کافیه به جادوی خودت فرصت بدی و کاری که می‌خوای رو انجام بدی!
        

                پیرنگ قوی و شخصیت‌پردازی به‌اندازه‌ای داشت. لایه‌های روانشناسانه و اجتماعی‌اش و همین طور پایان‌بندی جالب داستان، فضا را برای گفت‌و‌گو با مخاطب نوجوان و حتی بزرگسال فراهم می‌کند.
تصاویر کتاب و نوع تصویرگری‌اش، مورد پسند من نبود اما با فضاسازی اثر همخوانی داشت و بر متن تاکید می‌کرد.
        

                کتاب از زبان دختری است که حاصل رابطه‌ای کوتاه بوده و به بحران هویت دچار است. پیرنگ قوی‌ای نداشت ولی دوست داشتم در سکوت به تجربه‌هایی که روایت می‌شد، فکر کنم.
نسخه‌ی صوتی‌اش را با صدای لیلی رشیدی گوش دادم. لذت بخش بود.
        

                بامزه بود و به نظرم کتاب با توجه ویژه به تصویرگری ساخته شده بود. پیرنگ و شخصیت‌پردازی و فضاسازی داستانی کمرنگ بود و توجه به احساسات گروه سنی مخاطب و ایده‌ی معنایی هم به نظرم نفی همه‌ی خوبی‌ها فقط برای برگرداندن یک خوب خاص! بود که برای ارائه به کودک احتیاج به توضیح و گفت‌و‌گو دارد.
        

                امکان لمس معجزه‌ی همدلی که با بیانی لطیف، داستانی دوست‌داشتنی و تصاویری به‌اندازه، ساخته شده است❤
        

                کتاب با توجه به گروه سنی مخاطبش، بسیار شوکه‌کننده بود!
تصاویری که مفاهیمی فراتر از متن منتقل می‌کنند و متنی که اگر متوسط ترجمه شده باشد هم، پر از زیرمتن‌هایی است که برای کودکان ویران‌گر است.
حق‌طلبی کودک خیلی در جریان داستان موثر و مهم است ولی چنین ماجرایی برخورد متفاوتی می‌طلبد و خیلی ساده با همه چیز برخورد شده است.
می‌خواستم به خودم بقبولانم که برداشتم اشتباه است و به ترجمه مربوط است ولی تصاویر کتاب و تصویر آخر، همه در حال انتقال دادن مفاهیمی فراتر از یک داستان کودکانه‌ی امن هستند.
داستان خیلی فکرشده و دقیق نوشته شده و حتی تصویرگری شده اما به گمانم ساده‌انگارانه برای مخاطب کودک تشخیص داده شده است.
دوستی، فقط بخش کوچکی از محتوای این کتاب است و بار انتقال دادن تم آن بیش‌تر بر عهده ی ساب‌تکست بوده است!
        

                مراحل دوست پیدا کردن در محیط تازه که البته بدون کشمکش‌ها و چالش‌ها گفته شده است.
        

                خواهر و برادر داشتن، شگفت‌انگیز و امن است و قهر و آشتی دارد!
        

                کتاب بسیار خوبی برای آموزش "حق طلبی" به کودک. در پیرنگ ساده‌ای ریحانه به گربه‌اش قاطعیت در گرفتن حق را در عین داشتن کمی نرمش می‌آموزد.
        

                بعضی حس‌آمیزی‌هایش جالب هستند و برای آموزش همدلی به کودکان و ترسیم امنیت در خانواده مفید است.
        

                تنهایی، تنهایی و تکان نخوردن جهان از این تنهایی، این ها یعنی مردن.
        

                کتابی درمورد بی‌اختیاری مدفوع که پیرنگ و شخصیت‌پردازی و فضاسازی بسیار کاملی دارد. حس و حال نگرانی و آرامش، دلتنگی و شادی، حسرت خوردن و کامروا شدن، به خوبی در آن درآمده و داستان لطیفی است که قلبم را فشرد و سعی کردم پایان خوشش را باور کنم که از غصه‌خوردنم برای شرایط این خانواده و احوال پدربزرگ کم شود.
        

                من یکی از بررسی‌کننده‌های این کتاب در گروه ادبیات بزرگسال شورای کتاب بودم. گروه ما سال‌هاست بنایش بر بررسی کتاب‌هایی در دسته ی ادبیات بزرگ‌سال، از نظر مناسب بودن و قابل معرفی بودن به نوجوانان است.
 در این داستان، عده‌ای بیمار روانی در بیمارستانی تحت درمان هستند. راندل پاتریک مک مورفی، سرباز جنگ کره، فردی است که با دختری زیر سن قانونی هم‌خوابگی داشته و برای فرار از کار اجباری که مجازاتش بوده، خود را به دیوانگی زده تا در آسایشگاه، راحت زندگی کند. او فرد ویژه‌ای از نظر خوش‌گذران و پرانرژی بودن است و از ابتدای ورودش به آسایشگاه روانی، رفتار مقابله‌گرانه‌ی باسیاستی با پرستار مستبد و بداخلاق آن‌جا به نام خانم راچد دارد. او به خوبی دریافته در این آسایشگاه، همه چیز در ظاهر در کنترل پزشکی جوان و در واقع زیر سلطه‌ی خانم راچد است. مک مورفی با خمودگی و بی‌انگیزنگی بیماران آسایشگاه مشکل دارد و برای برانگیختن آن‌ها دست به اقداماتی می‌زند و در نهایت باعث فرار راوی داستان از آن آسایشگاه می‌شود. راوی، مرد سرخ‌پوستی است که تحت دارودرمانی شدید است. ضمن روایت زمان حال، راوی گاهی به خاطراتش در گذشته که اغلب مربوط به نظام غیرانسانی سرمایه‌داری آمریکا است، اشاره می‌کند.
موضوع داستان، زندگی در آسایشگاه روانی، درونمایه‌اش، ظلم‌ستیزی و راوی‌اش اول‌شخص است. راوی که تا اواخر داستان همه او را به ناشنوا بودن می‌شناسند و با جزییات اتفاقات را روایت می‌کند. 
زبان و ترجمه روان و ساده است.
داستان، ساختار کلاسیک سه پرده‌ای دارد. با ورود مک مورفی، تعادل زندگی بیماران و آسایشگاه به هم می‌ریزد. کشمکش‌هایی که حضور فعالانه‌ی مک‌مورفی در آسایشگاه ایجاد می‌کند داستان را پیش می‌برد. در نهایت با شکست ظاهری مک‌مورفی مواجه هستیم که منجر به آزادی بزرگ‌تری برای بیماران منفعل است.
این داستان، لایه‌های مختلف اجتماعی و روان‌شناسانه دارد. هریک از شخصیت‌های پزشک به ظاهر مدیر، پرستار سلطه‌گر، مک‌مورفی زیرک و دغل‌کار که آزادی‌خواه است و دسته‌های مختلف بیماران روانی، نماینده‌ی بخشی از جامعه‌ی سرمایه‌داری هستند.
نویسنده قبل از نوشتن این اثر، مدتی در بیمارستان روانی کار کرده و احساس همدردی‌اش با بیماران روانی منجر به خلق این اثر شده‌است.
توصیف فراوان شکنجه‌های جسمی و روانی که در این کتاب از دید راوی بیان می‌شوند و بخش زیادی از این توصیفات مربوط به قبل و اوایل حضور مک‌کورفی در آسایشگاه است، فضای دقیق و البته سیاهی از بیمارستان روانی ساخته‌است.
انفعال بیماران تحت درمان جاهایی کم‌تر می‌شود ولی در نهایت عموم آن‌ها از انفعال خارج نمی‌شوند.
هیچ‌کدام از شخصیت‌های داستان، از نظر روانی سالم نیستند. این هم جنبه‌ی مثبت و نزدیک به واقعیت دارد و هم به دلیل این‌که دلایل تعارض منافع آن‌ها به وضوح آشکار نمی‌شود، همذات‌پنداری خوبی نمی‌سازد.
نکته‌ی مهم این است که مک‌مورفی، برای آرمان شریف آزادی نیست که تلاش می‌کند. او فردی قلدرمآب است که نمی‌تواند حرف زور را منطقی داشته باشد و چه نداشته باشد بپذیرد. عامل ایجاد حرکت در مک‌کورفی خلافکار که با حیله و منفعت‌طلبی به آسایشگاه روانی آمده، نوع‌دوستی نیست. اگرچه در ادامه‌ی داستان، جاهایی از او همدردی را می‌بینیم.
من این داستان را  به دلایلی نظیر توصیف شکنجه‌ها، جریان نداشتن زندگی در دل مبارزه و فضای سیاه آسایشگاه روانی و ... که همگی به تاثیرگذاری‌اش بر بزرگسال می‌افزایند، مناسب مطالعه‌ی نوجوان ندانستم.
        

                این کتاب به روتین ساختن برای خواب کودک کمک می‌کند.
        

                مامان دایناسور با شمردن عددها، از دلایل ساده‌ی علاقه‌اش به دایناسور می‌گوید.