اوایل، اسمش رو که میشنیدم فکر می‌کردم کتاب زردیه.
ولی الان که خوندم خیلی دوستش دارم و خوشحالم نوجوان‌ها می‌خوننش.
یه کمیک که به افسردگی، اضطراب و نشخوارهای فکری و کلا مسائل حوزه سلامت روان که نوجوان‌ها باهاش در ارتباطن می‌پردازه‌ و خیلی جالب و شیرین به تصویر می‌کشه درونیات کسی رو که با این مشکلات دست به گریبانه.
      

        این جلدش را خودم فقط یک‌بار خوانده‌ام. خانه مادرهمسرم است و او برایش می‌خواند و می‌گوید دوست دارد و یک بار که گریه می‌کرده و با هیچ اسباب‌بازی‌ای آرام نمیشده این کتاب را که دیده و برایش خواندند آرام شده :)
      

        این کتاب انقدر برای من عزیز است که هفته‌های اول تولد پسرک هر وقت می‌خواستم بغلش کنم ناخودآگاه اسم این کتاب بر زبانم جاری می‌شد: بیا بغلم پنگوئن کوچولو!
از اولین کتاب‌های مصطفاست. دوستم برایش از کتابفروشی رضوی مشهد هدیه گرفت. من باردار بودم و بعد نشستیم بیرون کتابفروشی و اشترودل رضوی خوردیم. برای همین برایم تداعی کننده کلی احساس خوب است. 

کتاب‌سازی و ایده عالی است‌. کتاب پر از رنگ‌های زنده است و حرکات دست‌ پنگوئن در تصاویر  با انگشت‌های ما خیلی خوب چفت می‌شود‌.
      

        عاشق این جلد هستیم. مصطفی که جلدش را هم میبیند لبخند می‌زند. روزی سه بار می‌خوانیمش. نی‌نی در خانه دنبال مادرش می‌گردد و هی چیزهای دیگر پیدا می‌کند. هم برای شناخت اشیاء هم جاهای مختلف خانه خوب است‌.
آخرش هم که نی‌نی مامان را زیر پتو پیدا می‌کند و یک‌دیگر را بغل می‌کند ما هم مراسم بغل بغل و بوس بوس داریم مثل نی‌نی و مامان. شاید راز دوست داشتنی بودن این جلدش برایمان همین باشد.
      

        از کتاب‌های محبوب‌مان است. کیفیت صفحه‌ها‌ عالی‌ست. البته پسرک هنوز به مرحله خوردن و پاره کردن کتاب‌ها نرسیده.
این جلد درباره اعضای بدن است. فقط من یک مشکلی که باهاش دارم این است که چرا نی‌نی باید ناف‌ش را به ما نشان بدهد؟ فکر می‌کنم از نظر تربیت جنسی مناسب نباشد و بهتر باشد نی‌نی به همان دست و پا و چشم و سر اکتفا کند. مثلا شناختن مو یا گوش اولویت دارد به شناختن ناف 😁

در کل مجموعه جذابی‌ست و بقیه مجموعه را هم باید ریز ریز بخرم.
      

        من عاشق این جلد هستم و تصور می‌کنم پسرم هم بیشتر دوستش دارد. خیلی خوش رنگ و لعاب است و رشد کردن و تبدیل شدن به نسخه بزرگ‌تر هر چیز جالب است.
یک صفحه‌اش یک شاخه نازک درخت را نشان می‌دهد:
نهال ناز و تنها
 بزرگ بشه چی میشه؟

و صفحه بعد:
درخت سبز و زیبا

من به‌جای "زیبا" می‌گویم "رعنا" ، به نظرم واژه خاص‌تری‌ست و یاد عزیزی را در قلبم زنده می‌کند. 
      

        این جلدش را فعلا کمتر دوست دارد. شاید چون کمتر رنگی‌رنگی‌ست و تصاویر تیره و کدر هستند‌.
به نظرم تصویرهایش یک کمی از واقعیت دور و کمی ترسناک است.
      

        این کتاب را هدیه گرفتیم. کمتر از یک ماهش بود که گرفتم جلوی صورتش و برایش می‌خواندم. به نظرم دوستش داشت و توجهش را جلب می‌کرد.
شعرهایش ساده‌ است. کتاب خوش ساخت است و جذاب و آخرش آینه دارد. هر چه بزرگ‌تر می‌شود بیشتر دوستش دارد.
      

        نوجوان بودم که این کتاب را خواندم. به زور تحملش کردم و به نظرم اصلا جالب نبود. انقدر دوستش نداشتم که هر جا اسم نویسنده را روی کتابی می‌دیدم فرار می‌کردم 😁
حالا هم نمی‌دانم چرا یادش افتادم!
      

        موش کوچولو حس می‌کند غمگین است، مادرش او را به تماشای امید در دل تاریکی‌ها دعوت می‌کند. او زیر زمین پیاز خشکی را می‌بیند و فکر می‌کند خراب شده‌است. اما مادرش به او می‌گوید این پیاز یه زودی یک گل نرگس زرد زیبا می‌شود.
و به همین ترتیب نشانه‌های امید را در دل تاریکی پیدا می‌کنند.
یک کمی شعاری، ولی زیباست.  در حال و هوای "مهمانی به نام غصه"
      

        درباره پذیرفتن خود
دوست‌داشتنی بود‌.
      

        عسی ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم..

      

        بنظرم این ژانر "متفاوت بودن" در کتاب‌های کودک دیگر خیلی خز و تکراری شده.
شما المر و شنگال را بخوانید انگار همه این‌ها را خوانده‌اید.
      

        کتاب «سعید و امیر» چند تصویر از دوستی و هم‌بازی شدن سعید و امیر است. کتاب داستان خاصی ندارد و صرفا چند صحنه از این دوستی را به اشتراک گذاشته است. و به‌نظر می‌رسد این بزرگ‌ترین ضعف آن است. اگر کتاب یک داستان دنباله‌دار بود و ما در هر قسمت شاهد یک اتفاق یا خاطره در دوستی سعید و امیر بودیم شاید این کتاب به عنوان بخشی از یک کتاب، جذاب به نظر می‌رسید اما در قالب یک داستان کوتاه برای مخاطب کودک جذاب به نظر نمی‌رسد. وقتی به صفحه آخر کتاب می رسیم همچنان دنبال ادامه داستانیم و از به پایان رسیدن کتاب شوکه می‌شویم که:همین؟ در واقع داستانی شروع نشده که به پایان برسد. می شود گفت کتاب از قواعد کلاسیک کتاب‌های داستانی پیروی نمی کند و پیرنگ داستانی ندارد و صرفا می‌خواهد مانند یک عکاس چند فریم از یک دوستی را نشان‌مان بدهد.
یکی دیگر از نقاط ضعف داستان، اضافه‌گویی آن است. برای مثال در صفحه ۱۰ آمده‌است: «نمی‌بینی؟ دارم کفش‌هایم را پاک می‌کنم. منظورم صندلی چرخدارم است.» که این جمله «منظورم صندلی چرخدارم است.» کاملا اضافی است و مخاطب هوشمندی مانند کودک امروز به آن نیازی ندارد و با کمی فکر کردن متوجه می‌شود منظور از کفش همان صندلی چرخدار است. توضیحات اضافه، لذت فکر کردن و کشف را از کودک می‌گیرد.
نویسنده در پردازش شخصیت‌ها عمیق نمی‌شوند و انگار بزرگ‌ترین تفاوت آن‌ها صندلی چرخدار داشتن و نداشتن آن‌هاست.
نویسنده با ترسیم چند صحنه از دوستی سعید و امیر سعی داشته زیبایی و حال‌و‌هوای خوب دوستی این دو پسر را نشان بدهد و بگوید معلولیت جسمی مانعی برای دوستی نیست و تا حدی موفق بوده است.
نقطه مثبت اصلی در این کتاب تصویرگری آن است. حس خوب دوستی بین سعید و امیر و شخصیت آن‌ها در تصاویر بهتر ترسیم شده است. تصویرگر با هنرمندی سعی کرده است صندلی چرخدار امیر را تا صفحه آخر پنهان کند و به طور کامل نشان ندهد. گویی قصد دارد به کمک تصاویر نشان بدهد این معلولیت هیچ نقش خاصی در دوستی سعید و امیر ندارد . نباید بر آن متمرکز شد. در صحنه آخر وقتی خود امیر به صندلی چرخدار اشاره می‌کند ما تصویر سعید و امیر را می‌بینیم که دست در دست هم می روند تا ناهار بخورند. با این تصویر این فکر برای مخاطب تداعی می شود: حتی با وجود معلولیت، می‌توان دوستی‌ و همراهی‌ای عمیق و لذت‌بخش و برادرانه داشت.
      

        اون یه کتاب کودکه، چرا داری گریه می‌کنی؟
اون کتاب کودک: