چقدر برگ ریزون بود😐🍂
        

          یک نمایشنامه روانشناختی فوق العاده
پیشنهاد اکید میکنم اجراشو هم که به صورت فیلم تئاتر موجوده ببینید
        

          🍃🍃🍃
        

          این دومین نمایشنامه‌ایه که خوندم، پیچیدست و از یه جایی به بعد واقعا دیگه نمیتونید کتابو زمین بذارید و  تا آخرین صفحه پیش میرید.
خوندن اتاق ورونیکا از اونجایی‌که  مثل یه معما دنبالش میکردم و کاملا غیر قابل پیش بینی و غافلگیر‌کننده  بود، لذت بخش بود برام ولی خب  باید بگم من آدمِ این مدل داستانای بیمارگونه و مریض نیستم چون اون احساس دلهره و ترسِ بعدش برام خوشایند نیست، البته شایدم من زیادی حساسم🤷‍♀️ 
 ۴ ستاره بهش میدم چون قوی، خلاقانه و غیرقابل پیش‌بینی بود، شاید اگه سبک و ژانرش مورد علاقه‌م بود ۵ ستاره میدادم.(حقیقتا از ژانر ترس و دلهره فراری‌ام😬)
        

          یک نمایشنامه مستحکم و منسجم روانشناختی...
روایت خلاقانه و معماگونه ی لوین اجازه ی هیچ پیش بینی قطعی را به مخاطب نمیدهد و تا آخرین لحظه او را غافلگیر میکند.
اتاق ورونیکا در فضاسازی به حدی موفق است که تا ساعتها بعد از اتمامش همچنان گریزی از اتاق ندارید...!
        

          چون مهسا گف بخونینش، خوندمش😁

تا حالا همچین ژانری نخونده بودم و از یه جایی به بعد به خاطر اینکه بفهمم چی میشه و چطوری تموم میشه، تند تند خوندم و خب با پایانش شوکه شدم و خوشم اومد از ذهن خلاق و البته مریض نویسنده😅

اینکه تو داستان تلاش کنی ذهن نویسنده رو بخونی جالبه و حس خوبی داره.

البته بی‌وقفه خوندن این کتاب رو مدیون دو ساعت خواب روزانه حنانه هستم❤️
        

          عااااالی بود! بار اول  بود که نمایشنامه میخوندم و هیچ تجربه‌ای نداشتم، درواقع قصدش هم نداشتم :) حتی قرار بود فقط چند صفحه‌اش رو بخونم تا خوابم بگیره؛ شروعش کردم و یک ساعت و نیم  پشت سر هم خوندم تا تموم بشه  :))))  

        

          لذت خوندن نمایشنامه رو با این کتاب تجربه کنین اگه نمایشنامه خون نیستین :)

ترجمه خوب
دیالوگ ها به اندازه و به دور از هیچ اضافه گویی
شروع و پایان تکان دهنده
        

          بعد از مدت‌ها بالاخره نمایشنامه‌ای خواندم که همه چیزش دقیق، سنجیده و بی‌نقص بود. کتابتان ورونیکا از ایرا لوین، با سرنخ‌هایی به‌جا و به‌اندازه، فراز و نشیب‌های جذاب، و تعلیقی نفس‌گیر، تجربه‌ای کم‌نظیر برایم رقم زد.

این نمایشنامه دقیقاً همان حس دلهره، تردید و غافلگیری را که باید منتقل می‌کرد، به بهترین شکل ممکن ارائه داد. آن‌قدر مجذوب داستان شدم که برخلاف معمول، توانستم در یک روز تمامش کنم—اتفاقی که مدت‌ها برایم نیفتاده بود، حتی با کتاب‌هایی با حجم مشابه.

بی‌نهایت از خواندنش لذت بردم، و حالا بیش از همیشه به دنبال چنین آثار دقیق و خوش‌ساختی هستم.
        

          خودم را در دیگری می کُشم تا آزاد شوم



نمایشنامه ی جالبی بود، اما خیلی پنهان بود در نوع روایت و باید
 موشکافی میشد
. عجیب بود و نیاز به تفکر داشت
درون مایه ی این نمایشنامه بر  اساس احساس گناه وجودی در 
 ناخودگاهه که  می تونه در طول زمان فاجعه به بار بیاره 
و روح انسان رو تحلیل ببره تا جایی که عواطف انسانی از بین بره
خشمی که نمیشه تاب اورد و اونو به دیگری میدیم تا جای ما شکنجه بشه‌

        

          فوق‌العاده است وتامدتها درگیرش می شوید.
اکه حتی نمایشنامه خون نیستین اینو ازدست ندین.
        

          وای از این کتاب وااای هرچی بخوام بگم واقعا سخته توصیفش. آخرش اصلا هیچچچچ نگم
        

          اتاق ورونیکا داستان فوق العاده عجیبی داره .سوزان تو کافه نشسته که زن و شوهر مستی سمتش میان و بهش میگن که خیلی شبیه به دختری به اسم ورونیکا ست که سال ها پیش از دنیا رفته و حالا خواهرش هم داره میمیره و توهم زده که خواهرش از دنیا نرفته .ازسوزان می‌خوان مدتی بیاد و نقش ورونیکا داخل اتاق قدیمیشو بازی کنه .وقتی نیره داخل اتاق تا لباس عوض کنه در قفل میشه و چند دقیقه بعد همون زن و شوهر از در میان تو .سوزان بهشون میگه تعجب کرده که اونا هم لباسای سال ها قبل رو پوشیدن اما اونا بهش میگن چرا داری پرت و پلا می‌گی ورونیکا...


خیلی پیشنهادش میدم برای شروع خوندن نمایشنامه.
https://taaghche.com/book/16607
        

          بسم الله 

نمایشنامه‌ای هیجان‌انگیز، میخکوب کننده، دلهره‌آور و نفس‌گیر که هیچ بخشی از داستانش را نمی‌توان توضیح داد. آنقدر درهم تنیده است که اگر گوشه‌ای از آن گفته شود، داستان لو می‌رود. حتی اگر علاقه به نمایشنامه هم نداشته باشید، بی‌شک عاشقش می‌شوید.

اما باید به این بخش توجه داشت که...
هر بخش نمایشنامه، اشاره مستقیمی به دیدگاه‌های زیگموند فروید دارد و مبتنی بر ناخودآگاه، خودآگاه و...است.
روح حاکم بر این اثر، تسلی دادن گناه خود با تاوان دیگران است.
بی‌شک نویسنده متأثر از فروید و ترویج دهنده دیدگاه‌های اوست...
مخاطب باید توجه به این نکته داشته باشد. خواه موافق یا مخالف او...
        

          اولین و اخرین باری که نمایشنامه خوندم 13 ساله‌م بود ولی اون نمایشنامه رو دوست نداشتم و شاید دلیل اینکه دیگه سراغ نمایشنامه نرفتم همین باشه؛ تا اینکه دیروز اتفاقی توی بهخوان معرفی اتاق ورونیکا رو دیدم و کنجکاو شدم بخونم و این شد که کتاب رو از طاقچه گرفتم وقتی شروع کردم به خوندن دیگه نتونستم گوشیو بذارم کنار...
باید بگم واقعا نمایشنامه‌ی جالب و عجیبی بود و تا ساعت‌ها ذهنم درگیر شد و باعث شد از حالا به بعد هر از گاهی برم سراغ نمایشنامه البته فقط هر از گاهی😁
حتما پیشنهاد میدم مطالعه‌ش کنید که خالی از لطف نیست
        

          زن و مرد میانسالی در یک رستوران از زوج جوانی درخواست عجیبی دارند، اینکه برای دقایقی کوتاه دختر جوان نقش دختری مرده رو بازی کنه... میتونم بگم که عالی بود، واقعاً عالی. اتاق ورونیکا یک داستان رازآلود و دلهره‌آور بود که پله پله شما رو با خودش همراه می‌کنه و هر لحظه شاید شما بتونید اندکی از آینده رو حدس بزنید اما قطعا تمام داستان رو نمی‌تونید و این دقیقا بهترین خصیصه‌ی این کتابه.ه
        

          Comment es-tu parvenu à ce brasier, à ce lieu de tourments, de tortures?
        

          اثر زیبا و تمیزی بود.
امتیاز درست تر شاید ۳.۵ باشه.
از نظرم انگیزه‌ی قتل و دلایل روانشناختی پشتش نیازمند پرداخت بهتری بود.
هرچند که میشه اینطور در نظر گرفت که نویسنده تصمیم داشته ادامه رمز و راز هارو مخاطب توی سرش حل کنه اما برای منِ انسانِ معاصر خیلی دیگه دنبال رمز و راز گشتن پدیده‌یِ مورد علاقه نیست. خصوصا اینکه نخ‌نما باشه و قابل حدس.
دوستان زیادی من‌باب این اثر نوشته‌اند و جز همین جملات،
چیز جدیدی بری نوشتن ندارم.

این اثر رو به طرفداران آثار مرموز و جنایی و کسانی که میخوان نمایشنامه‌خوانی رو شروع کنند پیشنهاد می‌کنم.
        

          یه نمایشنامۀ آمریکایی به نویسندگی آیرا لوین که شخصیت قابل توجهی در زمینۀ نویسندگی و نویسندگی وحشت داره. در زمینه‌های ترانه‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی، داستان‌نویسی و کارگردانی فعالیت کرده و دو بار جایزۀ ادگار آلن پو رو در زمینۀ داستان اسرارآمیز گرفته و یه بارم جایزۀ برام استاکر برای یک عمر فعالیت در زمینۀ رمان وحشت.
بین تعریفایی که ازش شده، برای من تعریف استفن کینگ جالب بود که میگه:
«توانایی آیرا لوین در نوشتن آثار دلهره‌آور به ظرافت ساعت‌سازان سوئیسی است و کارهای ما در مقایسه با او مثل ساعت‌های ارزان قیمت خرازی‌ها.»
این نمایشنامه یه تریلر روانشناسانۀ جمع و جوره که من تنها با خوندن نظراتش به مطالعه‌اش ترغیب شدم چون از نویسنده‌اش شناختی نداشتم ولی اونطوری که همه می‌گفتن برای من تاثیرگذار نبود. کلماتی که در توصیفش تکرار شده بود این بود که خیلی اعصاب‌خردکنه یا پایان خیلی غافلگیرکننده‌ای داره ولی برای من اینطور نبود؛ یعنی اینجوری نبود که بخواد میخکوبم کنه. با این حال اگه از این ژانر خوشتون میاد احتمالا این نویسنده و شاید این اثر براتون جالب باشه. ظاهراً تو ایران تئاترش هم به اجرا دراومده.