کتاب را دوست داشتم اما نه برای یک کودک ایرانی .
کتاب را دوست داشتم برای کودکی که در جامعه ای رشد می کند که در حال آموزش پذیرش تفاوت هاست واین جامعه سابقه طولانی در ایجاد جنگ های متفاوت در جهان می باشد چه جنگ های فیزیکی چه روانی  .
پذیرش تفاوت ها رو دوست دارم اما وقتی که ایرانیزه باشد نه وارد کردن یک فرهنگ کاملا خارجی از کشور یا کشورهایی که  شدت برخورد با تفاوت ها مانند برخورد با سیاه پوستان باشد یا ایجاد جنگ های نابرابر در خاورمیانه(غرب آسیا ) .
به قول دوستی این کتاب قصه ندارد و شعاریست و چه زیبا گفت .
          

            ناداستان
اینکه بچه ها یاد بگیرن که با دیگران ارتباط برقرار کنن و دوستشون داشته باشن و به تفاوت های فردی آدم ها احترام بذارن مهمه.ولی باید یاد بگیرن احترام گذاشتن به دیگران و رعایت حقوق انسانیشون یه چیزه و دوست شدن با آدم ها یه چیز دیگه اس، و همه نمی تونن تو دایره دوستی باشن.
و مهمتر اینکه باید یاد بگیرن هر آدمی در کدام دایره دوستی باشه  و چه فاصله ای باهاش رعایت بشه و چقدر بهش اعتماد بشه.