بسیار شیرین و خواندنی. البته به شرطی که حدودا ۲۰، ۳۰، صفحه‌ای حوصله کنید تا با نثر کتاب خو بگیرید. کتاب شرح سفر یکی از همسران ناصر‌الدین شاه، به زیارت مکه و عتبات است. پر از تعابیر جالب و جدید در وصف پدیده‌ها. توصیه می‌کنم اول چند صفحه‌ی پایانی کتاب که شرح واژگان دشوار متن هست را بخوانید و بعد خواندن کتاب را شروع کنید. به نظرم خوب بود اگر یک تقویم هم در ابتدا یا انتهای کتاب می‌گذاشتند و تاریخ‌های مهم کتاب را در آن منظم می‌کردند تا خواننده در یک نگاه، درک بهتری از زمان‌ها داشته باشد. هرچند که سفرش یک سال طول کشیده و چنین سفری امروزه برای ما حتی قابل تصور هم نیست. اما دروغ چرا، حسودی ام شد! به تجربه‌ی سفری اینقدر طولانی که فرصت تجربه‌ کردن آهسته و بدون عجله را به آدم می‌دهد. و حتی دوبار زیارت عتبات در یک سفر! یک بار مسیر رفت و بار دیگر مسیر برگشت! 
      

        مباحث کتاب بر پایه فرمول ۳=۱+۱ است که در فصل اول به تفصیل توضیح داده می‌شود اما خلاصه‌ی آن ، اهمیت و راه‌های ایجاد تعادل بین فردیت و رابطه است. نقطه قوت کتاب مثال‌های فراوانش است که باعث می‌شود مخاطب  شیوه استفاده از این فرمول را بیاموزد. به نظر من مطالب کتاب نه فقط برای رابطه‌ی زوجین که برای همه‌ی ارتباطات اجتماعی انسان مفید بود. خواندنش را توصیه می‌کنم.
      

        یکبار که داشتم از فواید تمرین شکرگزاری روزانه برای دوستی می‌گفتم، وقتی اشاره کردم ترجیحا نباید دلایل شکرگزاری امروز مثل دیروز باشد ، اضافه کردم: لازمه‌ی آن این است که از بدیهی انگاری فاصله بگیریم. به این فکر کنیم که خیلی از چیزهایی که داریم و احوالات دور و برمان و... میشد که اینگونه نباشد. می‌شد که با دستم نتوانم بنویسم به هزار دلیل، میشد که صبح را نبینم به هزار دلیل، میشد گاز آشپزخانه روشن نشود به هزار دلیل و... .
امام صادق علیه‌السلام در این سخنان، علاوه بر شمردن نعمت‌های بی‌شماری که در این عالم هست، به آن سمت ماجرا یعنی اگر این نعمت‌ها نبودند چه میشد هم به زیبایی پرداخته‌اند. گاهی در حین مطالعه می‌ترسی! از دنیایی که اگر یک ذره اش آنگونه نبود که الان هست چه میشد! گاهی ذوق می‌کنی از ظرافت‌های خلقت! اما آن چه که لحظه‌ای رهایت نمی‌کند، احساس ضعف در برابر خالق و شکر است. 
      

        زندگی‌نامه‌ی خودنوشت دختری به نام پیچ که از بدو تولد به HIV مبتلاست و شرح اتفاقات تلخی که بخاطر بیماری‌اش برای او رخ می‌دهد. اتفاقاتی تلخ از جهت روانی که به دلیل جامعه ناآگاهی که در آن زندگی می‌کند، اتفاق می‌افتند. و البته در صفحات پایانی تمرکز از مسئله بیماری او برداشته می‌شود و مشکلات پیچ را به عنوان نمونه‌ای از هزاران مشکل در زیر دسته پدیده بولینگ(قلدری و آزار و اذیت در مدارس) نشان می‌دهد.
ترجمه‌ی کتاب بسیار روان بود و شاید یکی از پررنگ‌ترین دلایلم برای تمام کردنش. اگر به ماجراهای زندگی آدم‌ها علاقه دارید، گزینه‌ی خوبیست. 
      

        بعد از کتاب سباستین، این دومین سفرنامه‌ای بود که از منصور ضابطیان خواندم. بسیار خوشخوان و روان،  با توصیفاتی دقیق که باعث می‌شود مثل نویسنده طعم غذاها را بچشی، چهره آدم های سفرنامه را ببینی، گرما و سرمای هوا را احساس کنی و خلاصه انگار خودت هم آن سفر را تجربه کنی. تمرکز سفرنامه‌های ایشان نه بر وقایع خود سفر ، بلکه بیشتر بر مردم و تاریخ و فرهنگ آن شهر و کشور است و درنتیجه پر است از اطلاعاتی که در هیچ سایت گردشگری یافت نمی‌شود. چرا که کشف شده از عمیق‌ترین لایه‌های فرهنگی آن جامعه است. 

      

        من و خواب همدیگر را دوست داریم اما یک جور‌هایی هم از یکدیگر فراری و متنفریم و رابطه‌مان به خوبی پیش نمی‌رود! شاید به همین دلیل بود که خواندن خواب مدام و شنیدن از رابطه‌ی خواب با دیگر آدم‌ها ، انقدر برایم دلچسب بود که حالا غصه دار تمام شدنش هستم. 
      

        تا قبل از مطالعه این کتاب ، تنها چیزی که از تاکید اسلام بر برنامه‌ریزی می‌دانستم همان حدیث امام علی علیه‌السلام بود که فرموده اند: اوصیکم بتقوی الله و نظم أمرکم. اما در این کتاب با انبوهی از احادیث و روایات و ادعیه مواجه شدم که یا برایم کاملا جدید بودند و یا نه، احادیثی بودند که قبلا نیز شنیده بودم اما حالا در چهارچوب برنامه‌ریزی جور دیگری معنایشان را می‌فهمیدم.
در این کتاب از عینک دین به برنامه‌ریزی و متعلقات آن نگاه شده است. از ضرورت برنامه‌ریزی گرفته تا مبنای آن و چگونگی برنامه ریزی و سپس عمل به آن و در نهایت ارزیابی اش . در دنیای امروز که با انبوهی از محتوای مربوط به برنامه‌ریزی مواجهیم، خواندنش را نه تنها خالی از فایده نمی‌دانم بلکه به نظرم ضروری است. و به دلیل وجود نگاه دینی، این کتاب حتی پرفایده‌تر از کتاب‌های دیگر در این زمینه است که فاقد چنین روحی هستند. به بیان دیگر ، در کتاب‌هایی که صرفا از برنامه‌ریزی می‌گویند مخاطب به یک (خب که چی؟) می‌رسد و جوابی برایش ندارد مگر اینکه مثلا اگر برنامه ریزی نکنی به موفقیت‌های مادی نمی‌رسی ، ذهن آرامی نداری و.... . اما در این کتاب پاسخ همان (خب که چی؟) داده شده است. 
      

        

دیلماج رمانی تاریخی است درباره‌ی شخصیتی خیالی به  نام میرزا یوسف خان مستوفی الممالک مشهور به دیلماج که در اواخر دوران قاجار زندگی می‌کند. همانطور که از ژانر کتاب مشخص است نمی‌توان توقع اطلاعات صحیح تاریخی را از آن داشت و تلفیقی است از واقعیت و خیال که شاید عده‌ای آن را نپسندند. کتاب در قالب داستان در داستان نوشته شده که از نظر من به جذابیت آن افزوده است . با آنکه شروعش بسیار پرکشش است و خواننده را به ادامه مشتاق می‌کند اما در نیمه‌ی دوم کتاب، ناگهان از قالب داستان خارج شده و به گزارشی تاریخی (مثل کتاب‌های درسی تاریخ) تبدیل می‌شود و با سرعت بسیار زیاد هم به خط پایان می‌رسد! و خواننده را در گیجیِ چرا؟ چگونه؟ رها می‌کند. وقتی به صفحه آخر رسیدم، کتاب در نظرم  چیزی جز چندین واقعه‌ی بی‌ارتباط یا کم ارتباط به یکدیگر نبود . علیرغم توصیف‌های دقیق و دلچسب از صحنه‌ها، به شخصیت‌ها آنطور که باور پذیر بشوند، پرداخته نشده بود. در مجموع نیمه اول کتاب را خیلی بیشتر دوست داشتم و در پایان اضافه می‌کنم که از خواندن کتاب لذت بردم اما بیشتر از نیمی از آن بخاطر همخوانی با حلقه کتاب مبنا و بحث و بررسی‌های دوستان در گروه و صوت‌های منتقد کتاب بود.
      

        کتابی خوشخوان که در مسیر خانه-متروگلشهر و برعکس خواندمش و به نظرم بهتر است به جای زندگینامه ، بگوییم دردنامه‌ای از نادر ابراهیمی، جوانی که به دنبال کار کردن است اما نه هر کاری و به هر شیوه‌ای. یکی از کاربران طاقچه نوشته بود « ابن مشغله به من قبولاند: «برو کار می‌کن مگو چیست کار» اما بگو برای چیست؟ که چی این کار؟» به نظرم بهترین معرفی از کتاب است. اگر خودتان تجربه‌ی کار کردن و شاغل بودن داشته باشید عمیق‌تر درد‌ها را می‌فهمید هرچند قطعا میان تجربه‌ی یک مرد و یک زن -در شرایطی که اجباری برای کار کردن ندارد-، تفاوت‌های غیر قابل انکاری هست. اما اگر نه، باز هم کتاب برایتان شیرین (و تلخ!) است. انگار که از زبان انسانی حکیم با تلخی‌های جامعه آشنا می‌شوید.
      

        بعد از مدت‌ها کتابی را یک نفس خواندم و البته افسوس خوردم که چرا نسخه چاپی کتاب را نداشتم. 
رمان گاف داستانی است درباره‌ی ارغوان شمس ، معلم مدرسه و ماجراهایی که پس از عضویت او و همسرش در یک گروه خیریه  برای شناسایی و کمک به خانواده‌های محله‌ی ناظر آباد رخ می‌دهد. ناظر آباد درواقع نمادی از محله‌های فقیر نشین حاشیه‌ی شهرهای بزرگ است که به خوبی و با جزئیات به تصویر کشیده شده. اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم، بار اصلی داستان  را مونولوگ‌های ارغوان شمس پیش می‌برد. مونولوگ‌هایی که ناشی از یک شکاف بزرگ است، میان دانش آموزان ارغوان و بچه‌های ناظر آباد که ارغوان را درگیر چالشی درونی می‌کند. داستان از زبان اول شخص (ارغوان) روایت می‌شود و همین است که نثر کتاب بسیار روان و خوش خوان و در عین حال پر است از ترکیب‌های وصفی بدیع و نو! وصف‌هایی که نشان از دقتی زنانه‌اند و البته شاید به مذاق بعضی خوش نیاید. مثل آنجا که می‌گوید: «پرایدی نقره‌ای که چاله چوله‌هایش را بدون رنگ درآورده اند ولی بتونه کاری‌هایش حتی در تاریکی کوچه هم مثل خال پلنگ به چشم می‌آید ، کنارمان ترمز می‌زند.» علت نامگذاری گاف برای کتاب هم در صفحه‌ی آخر به زیبایی مشخص می شود . و در پایان یکی از پررنگ‌ترین دلایلی که لذت کتابْ بسیااار به جانم نشست، شباهت زیاد شخصیتم به ارغوان بود که باعث می‌شد با او هم‌ذات‌پنداری کنم و البته انگار که از بیرون به خودم نگاهی بیندازم! احتمالا از آن کتاب‌هایی است که دوباره خواهم خواند و شاید حتی پی دوباره هزینه کردن برای خرید نسخه‌ی چاپی‌اش را هم به تن بمالم!
      

        تا پیش از مطالعه این کتاب، آشنایی ام با علامه طباطبایی محدود بود به زیارت مزارشان در حرم حضرت معصومه، خواندن چند صفحه‌ای از تفسیر المیزان به لطف کلاس طلیعه نور ، چند خطی که از ایشان در کتاب کهکشان نیستی خوانده بودم و البته داشتن آرزوی خواندن کل تفسیر المیزان هم به عربی و هم فارسی! 
تا اینکه این کتاب را اتفاقی در طاقچه دیدم و درد خجالتم از اینکه چرا چیزی از این عالم بزرگ نمی‌دانم را تسکین داد. 
کتابی است کوتاه و بسیار روان برای آشنایی اجمالی با سیر زندگی علامه محمدحسین طباطبایی که نقطه قوتش، دوری از کلیشه‌ها و اغراق‌های بدون فایده است و باعث شده شخصیت ایشان برای خواننده بسیار باورپذیر باشد. 
      

        سرشار زندگی داستان زندگی شخصی نویسنده (جان فانته) در دوران اولین بارداری همسرش است و اتفاقاتی که در این زمان برای  خانواده‌شان رخ می‌دهد. از احوالات درونی جان ناشی از اخلاق و رفتارهای جدید همسرش به دلیل بارداری، تا خرابی کف خانه که جان مجبور می‌شود برای تعمیر آن پدرش را به منزلشان بیاورد و چالش‌هایی که در رابطه با پدرش تجربه می‌کند و بازگشت همسرش به آیین مسیحیت که جان شخصا علاقه‌ای ندارد و....
کتاب برشی است از یک زندگی. در نتیجه خیلی نمی‌توان به دنبال نقطه اوج یا دستاورد خاصی در آن بود. اما هم‌ذات‌پنداری کردن با تک تک شخصیت هایش با همه‌ی تفاوت‌هایشان بسیار آسان است و دیگر نکته‌ی مثبت کتاب، داشتن رگه هایی از طنز و توصیفات بسیار دقیق است. 
      

        بعد از دوسال تلاش نافرجام برای مطالعه‌ی این کتاب -چه به صورت فردی و چه جمع خوانی و با شرح خانم شریعتمدار در سال گذشته- بالاخره در ماه مبارک امسال توانستم کتاب را تمام کنم. 
کتاب بسیار کاربردی است و همزمان دو هدف مهم را دنبال می‌کند و البته در پایان کتاب هم به هر دو هدف می‌رسد. یکی آشنایی عمیق مخاطب با برخی از پایه‌های مهم دین اسلام (ایمان ، توحید ، نبوت، ولایت) که دید بسیار جامعی از هر موضوع به مخاطب  داده می‌شود و دیگری یاد دادن شیوه تدبر در آیات قرآن به صورت ضمنی. به طوری که خواننده پس از پایان کتاب ، تغییر در مواجهه اش با آیات قرآن را عینا لمس می‌کند. 
خواندنش لازم است و به نظرم پیش نیاز کتاب‌های انسان ۲۵۰ ساله.
در آخر ذکر متن پشت جلد کتاب را هم مفید می‌دانم: 
«بنده یک ماه رمضان در مسجد امام حسن مشهد سخنرانی مستمرّ سی جلسه ای داشتم ... آن زمان به ضبط سخنرانی‌ها خیلی اهمیت داده نمی شد؛ اما استثنائاً همه این سی سخنرانی ضبط شده است. در این سخنرانی‌ها کوشیده شد که مهمترین پایه‌های فکری اسلام،  از سازنده ترین و زنده ترین ابعادش، در خلال آیات رسا و روشن قرآن جستجو شود . و آنگاه ضمن تشریح تبیینی که شیوه تدبر و تعمق در قرآن را به شنوندگان بیاموزد، پایه‌های مزبور در این آیات مشخص و نشان داده شود و در موارد لازم، از روایات صحیح صادر از پیامبر خدا و ائمه معصومین برای توضیح و تأکید، بهره گیری گردد، تا ضمن اینکه آیاتی از قرآن مورد تأمل و تدبر و فهم قرار گرفته اصلی از اصول اسلام آن هم از دیدگاهی عملی و زایندهٔ
تعهد و تکلیف و به عنوان یکی از نقاط طرز تفکر و ایدئولوژی اسلام، تبیین گردیده باشد.
اینها پایه‌های فکری برای ایجاد یک نظام اسلامی بود؛ اگرچه ما آن موقع امیدوار نبودیم که نظام اسلامی شش ، هفت سال دیگر محقق شود. میگفتیم اگر پنجاه سال دیگر هم ایجاد نشود، بالاخره
پایه های فکری اش اینهاست. ۱۳۸۱/۴/۴
      

        سفر مدام که در سفر بهمن ماه شروع شد و  ساعت ۲ و نیم بامداد امروز ،در سفر دیگری تمام شد.
دوستش داشتم. خیلی. درصدی از لذت دو چندانش هم البته به این دلیل بود که در سفر خواندمش.
پ.ن: مجله‌ی مدام را به همه پیشنهاد می‌دهم. به کسانی که مدتیست از دنیای خواندن فاصله گرفته اند و به دنبال دوباره چشیدن لذت خواندن هستند ، بیشتر.
      

        یکی از غصه‌های کسی که با ادبیات عربی آشنایی دارد، ترجمه‌های زمخت از متون لطیف دینی است. مثل صحیفه سجادیه، برخی از ادعیه و... . هرچند که سپاسگزار مترجمان هستم اما مثلا اینکه در ترجمه ی مناجات خمسه عشر ، آنجا که باید خواننده ی تائب، شاکی، خائف و... این احساسات را به عمیق ترین شکل ممکن در متن مناجات ببیند تا مناجات در جانش بنشیند ، چرا با پایبندی بی دلیل به زبان مبدأ ، فعل را اول جمله بیاوریم و فاعل و مفعولش را بعد از آن و  ترتیب ارکان را دستور زبان فارسی بهم بریزیم؟ یا در این زمانه که خوب یا بد، زبان در نزد مردم از ثقیل و سنگین و خیلی کتابی بودن فاصله گرفته است ، دعاهایی که باید آن به آن محل رجوع باشند خاصه وقت دل گرفتگی ها را طوری ترجمه کنیم که در آن وقت‌ها اصلا حال خواندنش را نداشته باشیم از بس فهمیدن ترجمه ی فارسی اش هم دقت و تمرکز می‌خواهد و...؟

این کتاب تلاشی بسیار زیبا در جهت دوری از مشکلات بالا ست . برای چشیدن لذت با خدا حرف زدن آن هم  آن گونه که  امام معصوم یادمان داده اند، بخوانیدش.