جـُستاری متفاوت از مادری و ادبیات.
نویسنده، جسورانه برخی افکار و احساسات مگوی مادرانه را لابه‌لای تحلیل‌هایش از چند فیلم و رمان و افسانه ژاپنی -که علتش را نفهمیدم!- با مخاطب به اشتراک گذاشته.
راستی؛ هنگام مطالعه این کتاب یادتان باشد که مادری در غرب، مقدس نبوده و نهایتا پاسخی نصفه‌نیمه به یک غریزه‌ی دست و پاگیر است!
          

            "مادرها خداوندگار جزئیات‌اند"
این کتاب همین جمله است. با مصداق‌هایی شیرین و خواندنی.

          

            جستار نمی‌شود گفت، مجموعه‌ای از یادداشت‌هایی شبیه به خاطره‌نویسی و متمایل به جستار از افکار یک مادر نویسنده.
برخی از یادداشت‌ها در حد روزنوشت‌های وبلاگی، برخی حاوی اطلاعاتی در باب نویسندگی توامان با مادری و برخی دریافت‌هایی شاید بتوان گفت درخشان از مواجهه زن با دنیای مادری همراه با ارجاعات سینمایی و ادبیاتی که گاهی حس فرهیخته‌نمایی به خواننده می‌دهد.
همراه با طنزی کمرنگ اما موثر.
          

            مجموعه جستارهای #نشر_اطراف برای آنها که نوشتن را دوست دارند، کتابهای مفیدی است.
سبک نگارش و چگونگی نگریستن به موضوعات یکی از جذابیت های این جستارهاست.
#کوچک_و_سخت از جمله‌ی این جستارهاست که روایت نگاه مادری است که به نوشتن و ادبیات علاقه دارد.
از جمله جذابیت‌های این کتاب شاید آشنایی با نگاه و احساسات مادری آمریکایی است که فرزندش را #شیر_کوهی و بعدها #جوجه خطاب می‌کند.
مادری و احساس مادری نعمتی است الهی و فطری که اگر نبود، هیچ نوزادی، بزرگسالی را درک نمی‌کرد!
ریوکا گالچن نویسنده کوچک و سخت از زبان مادرش می‌گوید که
"بچه دوای هر دردی است و همه را خیلی خوشحال می‌کند و نزدیک یک بچه بودن برای سلامتی مفید است"! هر چند جاهایی با مادرش هم موافق نیست!
چالش خانواده و مادری و فرزندآوری امروز یک مسئله جهانی است. در خیلی از کشورهای برخوردار جهان و با سطح درآمد بالا هم زوج‌های جوان زیر بار فرزندآوری نمی روند، چون فرزند را مانع و محدود کننده آزادی های فردی خود می‌بینند.
این دست کتابها در دل خود اعتراضی به این سبک زندگی خودخواهانه هم دارد!
          

            درست است که می‌گویند دلیلِ زنده ماندن آدم بچه است. اما چیزی که نمی‌گذارد آدم راحت بمیرد هم بچه است. و روزهایی هستند که این واقعیت حس خوبی به آدم نمی‌دهد.

ساختار به ظاهر آشفته اما از درون منظم کتاب را دوست داشتم. با تشکر از خانم پورآذر عزیزم که کتاب با صدای خودشان در مغزم play شد.
          

            به نظرم لزوما هم کتاب فقط در‌مورد مادری نیست. تجربه‌ی مادری و بیشتر از اون هم‌زیستی با بچه فرصتی شده برای ورود به جهانی بزرگتر. شیوه‌ی جستارنویسی جدید و جالب نویسنده خودش کتاب رو منحصر به فرد می‌کنه. توقع داشتم کتاب احساسی‌تر باشه و همینم جالبه. انگار هر جا اسم مادری میاد باید با حجم زیادی احساسات و علاقه مواجه شیم. انگار مادرانگی نمی‌تونه سهمی از خشم، نفرت و حتی «معمولی» بودن داشته باشه.