به شدت دوستش داشتم و توصیه اش میکنم. برای کسانی که از بچگی عاشق فکت ها و دانستنیهای عجیب غریب راجع به حیوانات بودند. برای کسانی که احساس محبوس بودن و روزمرگی هر روز به سراغشان می‌آید. برای کسانی که طبیعت‌دوست و طبیعت گردند. و برای کسانی که روزی جایی مشغول تماشای بیرون آمدن یک حلزون از خانه اش شدند و در تماشای حرکات آهسته حلزون زمان را گم کردند.
      

        تکان دهنده بود.
یه بخشی از کتاب راجع به ایجاد یک صنعت و خط تولید جدیده. مداوم با مسائل پیچیده ای برای بهینه سازی کارخانه مواجه میشویم و راه حل های خلاقانه ای براش ارائه میشه، و من باید جلوی خودم رو میگرفتم که این همه ذکاوت و خلاقیت رو تحسین نکنم.
چرا باید جلوی خودم رو میگرفتم؟
چون کارخونه ای که راجع بهش صحبت میکنیم قرارگاه آشویتس عه و محصول تولیدیش جنازه اس.
به نظرم مشابه این کتاب رو میشه برای همه ی فجایع بشری نوشت (مثلا کتاب "آزارشان به مورچه هم نمیرسید"  رو هم من در این ژانر قرار میدم). اینکه کدام تصمیمات و کدام نقاط عطف آدمی را به بی‌حسی در برابر وحشی‌گری میرساند.
اینکه در هر برهه زمانی و در هر جغرافیایی، چطور آدم‌های عادی نسل‌کشی میکنند، شکنجه می‌کنند و بیرحم میشوند.  چرا؟ چه چیزی از سر گذارنده اند که میتواند ذره ای همه ی اینها را توجیه کند؟ آیا واقعا نقطه عطفی برای این تغییر وجود داشته؟ لحظه ای حساس که فرد آگاهانه با فاجعه ای که در حال  وقوع است مواجه شود و بعد تصمیم بگیرد میخواهد بخشی از این فاجعه باشد؟ یا اینکه انفعال و فرار از تصمیم های سخت باعث میشود که انسان وحشی شود؟
      

        یادم نمیاد با خوندن هیج کتابی انقدر گریه کرده باشم. یادم هم نمیاد هیچ کتابی خونده باشم که هر دو صفحه یک بار راوی جمله ی اشک هایم سرازیر شد رو به کار ببره :))
لطافت و رقت قلب خسرو باباخانی ستودنیه.
نمیدونم اینکه با اسم  و رسم خودت کتابی رو منتشر کنی که انقدر با جزئیات اعتیادت و ظلم هایی که مرتکب شدی  رو توش تشریح کنی نمیدونم از سر جسارته یا همون لطافت و رحمتی که باعث میشه از آبروی خودش چشم پوشی کنه به امید اینکه شاید آدم های کمتری زجرهایی که خودش کشیده رو تجربه کنن.
احتمالا ترکیبی از جسارت و لطافته...
عجب ترکیب حسرت برانگیزیه!

      

        من wedding people رو خوندم و عاشقش شدم. هنوزم یه وقت هایی دلتنگش میشم. موقع دلتنگی به سرم زد کتاب دیگه ی همون نویسنده رو بخونم. در حالی که زمین تا آسمون با wedding peolpe فرق داشت ولی عجیب دوست داشتنی بود. خیلی عمیق‌تر بود‌. تلخ‌تر بود. تکان دهنده تر بود.
کتاب راجع به مرگ خواهر و برادر و سوگش و بلایی که سر خانواده سوگوار میاره، کم نداریم. سوژه جدیدی نیست. ولی این کتاب با این سوژه نخ نما کاری می‌کند که تا مدت‌ها اثرش روی آدم میمونه.
همون طور که گفتم تم اصلی سوگ و رها کردنه، راجع به پیچیدگی رابطه خواهری. پایانش هم به نظرم بی نقص ترین پایان ممکن بود. به نظرم حیفه که نسخه ترجمه فارسی نداره.

این که چرا بهش ۳ دادم با خاطر اینه که با دینامیک روابط عاشقانه اش مشکل داشتم. به نظر یک طرفه و سمّی میومد در  حالی که عمده کتاب در حال رمنتیسایز کردن همین رابطه بود.
 
      

        برای بیرون اومدن از reading slump  خیلی کتاب خوبیه. روون، پرکشش و به جای خود عمیق و اثر گذار.
درباره آشنایی مجازی دو نفره. فرم کتاب به صورت ایمیل هاییه که بینشون رد و بدل میشه. شروعش یه مقدار مصنوعی بود. ولی پایان فوق العادش جبرانش میکرد. در مجموع کتاب دوست داشتنی و عزیزی بود.
      

        نمیتونم میزان لذتی که از خوندنش بردم توصیف کنم. 
از دور به نظرم یه کتاب زرد و رمانتیک کمدی تکراری و کلیشه ای میومد. ولی به قدری کشش داشت و توصیفاتش هوشمندانه و ظریف بود که قطعا یکی از کتابهای به یاد موندنی ای شد که دوست دارم بعد از ۱۰ سال دوباره بخونمش و ازش لذت ببرم. 
همه چی ساده و کامل بود. شخصیت پردازی ها، دینامیک اتفاقات و روابط. پایان بندیش.
برای وقتهایی که یه مدت دستتون به هیچ کتابی نمیره و حال و حوصله مطالعه ندارید عالیه.
      

        توی فیلم های هیجان انگیز و ماجرایی، خیلی اوقات یه شخصیت تکراری توی پس زمینه هست که برای اضافه کردن تعلیق بیشتر به داستان خلق شده. یه زن حامله که اواخر دوران بارداریشه و هممون منتظریم توی بدین موقعیت ممکن موعد زایمانش فرا برسه.
تیلت جریان رو متفاوت میبینه. اینجا اولین شخصیت یه زن حامله اس ولی تعلیق واقعی حول این سوال نمیچرخه که کی قراره دردش بگیره.
داستان طی یک روز روایت میشه. راجع به رابطه اس، راجع به مادریه، راجع به سوگه.
و زیباست. عمیقه. تکان‌دهنده‌اس. 
و شوخ طبعی لطیفی داره که آدم از کتابی توی این ژانر توقع نداره.
      

        ایده بکر و جذابی داشت.
 اگر آدم‌ها بدانند که چه روزی میمیرند، چه اتفاقی میافتد؟
از زاویه دید ۱۰ تا شخصیت متفاوت نقل میشد. تغییر زاویه دید باعث میشد خیلی کند پیش بره و در نهایت شخصیت ها سطحی از آب دربیان.
به نظرم از معدود نقاط قوتش این بود که دینامیک روابط جامعه رو خیلی دقیق و منطقی پیش میبرد. اینکه این آگاهی چطور روی لایه های مختلف اجتماع اثر میذاره برای من قابل پیش بینی نبود و دنبال کردنش به قدری لذت بخش بود که با وجود همه نواقصش تا آخر ادامه‌اش دادم.
      

        ایده میلیون تومانی کسب و کار: تیشرت/ماگ/پوستر/کفش/ سویشرت که طرح اپوش که بوته های خار به سر داره و گردنبند سنگ به گردن با نوشته ی بزرگ زیرش : من زیباترین دیو جهان هستم.


      

        عاشقش شدم. عاشق مادرش، دوستش، نگاهش، طنز تلخش. امیدوارم عمری باقی باشه که دوباره و دوباره بخونمش،و لذت ببرم و ریویوی درخور براش بنویسم.
      

        این کتاب هیچ وقت یک فیلم/ سریال نتفلیکس نخواهد شد. 
به نظرم اگر استونر رو برای یک بوک کلاب میخوندیم یکی از نقاطی که دلم میخواست بحث پوشش بدهد همینه. اینکه یک کتاب توی اون زمان، اینجوری به یک کاراکتر معلول قدرت داده ولی همچنان توی عصر کنونی این کارش محکوم میشود، به نظرم ساعت ها قابل بحثه.

اینکه داستان زندگی یک فرد معمولی رو انقدر تکان دهنده روایت کنی که بعد از تموم شدن کتاب تا مدت ها بعد باخواننده بمونه به نظرم شکلی ازهنره که خیلی بهش نیازمندیم. بعد از تمام شدن کتاب من استونر رو همه جا میبینم.توی راننده اسنپ، استادم، رئیسم، کتابفروش. هر کدومشون یه استونرن. با سرخوردگی‌ها و ناکامی های خاص خودشون قهرمان قصه ای ان که اگر جان ویلیامز برامون تعریف میکرد تا مدت ها  یادمون میموند.
      

        نپسندیدم. 
ایده ی کتاب نخ نما شده و چیز جدیدی نیست. اگر پرش‌های زمانی بیشمارش رو ازش بگیریم جذابیت و هیجان خاصی نداره. شخصیت ها خیلی زیادن و کم عمق. پر از اشیا و جزئیاتی و رلیک هایی که دلیل وجودشون رو نمیدونیم و وقتی هم میفهمیم خیلی غافلگیر نمیشیم.نمیدونم در مجموع راضی نبودم.
      

        ‘We’re all just looking for a place of safety. And if you don’t find one, then you have to learn how to pass the time.’
      

        من با این کتاب زندگی کردم. خندیدم. بغض کردم. اشک ریختم. فکر کردم. حسرت خوردم. غرق لذت شدم.
این کتاب زندگی نامه ی خودنوشت گیاهشناس زنیه که نگاهش به دنیای گیاهان با همه ی اون چیزی که تا به امروز خوندین و شنیدین متفاوته.
برای منی که دیپلم تجربی دارم و لیسانس بیوتکنولوژی و بارها و بارها و بارها به بهانه های ذرس ها و آزمایش های مختلف فیزیولوژی گیاهی رو خوندم و مرور کردم و هر بار کمتر فهمیدم، مواجهه با این کتاب خیلی عجیب بود.

مثل کسی که همه ی عمر از غذایی متنفره. به خوردش میدن و به زور میخوره ولی لحظه شماری میکنه تا زمانی که دیگه مجبور نباشه اون غذا رو بخوره. تا اینکه یک روز فرار میکنه و میره دورترین نقطه ی ممکن، جایی که دیگه ست کسی بهش نمیرسه که بخواد اون غذا رو بهش بخورونه.
و یه روز، چیزی رو مزه مزه میکنه که انقدر دوست داشتنیه که دلش نمیخواد  چیز دیگه ای بخوره. غافل از اینکه این همون غذاییه که ازش فرار کرده. و برای اولین بار میفهمه که همه ی این مدت طعم واقعی این غذا رو نمیشناخته چون آشپزهایی که تا الان دستپختشونو خورده بلد نبودن چطور اونو بپزن.
      

        بار اول 15 سالگی خواندمش. عاشقش شدم. به همه توصیه میکردمش. امسال برای بار دوم خواندمش. همچنان دوستش داشتم ولی دیگه خبری اون شاهکار بینظیر نبود. رشد شخصیت‌ها ملموس نبود. بیست سال با یک شخصیت همراه میشدی ولی حس نمیکردی که فکر و رفتار 10 سالگی و 30 سالگیش تفاوت محسوسی داشته باشند. حالا اینکه بچه ها از اول بزرگسالانه فکر میکنند یا بزرگسالان بچه گانه معلوم نیست.