بیان نکات مثبت و منفی، بدون هیچ جانبداری یا تحلیل مستقیم که در نهایت برآیند اثری که روی من گذاشت بیزاری از این کشور و فرهنگش بود.
قلم آقای ضابطیان شیرین است. روایت‌های شسته و رفته می‌نویسد با پایان‌های جذاب.
        

          اولین بار بود که این سبک از سفرنامه رو میخوندم
و عجیب برام جالب و جذاب بود
شاید یکی از نکات مثبت بزرگی که من در این کتاب دیدم همین تصاویر با کیفیت بود که باعث می‌شد با "کیفیت" بیشتری سفر رو درک کنم و در تک تک صحنه ها در کنار نویسنده باشم 
 کشور "اوریگامی"
کشور آرزو ها
کشور نظم
کشور معابد بودایی و افسانه ای
کشور سرسبزی و کشور تداخل متناسب سنت و مدرن
و از همه مهم‌تر کشور احترام و "دودستی" 
        

          کتاب «دو دستی» سفرنامهٔ منصور ضابطیان به ژاپن در سال ۱۴۰۲ هست.
سفرنامه، روایت دست‌اول از مشاهدات عینی ضابطیان در سفر به شهرهای توکیو، یوکوهاما، کیوتو، اوساکا، کوبه، نارا و هیروشیما است.
ثبت تجربیات شخصی با جزئیات و عکس‌های مربوط به سفر به درک بهتر فضای ژاپن کمک کرده.
ضابطیان سعی کرده به جای جاذبه‌های توریستی کلیشه‌ای به جنبه‌هایی از زندگی ژاپنی‌ها بپردازد که معمولاً در رسانه‌ها کمتر دیده می‌شود. 
ازطرفی اطلاعاتی که ارائه می‌دهد بر پایهٔ مشاهدات هست و پایهٔ آماری ندارد. ضابطیان در خلال سفرنامه، ناخودآگاه به مقایسه بین رفتارهای اجتماعی دو فرهنگ ایران و ژاپن می‌پردازد. او به فرهنگ و باورهای ژاپنی اشاره می‌کند؛ خواندن دربارهٔ فرهنگ لمس کردن، احترام گذاشتن، وقت‌شناسی، غذا و چای خوردن، عقاید ژاپنی‌ها دربارهٔ کامی، دروازه و روباه جالب هست و دید خوبی به خواننده می‌دهد.  
او از تجربیاتش در هتل‌های کپسولی، حمام آبگرم اونسن هانایو، توکیویی که شب‌ها خواب ندارد و ربات بزرگ گاندام خاطراتی خواندنی نقل می‌کند.
اما گاهی هم خیلی گذرا از حضور در چهارراه شلوغ شیبویا و چراغ‌های آبی ژاپن می‌گوید.
همچنین برخی از اطلاعاتی که در سفرنامه آمده سلیقه‌ای بوده و ممکن است خواندنش برای خواننده جذابیت نداشته باشد؛ مثلاً آوردن کلماتی با دو هجای شبیه هم.
نسبت به سایر آثار ضابطیان، سبک روایی شخصی و شوخی‌های شیرین را در این سفرنامه کمتر می‌توان دید. شاید اگر سفرنامه بعد از سفری تفریحی نه به قصد نوشتن کتاب نوشته می‌شد‌، حال‌هوای بهتری می‌داشت.
آشنایی با فرهنگ ژاپنی می‌تواند درک‌ بهتری از انیمه‌ها، فیلم‌ها و کتاب‌های این کشور به خواننده بدهد. اگر ژاپن را دوست دارید یا علاقمند هستید از ریوکان و زاتاکو، کانجی، مجسمهٔ هاچیکو، محلهٔ آکی‌هابارا، موزهٔ اوریگامی، سوشی نیگیری، ساشیمی، ماکی، اوراماکی و تماکی بدانید، پیشنهاد می‌کنم کتاب را بخوانید.
من که با خواندن کتاب علاقمند شدم راجع به ایکیگای، کایزن و فلسفهٔ وابیسابی بیشتر بدانم. 
به طور خلاصه، بر مبنای ایکیگای باید هدفت را در زندگی پیدا کنی؛ هدفی ارزشمند که آنقدر محرک باشد که صبح‌ها به خاطر آن انگیزهٔ بیدار شدن داشته باشی. این هدف ربطی به رویا ندارد، به واقعیت و اهداف واقعی مربوط است؛ چیزی که هم توانایی انجامش را داشته باشی و هم غیرممکن نباشد. 
کایزن یعنی تمرکز روی اهداف کوچک و انجام ندادن کارهای خیلی بزرگ که خارج از توان هستند. 
طبق فلسفهٔ وابیسابی،‌این لحظه فقط همین حالا وجود دارد و دوباره نخواهد آمد پس بهتر است از ناکامل بودن به عنوان فرصتی برای رشد و قیام علیه کمال‌گرایی استفاده کرد.
        

          از شروع  تا پایان کتاب سه هفته‌ کش آمد. فکرش را که می‌کنم سفرنامه‌های ابتداییِ آقای ضابطیان را با سرعت بیشتری می‌خواندم. احتمالاً ذوق بیشتری داشتم ولی اخیراً  نمی‌دانم چرا اینقدر لفتش می‌دهم.  قلم همان قلم است و هر کشوری هم داستان‌های خودش را دارد اما کتاب‌های مربوط به کانادا و ترکیه را هم مانند همین کتاب اخیر، دیر به اتمام رساندم. 
به عنوانِ یک علاقه‌مند به سفر که رویای دیدنِ همه دنیا را در سر دارد و مدت‌ها نقاطِ مختلفِ جهان را به چشمِ مقصدی برای مهاجرت دید زده،  اگر قرار باشد بعد از خواندن  این کتاب،  حسم به ژاپن را بگویم، آن حس این‌ است:
ژاپن با وجود طبیعتِ خاص‌اش،  فرهنگ  و تاریخِ متفاوتش، تکنولوژی و جاذبه‌های  منحصربه فردش و  البته بخشِ مورد علاقه من یعنی معماری و شهرسازی ویژه‌اش، برای  عارفه تنها می‌تواند یک مقصد گردشگری و ماجراجویی باشد و نه هرگز  جایی برای زندگی! 
زیرا اگر قرار باشد میانِ آرامش و نظمِ زیاد که در مراتبی منجر به  انزوای زیاد و کمرنگ شدنِ روابط انسانی می‌شود  و  شلوغی همراه با روابطِ صمیمانه‌تر، یکی را انتخاب کنم، قطعاً دومی انتخاب من است. بنابراین  فکر نمی‌کنم هرگز حسرتِ  زندگی در جامعه مدنیِ ژاپن را  در دل داشته باشم!

گرچه که این کتاب منبعِ کاملی برای به دست آوردن نگاهی جامع به  کشور ژاپن نیست، اما سفرنامه‌های آقای ضابطیان مثل همیشه گریزی به جوانبِ مختلف یک کشور می‌زند و در حین دادنِ اطلاعاتِ مختصر درباره  آن جوانب، خواننده را برای دانستن بیشتر ترغیب می‌کند.

حالا که کتاب را "دودستی" بستم و  به لطف نوشته‌ها و عکس‌های آقای ضابطیان، تصاویری از ژاپن  در ذهنم نقش بسته، چیزی از ژاپن که بیشتر از بقیه  دلم می‌خواهد تجربه‌اش کنم، یکی نظم و آرامشی‌ست که ردّ آن در  مذاهبِ بودایی و شینتو ، در طبیعت و حتی معماری  و شهریت  ژاپن  پدیدار است و انگار آدم‌ها را نیز با خود همراه کرده است. دیگری یادگیری اوریگامی‌ست که به گمانم  باز هم به دلیل علاقه‌ام به  تجربه نظم و آرامش است . سرگرمی‌ای که در آن با خلق کردن چیزی به سبکیِ کاغذ، می‌توان دقایقی از افکار مزاحم و  استرس‌زا  دور شد.

        

          یه سفر کوتاه دو سه روزه تنهایی زمان خیلی خوبی برا خوندن این دست کتاب‌ها و پر کردن اوقات تنهاییه!
سفرنامه‌های منصور ضابطیان که دیگه نیازی به گفتن نداره و همه میشناسن! یه خلاصه جمع و جور از هنرها سنت‌ها و آداب و رفتار اون ملت رو سعی می‌کنه تو کتابش نشون بده.
خودمقصرپندازی بیش از حد ژاپنی‌ها خصلت جالبی بود که تصورم از ژاپنی‌ها رو پیش از این متفاوت کرد!
        

          دو دستی سبکی مثل بقیه کتاب های آقای منصور ضابطیان داره.
اما به دلنشینی سباستین و موآ نیست.
قراره چند روزی با نویسنده همراه باشیم و از ژاپن بشنویم.
هر جا نویسنده از اطلاعات صرف فراتر میره و وارد روابط انسانی و تجربیات درونی میشه رو بیشتر می‌پسندم.
پیوند انسان امروز با سنت های گذشته چیزی بود که تو این سفرنامه من رو به خودش جذب کرد.

        

          قلم  آقای ضابطیان همیشه برام جذاب و روان بود به طوری که احساس میکنی در  سفر باهاش بودی
ژاپنی با اینکه پیشرفت کردند ولی هنوز بر سنت هاشون پابرجا هستند  روی محیط زیست بسیار سختگیرند حتی تا جایی که  نتوانند از بازیافت پولی در بیارن
خیلی  پشتکار  دارن  کلن  در حال کار کردن هستن 
زندگی گوزن ها در شهر ها برام جالب بود
همیشه خدا  خودشون دست پایین میگیرن  و دیگری بزرگ میکنن
مراسم های مختلفشون پر از جزئیاته

        

          انصافا سفرنامه‌ی پر و پیمان و خوبیه. ژاپن که فی‌ نفسه جذابه، آقای ضابطیان هم یک ماه در ژاپن گشته، به شهرهای مختلفش سفر کرده و مفصل از همه چیز نوشته. 
دوستش داشتم و از خوندنش لذت بردم. گرچه ترجیح می‌دادم سریع‌تر و در دو سه نشست تمامش کنم، که نشد. 
        

          یک نکته ی مثبتی که برای این کتاب هست اونم اینه که نویسنده بدون اغراق تمامی شرایط مثبت و منفی رو به خوبی توصیف کردن. معمولا توی سفرنامه ها خیلی اغراق می‌بینیم ولی اینجا کاملا با در نظر گرفتن همه ی شرایط مکان ها و اتفاق ها تعریف شدن (:
        

          برداشت کلیشون از فرهنگ ژاپن خوب بود، ولی خیلی محتوای کتاب پراکنده بود. تلفظ اشتباه کلمات ژاپنی توش دیده میشد. توقع ندارم از چنین نویسنده ای بعد از این همه کتاب سفرنامه چنین اشتباهاتی ببینم.
خیلی حس گشتن توی ژاپن با خوندنش بهم دست نمیداد. خود نویسنده و تفکراتش بیشتر دیده میشد.
        

          شاید خود منصور بطیان خیلی رغبتی برای نوشتن این کتاب نداشت ولی به نظر من بسیار زیبا و غافل تامل بود هم خاطره داشت و طنز داشت و هم به ویژگی های ژاپن و ژاپنی ها می‌پرداخت و به نظرم کتاب کاملی برای توصیف ژاپن بود 
        

          بسم الله 

هر زمان منصور ضابطیان استوری‌هایی پیرامون سفر جدیدش می‌گذارد دوباره امیدوار می‌شوم که کتاب سفرنامه جدیدی در راه است. جدیدترین سفرنامه منصور ضابطیان پیرامون سفر و تجربه‌های او از ژاپن است. ژاپن همیشه برایم نه آنچنان مرموز بوده است و نه آنچنان دوست داشتنی. اما اگر علاقه به سفر داشته باشی ناگزیر علاقه به سفرنامه هم داری.

کتاب با تجربه‌های هتل‌گردی نویسنده آغاز می‌شود. چندین مدل هتل در فصل اول کتاب معرفی می‌شود، از هتل‌های کپسولی تا هتل سنتی ژاپنی. این جنس هتل‌گردی و نگاه تفریحی به هتل برایم جالب بود.

چیزی که همیشه از ژاپن ذهنم را به خودش مشغول کرده، این است که احساس می‌کنم آن‌ها فرهنگ‌شان را به طور کامل حفظ کرده‌اند (که البته اشتباه می‌کنم). در بخشی از کتاب منصور ضابطیان می‌گوید: آن‌ها هر چیز را از دست داده باشند دو فرهنگ اصلی‌شان را حفظ کردند یکی فرهنگ چای و یکی فرهنگ لباس. البته ناگفته پیداست که فرهنگ ژاپنی، امروزه با انیمه به سراسر جهان صادر شده است و کمتر کسی است که با انیمه‌های ژاپنی آشنا نباشد. فرقی نمی‌کند بچه‌های کوه‌های آلپ آن‌شرلی یا انیمه‌های جدید...
خوشمان بیاید یا نیاید، باید بگویم که فرهنگ بوجود آمده به تبع تکنولوژی در ژاپن مانند تمام دنیا، بسیاری از خرده فرهنگ‌ها و فرهنگ‌های اصیل را از بین برده است. به عنوان نمونه دیگر خانواده و زندگی زناشویی در ژاپن معنای اصلی و اصیل خود را ندارد.

در یکی از فصل‌های کتاب با فردی ژاپنی آشنا می‌شویم که بسیاری از فرهنگ‌ها و نوع تفکرات عامه ژاپنی را برایمان شرح می‌دهد، به نظرم این فصل یکی از بهترین فصل‌های کتاب است.

یکی از اتفاقات ویژه در ژاپن نوع آداب و رسوم خوردن غذاست. اینکه سس را نباید روی غذا ریخت و غذا را باید داخل سس زد یا اینکه غذا را باید با هورت کشیدن خورد و این کار به نوعی تشکر از آشپز است، همه این‌ها جزئیاتی است که در فرهنگ غذایی ژاپن می‌بینیم. به نظرتان جالب نیست که ژاپنی‌ها در فرهنگشان عادت دارند که غذا را تا انتها بخورند و چیزی باقی نگذارند؟ آن‌ها جمله‌ای دارند که می‌گوید «هارا هاچی بُن می!» یعنی زمانی که به احساس سیری ۸۰ درصد رسیدی از خوردن دست بکش. جالب نیست؟ به نظرم این جمله منصور ضابطیان تمام فرهنگ ژاپن پیرامون غذا را به خوبی نشان می‌دهد او می‌گوید: غذا به مثابه یک فلسفه در زندگی ژاپنی رخنه کرده است تعریف می‌شود.

در بخشی از کتاب نویسنده به هیروشیما سفر می‌کند تا اتفاقاتی که در آنجا افتاده را از نزدیک مشاهده کند. ظاهر شهر، جز چند مکان، نشانی از آن اتفاق عجیب ندارد اما چیزی که منصور ضابطیان در سفرنامه‌اش به آن اشاره نکرده است اتفاقاتی است که امروزه دوباره توسط همان‌ها که فاجعه هیروشیما را به وجود آوردند تکرار می‌شود. اگر جستجوی کوتاهی در اینترنت بکنید می‌بینید که جزیره‌ای در ژاپن به نام اوکیناوا محل رفت و آمد شخصی آمریکایی‌هاست و حتی ژاپنی‌ها برای رفتن به داخل آن باید ویزا بگیرند. نکته جالب اینجاست که ژاپنی‌ها به عنوان حق میزبانی هزینه‌ای را به نظامیان آمریکایی پرداخت می‌کند تا آنها در کشورشان حضور داشته باشند!!!!

اما در انتها‌باید گفت که یکی از مزیت‌های سفرنامه‌های منصور ضابطیان رک و راست بودنش است. همان‌قدر که از چیزی لذت می‌برد اگر در جایی هم نقطه سیاهی ببیند آن را بیان می‌کند.
        

          فکر نکنم کسی به سفر علاقه داشته باشه ولی به کتابهای منصور ضابطیان علاقه‌ای نداشته باشه. مثل همیشه پر از نکات ظریف و جالب  این بار درمورد ژاپن، که باعث شد دیدگاهم به ژاپن تغییر کنه. (و قطعا لذت کتاب برای ژاپن  دوست‌‌ها دوبرابره)
        

          کتاب  نثر روان و جذابی داشت و اطلاعات خوبی به مخاطب ارائه می‌داد که البته شاید خیلی‌هاشون رو بشه تو ویکی‌پدیا هم پیدا کرد. اما در کل می‌شد سفر یک ماهه به ژاپن تا این حد به گشت و گذار در مکان‌های توریستی و افتادن در آداب و رسوم توریست‌‌پسند نگذره. اواخر کتاب البته یه قدری از سفرنامه توریستی فاصله می‌گیره. از جمله اون‌جایی که نویسنده باب صحبت با یک فروشنده به عنوان یکی از نیروهای کار مهاجر از کشورهای خارجی رو باز می‌کنه و... 
        

          خوب و جالب بود.
        

          کتاب‌های ضابطیان (چندتایی که خواندم) اینطوری است که انگار دوستت رفته باشد سفر، بعد بنشیند آنچه بَرِش گذشته را برایت تعریف کند.
گرچه کتاب‌هایش دید جامعی نسبت به مقصد نمی‌دهد، اما خواندنش لذت‌بخش است.
        

           اینکه با وجود جهانی شدن، هنوزم سنت‌های خودش را حفظ کرده و با وجود اینکه دو شهرش را با خاک یکسان کردند اما هیچ وقت لعن و نفرینی نثار باعث و بانی این قضه نکردند، جالب است
        

          بسم الله....
همیشه لا به لای کتاب‌هایم، یک سفرنامه باید بخوانم. آن هم از منصور ضابطیان! نگاهش و قلمش را دوست دارم. سلیقه‌ است دیگر! سفرنامه برایم مثل زنگ تفریح است. انگار که کتاب نیست بلکه خودِ تجربه است!
"دو دستی" برایم یک چیز دیگر بود. از چهار پنج کتاب دیگری که از ایشان خوانده بودم، جامع‌تر و همه‌جانبه‌تر بود! البته باید کنجکاوی خودم را هم به ژاپن نادیده نگیرم. به قول نویسنده‌ی کتاب علاقه و کنجکاوی اکثر ما ایرانی‌ها!
اما بعد از خواندن این کتاب و شاخ درآوردن از خیلی چیزها همچنان و بیشتر از قبل عاشق ایرانم😅🇮🇷
        

          بیش از قبل مشتاق سفر به ژاپن شدم🥲
یکی منو ببره🫠
        

          این کتاب برای من شبیه به غبطه‌ست!

ژاپن در نظرم مهد فناوریه. و توی هر صفحه‌ی این کتاب، حتی وقتی صحبت از هیروشیما بود، پله های ترقی ژاپن تحسین برانگیز بود‌.فرهنگ و زندگی ژاپنی هایی که توی این کتاب خوندم شبیه به فرهنگ و زندگی ما نیست و خیلی فرق می‌کنه. تا ناف جزئیات زندگی و روزمره‌شون رفتن برای من خیلی هیجان انگیز بود. این کتاب رو نسبت به باقی سفرنامه های آقای ضابطیان با دقت بیشتری خوندم و قسمت هایی ازونو برای استفاده علامت زدم. بعد این سفرنانه هنوزم برای من ژاپنی ها شبیه کلاس درسن!