با مستوره گریه کردم، ناکام شدم، تلاش کردم، امیدوار شدم، پخته شدم و در نهایت حسن مستور آفرینش میشوم
        

          هنوز کتاب نصف نشده بود که برای معرفیش له له میزدم.

هر روز فکر میکردم چی بگم که حق مطلب ادا بشه.

مثل نهنگ داستان زندگی است…

داستان رنج ها ، چالش ها ، رشد ها و انتخاب های خود خود ماست.

گمان نمیکنم مادری باشد که این کتاب را بخواند و با گوشه ای از اتفاقات آن همزاد پنداری نکند…

از اول کتاب خودم را همراه مستوره حس میکردم …

با دردهایش گریه کردم.

بهش حق دادم…

توبیخش کردم…

من ۴۰۰ صفحه با مستوره زندگی کردم. 

زندگی کردم و بزرگ شدم.

قدم به قدم همراه مستوره راه زندگی را پیدا کردم. و حتی نکاتی که بلد بودم را دوباره آموختم.

کتابم پرشده از هایلایت ها و خط هایی که کشیده ام. 

قسمت هایی که دوست دارم بارها و بارها برگردم و مرور کنم.


راستی به نظرم مثل نهنگ ، تلاش ناموفق سرکارعلیه در معرفی الگوی سوم زن مسلمان را سرانجام بخشید.

دلم میخواست میتونستم این کتاب رو به تک تک دوستام هدیه بدم. به همه ی اون هایی که تلاش میکنند کنار مادر بودن رشد کنند و قدمی هم برای جامعه بردارند…


و در نهايت چقدر به قلم نویسنده غبطه خوردم.

به شخصیت پردازی ها ، توصیف ها ، بالا و پایین ها ، زمان بندی گره ها و حتی گشودن ها…

انگار همه چیز به جا و به اندازه بود… مثل آب گوارایی که در برهوت نصیبت شود.
        

          کتاب دغدغه های اجتماعی زنی را بیان میکند که بالاجبار نقش مادری را پذیرفته . در بسیاری از اتفاقات راه گشاست و مباحث روانشناسی را بیان میکند . در شخصیت پردازی بسیار قو یست . من  معجزه را که در دو قسمت برای حل مسئله پیش رو از آن استفاده میشود ،نمیپسندم ، چرا که منطبق بر واقعیت نیست . اتفاقات کلید اسراری هم کمی خوشایند نیست .
        

          بی دروغ این کتاب را یک نفس خواندم. همه جای داستان، یک گوشه ایستاده بودم و مستوره را نگاه می‌کردم که چگونه روحش بزرگ و بزرگتر میشود. همراه مستوره غصه‌های پیش پا افتاده زندگی ام را مرور کردم و پا به پای مستوره  عاشقی کردم.
خدا قوت خانم امیرزاده نازنین
منتظر کتاب بعدی شما هستم🌱
        

          این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
        

          یک کتاب عالی برای هدیه دادن به تازه مادرها و مادرهایی که چند سالی از مادری شان گذشته و خیلی درگیر روزمرگی شده اند، خسته و کلافه اند، از زندگی گله دارند، از وضعیت خود ناراحتند، ... تا دوباره کمی به معنای زندگی خود و معنای کارهایی که دارند انجاممی دهند فکر کنند. و کمی حالشان خوب شود.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
«مستوره» عادت داشت روی زمین راه نرود، روی هوا پرواز کند، مثل همان مرغ‌های صحرایی که بابا برای یوما خریده بود تا قوت بگیرد و پسرش خوشگل شود، اما وقتی تازه داشت آماده می‌شد، یکی بی‌هوا توی آب پرتش کرد. هنوز منگ وگیج بودکه به قسمت پرعمق رسید و هی دریا عمیق‌تر شد.

خیلی طول کشید تا بتواند ببیند زیرآب چقدر قشنگ است، حتی گاهی قشنگ‌تر از روی زمین... و بعد نوشت «مثل نهنگ نفس تازه می‌کند»...
نمی‎دانم دقیقاً منصوره امیرزاده، همان مستورة امیرخانی عاقل است یا نه... اما می‌دانم همه نویسنده‌ها بخشی از روحشان را به شخصیت کتاب می‌دمند، شبیه «نفخت فیه من روحی» که درون مستوره شکل گرفت.
به همه آن‌هایی که بین وظایف مادری، همسری، مسئولیت اجتماعی، علمی، رؤیاها و آرزوهایشان گیر کرده‌اند، توصیه می‌کنم بخوانیدش. شاید شما نیز بتوانید دریابید جایتان در این زندگی کجاست؟
        

           کتاب ۵۰۰ صفحه ای را در عرض سه روز تمام کردم. ۱۵۰ صفحه اول را دو هفته پیش خواندم. اما نشد ادامه دهم. موج‌ها زندگی بی‌رحمانه خودشان را بر صخره وجودم کوبیدند. در این دو روز که موج‌ها آرام گرفته بود. باقی کتاب را خواندم. این کتاب از لحاظ فرمی و محتوایی ارزش آن را دارد که چندین و چند بار خوانده شود. قلم خانم امیرزاده فوق العاده زیبا بود. تشبیه‌هایی که در کتاب بود هوش را از سر می‌پراند. رفت و برگشت‌های زیبا. همه چیزش عالی بود. این کتاب برایم سراسر درس زندگی بود. مستوره خیلی حالم را خوب کرد آنقدر که دوست نداشتم حتی برای لحظه ای کتاب را روی زمین بگذارم. با او خندیدم، بغض کردم، گریه کردم، فکر کردم و...
۵۰۰ صفحه کتاب را با مستوره زندگی کردم. حالا منِ جدیدی بعد از خواندن این کتاب خلق شده است. مستوره با استقامت خودش مراهم قوی کرد. به روح خسته ام جان تازه ای بخشید.
آخرین صفحه را خواندم و کتاب را بستم به جمله آخر فکر می‌کنم: تو من را زن آفریدی، تو من را مثل یک نهنگ قوی آفریدی.
به زندگی مستوره فکر می‌کنم.
به زنی که در اول کتاب تا خبر بارداری اش را می‌شنود به فکر سقط می‌افتد و حالا که فرزند چهارمش را باردار است و چقدر تغییر کرده است. زندگی دو بخش دارد یک بخش تئوری و یک بهش عملی. بخش تئوری راحت است. کتاب می‌خوانیم پای درس اساتید بزرگان می‌نشینیم و به خیال خودمان خیلی چیزها یاد گرفته ایم. اما در بخش عمل معلوم نیست که چند مرده حلاجیم
مستوره ارشد ادبیات داشت. رزومه کارهای فرهنگی اش پر بود. به قول امیریل( همسر مستوره): رزومه تورو به سنگ نشون بدی آب میشه. شخصیت مستوره مثل کاریکاتور رشد کرده بود. او فقط ابعاد اجتماعی اش بزرگ شده بود و ابعاد زنانگی و مادری اش همانطور مانده بود و خدا طوری زندگی اش را کنارهم چیند تا با مادری کردن و زن بودن باقی ابعادش را رشد دهد.
او عاشق می‌شود و انتخاب‌هایش اورا به غربت می‌کشاند.  ناخواسته باردار می‌شود و از آنجا رینگ بوکس زندگی اش شروع می‌شود. حالا وقت امتحان پس دادن بود. باید آنچه را که آموخته بود را عملی می‌کرد.
در طول خواندن کتاب انگار خودم را می‌دیدم. اول انکار می‌کردم که نه من مثل مستوره نیستم. من آگاهانه مادر شدم. من این توقف بین کارها و رویاهایم را پذیرفتم و...
اما عمیق تر که فکر کردم دیدم من هم ته دلم از اینکه خانه نشسته ام راضی نیستم. از همان روزی که فهمیدم مادر شده ام، گاهی بغضی در آن اعماق دلم فریاد می‌کشد. اما من نمی‌شنوم یا شاید هم وانمود می‌کنم که نمی‌شنوم. 
باید چوب بردارم حوض دلم را هم بزنم و لجن های ته حوض را بالا بیاورم.
        

          کتابی که بهت یاد میده چطوری به مشکلات زندگی نگاه کنی و بوسیله مشکلات رشد کنی ، نه اینکه افسرده بشی 
واقعا کتاب قشنگی بود ، به نظرم همه باید یکبار این کتابو  با دقت  بخونن 
مرحبا به این نویسنده

        

          خدای من! هنوز که چند ماه از پایان مطالعه این کتاب برای من میگذره، مزه شیرینش از زیر زبونم نمیره. کتاب خیلیییی قشنگیه خیلییی قشنگ.
مخصوصا اگر یک تازه مادرِ شاغل باشید.
قلم به شدت گیرایی داره ، یه جورایی معتادتون میکنه تا تمومش کنید، من تا این کتابو تموم نکرده بودم تا گوشی دستم میومد میرفتم سراغ کتاب و سراغ شبکه های اجتماعی نمی‌رفتم انقدر که جذاب بود😍
کلی از بخش های کتاب هایلایت شده س انقدر که پر حرفای قشششنگ و شنیدنی بود
        

          داستان خیلی تلخ شروع میشه و حدودا ۳۰۰ صفحه اولش فقط اعصابم رو خورد میکرد و حالم رو میگرفت و دلم میخواست همزمان که از عصبانیت متفجر‌میشم ،بشینم باهاش زاااار بزنم😅😁ولی به مرور بهتر شد (به نظرم)
با اینکه طولانی بود ولی اون قدر روون بود که خیلی سریع تمامش کردم. نکته های آموزنده زیادی داشت برام. و با اینکه رمان بود ولی خیلی از قسمت هاش رو هایلایت کردم که دوباره بخونم.
حرف های یوما و مخصوصا بی‌بی رو خیلی دوست داشتم و چقدر نیاز داشتم بهشون.
این رمان برای آقایونی که میخوان حال و هوای خانم ها رو درک کنن خیلی میتونه مفید باشه.
خیلی حالم گرفته میشد با خوندنش.(ولی خب حتی همین مسئله هم قدرت قلم نویسنده رو میرسونه😉)
        

          با ولع تمومش کردم
برای من این کتاب سراسر تجربه و یادگیری بود،داستان کاملا واسم ملموس بود و اصلا انگار این خود منم
نگارش داستان گیرا و شیرین و پر از آرایه های زیبا بود،از کتاب متن های زیادی رو میشد بعنوان برگزیده انتخاب کرد ولی از یه جایی به این نتیجه رسیدم که بند بند این کتاب برگزیدست،با اینکه همین الآن تمومش کردم ولی دوست دارم برگردم از اول و دوباره بخونم و نت برداری کنم شاید که منم بتونم مثل مستورهء قصه بین احساس و نیاز و افکارم شفافیتی ایجاد کنم و با دستمالی تمیز خاک کدر روی روابطم رو پا ک کنم
        

          نیمی از داستان نگذشته بود، که نفس کم آوردم. دیگر این سیر داستان نبود که مرا به خواندن وامی‌داشت، بلکه آیینه‌ای که از زندگی خودم در داستان می‌دیدم، موجب کشش من شده بود. از یک جایی به بعد داستان مستوره و امیریل برایم مهم نبود. اصلا نمی‌خواستم بدانم آخر سر مستوره با کودکانش چه می‌کند و چگونه رابطه‌ با همسرش را بهبود می‌بخشد و با مادرشوهرش چطور کنار می‌آید. خودم مهم بودم. بچه‌هایی که هنوز ندارمشان مهم بودند.
نمی‌دانم این طبیعی‌ست که زنی ساعت‌ها برای کودکانی که حتی وجودشان قطعی نیست، برنامه بریزد، کتاب تربیتی بخواند، کارگاه شرکت کند، کتاب کودک و اسباب‌بازی بخرد و حتی به لباس‌هاشان هم بیندیشد؟
مستوره وقتی از دخترش دور می‌ماند، سینه‌اش پر می‌شد از شیر؛ می‌فهمید که کودکش گرسنه‌ست و باید خودش را برساند. این فقط غریزه‌ی مادری نیست. این خاصیت زن است. قلبش پر می‌شود از چیزی که باید جایی خرجش کند. باید بدهد. باید ببخشد. باید دنیا را از خودش سیراب کند.
زن آمده تا جهان را لبریز کند. نه فقط از مایعی شیرین، بلکه از مهر، از عشق، از دلسوزی. و این کتاب، هرچند با زبانی ساده و روایت‌محور، همین را بی‌صدا در گوش آدم زمزمه می‌کند.

کتاب «مثل نهنگ نفس تازه می‌کنم» از [معصومه امیرزاده]، شاید برای هرکسی چنین تأثیری نداشته باشد. اما اگر زن باشی، یا دل زنانه‌ای داشته باشی، ممکن است جایی میان صفحاتش، یک‌باره خودت را پیدا کنی؛ یا کسی را که مدت‌ها بود فراموشش کرده بودی.
        

          یک زن فعال تبدیل به یک مادر می شود بعد تبدیل می شود به یک پریشانی و بعد با خودش می جنگد تا پریشانی را نجات بدهد بعد می شود خودش یک خود قوی تر
بعد مادر می شود بعد دوباره شاغل می شود و می شود یک زن فعال همان طور که می خواست
اما ...اما شود ولیکن به خون جیگر شود
کسی نمی پرسد چرا این زن بخاطر پذیرش جامعه اش اینقدر باید از انرژی حیاتی اش مایه بگذارد تا تازه بشود خودش همان که بود!!!
        

          به قول بزرگی آن کس که  ستایش‌م کرد، من‌را کشت.. 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
کتابی که بعد از مدت ها، بعد از مدت ها و مدت ها، شوق در دل موجود کتابخوان درونم روشن کرد. چقدر خوشحال شدم که قهرمانی در رمانی با قلمی قوی و روایتی قوی و تصویرهایی زنده، زندگی می کند که دلم میخواهد شبیهش بشوم. که با وجود دخترک کوچکم، ۲۴ ساعت تمام بیدار بمانم و هر وقت فرصت کنم ناخنکی به کتاب بیندازم. اشک ها ریختم پای کتاب، از سر دلتنگی، از سر احساس. نمی‌دانم خانم امیرزاده این کتاب را چطور نوشته است اما حتم دارم یک سر کار را دل او گرفته که این چنین به دل می نشیند. کتاب را نسخه ی الکترونیک خواندم اما جای جایش را رنگی کردم تا وقتی دلم می گیرد مرورش کنم. حتما نسخه ی چاپی آن را تهیه خواهر کرد تا هر از گاهی که حس میکنم نفسم در لابلای روزمرگی ها و فراموش کردن آرمان هایم، بالا نمی آید و موجی بی رحم می خواهد شناگری خلاف جهت را با خود ببرد و غرق کند، کتاب را برادارم، مثل نهنگ، نفس تازه کنم و دوباره چشم هایم ببارد و دوباره کلمات در سرم جان بگیرند و خواب را از چشمم بدزدند....

چقدر بگويم؟ ذوق شیرین دلم از خواندن این کتاب و تمام احساس خوبی که در وجودم ریخت، به این سادگی در کلمات جا نمی شوند.
        

          بسیار کتاب خوبی بود 
پر از جزئیات جالب و ملموس 
داستان خیلی زیبا پرداخت شده بود 
لذت بردم 
        

          از اون کتابهایی بود که نه دلم میخواست زمین بزارمش، نه دلم میومد بخونم تموم بشه، یک برزخ شیرین😍
وقتی تموم شد بغلش کردم محکم، چقدر مستوره شبیه من و ما و خیلی از مادران شبیه ماست، چقدر لطیف بودو زیبا
حتما دوباره   میخونمش، اما این بار آرامتر ، سطر به سطر تا غرق بشم تو لطایف این کتاب🥰 تو خاطرات مشترکمون و مرور مسیری که طی شده 
        

          از آن کتابهایی بود که یک نفس خواندم...
خیلی برایم جذاب و آموزنده بود...
در روزی این کتاب را خواندم که حال روحی ام اصلا مساعد نبود و این کتاب توانست کمکم کند حال خودم را بهتر کنم...
خوشحالم که خواندمش... 
        

          کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم داستان زندگی خانمی فعال در اجتماع است که به سبب بچه دار شدن از فعالیت های اجتماعی ش باز می ماند.
در این کتاب با تمام ویژگی های زندگی مشترک  یک خانم که خیلی هم خصوصیات خانه دار بودن را ندارد، با نثری روان و دلنشین آشنا می شویم.