با مستوره گریه کردم، ناکام شدم، تلاش کردم، امیدوار شدم، پخته شدم و در نهایت حسن مستور آفرینش میشوم
        

          هنوز کتاب نصف نشده بود که برای معرفیش له له میزدم.

هر روز فکر میکردم چی بگم که حق مطلب ادا بشه.

مثل نهنگ داستان زندگی است…

داستان رنج ها ، چالش ها ، رشد ها و انتخاب های خود خود ماست.

گمان نمیکنم مادری باشد که این کتاب را بخواند و با گوشه ای از اتفاقات آن همزاد پنداری نکند…

از اول کتاب خودم را همراه مستوره حس میکردم …

با دردهایش گریه کردم.

بهش حق دادم…

توبیخش کردم…

من ۴۰۰ صفحه با مستوره زندگی کردم. 

زندگی کردم و بزرگ شدم.

قدم به قدم همراه مستوره راه زندگی را پیدا کردم. و حتی نکاتی که بلد بودم را دوباره آموختم.

کتابم پرشده از هایلایت ها و خط هایی که کشیده ام. 

قسمت هایی که دوست دارم بارها و بارها برگردم و مرور کنم.


راستی به نظرم مثل نهنگ ، تلاش ناموفق سرکارعلیه در معرفی الگوی سوم زن مسلمان را سرانجام بخشید.

دلم میخواست میتونستم این کتاب رو به تک تک دوستام هدیه بدم. به همه ی اون هایی که تلاش میکنند کنار مادر بودن رشد کنند و قدمی هم برای جامعه بردارند…


و در نهايت چقدر به قلم نویسنده غبطه خوردم.

به شخصیت پردازی ها ، توصیف ها ، بالا و پایین ها ، زمان بندی گره ها و حتی گشودن ها…

انگار همه چیز به جا و به اندازه بود… مثل آب گوارایی که در برهوت نصیبت شود.
        

          کتاب دغدغه های اجتماعی زنی را بیان میکند که بالاجبار نقش مادری را پذیرفته . در بسیاری از اتفاقات راه گشاست و مباحث روانشناسی را بیان میکند . در شخصیت پردازی بسیار قو یست . من  معجزه را که در دو قسمت برای حل مسئله پیش رو از آن استفاده میشود ،نمیپسندم ، چرا که منطبق بر واقعیت نیست . اتفاقات کلید اسراری هم کمی خوشایند نیست .
        

          بی دروغ این کتاب را یک نفس خواندم. همه جای داستان، یک گوشه ایستاده بودم و مستوره را نگاه می‌کردم که چگونه روحش بزرگ و بزرگتر میشود. همراه مستوره غصه‌های پیش پا افتاده زندگی ام را مرور کردم و پا به پای مستوره  عاشقی کردم.
خدا قوت خانم امیرزاده نازنین
منتظر کتاب بعدی شما هستم🌱
        

          این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
        

          یک کتاب عالی برای هدیه دادن به تازه مادرها و مادرهایی که چند سالی از مادری شان گذشته و خیلی درگیر روزمرگی شده اند، خسته و کلافه اند، از زندگی گله دارند، از وضعیت خود ناراحتند، ... تا دوباره کمی به معنای زندگی خود و معنای کارهایی که دارند انجاممی دهند فکر کنند. و کمی حالشان خوب شود.
        

          بی شک بهترین کتاب برای تازه مادرهاست 

کتاب رو یک نفس خوندم، با مستوره زندگی کردم و خیلی جاها خودم رو بجای اون  دیدم  و در نهایت این کتاب بهترین مشاور من بود برای ابن روزها که به تازگی مادر شدم

        

          ماجرای یک دختر جنوبی پر جنب و جوش و خیلی فعال که بعد از ازدواج و بچه دار شدن، با بحران هویت مواجه میشه و مدتی ناراحته از وضعیت جدید که نمیتونه مثل سابق کار کنه. 
دغدغه های مادر و نگرانی ها و ذهنیاتش خوب به تصویر کشیده شده‌.
پایانش هم خوب بود.
«مثل نهنگ نفس تازه می کنم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/122238
        

          عشق،
تقدیر غیر قابل پرهیزی‌ست
و از آن به هیچ سو ما را
توان گریختن نیست... 
        

          آن قدر جذاب بود که یک نفس خواندمش و باز هم دوس دارم بخوانمش حیف که کتاب های نخوانده زیادند و عذاب وجدان تکراری خواندن وقتی کتابها تلنبار شدند اجازه نمی دهد.چقدر همه چیزش خوب بود این کتاب.چقدر دوس داشتم باز هم از این مدل کتاب ها بود تا بخوانم.با خیلی از حس ها موقعیت ها و دریافت های نویسنده به شدت همزادپنداری کردم و بعضی جمله ها انگار از دهان خودم بیرون می آمدند.
        

          دیگه یه کتاب چی  میتونه کم داشته باشه؟
اگر برای خوندن کتاب ها به دلیل نیاز داریم این یه کتابیه که نخوندنش دلیل میخواد.
بگم عالی؟ بگم کافی؟
خانوم امیرزاده من حقیقتا نمیدونم چطور باید این کتاب رو توصیف کنم. ازتون ممنونم. نمیدونم این کتاب حاصل تجربه شخصی بود یا چیز دیگه. اما بلند شدن و افتادن های مستوره نمیتونه تخیل باشه.
یک روایت زنانه. که اول تنهایی های این زن آدم رو غمگین می کنه. اما در نهایت این تنهایی قدرتی میشه برای با غیر بودن و به غیر وابسته نبودن.این ترکیب، عجیب خوب در اومده تو این کتاب.
دوست دارم درباره خیلی چیزهای دیگه بگم. اما طولانی میشه و فقط به یه چیز دیگه اکتفا میکنم.
نظرات رو که می خوندم بعضی ها گفته بودن که پایان کتاب سریع بود و معلوم نبود مستوره چطور از پس مسائلش بر اومد. اتفاقا از نظر من این پررنگ ترین ویژگی کتاب بود که بزرگ شدن تدریجی مستوره به خوبی در اومده بود. دنیا دنیای تدریجه. قرار نیست اتفاق یهویی بیفته. قرار نیست مستوره دیگه ناراحت نشه یا همیشه حالش خوب باشه. اما با این حال میتونه شرایط رو کنترل کنه.
عنوان کتاب هم عالی
خانوم امیرزاده از قلم و احساس و دغدغه مندی شما بی نهایت ممنونم


        

          کتاب قشنگی بود
حوزه هایی از روان شناسی رو وارد رمان کرده بود و قصه دلچسبی داشت.
        

          با ولع تمومش کردم
برای من این کتاب سراسر تجربه و یادگیری بود،داستان کاملا واسم ملموس بود و اصلا انگار این خود منم
نگارش داستان گیرا و شیرین و پر از آرایه های زیبا بود،از کتاب متن های زیادی رو میشد بعنوان برگزیده انتخاب کرد ولی از یه جایی به این نتیجه رسیدم که بند بند این کتاب برگزیدست،با اینکه همین الآن تمومش کردم ولی دوست دارم برگردم از اول و دوباره بخونم و نت برداری کنم شاید که منم بتونم مثل مستورهء قصه بین احساس و نیاز و افکارم شفافیتی ایجاد کنم و با دستمالی تمیز خاک کدر روی روابطم رو پا ک کنم
        

          یک زن فعال تبدیل به یک مادر می شود بعد تبدیل می شود به یک پریشانی و بعد با خودش می جنگد تا پریشانی را نجات بدهد بعد می شود خودش یک خود قوی تر
بعد مادر می شود بعد دوباره شاغل می شود و می شود یک زن فعال همان طور که می خواست
اما ...اما شود ولیکن به خون جیگر شود
کسی نمی پرسد چرا این زن بخاطر پذیرش جامعه اش اینقدر باید از انرژی حیاتی اش مایه بگذارد تا تازه بشود خودش همان که بود!!!
        

          کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم داستان زندگی خانمی فعال در اجتماع است که به سبب بچه دار شدن از فعالیت های اجتماعی ش باز می ماند.
در این کتاب با تمام ویژگی های زندگی مشترک  یک خانم که خیلی هم خصوصیات خانه دار بودن را ندارد، با نثری روان و دلنشین آشنا می شویم. 
        

          کتاب به شدت با خودش همراهت می‌کنه . گاها از ناراحتی مستوره انقدر ناراحت میشدم که باید یه مدت کتاب رو کنار میذاشتم :))
جذاب تر بودنش برای من چندتا دلیل داشت ، یکی اینکه خیلی دوست دارم آینده ی مادر بودن رو تصور کنم و یکی دیگه رئال بودن رمانه . اصلا هدف اصلی رمان رئال بودنشه . تسلی خاطریه برای مادرایی که با سختیای بچه داری از یه طرف و الگوی مادر خوب بودن از طرف دیگه تو ذهنشون میجنگن. 
        

          کتاب بسیار خوبی بود البته از قلم خانم امیرزاده هم باید همین انتظار رو داشت.درباره زنی با مسئولیت های اجتماعی زیاد و حضور فعال و پر رنگ در اجتماع که ناخواسته وارد دنیای مادرانگی شده بود و چالش ها و رشدی که در این مسیر داشت رو نشون میداد قصه جذاب و پرکشش بود و زندگی واقعی رو نشون میداد نه فانتزی رو...
کتاب رو به خانم هایی با شرایط مستوره به شدت پیشنهاد میکنم و به بقیه فارغ از جنسیت توصیه میکنم حتما بخونن چون درک و فهم ادم رو بالا میبره.قطعا این کتاب و بعضی جملاتش رو بیش از یکبار میخونید...
        

          مثل نهنگ کتابی است که خیلی ها از ان لب به تعریف گشوده بودند که حرف‌های دلشان را زده و مگوهایشان را به نحو خوبی به زبان اورده.کتابی که با خواندنش احساس کرده اند که دردهایی مشترک در دنیا وجود دارند و دیگرانی مشابه ان ها هستند که می فهمنشان، که زندگی برای همه بازی‌هایی تا حدی مشابه دارد که باید ساختار و قوانینش را یاد گرفت و در ان‌ها پیروز شد.

این حس فهمیده شدن و شنیده شدن من را خیلی آرام می کند. ارامشی برایم فراهم می اورد که نتیجه‌اش درک درست تر و بهتری از شرایط و ناملایمات مشابه است.

ضمن انکه برخی راهکارهای روان شناسانه و مشاورگونه هم به نرمی و ظرافت، گاهی مستقیم و در سر کلاس درس،و گاهی غیر مستقیم و از زبان بی‌بی پرتجربه و یوما دوست داشتنی در داستان گنجانده شده اند. انگونه که ازشنیدن و نحوه کاربردشان هم لذت خواهید برد، تایید و تحسینشان خواهید کرد.

بیت های نغز و شیرینی که در جای جای کتاب بود، انقدر دهانم را شیرین می کرد و به جانم می چسبید که دوست دارم همه را از بر شوم.

بیت هایی مثل:

هم در به دری دارد و هم خانه خرابی/ عشق است و مزین به هنرهای زیادی

یا

حسن خلقی زخدا می طلبم خوی تو را/ که دگر خاطر ما از تو پریشان

انقدر قسمت های مختلف این کتاب را رنگی کرده ام که قبل از این سابقه نداشته، و این کتاب اولین کتابی است که دوست دارم دوباره و دوباره بخوانمش و با مستوره و امیریل، در خوشی ها و ناخوشی ها، دست و پا زدن ها برای سرو سامان دادن به خودشان، به زندگی و اینده شان همراه شوم. با ان ها به خشم بیایم،گریه کنم، ارام شوم، زخم زبان ببینم، سکوت کنم، یاد بگیرم، یاد بدهم، همدردی کنم، نفس کم بیاورم و ....
        

          بحدی جذاب و پرکشش بود، همون اول قلاب رو برای خواننده می ندازه برای دنبال کردن داستان. اینکه زمان ها رو پس و پیش جلو می رفت کشش رو برای خوندن و فهمیدن اتفاق گذشته یا حال بیشتر می کرد.‌ شخصیت اصلی و دانای کل فراز و فرودهای خلق زنانه و سپس همسری و چالش های مادرانگی و کار بیرون منزل و گره های داستان و باز شدن گره ها همراه با فراز و فرودهای پر کشش  داستان همسری، مادری و دخترانگی پرشور را بیان می کند.
نکات ظریف و آیه ها و شعرهای آمده در داستان اون رو تبدیل به متن داستانی فاخر کرده از نظر من.
سواد و آگاهی، قلم جذاب و گیرای خانم امیرزاده ستودنی ست.
        

          سوژه جذاب و بکر است: 
یک زن تحصیلکرده و فعال در اجتماع، شیفته ی هنر و پژوهش و در اوج فعالیت‌های اجتماعی، ناخواسته باردار می‌شود.
این بارداری ناخواسته و بعد تولد فرزند، تمام تعادل زندگی‌اش را به هم می‌ریزد، اختلافات و گره‌های ارتباطی پنهانی که با همسرش دارد از لایه‌های زیرین ذهن و زندگی اش به سطح می آید، تنهایی و دلتنگی اش در شهر تهران نفس گیرتر می‌شود و اختلافات فرهنگی و اخلاقی با خانواده‌ی همسرش پررنگ تر و آزاردهنده‌تر به چشم می‌آید.

این سوژه بکر به ویژه با قلم گرم و قصه‌گوی نویسنده و پرداختنش به جزئیات زندگی یک زن متاهل ایرانی، کافی است تا دل هر مخاطب زن با شرایط مشابه را ببرد. 
ما در اوج خستگی و ناامیدی  «مستوره» با او به زادگاهش، بندرعباس می‌رویم، با شخصیت‌ جذاب تک تک اعضای خانواده و رفقای قدیمی‌اش آشنا می‌شویم. در کنارش به تمام خاطرات گذشته‌اش سفر میکنیم، دلتنگ می‌شویم، به شوق می‌آییم و افسوس میخوریم. بعد دوباره به تهران برمیگردیم و تا می‌خواهیم آرام آرام مسیر خودیابی و تعادل را با او پی بگیریم، نویسنده‌ی محترم با سر ما را به زمین میکوبد! 
به این نحو که در یک سوم پایانی کتاب با ملغمه‌ای از نکات روانشناسی، اخلاقی، عرفانی و فلسفی که از کتاب‌ها و نویسنده‌های مورد علاقه‌اش دستچین کرده، نسخه‌ای برای حل مشکلات مستوره به دست او و البته ما می‌دهد و مستوره دوست داشتنی من را تبدیل به یکی از آن زنان و مادران و همسران موفق می‌کند که خوراک برنامه‌های خانواده صدا و سیما هستند.
خیلی عصبانی هستم؟
بله!
چون توقع دارم وقتی رمان دست میگیرم، نویسنده برایم داستان بگوید، وقتی برایم بالای منبر برود عصبانی می‌شوم.

چرا دلخورم؟

چون مستوره را دوست داشتم، کلی خاطره‌ی خوب ازش داشتم، دوست نداشتم با چندتا نصیحت و رهنمود، برود و یک دفعه اینطوری وسط برهوت رهایم کند.

چرا خیلی‌ها اینقدر این کتاب را دوست دارند و از دست نویسنده دلخور نیستند؟
 
چون از خواندن فلسفه و روانشناسی و اخلاق اسلامی به صورت گل درشت در داستان ناراحت نمی‌شوند و اینطوری بیشتر به دلشان می‌نشیند.

این بد است؟

به هیچ وجه. اما از منظر حرفه‌ای ، قطعا این به کیفیت رمان ضربه‌های جدی وارد می‌کند و مخاطب جدی ادبیات را پس می‌زند.