم نه از یک کتاب، البته مجله‌ای که جذابیت آن به مراتب بیشتر از صدها کتاب دیگر است. 


🔸واقعاً تا پیش از حوادث ۷ اکتبر، من انسان فلسطینی را نمی‌شناختم و پس از طوفان الاقصی نیز تنها به پوسته‌ای از روایت‌های انسان فلسطینی برخوردم. با خواندن اولین روایت از زندگی هاله الغزالی، خشکم زد و با خود گفتم آیا می‌شود زندگی فلسطینی‌ها این‌قدر سخت باشد، آن هم سال‌ها پیش از ۷ اکتبر؟ سؤالی که از خود پرسیدم این بود: این انسان فلسطینی چگونه دوام آورده است؟

🔹واقعاً سخت است تصور کنیم محمد عزالدین که با این همه مشقت زندگی کرده، زمانی که فرزندانش را دور هم جمع می‌کند، به آنها می‌گوید: «این دنیا محل دورهمی و زندگی نیست و ما در آخرت دور هم جمع خواهیم شد.» و بعد، یکی یکی فرزندانش شهید می‌شوند. وقتی این روایت‌ها و ده‌ها روایت ناب دیگر را در این کتاب مطالعه می‌کنی، تازه متوجه می‌شوی چرا فلسطینی‌ها طوفان الاقصی را رقم زدند.

🔸علاوه بر روایت‌ها، این مجله با سرمقاله‌ای آغاز می‌شود که خود ظرفیت تبدیل به یک کتابچه را دارد. در این سرمقاله به بررسی ابعاد مختلف انسان مقاوم فلسطینی پرداخته می‌شود و سؤالی مطرح می‌شود که چرا به کتاب "مسئله فلسطین" نوشته ادوارد سعید پرداخته نمی‌شود و حتی این کتاب ترجمه نشده است، در حالی که کتاب "شرق‌شناسی" (Orientalism)، روشنفکری و خاطرات او در ایران ترجمه شده است و ....

      

        عالی بود
      

        خیلی اوایل اش شبیه رزا‌ پارکس بود
و خیلی خیلی خیلی خیلی متن اش زیاد بود، بیشتر از تمام کتاب های مجموعه، واقعا باید برای این کتاب نوشت +۱۴ چون زیر چهارده سال حس و حال این همه متن را ندارد، جناب برد ملتزر که خود آدم یک کنش‌گر سیاسی است، گمان می کند که بچه هشت ساله هم مثل خودشه!!!
و اما یک بحث محتوتیی، حقیقتا حین خواندن کتاب خندیدم و گریه کردم(البته در حد خیلی کم، خیلی خیلی کم) 
خندیدم از اینکه این آمریکایی ها در گیر چه بوده اند، آنقدر وحشی و بی اخلاق بوده اند که سیاه پوست ها رو از روی صندلی بلند می کردیم و نمی گذاشتند توی اتوبوس بشینند، مدرسه، زمین بازی و ....حتی آبخوری هاشون هم جدا بود...واقعا این خودخواه های مغرور تا همین دیروز سطح شعور اخلاقی شان در حد یک جلبک بوده، این وحشی ها تا همین چند دهه پیش با زدن یک دکمه در یک ساعت، دویست هزار آدم در هیروشیما و ناکازاکی کشتند....
خنده دار است به خدا...ما دوهزار پانصد سال است که به خوبی و خوشی با اقوام مختلف در ایران، با زبان ها و رنگ های پوست متفاوت، کنار یکدیگر بوده ایم و با خوبی و خوشی زندگی کرده آیم و بعد این.....
بخش گریستن ماجرا، آنجا شروع می شود که گذاشته اند مارتین لوتر کینگ برای اینکه اثبات کند کاکا سیاه ها هم آدمند، مجال بزرگ شدن پیدا کند و بعد رئیس جمهور آمریکا به او جایزه بدهد، آن را از آن خود بکنننذ و بگویند تو هر کار هم بخواهی بکنی بکن ........یعنی یک ملت بی فرهنگ و بی تمدن، وقتی در ۱۹۶۰ نمی توانند مثل قبل همان‌قدر بی فرهنگ بمانند، آن هم بر اثر افکار عمومی...آن کسی را که کمی به آنها خودآگاهی داد را نیز مست و ملنگ می کنند با دادن جایزه صلح نوبل....نمی داند این مست تخدیر شده که همین جوایز این بلا را بر سر او درآورده است ...خیلی جالب است این جایزه بی خردی را طوری جلوه می دهند که ما نیز این ها برایمان نامسئله است، آب از لب و لوچه ما جاری شود و دوست داشته باشیم مثل آن ها شویم. و قدرت مدرنیته در این است، منجلاب خود را به مثابه اتوپیا به خورد تو می دهد...دقیقا مثل این است که بیمار سرطانی، شیمی درمانی شود و طوری جلوه می دهد که شما سالم با خود می گویید کاش من هم سرطان داشتم که این چنین شیمی درمانی شوم :-))
      

        خیلی برایم جالب بود من که تجربی خواندم و عشق حیوانات و پای مستندهای حیوانات سبک چهار بزرگ شدم نمی دانستم نهنگ شاخ دار داریم...خیلی برایم عجیب بود، یک لحظه فکر کردم وسط کتاب که داره اطلاعات میده از نهنگ تک شاخ، خیالی است. اما واقعی بود.
جالب اینجا است که این حیوان را لینه دیده بوده است. اگر می خواهید کارل لینه را بشناسید. در انتهای جلد یک داستان راستان شهید مطهری، قصه گیاه شناس را بخوانید که قصه جناب کارل لینه است و شهید از تاریخ علم پیر روسو، نوشته است. لینه زیست شناسی بود که به گیاه شناسی (گیاهان تک لپه ای و دو لپه ای حاصل  کتگوری این بشر است) و زیست شناسی خیلی خدمت کرد، اما مغفول است اما قصه جزایر گالاپاگوس چارلز داروین را عمه مرحوم ام، شنیده است. خلاصه از نهنگ شاخدار کجا رفتم. 
به نظرم متن کمی زیاد بود، و می توانست دو با سه کتاب باشد
وگرنه اشکال دیگری نداشت، خیلی عالی و خیلی جذاب 

      

        داستان قصه گوسفندی است که دوست دارد بزرگ شود
شهوت پریدن دارد، سودای مثل دیگری شدن
آز و حرص تمام وجودش را فراگرفته و دائم در حال صرف فعل اکل و شرب است. 
این تصریف  تا جایی پیش می رود که کوه ها را می بلعد و دریاچه ها را یک نفس بالا می کشد.
برفی استعاره ای است از انسان مدرن که سیری ناپذیر شد
بعد از کوجیتو ارگو سام، بعد از آن من دکارتی که جای آسمان و زمین عوض شد. بعد از آنکه فهم من ملاک بودن هستی شد. برفی به وجود آمد. انسان مدرن سیر نمی شود، هرچه از طبیعت بخورد و آن را به گند بکشد راضی نمی شود، نهایتا کمی وجدان درد می گیرد که آن هم با کنفرانس آب و هوایی پاریس، رفع می شود.
برفی بمثابه انگلیس است. حتی استرالیا و کانادا هم برای او کافی نیستند، باید هند را هم بگیرد. می گویید دارم خیال‌بافی می کنم
پس به من بگویید چرا برفی یک کشور را می خورد، مگر لئوپولد دوم کشور کنگو را نخورد؟ ای کاش به همین چیزها قانع باشد، او کل کره زمین را نابود می کند و می خورد، هزاران کلاهک هسته ای دارد
و در یک ثانیه هفتصد هزار نفر را در هیروشیما و ناکازاکی به کشتن می دهد(با احتساب مرگ پس از تاثیرات رادیو اکتیویته حتی تا چند ده سال بعد) انسان مدرن حتی برای اینکه می خواهد طبیعت آنطور که او می خواد عمل کند، طبیعت را هم نابود می کند با تولید سلاح و تولید کارخانه ها و ...پدرلایه ازن را در می آورد و بلایی سر خرس قطبی می آورد که یک قوطی رنگ پلاستیک قهوه ای به خود بریزد و یک رادیاتور پشت اش ببندد و بگوید: اگه ....به خاطر اینه که پشتم گرمه....عمو یادگار و این حرف ها و بعد کارگردان بگوید کات و پولش را بگیرد و ببرد بیاندازد کف دست صاحب خانه‌، در حالی که با عزت و احترام در قطب زندگی می کرد.
اگر آخرش گوسفند می مرد، بهترین داستان بزرگسال جهان می شد
البته توقع ندارید که به آن جایزه پولیتزر و بوکر گیلکی و نوبل و هانس تیمور آندرسون بدهند، توقع نداشته باشید مرکز، پیرامون را تایید کند....بلکه اگر اینطور بود احتمالا چاپ هم نمی شد
ولی آخرش خیلی هالیوودی تموم شد، وقتی که یک فیلم می بینی که دارد علیه نظم موجود جهان صحبت می کند و آن را نقد می کند
در آخر می بینی که با چرخشی رونالدینیویی به سمت همان نظم بر می گردد.
خلاصه برفی با بالا آوردن اش، حالم را به هم زد وگرنه شاید بالای هزاران ستاره به این کتاب می دادم
پایان

      

        کارلی یر و مایرتس از اروپا‌ به اردوگاهی در درانتهای رودخانه ای در یکی از سرزمین های  آفریقا است یکی از آن دو رئیس است و دیگری معاون...میخورند و می خوابند و یک کاکا سیاه سیرالئونی به نام ماکولا همه کارها را انجام می دهد. آنها برده های در محوطه خودشان دارند که از آنها استفاده ابزاری کرده برای آوردن عاج فیل
و بعد با کشتی کردن و فرستادن با کشتی
که در ادامه اتفاقاتی بین این سه نفر می افتد
داستان خیلی شبیه دل تاریکی است از جهاتی 
در انتها هم یک مقاله از ادوارد سعید آورده که جوزف کنراد و نیچه را با هم مقایسه می کند و شباهت هایشان را می گیرد.
واقعیت این است که ادوارد سعید خودش شیفته نیچه است و فقط کافی است که مثل کارگاه هایی که به یکی مظنون هستند و می خواهند هر طور شده طرف را بگیرند، سعید هم همینطور است.
البته پر هم بی راه نمی گوید که با اراده معطوف به قدرت می توان 
استعماری که در آثار کنراد هست را بهتر توضیح داد 
شواهد دیگری می آورد که هیچکدام برای من قانع کننده نبود که ج.ک از نیچه اثر پذیرفته امامی توان گفت: تفسیر نیچه ای از آثار کنراد
در کل کتاب کوتاه و خوبی است کنار یا بعد دل تاریکی بخوانید
      

        هم داستان عالی
هم تصویر سازی عالی 
ولی فکر نکنم بچه زیر هفت سال آنقدری که ما لذت می بریم، ببرد
ولی داستان عالی است
قصه تفاوت آدم و تفاوت نقش آدم ها در زندگی بشر و در سعادت جمعی جامعه را به خوبی به تصویر می کشد
ایده سرگرمی های اواسط کتاب هم خیلی خلاقانه و عالی است