با مستوره گریه کردم، ناکام شدم، تلاش کردم، امیدوار شدم، پخته شدم و در نهایت حسن مستور آفرینش میشوم
        

          هنوز کتاب نصف نشده بود که برای معرفیش له له میزدم.

هر روز فکر میکردم چی بگم که حق مطلب ادا بشه.

مثل نهنگ داستان زندگی است…

داستان رنج ها ، چالش ها ، رشد ها و انتخاب های خود خود ماست.

گمان نمیکنم مادری باشد که این کتاب را بخواند و با گوشه ای از اتفاقات آن همزاد پنداری نکند…

از اول کتاب خودم را همراه مستوره حس میکردم …

با دردهایش گریه کردم.

بهش حق دادم…

توبیخش کردم…

من ۴۰۰ صفحه با مستوره زندگی کردم. 

زندگی کردم و بزرگ شدم.

قدم به قدم همراه مستوره راه زندگی را پیدا کردم. و حتی نکاتی که بلد بودم را دوباره آموختم.

کتابم پرشده از هایلایت ها و خط هایی که کشیده ام. 

قسمت هایی که دوست دارم بارها و بارها برگردم و مرور کنم.


راستی به نظرم مثل نهنگ ، تلاش ناموفق سرکارعلیه در معرفی الگوی سوم زن مسلمان را سرانجام بخشید.

دلم میخواست میتونستم این کتاب رو به تک تک دوستام هدیه بدم. به همه ی اون هایی که تلاش میکنند کنار مادر بودن رشد کنند و قدمی هم برای جامعه بردارند…


و در نهايت چقدر به قلم نویسنده غبطه خوردم.

به شخصیت پردازی ها ، توصیف ها ، بالا و پایین ها ، زمان بندی گره ها و حتی گشودن ها…

انگار همه چیز به جا و به اندازه بود… مثل آب گوارایی که در برهوت نصیبت شود.
        

          کتاب دغدغه های اجتماعی زنی را بیان میکند که بالاجبار نقش مادری را پذیرفته . در بسیاری از اتفاقات راه گشاست و مباحث روانشناسی را بیان میکند . در شخصیت پردازی بسیار قو یست . من  معجزه را که در دو قسمت برای حل مسئله پیش رو از آن استفاده میشود ،نمیپسندم ، چرا که منطبق بر واقعیت نیست . اتفاقات کلید اسراری هم کمی خوشایند نیست .
        

          بی دروغ این کتاب را یک نفس خواندم. همه جای داستان، یک گوشه ایستاده بودم و مستوره را نگاه می‌کردم که چگونه روحش بزرگ و بزرگتر میشود. همراه مستوره غصه‌های پیش پا افتاده زندگی ام را مرور کردم و پا به پای مستوره  عاشقی کردم.
خدا قوت خانم امیرزاده نازنین
منتظر کتاب بعدی شما هستم🌱
        

          این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
        

          یک کتاب عالی برای هدیه دادن به تازه مادرها و مادرهایی که چند سالی از مادری شان گذشته و خیلی درگیر روزمرگی شده اند، خسته و کلافه اند، از زندگی گله دارند، از وضعیت خود ناراحتند، ... تا دوباره کمی به معنای زندگی خود و معنای کارهایی که دارند انجاممی دهند فکر کنند. و کمی حالشان خوب شود.
        

          بی شک بهترین کتاب برای تازه مادرهاست 

کتاب رو یک نفس خوندم، با مستوره زندگی کردم و خیلی جاها خودم رو بجای اون  دیدم  و در نهایت این کتاب بهترین مشاور من بود برای ابن روزها که به تازگی مادر شدم

        

          ماجرای یک دختر جنوبی پر جنب و جوش و خیلی فعال که بعد از ازدواج و بچه دار شدن، با بحران هویت مواجه میشه و مدتی ناراحته از وضعیت جدید که نمیتونه مثل سابق کار کنه. 
دغدغه های مادر و نگرانی ها و ذهنیاتش خوب به تصویر کشیده شده‌.
پایانش هم خوب بود.
«مثل نهنگ نفس تازه می کنم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/122238
        

          عشق،
تقدیر غیر قابل پرهیزی‌ست
و از آن به هیچ سو ما را
توان گریختن نیست... 
        

          آن قدر جذاب بود که یک نفس خواندمش و باز هم دوس دارم بخوانمش حیف که کتاب های نخوانده زیادند و عذاب وجدان تکراری خواندن وقتی کتابها تلنبار شدند اجازه نمی دهد.چقدر همه چیزش خوب بود این کتاب.چقدر دوس داشتم باز هم از این مدل کتاب ها بود تا بخوانم.با خیلی از حس ها موقعیت ها و دریافت های نویسنده به شدت همزادپنداری کردم و بعضی جمله ها انگار از دهان خودم بیرون می آمدند.
        

          دیگه یه کتاب چی  میتونه کم داشته باشه؟
اگر برای خوندن کتاب ها به دلیل نیاز داریم این یه کتابیه که نخوندنش دلیل میخواد.
بگم عالی؟ بگم کافی؟
خانوم امیرزاده من حقیقتا نمیدونم چطور باید این کتاب رو توصیف کنم. ازتون ممنونم. نمیدونم این کتاب حاصل تجربه شخصی بود یا چیز دیگه. اما بلند شدن و افتادن های مستوره نمیتونه تخیل باشه.
یک روایت زنانه. که اول تنهایی های این زن آدم رو غمگین می کنه. اما در نهایت این تنهایی قدرتی میشه برای با غیر بودن و به غیر وابسته نبودن.این ترکیب، عجیب خوب در اومده تو این کتاب.
دوست دارم درباره خیلی چیزهای دیگه بگم. اما طولانی میشه و فقط به یه چیز دیگه اکتفا میکنم.
نظرات رو که می خوندم بعضی ها گفته بودن که پایان کتاب سریع بود و معلوم نبود مستوره چطور از پس مسائلش بر اومد. اتفاقا از نظر من این پررنگ ترین ویژگی کتاب بود که بزرگ شدن تدریجی مستوره به خوبی در اومده بود. دنیا دنیای تدریجه. قرار نیست اتفاق یهویی بیفته. قرار نیست مستوره دیگه ناراحت نشه یا همیشه حالش خوب باشه. اما با این حال میتونه شرایط رو کنترل کنه.
عنوان کتاب هم عالی
خانوم امیرزاده از قلم و احساس و دغدغه مندی شما بی نهایت ممنونم


        

          کتاب قشنگی بود
حوزه هایی از روان شناسی رو وارد رمان کرده بود و قصه دلچسبی داشت.
        

          با ولع تمومش کردم
برای من این کتاب سراسر تجربه و یادگیری بود،داستان کاملا واسم ملموس بود و اصلا انگار این خود منم
نگارش داستان گیرا و شیرین و پر از آرایه های زیبا بود،از کتاب متن های زیادی رو میشد بعنوان برگزیده انتخاب کرد ولی از یه جایی به این نتیجه رسیدم که بند بند این کتاب برگزیدست،با اینکه همین الآن تمومش کردم ولی دوست دارم برگردم از اول و دوباره بخونم و نت برداری کنم شاید که منم بتونم مثل مستورهء قصه بین احساس و نیاز و افکارم شفافیتی ایجاد کنم و با دستمالی تمیز خاک کدر روی روابطم رو پا ک کنم
        

          نیمی از داستان نگذشته بود، که نفس کم آوردم. دیگر این سیر داستان نبود که مرا به خواندن وامی‌داشت، بلکه آیینه‌ای که از زندگی خودم در داستان می‌دیدم، موجب کشش من شده بود. از یک جایی به بعد داستان مستوره و امیریل برایم مهم نبود. اصلا نمی‌خواستم بدانم آخر سر مستوره با کودکانش چه می‌کند و چگونه رابطه‌ با همسرش را بهبود می‌بخشد و با مادرشوهرش چطور کنار می‌آید. خودم مهم بودم. بچه‌هایی که هنوز ندارمشان مهم بودند.
نمی‌دانم این طبیعی‌ست که زنی ساعت‌ها برای کودکانی که حتی وجودشان قطعی نیست، برنامه بریزد، کتاب تربیتی بخواند، کارگاه شرکت کند، کتاب کودک و اسباب‌بازی بخرد و حتی به لباس‌هاشان هم بیندیشد؟
مستوره وقتی از دخترش دور می‌ماند، سینه‌اش پر می‌شد از شیر؛ می‌فهمید که کودکش گرسنه‌ست و باید خودش را برساند. این فقط غریزه‌ی مادری نیست. این خاصیت زن است. قلبش پر می‌شود از چیزی که باید جایی خرجش کند. باید بدهد. باید ببخشد. باید دنیا را از خودش سیراب کند.
زن آمده تا جهان را لبریز کند. نه فقط از مایعی شیرین، بلکه از مهر، از عشق، از دلسوزی. و این کتاب، هرچند با زبانی ساده و روایت‌محور، همین را بی‌صدا در گوش آدم زمزمه می‌کند.

کتاب «مثل نهنگ نفس تازه می‌کنم» از [معصومه امیرزاده]، شاید برای هرکسی چنین تأثیری نداشته باشد. اما اگر زن باشی، یا دل زنانه‌ای داشته باشی، ممکن است جایی میان صفحاتش، یک‌باره خودت را پیدا کنی؛ یا کسی را که مدت‌ها بود فراموشش کرده بودی.
        

          یک زن فعال تبدیل به یک مادر می شود بعد تبدیل می شود به یک پریشانی و بعد با خودش می جنگد تا پریشانی را نجات بدهد بعد می شود خودش یک خود قوی تر
بعد مادر می شود بعد دوباره شاغل می شود و می شود یک زن فعال همان طور که می خواست
اما ...اما شود ولیکن به خون جیگر شود
کسی نمی پرسد چرا این زن بخاطر پذیرش جامعه اش اینقدر باید از انرژی حیاتی اش مایه بگذارد تا تازه بشود خودش همان که بود!!!
        

          کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم داستان زندگی خانمی فعال در اجتماع است که به سبب بچه دار شدن از فعالیت های اجتماعی ش باز می ماند.
در این کتاب با تمام ویژگی های زندگی مشترک  یک خانم که خیلی هم خصوصیات خانه دار بودن را ندارد، با نثری روان و دلنشین آشنا می شویم. 
        

          داستان سوژه خیلی خوبی دارد. زاویه نگاهش به مسئله دقیق است اما در فرایند حل مسئله نمی‌تواند به ادبیات وفادار بماند
به این معنا که محتوای داستان به فرم نمی‌رسد و نسبتش با ادبیات و هنر به این دلیل که سعی دارد پیام بدهد کم‌رنگ می‌شود
داستان زبان ساده ای دارد  اما کلمات اضافی زیاد دارد!
یعنی تعداد کلمه با پیرنگ منطبق نیست 
و مخاطب در چرخه اطناب می‌افتد
به همین دلیل این اثر مخاطب جدی ادبیات را جذب نمی‌کند.
        

          ما را کشتید خانم امیرزاده! اما آخرش خوش بود.

نیمه شبی بود که کتاب را دست گرفتم، چشم دوختم به صفحه گوشی، صفحات نمونه کتاب را خواندم و طاقت نیاوردم برای اینکه سفارش کتاب کاغذی را بدهم. نسخه الکترونیکی را تهیه کردم و شروع کردم به خواندن. دروغ چرا؟ چیزی فراتر از ترفندهای داستان نویسی من را با این کتاب همراه کرد. چیزی از جنس ترس‌ها و دغدغه‌هایم.
مستوره، همانی بود که من از خودم می‌خواستم، با سرگذشتی که کمی شبیه به سرگذشت مادر و پدرم است. دختری که دانشجوی ادبیات است و یک سر دارد و هزار سودا، همانی که می‌خواهم باشم، دختری که توی تشکل دانشجویی به سفر عشق می‌رود ولی غرورش را نمی‌بازد، همانی که مادرم بود و هست. تو گویی خاطرات مادرم را در نسخه‌ای دیگر می‌خوانم. نه طابق نعل به نعل که هیچ داستانی طابق نعل به نعل حقیقت زندگی نیست، کمااینکه امیریل نسخه مشابه بابای من نیست، من گویی ردی از بوی مادرم را در داستان مستوره استشمام می‌کردم. توی این بوم نقاشی، خطی آشنا از مادرم به چشمم می‌آمد.
چیزی توی وجودم اضطراب آینده را دارد. ترس از عقب ماندن و به کمال نرسیدن. قصه مستوره انگار از ترس‌های من آمده است. انگار دلم دهان باز کرده و مستوره و داستانش بیرون زده است. من با مستوره اشک می‌ریختم،‌می‌خندیدم، دخترانه ذوق می‌کردم و دلهره‌های مادرانه را به آغوش می‌کشیدم. معصومه، مستوره می‌شد و با اندوه کشتی می‌گرفت. معصومه مستوره می‌شد و لباسی گرم از دردها به تن می‌کرد. من چهل نفس، مثل نهنگ نفس تازه کرده‌ام.
داستان گیراست. خانم‌ها می‌فهمندش. لااقل آن دسته از دخترها و زن‌هایی که مثل من حیران در بین نسخه زن سنتی و فمنیسم حیران مانده‌اند، جای خواندن با این کتاب زندگی می‌کنند.
داستان کلیشه‌ای نیست، اما دنیای واقعی همیشه هم اینقدرها دراماتیک نیست. هرچند، نگاه ما آدم‌ها به زندگی رنگ می‌پاشد. انگار مستوره یاد می‌گیرد که عظمت در نگاهش باشد، نه در آنچه می‌بیند.
من، قطعا آدم قبل از خواندن این کتاب نیستم و اگر صادقانه بخواهم بگویم، فکر نکنم صد درصد هم متحول شده باشم، بعید است که از همین امروز یا فردا وقتی پنجره را باز می‌کنم لاجرم عطر گل اطلسی و عشق در مشامم بپیچد. داستان واقع‌نگر است و من هم آدم واقعی!
خوبی داستان این است که چارتکبیر زده بر کلیشه‌ها! "عشق خودش همه چیز را درست می‌کند" یا "پسری با ظاهری شبیه شهدا از راه می‌رسد و خواهر مومن انقلابی قلبش می‌افتد کف دستش و سپس هر دو بدون ذره‌ای کدورت به خوشبختی ابدی می‌رسند" مال قصه‌های فانتزی است و این کتاب حکایت زندگی است.
نمی‌دانم توی زندگی واقعی هم آدم اینقدر راحت می‌تواند باهمه کلیشه‌های توی مغزش و با همه زخم‌های روحش اینطور کنار بیاید و اصلاحشان کند یا نه، اما می‌دانم که آدمی با تلاش‌هایش زنده است.
داستان جوانه جدیدی از امید را در دلم رویاند. برای منی که مدتی هست دردی نوش جام امیدم.
و در آخر : امید است که یک روز این یادداشت بهتر شود.
        

          این کتاب بسیار ماهرانه و عالمانه نوشته شده، از کلاس‌ها و نصیحت‌های خشک به دختران و بانوان بسیار بسیار تاثیرگذارتر است. مناسب خانم‌هایی هست که احساس سردرگمی دارند در تأهل و فرزندپروری و برای آقایان هم مناسب هست تا با دغدغه‌های بانوان و نیازها و ویژگی‌هایشان تاحد مطلوب و واقع‌نگرانه‌ای آشنا شوند.