زن و مرد میانسالی در یک رستوران از زوج جوانی درخواست عجیبی دارند، اینکه برای دقایقی کوتاه دختر جوان نقش دختری مرده رو بازی کنه... میتونم بگم که عالی بود، واقعاً عالی. اتاق ورونیکا یک داستان رازآلود و دلهره‌آور بود که پله پله شما رو با خودش همراه می‌کنه و هر لحظه شاید شما بتونید اندکی از آینده رو حدس بزنید اما قطعا تمام داستان رو نمی‌تونید و این دقیقا بهترین خصیصه‌ی این کتابه.ه
        

          Comment es-tu parvenu à ce brasier, à ce lieu de tourments, de tortures?
        

          چقدر برگ ریزون بود😐🍂
        

          اتاق ورونیکا یکی از آثار کمتر شناخته‌شده اما بسیار تأثیرگذار ایرا لوین، نویسنده‌ی آمریکایی رمان‌های پرفروش و نمایش‌نامه‌های روان‌شناختی است. لوین که بیشتر با آثاری چون بچه‌ی رزمری و پسران برزیل شناخته می‌شود، در این اثر نمایشی کوتاه، بار دیگر مهارت خود در خلق فضای وهم‌آلود، بازی با ذهن مخاطب، و مرزهای واقعیت و خیال را به نمایش می‌گذارد.
داستان حول چند شخصیت محدود ولی پیچیده می‌چرخد. در ابتدا همه‌چیز ساده و روزمره به نظر می‌رسد: زن و مردی مسن که به نظر مهربان و آرام می‌رسند، و یک زوج جوان که به‌طور اتفاقی وارد خانه‌ی آن‌ها می‌شوند. اما همان‌طور که روایت پیش می‌رود، لایه‌هایی از شخصیت‌ها کنار زده می‌شود که در آن، مفاهیمی چون هویت، کنترل، گناه، و حافظه نقش مهمی دارند. 

شخصیت‌ها با اینکه تعدادشان اندک است، هرکدام چند وجهی و غیرقابل پیش‌بینی‌اند. خواننده یا تماشاگر به‌تدریج درمی‌یابد که نباید هیچ‌چیز را در این فضا بدیهی فرض کند. یکی از مهارت‌های لوین این است که شخصیت‌هایی می‌آفریند که به‌مرور، ما را وادار می‌کنند همه‌چیز را بازبینی کنیم؛ حتی آنچه در ابتدا بدیهی می‌نمود.
اتاق ورونیکا نمایشی است درباره‌ی روان انسان، هویت، حافظه، و تأثیر فریب در ساخت واقعیت. نمایش‌نامه به طرز هوشمندانه‌ای سؤال‌هایی مطرح می‌کند: اگر دیگران واقعیت را برای ما تعریف کنند، آیا ما هنوز همان خود قبلی هستیم؟ آیا انسان‌ها می‌توانند بدون آگاهی از گذشته، هویت مستقل داشته باشند؟ 

موضوعاتی چون گسست هویتی، قدرت تلقین، و کنترل ذهنی از جمله مفاهیمی‌اند که در دل نمایش‌نامه قرار دارند. لوین در فضایی بسته و با گفتگوهایی ظاهراً ساده، تنش روانی عمیقی خلق می‌کند که تا پایان داستان، دست از سر خواننده برنمی‌دارد.
از نقاط قوت اصلی اثر، ساختار محکم و پرتعلیق آن است. دیالوگ‌ها دقیق و هدفمندند، و در هر صحنه عنصری از ابهام و ناآرامی وجود دارد که مخاطب را درگیر نگه می‌دارد. 

با این حال، از دید برخی خوانندگان، پایان نمایش‌نامه ممکن است بیش‌ازحد غافلگیرکننده یا حتی ناخوشایند باشد، چرا که جنبه‌های تاریک‌تری از روان انسان را به نمایش می‌گذارد و شاید به‌نوعی حس بی‌پناهی یا درماندگی در مخاطب ایجاد کند. اما این هم بخشی از حقیقتی‌ست که لوین می‌خواهد به آن اشاره کند: واقعیت، گاه تیره‌تر از آن است که بخواهیم بپذیریم.
اتاق ورونیکا نمایشی کوتاه ولی عمیق است که ذهن را به چالش می‌کشد، اعصاب را تحریک می‌کند، و حقیقت را با لایه‌هایی از دروغ می‌پوشاند. اثری است برای دوست‌داران روان‌شناسی، تئاتر روان‌محور، و داستان‌هایی که تا مدت‌ها پس از پایان، در ذهن باقی می‌مانند.
        

          جذاب بود و غیر قابل پیش بینی. موقع خواب نخونید که خواب از سرتون میپره!
اگر کسی توی این فضا کار دیگه ای میشناسه ممنون میشم بهم معرفی کنه
        

          لذت خوندن نمایشنامه رو با این کتاب تجربه کنین اگه نمایشنامه خون نیستین :)

ترجمه خوب
دیالوگ ها به اندازه و به دور از هیچ اضافه گویی
شروع و پایان تکان دهنده
        

          عالی و شگفت‌انگیز و محکم.
        

          بعد از مدت‌ها بالاخره نمایشنامه‌ای خواندم که همه چیزش دقیق، سنجیده و بی‌نقص بود. کتابتان ورونیکا از ایرا لوین، با سرنخ‌هایی به‌جا و به‌اندازه، فراز و نشیب‌های جذاب، و تعلیقی نفس‌گیر، تجربه‌ای کم‌نظیر برایم رقم زد.

این نمایشنامه دقیقاً همان حس دلهره، تردید و غافلگیری را که باید منتقل می‌کرد، به بهترین شکل ممکن ارائه داد. آن‌قدر مجذوب داستان شدم که برخلاف معمول، توانستم در یک روز تمامش کنم—اتفاقی که مدت‌ها برایم نیفتاده بود، حتی با کتاب‌هایی با حجم مشابه.

بی‌نهایت از خواندنش لذت بردم، و حالا بیش از همیشه به دنبال چنین آثار دقیق و خوش‌ساختی هستم.
        

          این دومین نمایشنامه‌ایه که خوندم، پیچیدست و از یه جایی به بعد واقعا دیگه نمیتونید کتابو زمین بذارید و  تا آخرین صفحه پیش میرید.
خوندن اتاق ورونیکا از اونجایی‌که  مثل یه معما دنبالش میکردم و کاملا غیر قابل پیش بینی و غافلگیر‌کننده  بود، لذت بخش بود برام ولی خب  باید بگم من آدمِ این مدل داستانای بیمارگونه و مریض نیستم چون اون احساس دلهره و ترسِ بعدش برام خوشایند نیست، البته شایدم من زیادی حساسم🤷‍♀️ 
 ۴ ستاره بهش میدم چون قوی، خلاقانه و غیرقابل پیش‌بینی بود، شاید اگه سبک و ژانرش مورد علاقه‌م بود ۵ ستاره میدادم.(حقیقتا از ژانر ترس و دلهره فراری‌ام😬)
        

          اثر زیبا و تمیزی بود.
امتیاز درست تر شاید ۳.۵ باشه.
از نظرم انگیزه‌ی قتل و دلایل روانشناختی پشتش نیازمند پرداخت بهتری بود.
هرچند که میشه اینطور در نظر گرفت که نویسنده تصمیم داشته ادامه رمز و راز هارو مخاطب توی سرش حل کنه اما برای منِ انسانِ معاصر خیلی دیگه دنبال رمز و راز گشتن پدیده‌یِ مورد علاقه نیست. خصوصا اینکه نخ‌نما باشه و قابل حدس.
دوستان زیادی من‌باب این اثر نوشته‌اند و جز همین جملات،
چیز جدیدی بری نوشتن ندارم.

این اثر رو به طرفداران آثار مرموز و جنایی و کسانی که میخوان نمایشنامه‌خوانی رو شروع کنند پیشنهاد می‌کنم.
        

          یه نمایشنامۀ آمریکایی به نویسندگی آیرا لوین که شخصیت قابل توجهی در زمینۀ نویسندگی و نویسندگی وحشت داره. در زمینه‌های ترانه‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی، داستان‌نویسی و کارگردانی فعالیت کرده و دو بار جایزۀ ادگار آلن پو رو در زمینۀ داستان اسرارآمیز گرفته و یه بارم جایزۀ برام استاکر برای یک عمر فعالیت در زمینۀ رمان وحشت.
بین تعریفایی که ازش شده، برای من تعریف استفن کینگ جالب بود که میگه:
«توانایی آیرا لوین در نوشتن آثار دلهره‌آور به ظرافت ساعت‌سازان سوئیسی است و کارهای ما در مقایسه با او مثل ساعت‌های ارزان قیمت خرازی‌ها.»
این نمایشنامه یه تریلر روانشناسانۀ جمع و جوره که من تنها با خوندن نظراتش به مطالعه‌اش ترغیب شدم چون از نویسنده‌اش شناختی نداشتم ولی اونطوری که همه می‌گفتن برای من تاثیرگذار نبود. کلماتی که در توصیفش تکرار شده بود این بود که خیلی اعصاب‌خردکنه یا پایان خیلی غافلگیرکننده‌ای داره ولی برای من اینطور نبود؛ یعنی اینجوری نبود که بخواد میخکوبم کنه. با این حال اگه از این ژانر خوشتون میاد احتمالا این نویسنده و شاید این اثر براتون جالب باشه. ظاهراً تو ایران تئاترش هم به اجرا دراومده.
        

          یک نمایشنامه روانشناختی فوق العاده
پیشنهاد اکید میکنم اجراشو هم که به صورت فیلم تئاتر موجوده ببینید
        

          خودم را در دیگری می کُشم تا آزاد شوم



نمایشنامه ی جالبی بود، اما خیلی پنهان بود در نوع روایت و باید
 موشکافی میشد
. عجیب بود و نیاز به تفکر داشت
درون مایه ی این نمایشنامه بر  اساس احساس گناه وجودی در 
 ناخودگاهه که  می تونه در طول زمان فاجعه به بار بیاره 
و روح انسان رو تحلیل ببره تا جایی که عواطف انسانی از بین بره
خشمی که نمیشه تاب اورد و اونو به دیگری میدیم تا جای ما شکنجه بشه‌

        

          هر سالی که می‌گذرد بیشتر بنده‌ی تعلیق می‌شوم و کمتر دنبال داستان‌هایی که صرفا با اتفاقات عجیب غافلگیرم کنند می‌روم. آن‌هایی که بخواهند از یک جایی ناگهانی اطلاعات جدید بدهند و زور بزنند تا میخکوبم کنند را پس می‌زنم. عاشق خود تعلیق شده‌ام و نتیجه‌اش چندان برایم مهم نیست. همان انتطار، همان حدس‌ها و همان تردید برایم اهمیت دارد. تعلیق برایم ملموس شده و پیچش داستانی و اتفاقات غیرمنتظره برایم مصنوعی و ساختگی.

نیمه‌ی اول کتاب رو دوست داشتم. طبیعتا در موردش تعریف زیاد شنیده بودم و می‌دونستم ریتم و ایناش خیلی خوبه. و واقعا هم سریع و کوتاه و جذاب بود. و تعلیق خیلی خوبی هم داشت.
اما از جایی که شروع می‌کرد اطلاعات اضافه دادن، واقعا اذیت کننده بود. انگار نویسنده از یه جایی به بعد تصمیم گرفته بود که هوشش رو به رخ ما بکشه. چپ و راست غافلگیر می‌کرد و طناب پلات پیچیده‌تر می‌شد. ولی اتفاقات به خط داستانی نمی‌چسبیدند. صرفا میفتادند که قضیه پیچیده‌تر بشه. 
در مجموع متوسط. پایان‌بندی رو دوست نداشتم، از همون جنسی که از فیلمی‌ مثل شاتر آیلند متنفرم. ادای باهوش بودن و گیر انداختن مخاطب رو در آوردن، هیچ وقت در کتم نمی‌ره.
جلد کتاب رو دوست دارم و توی چاپ خیلی خوب درومده. ترجمه معمولی بود.
        

          نمایشنامه ای فوق‌العاده و جذاب!
        

          آیرا لوین من رو به یاد ادگار آلن پو انداخت ، وحشت و دلهره ای که درون متنش بود ضربان قلبم رو به شدت بالا برد ، پایان مریض گونه ای که داشت هم دقیقا به کتاب های جنایی می خورد اما فکر می کنم با ذهن تمامی خواننده ها خوش نیاد ، حتی کسانی که ژانر ترسناک و جنایی دوست دارند . 
یکی از ویژگی ها دو بخش بودنش بود ، بخش اول که معرفی و آمادگی ذهنی و بخش دوم هم برملا شدن حقیقت 
و همینطور از لحاظ روانشناختی قابل توجه 
و اینکه این نمایشنامه‌ برای افرادی که روحیه حساسی دارند مناسب نیست (: 
        

          چرا باید خودمو بکشم که از نویسنده جلو بزنم و حقه‌هاشو حدس بزنم؟ فقط برای اینکه ثابت کنم ازش باهوش‌ترم؟ به کی ثابت کنم؟ به خودم؟ 
  لطفاً کارِت رو درست انجام بده و سرگرمم کن. من برای چیز دیگه‌ای اینجا نیستم. اگه لذتِ خوندنِ یه قصه‌یِ خوب رو بچشم، تو هم راضی میشی دیگه؟ برای همین می‌نویسی دیگه؟
  غافلگیر شدم آیرا لِوین. نه یک بار و نه دو بار، بلکه هر دفعه که خواستی مخاطبت رو غافلگیر کنی و پیچش‌های داستانتو طراحی کردی. بعضی از رمان‌ها و نمایشنامه‌ها به آدم یادآوری می‌کنن چرا عاشق داستانه. اتاقِ ورونیکا هم قطعاً یکی از هموناست.
        

          یک نمایشنامه مستحکم و منسجم روانشناختی...
روایت خلاقانه و معماگونه ی لوین اجازه ی هیچ پیش بینی قطعی را به مخاطب نمیدهد و تا آخرین لحظه او را غافلگیر میکند.
اتاق ورونیکا در فضاسازی به حدی موفق است که تا ساعتها بعد از اتمامش همچنان گریزی از اتاق ندارید...!
        

          داگلاس وات:
خود را برای انجماد قلب،خرد شدن اعصاب و فلج شدن ذهن اماده کنید.اتاق ورونیکا ملودرامی است هولناک که سیخ شدن موهای پشت گردنتان را تضمین می‌کند.
هرچی بیشتر به اخر کتاب نزدیک می‌شدم بیشتر به صحت نظر داگلاس وات می‌رسیدم.
پیشنهاد می‌کنم اگر روحیه حساسی دارید قبل از خواب نخونید چون پایان بیمار گونه ش خواب رو از چشمتون می‌گیره