آمیزه‌ای از لجبازی، غرور و خودنمایی، پسربچه را به بالای درخت می‌فرستد، عصیان و سرکشی دوران جوانی می‌پرواندش و دغدغه‌مندی، انسانی شریف البته با سبک زندگی‌ای متفاوت تحویل جامعه می‌دهد. خردمندی کمی بالاتر از سطح موجود...
نویسنده به خوبی و با زبانی ملس (!)، مفاهیمی همچون فقر، آزادی، اختلاف طبقاتی، جهل، آداب و رسوم و تعصبات جامعه را همراهِ قد کشیدن «بارون» و البته خمیده شدنش، مطرح می‌کند. 
روند زندگی «بارون»، گاه سریع و گزارش‌گونه و گاه پرجزئیات است. هرچه باشد، گنجاندن ۶۰-۷۰ سال زندگی با آن کیفیت در ۳۰۰ و کمی صفحه کار آسانی نیست.
خواندن سرگذشت آمیخته با جنون و رهایی «بارون» و اخت و اخوتش با طبیعت، شاید نسخه خوبی برای ما ماشینیزه‌شده‌های محبوس در قفس روزمره باشد.
        

                از آن دست کتاب‌هایی که یا دوستش دارند یا پشیمانند از خواندنش. من خوشبختانه جزو گروه اولم.
ارزش کتاب را وقتی می‌فهمید که مثل من، بعد از یک مجموعه داستان سرد و بی‌روح آمریکایی بخوانیدش. آن وقت زندگی‌ای که در کلمه کلمه‌اش جریان دارد را تشنه سرمی‌کشید. 
همکاری تماشایی شخصیت‌های ناب، روایتِ ناب و زبانِ ناب، قطعا ارزش خواندن دارد. 
داستان‌های «شب سهراب‌کشان» و «گیاهی در قرنطینه» را جور دیگری دوست داشتم.
        

                داستان‌هایی تهی از روح و معنا از نویسندگان نسل سوم آمریکا با معرفی و بعضا نقد و تحلیل احمد اخوت.
به جز «گلوله‌ای در مغز» و «بگو بله» هر دو از توبیاس ولف، با هیچ داستانی ارتباط برقرار نکردم و در هیچ یک عمقِ مطلوبم را ندیدم. اگر داستان مدرن، این چهاردیواری‌های سرد، خالی و بی‌رنگ و روح است که من همان دیوارهای کاه‌گلی و فرش‌های دست‌بافت و پنجره‌های چوبی زوزه‌کش و سماور روشن کنج اتاق را ترجیح می‌دهم. 
باید بروم یک مجموعه شرقی بخوانم. نبات لازمم بعدِ این همه سردی...
        

                در کتاب، بر خلاف داستان‌های ساده با شخصیت‌ها و مسائل عمیقی طرف هستیم. مجید قیصری در دل جنگ و خشونت و التهاب، دوربین را می‌چرخاند روی انسان و اسلوموشنی ظریف و بعضا رندانه از درونش می‌گیرد. 
اصلا مگر نه اینکه در جنگ، هزاران داستان متحرک به نبرد هزاران داستان متحرک دیگر می‌روند؟! 
شاید به کتاب‌های مجید قیصری امتیاز بالایی ندهم اما قطعا مشتاقانه باز از او خواهم خواند.
        

                دارم فکر میکنم چرا کتابِ به این خوبی، توجهم را جلب نکرد. نویسنده  فضا را که به خوبی ساخت، روایتش که کامل بود، روده‌درازی که نکرد، با زمان که بازی کرد، مرز بین وهم و واقعیت را که برداشت، دیگر باید چه کار می‌کرد تا لذت ببرم؟؟
جواب برایم صفحه اول کتاب مشخص بود، باید دوم شخص نمی‌نوشت. 
راوی دوم شخص نگذاشت آئورا را دوست داشته باشم...
        

                پیام ناصر بعد از مجموعه داستان «بهت‌زدگی»، در اثر دوم خود سراغ رمان کوتاه رفته و رشد و بلوغِ داستان‌نویسی‌اش را به خوبی نشان داده است. نویسنده با زیرکی سه داستان در سه فضای متفاوت را به صورت موازی و تودرتو جلو برده و به سرانجام رسانده است. 
بعد از این کتاب، دوست دارم بیشتر از این نویسنده بخوانم.
        

                حاجی نرگس می‌خواهد مجموعه داستان باشد اما در خوشبینانه‌ترین حالت، مجموعه شخصیت است. شخصیت‌هایی که معرفی می‌شوند و دقیقا همان‌جایی که منتظری مسئله‌شان را بفهمی، تمام می‌شوند و اصلا داستانی شکل نمی‌گیرد. در بهترین حالت انگار یکی برایت دردِ دل کرده و حرف زده و حرف و حرف...
نقطه قوت کتاب، دقت به جزئیات در توصیف موقعیت‌هاست که فقط از یک زن برمی‌آید. 
        

                «جز از کل» را که خواندم یک تحسین همراه با دلسوزی برای استیو تولتز در درونم شکل گرفت. «بیچاره نویسنده چطور می‌خواهد این عالی بودن را ادامه دهد؟». نویسنده اما با تلاشش در «ریگ روان» ثابت کرد شاید به اندازه قبل عالی نباشد، اما بیچاره و قابل دلسوزی نیست.
«هرچه بادا باد» به گرد پای «جز از کل» نمی‌رسد و شاید از «ریگ روان» هم عقب‌تر باشد، اما قطعا ارزش خواندن دارد. شروعش که می‌کنی، نه پرگویی‌های راوی و ذهن عجیب و غریبش، نه دیالوگ‌های بعضا ثقیل شخصیت‌ها، نه منطق‌های خودساخته و گاها متناقض نویسنده در روایت، نمی‌تواند جلوی پیشروی‌ات را بگیرد، چون استیو تولتز بلد است زیرکانه تو را وارد دنیای شخصیتش کند و وارد دنیایش که بشوی، هرچیزی را می‌پذیری.
اصلا برای خواندن «هرچه بادا باد»، چه محرکی قوی‌تر از اینکه راوی مرده است و از دنیای خودساخته‌ی بعد از مرگش می‌گوید؟
قلم استیو تولتر یک جنون و جسارت دل‌نشین دارد و چقدر خوب که پیمان خاکسار از پس ظرافت این قلم برمی‌آید. دمش گرم.
        

                داستان‌ها غالبا در دنیایی سرد و بی‌روح روایت می‌شوند و تاثیر و تاثر چندانی ندارند. به بیان دیگر، با بستن کتاب تمام می‌‌شوند و از خاطر می‌روند. 
ترجمه قابل قبول و نثر روان و خوش‌خوان است.
«پالتو سیاه» و «وان گوگ» عجیب، تامل‌برانگیز و لذت‌بخش بودند، باقی معمولی.
        

                لنگرگاهی در شن روان، چنگ می‌زند به روحتان، می‌خراشد، زخم می‌کند و سیلاب خون به راه می‌اندازد. اگر تجربه یا حتی ترسِ سوگ دارید، خواندنش یک آزارِ دلچسب است.
به جز فصل «ترجمه» که نه با بقیه فصل‌ها و نه حتی با موضوع، ارتباط چندانی نداشت، در هر فصل، شاهد تاملات، تجربیات و مواجهات افراد با سوگ هستیم. در پایان کتاب فکر می‌کردم با وجود همه شباهت‌های جسمی-روحی سوگ در روایت‌ افراد مختلف، انگار سوگ (بر خلاف شادی) چیزی منحصر به فرد و شخصی‌سازی‌شده است، مرهمش هم. آدم‌ها شبیه هم شاد می‌شوند اما هر کدام سوگِ خاص خودشان را دارند...
        

                وای از قلم جومپا لاهیری...
وای از شخصیت‌ها، موقعیت‌ها، تصمیم‌ها، فکرها، احساس‌ها که همه باورپذیرند.
جومپا از زندگی می‌گوید و از انسان. دستت را می‌گیرد، می‌برد در دنیای شخصیت‌هایش و این دنیا، عجیب واقعی است‌. سیر داستان‌ها یک‌جاهایی کش‌دار و کسالت‌بار می‌شوند، مثل زندگی و یک‌جاهایی دلهره‌آور و ریتمیک، مثل زندگی...
به خودت می‌آیی می‌بینی غم شخصیت‌ها غمت شده، تنهایی‌شان تنهایی‌ات، ترسشان ترست، امیدشان امیدت.
اگر همه‌ی کتاب را نمی‌خوانید، داستان آخر را از دست ندهید.

        

                جستارهایی حول محور زن، حقوق زن، انتظارات جامعه، نابرابری‌ها، تبعیض‌ها و... از نویسنده‌ای فمنیست.
هرچند از زمان نگارش کتاب مدت زیادی گذشته و مسائلی مانند حق رای و حق اشتغال خیلی وقت است که حل شده‌اند و البته که جستارها از فرهنگ ایران خیلی دورند، اما خواندن کتاب، نه در موضع پاسخ بلکه در موضع سوال، خالی از لطف و تامل نیست.
        

                از احمد محمودِ «همسایه‌ها» و «مدار صفر درجه»، توصیف و فضاسازی‌ درجه یکی که امضای کارهای اوست، اینجا هم دیده می‌شود و جای خالی شخصیت‌های قوی و تکان‌دهنده که تا کمی بیش از پایان داستان همراهت بیایند، خالی است. شخصیت‌های کتاب، اکثرا محدود به همان چندصفحه‌ی داستان می‌شوند و بعضی حتی از پس آن هم برنمی‌آیند.‌ 
داستان‌ها انگار جزئی از یک کل (که ما نمی‌بینیمش) هستند و به تنهایی موفق به عرض اندام نمی‌شوند.
داستان «پسرک بومی» را دوست داشتم و احمد محمودِ رمان‌نویس را بیش‌تر...
        

                به پیشنهاد و امانت (کارهای بعید) یک دوست خواندمش.
محمد پورشیرازی (سازنده پادکست طنزپردازی) ذاتا انسان شیرینی است، کتابش هم شیرین است، در حد رفع خستگی و نشستن لبخندکی کنج لب و نه بیشتر.
برای آشنایی نوجوانان با ضرب المثل‌های ایرانی نیز انتخاب بدی نیست.
قسمت ملل هر ضرب المثل جالب و تامل‌برانگیز بود.
        

                محمدحسن شهسواری؟ استاد داستان‌نویسی و مؤلف «حرکت در مه»؟
بعید می‌دانم، حتما اشتباه شده!
بله، مرداد دیوانه خوش‌خوان است و سریع پیش می‌رود چون اصلا چیزی برای ارائه ندارد.
عجیب است که منطق داستان، روابط علّی و معلولی، شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و حتی اسامی و لوکیشن‌ها همه شبیه رمان‌های اینترنتی است که روزهای نوجوانی می‌خواندیم، همان‌ها که نویسندگانشان حتی هویتشان را هم افشا نمی‌کردند.
حالا اسم استاد بزرگ داستان‌نویسی خورده روی جلد یکی از همان‌ها...
اصلا وقتی نویسنده برای چنین اثری افسوس نمی‌خورد، ما چرا کاس داغ‌تر از آش شویم؟