هیچ‌جایی تا به حال ندیده بودم که در دنیای آخر‌الزمانی که اکثر انسان‌ها دیگه مردن و باید برای بقا تلاش زیادی کرد، کسی از اهمیت هنر بگه. داستان station eleven داستان یک گروه به نام traveling symphony هست که بین شهر‌هایی که بعد از نابودی دنیا به‌وجود اومدن سفر میکنن و اثار شکسپیر رو اجرا میکنن. داستان به سمتی میره که هر داستانی داخل دوره‌ آخرالزمانی میره: زنده‌ موندن از دست یک گروه آدم شرور، ولی چیزی که باعث شد خیلی از این کتاب خوشم بیاد این بود که چقدر فلش بک‌هایی که به گذشته میزد و کارکتر‌هایی که فکر میکردم ربطی به traveling symphony ندارن رو خیلی زیبا و یهویی بهم‌ وصل کرد. چیزی که اگر ببینیمش میگیم این دنیا چقدر کوچیکه، زمین گرده یا "تقدیر" و چیز‌هایی مثل این. من به عنوان یک دانشجو‌ ادبیات این قسمت "هنر" داخل همچین فضایی رو خیلی دوست داشتم و خیلی بیشتر باعث شد جذب کتاب بشم و ادامه بدمش.  این کتاب رو بهتون پیشنهاد میکنم.
        

          نپسندیدم. 
ایده ی کتاب نخ نما شده و چیز جدیدی نیست. اگر پرش‌های زمانی بیشمارش رو ازش بگیریم جذابیت و هیجان خاصی نداره. شخصیت ها خیلی زیادن و کم عمق. پر از اشیا و جزئیاتی و رلیک هایی که دلیل وجودشون رو نمیدونیم و وقتی هم میفهمیم خیلی غافلگیر نمیشیم.نمیدونم در مجموع راضی نبودم.