یک نکته ی مثبتی که برای این کتاب هست اونم اینه که نویسنده بدون اغراق تمامی شرایط مثبت و منفی رو به خوبی توصیف کردن. معمولا توی سفرنامه ها خیلی اغراق می‌بینیم ولی اینجا کاملا با در نظر گرفتن همه ی شرایط مکان ها و اتفاق ها تعریف شدن (:
        

          داخل پرواز و حين مسافرت هستم که خواندن کتاب تمام می‌شود. انتظاراتم را برآورده کرده و علاوه بر گفتن از نکات جالب یک ایرانی در سفر به ژاپن، اطلاعات خوبی از فرهنگ، تاریخ و جامعه این کشور شرق آسیا داده. منصور ضابطیان وقت زیادی گذاشته و برای مخاطب کتاب دو دستی و هر آنچه که می‌توانست جالب به‌نظر بیاید نوشته و این هنر "منصور بودن" و "منصور ماندن" است.
روایتی که نویسنده از بحران کهولت سن در ژاپن و سطح پایین زندگی اکثر سالخوردگان و نیازشان به کار در دهه هشتم و نهم عمر برایم عجیب و تکان‌دهنده بود. این که "مرگ در تنهایی" اصطلاح عجیبی در آن کشور نیست و فرزندی که اغلب در شهری دور است بعد از شنیدن خبر فوت پدر یا مادر، برنامه خود را برای اولین فرصت ممکن که گاها یک یا دو هفته بعد است تنظیم می‌کند تا مراسم سوزاندن انجام شود و طبق رسوم چند هفته بعد، خاکستر دفن شود، برایم تکان‌دهنده بود.
من آدم زندگی در لحظه و اهل تصمیم‌های آنی هستم، چیزی که به‌هیچ وجه با ذهن برنامه‌ریز ژاپنی نمی‌خواند. همیشه با آدم‌هایی که دوست دارند طبق برنامه‌ای که از مدت‌ها قبل ریخته و نوشته‌اند عمل کنند، مشکل داشته‌ام و این همان چیزی است که انسان ژاپنی اینگونه تربیت می‌یابد. با این حساب خدا را هزاران بار شکر که در ژاپن به دنیا نیامده‌ام.
فرمود "وصف العیش، نصف العیش". با این حساب من یک سفر به ژاپن و چهارشهر مهم آن داشته‌ام با این کتاب.
        

          یه سفر کوتاه دو سه روزه تنهایی زمان خیلی خوبی برا خوندن این دست کتاب‌ها و پر کردن اوقات تنهاییه!
سفرنامه‌های منصور ضابطیان که دیگه نیازی به گفتن نداره و همه میشناسن! یه خلاصه جمع و جور از هنرها سنت‌ها و آداب و رفتار اون ملت رو سعی می‌کنه تو کتابش نشون بده.
خودمقصرپندازی بیش از حد ژاپنی‌ها خصلت جالبی بود که تصورم از ژاپنی‌ها رو پیش از این متفاوت کرد!
        

          هاچیکو سگی بود که هر روز در ایستگاه شبویا منتظر صاحبش می‌موند. او و استادش عادت داشتند همیشه در یک ساعت مشخص همدیگر را ببینن. استاد از قطار پیاده می‌شد، هاچیکو به استقبالش می‌رفت و با هم به خونه می‌رفتند.

اما یک روز، استاد دیگر برنگشت. او از دنیا رفته بود، ولی هاچیکو هر روز، تا ۹ سال بعد در همون ساعت و همون مکان منتظر می‌موند. مردم اون را می‌شناختند، به او غذا می‌دادند، اما هیچ چیز جای استادش را پر نمی‌کرد.

سرانجام، هاچیکو همون‌جا از دنیا رفت. و داستانش برای همیشه به نمادی از وفاداری و عشق تبدیل شد.
        

          خوب و جالب بود.
        

          این کتاب برای من شبیه به غبطه‌ست!

ژاپن در نظرم مهد فناوریه. و توی هر صفحه‌ی این کتاب، حتی وقتی صحبت از هیروشیما بود، پله های ترقی ژاپن تحسین برانگیز بود‌.فرهنگ و زندگی ژاپنی هایی که توی این کتاب خوندم شبیه به فرهنگ و زندگی ما نیست و خیلی فرق می‌کنه. تا ناف جزئیات زندگی و روزمره‌شون رفتن برای من خیلی هیجان انگیز بود. این کتاب رو نسبت به باقی سفرنامه های آقای ضابطیان با دقت بیشتری خوندم و قسمت هایی ازونو برای استفاده علامت زدم. بعد این سفرنانه هنوزم برای من ژاپنی ها شبیه کلاس درسن! 
        

          فکر نکنم کسی به سفر علاقه داشته باشه ولی به کتابهای منصور ضابطیان علاقه‌ای نداشته باشه. مثل همیشه پر از نکات ظریف و جالب  این بار درمورد ژاپن، که باعث شد دیدگاهم به ژاپن تغییر کنه. (و قطعا لذت کتاب برای ژاپن  دوست‌‌ها دوبرابره)
        

          کتاب‌های ضابطیان (چندتایی که خواندم) اینطوری است که انگار دوستت رفته باشد سفر، بعد بنشیند آنچه بَرِش گذشته را برایت تعریف کند.
گرچه کتاب‌هایش دید جامعی نسبت به مقصد نمی‌دهد، اما خواندنش لذت‌بخش است.
        

          کتاب برای من معمولی بود. درسته که یه جاهایی از کتاب رو دوست داشتم، ولی یه جاهایی هم واقعا برام خسته کننده و نه چندان جذاب بود. البته نظر من سوگیرانه اس چون من عاشق ژاپن و فرهنگش هستم و کتاب خیلی چیز جدید و جذابی برای ارائه به من نداشت چون قبلا ساعت ها در مورد ژاپن ویدیو و مستند دیدم. اینه که شاید شمایی که کمتر از ژاپن می دونی از کتاب خوشت بیاد. به نظرم مطالب و محتواهای خیلی جذاب تری در مورد ژاپن هست که البته همه به زبان انگلیسی هستن و هنوز منبع فارسی (نوشتاری، شنیداری، دیداری:) ندیدم که به کیفیت و جذابیت اون ها باشه. من یک ماه دیگه سی ساله می شم و تصمیم گرفتم درست مثل این دو سال اخیر که از بیست و هشت سال قبلش بیشتر زندگی کردم، سی تا چهل رو زندگی کنم. یعنی سفر زیاد برم، کتاب زیاد بخونم، ساز یاد بگیرم و باقی هنرها رو هم امتحان کنم. چندتا زبان به فرانسوی و انگلیسی که بلدم اضافه کنم و قطعا ژاپن رو هم از نزدیک ببینم. این ها رو نگفتم که پز داده باشم! گفتم که تو چهل سالگی که اتفاقی این متن رو خوندم حس خوب بگیریم که دیدی چقدر از داشته های الانت تو سی سالگی آرزو بود؟
بیست فروردین هزار و چهارصد و سه - هشت آوریل دو هزار و بیست و چهار
مانا
        

          "دو دستی"  اثر "منصور ضابطیان"
نوشته ها و عکس های سفر یکماهه به ژاپن (پاییز ۱۴۰۲)
در مورد وجه تسمیه کتاب نویسنده در مقدمه آورده: " اگر بخواهم چشم هایم را ببندم و ژاپن را با یک کلمه به یاد بیاورم، نخستین کلمه 'احترام' است. رفتار ژاپنی ها در هر شرایطی، حتی زمانی که با یک مجرم برخورد می کنند، احترام آمیز است*... آن ها در دادن و گرفتن هرچیزی از دو دستشان استفاده می کنند. استفاده از یک دست توهین آمیز تلقی می شود، درست مثل اینکه ما در ایران چیزی را جلوی کسی پرت کنیم." 
 البته من لازم میدونم خودم اضافه کنم که ظاهرا آقای ضابطیان هنوز به کشور چین مشرف نشده اند، ولی اگر روزی به موزه جنایات جنگی ژاپنی ها در شهر نانجینگ تشریف ببرند، کمی در این مورد تجدید نظر خواهند کرد!
طبق معمول سفرنامه های آقای ضابطیان، این بار هم از سفرنامه های معمول که کجا دیدنیه و بلیتش چنده و چجوری باید رفت، خبری نیست بلکه موضوع صحبت درباره مردم، آداب و رسوم و خصوصیات ژاپنی هست. 
راستش یاد فیلم "فرش باد" ساخته "کمال تبریزی" هم افتادم اونجاییکه رضا کیانیان بچشو بغل کرد و بهش سواری میداد ولی مهمان ژاپنیش حتی بلد نبود دختر خودشو بغل کنه. نویسنده چند شبی رو مهمان یک زوج ایرانی ژاپنیه و وقتی رایان پسر کوچیکشون رو بغل میکنه، بچه آنچنان بهش میچسبه که انگار سالهاست اونو میشناخته! چون تو فرهنگ ژاپن اساسا لمس کردن جایی نداره (البته کره و چین هم همینطوره). 
نکاتی که درباره هتل های ژاپنی میدن جالبه، کابین هتل فرودگاه توکیو و کپسول هتل که مثل قبر میمونه. حمام عمومی ژاپنی که مثل مدل کره ای و یک فرهنگ قدیمی، همه باید داخل آب برهنه باشن! تا لباس ها عاملی برای فخرفروشی به یکدیگر نباشه. نویسنده هم داخل حمام رفتند ولی شما ندید بگیرید، البته بخش زنانه و مردانه مجزا هست. 
یه چیز جالب درباره چراغ راهنمایی رانندگی ژاپن: به چراغ سبز میگن چراغ آبی!
ایشان به دیزنی لند توکیو هم رفتن که اعتقاد دارن خیلی شبیه تر به دیزنی لند اصلی هست تا دیزنی پاریس. این دومین دیزنی لند دنیا هست که در سال ۱۹۸۳ یا ۱۳۶۱ ساخته شده، البته ماجرای غم انگیز اینجاست که قرار بوده دومین دیزنی در دهه هفتاد میلادی در کیش یا آبادان ساخته بشه ولی به دلایل نامعلومی پروژه کنسل میشه!
یک برج فلزی خیلی شبیه برج ایفل در توکیو وجود داره که ۹ متر از مدل پاریسی بلندتر هم هست. آهن آلات این برج از ذوب کردن لاشه تانک های آمریکایی بدست آمده و در سال ۱۹۵۷ ساخته میشه که نماد شروعی دوباره هست و با برگزاری المپیك ۱۹۶۰ توکیو تکمیل میشه.
بخش اول
در توکیو مرکزی هست مخصوص "اوتاکو" ها یعنی دیوانگان انیمه! تولید انیمه بخشی از سیاست فرهنگی ژاپن هست با عنوان cool Japan یا ژاپن باحال، که ظاهرا بسیار هم موفق بوده. تعداد گردشگران خارجی در ژاپن از حدود پنج میلیون نفر در سال ۲۰۰۰ به حدود سی و یک میلیون نفر در سال ۲۰۱۸ رسیده! اوتاکو توریسم خودش یک شاخه ای از بیزینس شده! بعد از اینکه هزاران نفر ژاپنی بواسطه انیمه ژاپنی "آن شرلی"  به جزیره پرنس ادوارد کانادا سفر میکردند تا عقد ازدواجشان را در همان کلیسای "آن شرلی" بخوانند، ژاپنی ها از فرصت استفاده کرده و تلاش میکنند تا بقیه مردم دنیا رو به لوکیشن انیمه های خودشون بکشونند حتی ان جی اوهایی در ژاپن هستند که از مردم شهرهای کوچک پول جمع میکنند تا درباره آنجا انیمه ای بسازند و باعث رونق اونجا بشن!
در فرهنگ ژاپنی اصطلاحی هست بنام "کایزن" یعنی روی هدف های کوچک تمرکز کنی و سعی نکنی کارهای خیلی بزرگی که از توانت خارج است، انجام بدهی.
ژاپنی ها پرداخت انعام را کاری توهین آمیز تلقی میکنند و آن را به منزله این میدانند که مشتری خواسته به آن ها بفهماند به طور معمول کارشان را درست انجام نمیدهند.
ژاپنی ها اعتقاد دارند میزبان باید هنگام بدرقه میهمان تا وقتی که او از نظر پنهان نشده، منتظر بماند بعد میتونه بره داخل.
بالا رفتن جمعیت کهن سالان هم که واضحه، حتی دیدن میزان فروش پوشک سالمندان از فروش پوشک کودکان بیشتر شده! حتی نقل شده که تا سال ۲۰۵۰ ژاپن مجبور به وارد کردن حدود ۱۷ میلیون نفر نیروی کار جوان خواهد شد.
تعظیم کردن در فرهنگ ژاپنی "اوجیگی" نامیده میشه و زاویه تنظیم و محل قرار گرفتن دستها هم معانی متفاوتی داره!
توکیو بیش از سه برابر پاریس رستوران و مرکز فروش غذا داره! قبل از شروع غذا باید تشکر کنی از کائنات مثلا با گفتن کلمه " ایتاداکیماس" احتمالا با معنی "با تواضع دریافت میکنم" همون بسم الله خودمون! اگر سوپ رو با هورت کشیدن بخورید آشپزها خیلی خوشحال میشن چون یعنی داری ازشون تشکر میکنی! ژاپنی ها یک عقیده قدیمی دارن که : غذایی که مردم رو سالم نگه میداره، غذاییه که خوب هضم بشه نه اینکه خوشمزه باشه! "هاراهاچی بُن می" یعنی زمانی که به احساس سیری ۸۰ درصد رسیدی از خوردن دست بکش!
 در ژاپن هیچ فرد بالای بیست و دو سال نمیتواند تابعیت دوگانه داشته باشد.
"کامی کازه" خدای باد هست که خیلی مقدسه چون مغول ها دوبار به ژاپن حمله میکنند ولی گرفتار طوفان میشن و عقب نشینی میکنن! به خلبانهای ژاپنی که عملیات انتحاری انجام میدادند هم کامی کازه گفته میشد.
بخش دوم
برنج برای ژاپنی ها تقدسی ویژه داره و کسی اجازه واردات اون رو نداره!
مسابقات "سومو" هم جالب بوده، روی زمین مسابقه نمک میپاشن تا انرژی های منفی رو دور کنه! ورزشکاران نباید کمتر از ۱۷۳ سانت و ۱۳۰ کیلو باشند. هر کدام که از زمین مسابقه بیرون بره بازنده هست. قدیما قهرمانان فقط ژاپنی بودن ولی الان مغولی و روسی و گرجی و بلغاری هم اضافه شدن. این ورزشکارا عمر طولانی ندارن چون همش دارن میخورن و معمولا از دیابت و بیماری قلبی میمیرن. 
*در شهر کوبه اتفاقی مراسم عروسی رو از نزدیک میبینه، کیمونوی عروس سفید و چند لایه پوشیده با کلاهی برسر که به اون "واتابوشی (حجاب)" میگن. جالبه هیچ دوربین فیلمبرداری و عکاسی ای در کار نیست و مهمان ها هم هیچ علاقه ای به ثبت این مراسم با گوشی ندارند. مراسم رو ظهر میگیرند. معمولا یک موسسه مراسم عروسی را انجام میدهد که دست کم پانزده هزار دلار آب میخوره. پول هدیه باید رقم سمت چپش فرد باشه تا براحتی بین دو نفر قابل تقسیم نباشه و بد یمنی نیاره. خانم ها لباس دو تکه نمیپوشند یا کیمونو یا لباس یکسره و از چرم حیوانات هم نباشه.
گل داوودی در ژاپن حکم گل گلایل در ایران رو داره مخصوص مراسم ختمه! سوزاندن مرده ها حدود نیم ساعت طول میکشه و اون داستانهایی که درباره شیرین کاری ایرانی ها گفته میشه واقعیت نداره چون اولا ژاپنی ها انعام نمیدن ثانیا کارکنان این موسسات باید ژاپنی باشن ثالثا صاحبان متوفی اونجا حضور ندارن رابعا اصلا اعتقادی به اینکه اگر صدای ترکیدن بیاد خوبه ندارن!
کوزه پر از خاکستر و استخوان چهل و نه روز در خانه متوفی می ماند و در کنارش عود روشن هست و بعدش در قبرستان به خاک سپرده میشود. در مراسم ختم خانمها اجازه استفاده از جواهرات ندارند مگر اینکه از مروارید باشه.
در ژاپن نهایتا ظرف سه دقیقه میتوانید یک دستشویی پیدا کنید که هيچکدام کثیف یا خراب هم نیستند! در اغلب خیابان ها و مراکز عمومی چیزی به اسم سطل آشغال وجود ندارد. شما باید زباله تان را همراه خودتان بیاورید و در خانه تفکیک کنید و طبق قوانین خاصی آن را در جایی مخصوص قرار دهید تا شهرداری برای بردنش اقدام کند.هرنوع زباله ای باید در کیسه مخصوص به خودش باشد و در روز خاص خودش. برای زباله های بزرگ یا مضر برای محیط زیست پول اضافه باید پرداخت کنید مثلا مبل یا لوازم الکترونیکی. البته ژاپنی ها در استفاده از کاغذ هیچ محدودیتی ندارند و به وفور استفاده میکنند حتی استفاده از پول کاغذی خیلی بیشتر از کارت بانکی رواج دارد.
بخش سوم
ژاپنی ها عموما آدم های تنهایی هستند. بیشترین سفارش اونها از آمازون لوازم جنسی هست! اگر مردی برای رابطه جنسی با زن دیگری پول پرداخت کنه از نظر زنان ژاپنی خیانت محسوب نمیشه بلکه خیانت زمانی هست که رابطه عاطفی با زن دیگری ایجاد بشه!
ضابطیان دنبال "آدامس خرسی" هم میره! تولید کننده اش شرکت ماروکوا هست که در واقع یک شیرینی پزی در اواخر دهه چهل میلادی بوده که بعدا تبدیل به کارخانه میشه. از اواسط دهه شصت آدامس بادکنکی به نام فیوزن تولید میکنه که عکس خرس داره. ولی در ژاپن بجای اون چاپ عکس انیمه یک استیکر پشت چسب دار داره چون میگن برای پوست مضره! بیشترین مصرف آدامس خرسی در جهان مربوط به ایران، پاکستان، عراق و کویت هست. 
در پرواز هواپیمایی قطر به ژاپن همه اطلاعات پرواز حتما به زبان ژاپنی هم باید گفته بشه طبق اجبار دولت ژاپن با ایرلاین ها! کاری که ما هیچ وقت نتونستیم انجام بدیم حتی اگر همه مسافرها ایرانی باشن چون زورش رو نداریم!
"اوری" به معنی "تا" هست و "گامی" تغییریافته کلمه "کامی" به معنای "کاغذ" البته تلفظ کامی به معنای خدا هم هست.نویسنده در پایان سفر به این نتیجه میرسه که زندگی ژاپنی ها تقریبا یک نوع اوریگامی است. مجموعه ای است از خط های تعریف شده که روی هم می نشیند و مفهومی را معنا میبخشد.

۲۳۶ صفحه
#دو_دستی #منصور_ضابطیان #نشر_مون


 

















        

          🇯🇵Konnichiwa 🇯🇵
وقتی اسم ژاپن میاد ما را یاد دو واژه می ندازه؛ پاناسونیک و اوشین!😁
اما ژاپن سرزمینی پر از عجایبِ حیرت انگیز است که سفر به آن شاید نه در صدر لیست ولی در لیست همگان حضور دارد؛ مگر می شود از جشنواره شکوفه های گیلاس چشم پوشی کرد؟ یا از اونسان های عجیب ژاپنی؟؟
یا حتی وابی سابی!
اماااا خب پول یک مانع و دیوار بزرگی است برای سفر به ژاپن.😓😭😭😭
اینجاست که آقای ضابطیان همراه دو دستی خود وارد ماجرا می شود؛ سفرنامه ای از دل ژاپن؛ از قدیم الایام سفرنامه ها از نوشته های متداول بودند و سعی داشتند بیشترین نکات قابل توجه از کشور دیگر یا مسیر رسیدن به کشور دیگر را برای بقیه بازگو کنند!
دو دستی حکایت سفر آقای ضابطیان به سرزمین آفتاب تابان می باشد و چند ویژگی جذاب دارد:
۱.عکس هایی از مکان هایی که رفتند( هرچند سیاه و سفید اما دیدنی!)
۲.زبان خودمانی و ساده آقای ضابطیان که قلم ایشان را چند برابر جذاب تر کرده 
۳.توصیفاتی به اندازه از فضا( به گونه ای که با بستن چشم ها انگار اونجایی!)
۴.بیان یک سری وقایع تاریخی که اصلا کسل کننده نبودن در کتاب و حتی سوالات زیادی را جواب می دادن!
۵.نام بانمک کتاب که برگرفته از فرهنگ ژاپنی ها می باشد. :))))))
تمام این موارد کتاب را برای من به شدت دوست داشتنی کرد و از خواندن کتاب لذت بردم و پیشنهاد می کنم اگر شما هم علاقه به ژاپن دارید،کوله پشتی تونو بردارید و برید اولین کتاب فروشی؛ دو دستی بخرید و بخونید.
 تا روزی که با کوله پشتی مون تو خود ژاپن باشیم. ;)))
راستی، در پیج شخصی اینستاگرام آقای ضابطیان می توانید عکس ها و فیلم های بیشتری از سفر را ببینید.
همانند عکسی که من برای یادداشت انتخاب کردم!
🌸آریگاتو و کُنبانْوا!🌸
        

          شاید خود منصور بطیان خیلی رغبتی برای نوشتن این کتاب نداشت ولی به نظر من بسیار زیبا و غافل تامل بود هم خاطره داشت و طنز داشت و هم به ویژگی های ژاپن و ژاپنی ها می‌پرداخت و به نظرم کتاب کاملی برای توصیف ژاپن بود 
        

          قلم  آقای ضابطیان همیشه برام جذاب و روان بود به طوری که احساس میکنی در  سفر باهاش بودی
ژاپنی با اینکه پیشرفت کردند ولی هنوز بر سنت هاشون پابرجا هستند  روی محیط زیست بسیار سختگیرند حتی تا جایی که  نتوانند از بازیافت پولی در بیارن
خیلی  پشتکار  دارن  کلن  در حال کار کردن هستن 
زندگی گوزن ها در شهر ها برام جالب بود
همیشه خدا  خودشون دست پایین میگیرن  و دیگری بزرگ میکنن
مراسم های مختلفشون پر از جزئیاته

        

          برداشت کلیشون از فرهنگ ژاپن خوب بود، ولی خیلی محتوای کتاب پراکنده بود. تلفظ اشتباه کلمات ژاپنی توش دیده میشد. توقع ندارم از چنین نویسنده ای بعد از این همه کتاب سفرنامه چنین اشتباهاتی ببینم.
خیلی حس گشتن توی ژاپن با خوندنش بهم دست نمیداد. خود نویسنده و تفکراتش بیشتر دیده میشد.
        

          بیان نکات مثبت و منفی، بدون هیچ جانبداری یا تحلیل مستقیم که در نهایت برآیند اثری که روی من گذاشت بیزاری از این کشور و فرهنگش بود.
قلم آقای ضابطیان شیرین است. روایت‌های شسته و رفته می‌نویسد با پایان‌های جذاب.
        

          بسم الله 

هر زمان منصور ضابطیان استوری‌هایی پیرامون سفر جدیدش می‌گذارد دوباره امیدوار می‌شوم که کتاب سفرنامه جدیدی در راه است. جدیدترین سفرنامه منصور ضابطیان پیرامون سفر و تجربه‌های او از ژاپن است. ژاپن همیشه برایم نه آنچنان مرموز بوده است و نه آنچنان دوست داشتنی. اما اگر علاقه به سفر داشته باشی ناگزیر علاقه به سفرنامه هم داری.

کتاب با تجربه‌های هتل‌گردی نویسنده آغاز می‌شود. چندین مدل هتل در فصل اول کتاب معرفی می‌شود، از هتل‌های کپسولی تا هتل سنتی ژاپنی. این جنس هتل‌گردی و نگاه تفریحی به هتل برایم جالب بود.

چیزی که همیشه از ژاپن ذهنم را به خودش مشغول کرده، این است که احساس می‌کنم آن‌ها فرهنگ‌شان را به طور کامل حفظ کرده‌اند (که البته اشتباه می‌کنم). در بخشی از کتاب منصور ضابطیان می‌گوید: آن‌ها هر چیز را از دست داده باشند دو فرهنگ اصلی‌شان را حفظ کردند یکی فرهنگ چای و یکی فرهنگ لباس. البته ناگفته پیداست که فرهنگ ژاپنی، امروزه با انیمه به سراسر جهان صادر شده است و کمتر کسی است که با انیمه‌های ژاپنی آشنا نباشد. فرقی نمی‌کند بچه‌های کوه‌های آلپ آن‌شرلی یا انیمه‌های جدید...
خوشمان بیاید یا نیاید، باید بگویم که فرهنگ بوجود آمده به تبع تکنولوژی در ژاپن مانند تمام دنیا، بسیاری از خرده فرهنگ‌ها و فرهنگ‌های اصیل را از بین برده است. به عنوان نمونه دیگر خانواده و زندگی زناشویی در ژاپن معنای اصلی و اصیل خود را ندارد.

در یکی از فصل‌های کتاب با فردی ژاپنی آشنا می‌شویم که بسیاری از فرهنگ‌ها و نوع تفکرات عامه ژاپنی را برایمان شرح می‌دهد، به نظرم این فصل یکی از بهترین فصل‌های کتاب است.

یکی از اتفاقات ویژه در ژاپن نوع آداب و رسوم خوردن غذاست. اینکه سس را نباید روی غذا ریخت و غذا را باید داخل سس زد یا اینکه غذا را باید با هورت کشیدن خورد و این کار به نوعی تشکر از آشپز است، همه این‌ها جزئیاتی است که در فرهنگ غذایی ژاپن می‌بینیم. به نظرتان جالب نیست که ژاپنی‌ها در فرهنگشان عادت دارند که غذا را تا انتها بخورند و چیزی باقی نگذارند؟ آن‌ها جمله‌ای دارند که می‌گوید «هارا هاچی بُن می!» یعنی زمانی که به احساس سیری ۸۰ درصد رسیدی از خوردن دست بکش. جالب نیست؟ به نظرم این جمله منصور ضابطیان تمام فرهنگ ژاپن پیرامون غذا را به خوبی نشان می‌دهد او می‌گوید: غذا به مثابه یک فلسفه در زندگی ژاپنی رخنه کرده است تعریف می‌شود.

در بخشی از کتاب نویسنده به هیروشیما سفر می‌کند تا اتفاقاتی که در آنجا افتاده را از نزدیک مشاهده کند. ظاهر شهر، جز چند مکان، نشانی از آن اتفاق عجیب ندارد اما چیزی که منصور ضابطیان در سفرنامه‌اش به آن اشاره نکرده است اتفاقاتی است که امروزه دوباره توسط همان‌ها که فاجعه هیروشیما را به وجود آوردند تکرار می‌شود. اگر جستجوی کوتاهی در اینترنت بکنید می‌بینید که جزیره‌ای در ژاپن به نام اوکیناوا محل رفت و آمد شخصی آمریکایی‌هاست و حتی ژاپنی‌ها برای رفتن به داخل آن باید ویزا بگیرند. نکته جالب اینجاست که ژاپنی‌ها به عنوان حق میزبانی هزینه‌ای را به نظامیان آمریکایی پرداخت می‌کند تا آنها در کشورشان حضور داشته باشند!!!!

اما در انتها‌باید گفت که یکی از مزیت‌های سفرنامه‌های منصور ضابطیان رک و راست بودنش است. همان‌قدر که از چیزی لذت می‌برد اگر در جایی هم نقطه سیاهی ببیند آن را بیان می‌کند.
        

           اینکه با وجود جهانی شدن، هنوزم سنت‌های خودش را حفظ کرده و با وجود اینکه دو شهرش را با خاک یکسان کردند اما هیچ وقت لعن و نفرینی نثار باعث و بانی این قضه نکردند، جالب است
        

          📚🌿معرفی کتاب:
کتاب «دو دستی: نوشته‌ها و عکس‌های سفر به ژاپن» نوشته منصور ضابطیان، توسط نشر «مون» در پایان سال ۱۴۰۲ منتشر شد. این اثر یازدهمین سفرنامه ی نویسنده است. ضابطیان با نثری گرم و صمیمی، دستت را می‌گیرد و آرام می‌برد میان بوی چای، باران‌های نرم کیوتو، قطارهای بی‌صدا، و لبخندهای مودبانه‌ی مردم توکیو. «دو دستی» هدیه‌ای‌ست از سرزمین تعظیم‌ها، با احترام بسته‌بندی شده، و با عشق تقدیم تو؛ برای روزهایی که دلت سفر می‌خواهد، اما چمدانت خاک می‌خورد...

موضوع و ساختار🧩
کتاب روایت سفر یک‌ماهه ی ضابطیان به ژاپن در پاییز ۱۴۰۲ است؛ با توقف‌هایی در شهرهایی مانند توکیو، یواکیهاما، کیوتو، اوساکا، کوبه، نارا و هیروشیما. ساختار متن انتزاعی و خطی نیست؛ ترکیبی از روایت‌های لحظه‌ای، گفت‌وگو با ژاپنی‌ها و خارجی‌های مقیم آنجا، همراه با عکس‌هایی برگزیده.

🎨 زبانی و لحن
زبان اصلی کتاب صمیمی، بی‌تکلف و همراه با طعنه و طنز ملایم است. خواننده حس می‌کند در کنار نویسنده، تجربه‌ای ملموس را پشت سر می‌گذارند. به گفته ی کاربران در گودریدز، این سفرنامه متفاوت و دلنشین است.

📷 نقش عکس‌ها
چیدمان هوشمندانه عکس‌های رنگی و سیاه‌ و سفید مکمل متن هستند؛ عکس‌هایی با کیفیت و جذاب که لحظات سفر را ملموس می‌کنند و روایت را تقویت می‌کنند.

⏱️روند نگارش
نویسنده در گفت‌وگویی اعلام کرده که نگارش کتاب حدود دو ماه طول کشیده است؛ نتیجه گزارشی سریع و تازه از تجربه سفر.

🎯 محورهای ملموس فرهنگی
ضابطیان در کتاب به جزئیات فرهنگی ژاپن نزدیک شده، مانند رسم استفاده از دو دست هنگام دادن و گرفتن اشیاء که از نمادهای احترام در این فرهنگ است؛ این موضوع، پایه‌گذار عنوان «دو دستی» نیز هست. او سنت و مدرنیته را در کنار هم عرضه می‌کند؛ از معابد و مراسم سنتی گرفته تا فناوری و زندگی شهری.

👍نقاط قوت

زبان روان و گرم که حس بدون فاصله را منتقل می‌کند.

ترکیب عکس و متن که تجربه‌ای چند‌حسی برای خواننده خلق می‌کند.

اطلاع‌رسانی مستقیم به فرهنگ ژاپنی همراه با روایت‌هایی از زندگی روزمره مردم؛ خواننده را ذیل تعظیم، احترام و نظم غوطه‌ور می‌کند.

⚠️نقاط ضعف
کتاب جنبه علمی یا تحقیقاتی ندارد؛ خود نویسنده آن را «دیداری و شنیداری» می‌داند و نه مرجع علمی.

برخی خوانندگان نقد کرده‌اند که کتاب گاه کم‌عمق و جزییاتی حوصله‌سربر دارد.

👥مخاطبان کتاب
اگر عاشق سفرنامه‌هایی با زبان مدرن و عکس‌محور هستید، یا تمایل دارید ژاپن را از دریچه یک سفرنامه‌نویس ایرانی ببینید، این کتاب برای شماست. اما اگر دنبال پژوهش عمیق، تحلیل تاریخی یا گزارش آماری هستید، شاید انتظارتان را برآورده نکند.

📚 معرفی آثار دیگر منصور ضابطیان
مارک و پلو (۱۳۸۹) و مارک دو پلو (۱۳۹۳): سفر اروپا، آمریکا، لبنان، هند و آفریقا.

برگ اضافی (۱۳۹۴): خاطرات منتخب سفرها.

سباستین (۱۳۹۵، کوبا)، چای نعنا (۱۳۹۶، مراکش)، موآ (۱۳۹۷، ویتنام)، بی‌زمستان (۱۳۹۸، تاجیکستان و ...)، سه‌رنگ (۱۳۹۹، سفر ایتالیا)، استامبولی (۱۴۰۱، ترکیه)، نوشابه زرد (۱۴۰۲، کانادا).

آثار کودکانه: «اگر یک سوسمار بودیم» و «اگر یک زرافه داشتیم» (۱۳۸۵).

✍️ درباره ی نویسنده
منصور ضابطیان (متولد ۱۳۴۹) روزنامه‌نگار، مجری تلویزیون و پادکست‌ساز است. فعالیت حرفه‌ای خود را با مجلاتی مانند چلچراغ، گزارش فیلم و تلویزیون آغاز کرد؛ سپس در برنامه‌هایی چون «رادیو هفت» حضور یافت. وی دو مرتبه جایزه قلم بلورین بهترین گفتگو را دریافت کرده است.

🎯🏹جمع‌بندی نهایی
اگر دلتان به سفر می‌زند و عاشق داستان‌های گرم و انسانی هستید «دو دستی» برای شما نوشته شده: سفری درون‌نگرانه که زمین را در قلب‌تان می‌لرزاند و با خودِتان نجوا می‌کنید «اینجا زندگی در لحظه جاری‌ست.» این کتاب را در آغوش بگیرید، نفسی بکشید و اجازه دهید تا ژاپن از دریچه ی چشمان یک نویسنده به شما لبخند بزند.🎌🌸🙃
        

          یکی از کشورهایی که بسیاری از ایرانیان مایل هستند تا به آن سفر کنند کشور ژاپن است. فرهنگ ژاپنی از جمله فرهنگ‌های ستایش شده در میان ایرانیان است و همواره کنجکاوی‌های زیادی میان بسیاری از مردم ایران برای آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم کشور ژاپن وجود دارد. 
منصور ضابطیان در کتاب دو دستی ماجرای سفر یک ماهه خود به کشور ژاپن را شرح می‌دهد و در آن به معرفی جنبه‌های مختلف زندگی در ژاپن می‌پردازد. متن کتاب بسیار روان است و کتاب همراه است با تعداد زیادی از تصاویری که مربوط به ژاپن هستند. 


        

          اعتقاد دارم از اون سفر چندین کتاب دیگه هم میشه نوشت...
 این کتاب به طرز جادوییی به دست من رسید و چون میدونستم اوایل تیر ایونت تهران برگذار میشه صبر کردم و الان خوندمش
و چه موقعی بود... انگار همه ی پازل ها درست سر جاش چیده شده ...
از داستان خودم که بگذریم ...بریم سرکتاب که من واقعا قلم آقای ضابطیان رو دوست دارم و همیشه علاقه به تاریخ و آداب و رسوم و کلا عاشق ژاپن بودم... یه قسمتاییش رو با دوستام شیر میکردم میگفتم من باید برم ژاپن زندگی کنم!!!
الان فکر میکنم واقعا کشوری برای زندگی اونم برای یه مهاجر نیست ولی خوندن کتاب باعث شدن بیشتر تلاش کنم برای سفر گردشگری این کشور.