اون یه کتاب کودکه، چرا داری گریه می‌کنی؟
اون کتاب کودک:
      

        داستان جوان هندی که برای کشف حقیقت خانه و خانواده را ترک می‌کند و ماجراهای زیادی از سر می‌گذراند تا به حقیقت برسد.
پیرنگ قابل حدس و تکراری
پر از گزین گویه‌ و توصیف به جای داستان‌
در سلیقه من نبود، شاید هم باید در نوجوانی می‌خواندم که لذت بیشتری ببرم.

پ.ن: همزمان ترجمه سروش حبیبی از نشر ماهی و امیرفریدون گرگانی از نشر جامی را پیش بردم. فقط می‌توانم بگویم مرحبا به هنرمندی سروش حبیبی.
      

        ۷ صبح بود
مادربزرگ و نوه داشتند دل می‌دادند و قلوه می‌گرفتند
برادرم دیشب این کتاب را زیردستی‌اش کرده بود
از روی اپن برداشتم و یک نفس خواندمش
زیبا و خلاقانه بود
نیمی از شعرهایش را دوست داشتم
آخری‌ها را بیشتر.
      

        درباره کودک درونگرا و دنیای درون و بیرونش‌.
      

        کیت دی کامیلو در نظرم یک مادربزرگ است. توی کتاب‌هایش برایت قصه می‌گوید و قصه‌هایش رنگ و بوی «یکی بود یکی نبود» و «روزی روزگاری» دارد. هر داستانی با قلمش خواندم  ناامیدم نکرده‌است. برای همین قصه‌گویی فوق‌العاده‌اش در کتاب «موش کوچولو» هم، جایزه نیوبری را از آن خودش کرده‌است. 

«عروسک‌های جادویی ناخدا» هم یک قصه‌ی دلنشین و زیباست. پنج عروسک خیمه شب‌بازی پادشاه، دخترک، پسرک، جغد حکیم و گرگ در صندوقچه‌ای کنار هم زندگی می‌کنند. هر کدام رویایی در سر دارند که در خلال داستان و ماجراجویی‌هایشان، به شکلی تجربه‌اش می‌کنند اما در نهایت وقتی از خودشان راضی می‌شوند و به شعف می‌آیند که در نمایشی گروهی در کنار هم «هم‌قصه» بودن را تجربه می‌کنند.

این کتاب برای قصه‌خوانی در چند شب متوالی، یا برای چند جلسه کلاس کتابخوانی برای مثبت ۱۰ ساله‌ها انتخاب بسیار خوبی‌است؛ هم تعلیق خوبی دارد هم به مرور موضوعات خوبی برای صحبت کردن در اختیارتان قرار می‌دهد و دست‌تان برای گفتگو و طراحی فعالیت باز است.
اگر هم بچه ندارید و معلم کتابخوانی نیستید اما دل‌تان یک قصه‌ی شیرین می‌خواهد می‌توانید امتحانش کنید. ۱۴۴ صفحه‌است و بسیار خوش‌دست و خوشخوان!

پ.ن: این اولین کتاب نسبتا بلندی بود که بعد از تولد پسرک توانستم بخوانم.
      

        چه مامان بالای نفهمی داشت پسره!
دور از جون مامان بابا های بهخوان
ولی خب به هر حال هستن اینجور والدین
و چیز دور از واقعیت ننوشته فرهاد حسن زاده
ولی خب مخاطب کتاب رو والدین می‌دونم بیشتر و یا مناسب خوندن با تسهیل‌گر و گفتگوهای بعدش.
      

        کتاب «نامه‌ای به رئیس‌جمهور» کتابی درباره جنگ و اثرات آن بر روی کودکان، حیوانات و محیط زیست است و با کمک متن و تصویر، سعی در نشان دادن اثرات مخرب جنگ بر کره زمین دارد.

داستان کتاب، داستان موش‌کور کوچکی است که خانه‌شان مورد اصابت موشک قرار می‌گیرد و به‌طور کامل خراب می‌شود. کالسکه موش‌کور کوچک در اثر ارتعاش این انفجار به سمت شهر روان می‌شود. شهر در شرایط قرمز جنگی قرار دارد. مردم در حال فرار کردن هستند، خانه‌ها ویران شده‌اند. 
موش کور که پدر و مادر خود را گم کرده است مجبور می‌شود از کالسکه خود پیاده شود و علاوه بر نجات جان خود، به دنبال پدر و مادرش بگردد.
در این سفر، او ابتدا با پرنده‌ها رو‌به‌رو می‌شود، پرنده‌ها هم در حال فرار هستند، او سعی می‌کند خود را شبیه پرنده‌ها کند، ولی چون از آن‌ها نیست در میان‌شان راه پیدا نمی‌کند. او سپس سعی می‌کند به میان ماهی‌ها برود و مجددا چون از آن‌ها نیست در میان‌شان راه نمی‌یابد.
در نهایت وقتی خسته و ناامید و سرگردان بر روی تپه‌هاست و پدر و مادرش را صدا می‌زند، دو تانک او را می‌بینند و به سمتش شلیک می‌کنند. کالسکه او از تپه سرازیر می‌شود و بعد از طی کردن مسافتی طولانی به منطقه محافظت شده حیوانات می‌رسد. در این پناهگاه حیوانات مختلفی را ملاقات می‌کند که همه به پناهگاه آمده‌اند. در نهایت او تصمیم می‌گیرد به رئیس‌جمهور نامه بنویسد و علاوه‌بر شکایت از جنگ، از او برای یافتن پدر و مادر خود کمک بگیرد. در صفحه‌ی آخر کتاب، تصویر موش‌کور را می‌بینیم که در حال نوشتن نامه به رئیس‌جمهور است.

این کتاب کتابی تصویری است؛ به این معنا که روایت داستان به صورت همزمان با کمک تصاویر و کلمات نویسنده پیش می‌رود. بهتر بود در مقدمه یا پشت جلد کتاب به این مسئله اشاره می‌شد، زیرا اگر والدین یا کودک از این مسئله اطلاع نداشته باشد داستان کتاب به نظر او ناقص و بی‌معنی می‌آید.

شخصیت اصلی کتاب یک نوزاد موش کور است اما در تصویرگری، تصویر او بسیار مبهم نقاشی شده است به گونه‌ای که اگر نویسنده اسم «موش کور» را ر کتاب نمی‌آورد مخاطب کودک نمی‌توانست تشخیص دهد این شخصیت چه موجودی است؛ چون تصویر او بیشتر به شکل انسانی چاق با پوستی سیاه ترسیم شده است.

اسم کتاب «نامه‌ای به رئیس جمهور است» با این حال به این مسئله خیلی کم پرداخته شده است و  فقط در صفحه آخر می‌بینیم که شخصیت اصلی (موش کور) در حال نوشتن نامه به رئیس‌جمهور است اما از اینکه رئیس‌جمهور کیست؟ انسان است یا حیوان؟ چه کمکی می‌تواند به موش کور بکند؟ چیزی نمی‌دانیم. بهتر بود کتاب به این مسئله بیشتر بپردازد، زیرا به خاطر نام کتاب مخاطب انتظار دارد محور اصلی داستان کتاب نامه‌ای به رئیس‌جمهور باشد.

توجه تصویرگر به جزئیات بسیار عالی است. برای مثال، در صفحه اول می‌بینیم که خانه موش کور مورد اصابت موشک واقع شده است و مزرعه‌ی کنار خانه آنها خراب شده است وکاهوها و هویج‌ها از خاک بیرون ریخته‌اند. در صفحات دیگر می‌بینیم درختان و پرنده‌ها آسیب دیده‌اند همچنین تصویرگری ماهی‌ها شکل موشک را تداعی می‌کند که به معنای ایجاد آلودگی زیست محیطی به واسطه جنگ، در اقیانوس‌هاست. همچنین در صفحه‌ای که مربوط به موشک باران در شهر است، کادری می‌بینیم که فقط پای شخصیت‌ها مشخص است و همه در حال فرارند، در این کادر پای انسان‌ها و حیوانات به چشم می‌خورد. تصویرگر با این تصویر به‌گونه‌ای هنرمندانه نشان داده است که جنگ هم بر زندگی انسان‌ها اثر می‌گذارد، هم حیوان‌ها.
      

        شعری برای جنگل :)
      

        شعرها روان و خوش ریتم بود
ماجرای دختری بود که از داخل خونه می‌رفت کنار باغچه، زنبور بهش می‌گفت برو و به گل‌ها دست نزن، می‌رفت روی درخت، پرنده بهش می‌گفت  از لونه‌ی من برو، کلاغ بهش نوک می‌زد، بز بهش می‌گفت برو وگرنه شاخت می‌زنم، ابر می‌گفت می‌دونی رعد و برق چی می‌گه؟ می‌گه برو و اینجا نمون!!
خلاصه طفلک از همه‌جا طرد می‌شد و آخرش به بغل پدرش می‌رسید و اون‌جا جا می‌گرفت.
راستش این کتاب، انتخاب من نیست. درسته می‌خواست بگه بغل بابا امن و خوبه، ولی لازم نبود ابر و باد و مه و خورشید و فلک بچه رو از خودشون برونن. چهره‌ای که از طبیعت نشون داده بود، دوستانه نبود. بنظرم شاعر می‌تونست با دلایل دیگه‌ دختر رو به لوکیشن‌های دیگه ببره، نه با اخم و تهدید و دعوا از سوی طبیعت، نمی‌گم طبیعت همیشه مهربانه، ولی انقدر هم نامهربان نیست. 😁
در تصاویر هم پرنده‌ها و زنبور و ماهی و ابر، همگی در حال اخم و بداخلاقی بودن ..
      

        داستان رستم و اکوان دیو رو به صورت سرراست و روان بازنویسی کرده بود.
بنظرم برای نوجوان امروز، اینگونه روایت‌ها دیگه جذابیت خاصی نداره اما برای اینکه به عنوان معلم یا قصه‌گو کتاب رو بخونید و به شیوه‌ی خودتون قصه رو تعریف کنید خوبه.
من تصویرگری‌ها رو بیشتر از متن دوست داشتم.
      

        این کتاب در مذمت هله‌هوله خوردن نیست
فقط یک داستان جالب است
با یک شخصیت جالب
تصویرگری‌ها و کلمه‌بازی‌های جالب
و بنظر من پایان جالب :)

      

        یک روز در ماراتن کتابخوانی مدرسه، خانم توکلی برایمان خواند.
      

        دقیقا یک همچین کتابی می‌خواستم که وسط این معده درد و بی‌حوصلگی که توان هر کاری را از وجودم گرفته نتوانم زمین بگذارمش.

قصه درباره دختری به اسم آواست و قصه فرارش از خانه عمه و دوستی‌ و همراهی‌اش (بخوانید بی‌خانمانی‌اش) با یک پیرزن لیف فروش.

بیشتر قصه در کوچه و خیابان‌‌های تهران می‌گذرد‌. تجریش و امام‌زاده صالح و بازارش. من هم که عاشق اینجور کتاب‌ها که از شهر و محله‌ای که می‌شناسم می‌گویند.

نیم ستاره را هم برای این کم کردم که یک‌جاهایی باورپذیری کتاب برایم کم می‌شد.

چند نکته پراکنده درباره کتاب می‌نویسم و بعدا یک مرور شسته رفته‌تر در صفحه خانه ادبیات نوجوان برایش می‌نویسم:

_ شخصیت داستان بی‌اعصاب و بی‌ادب است. از یک دختر بی‌مادر و پدر و بی‌جا و مکان که انتظار ندارید لفظ قلم حرف بزند؟ اگر نوجوان‌تان کوچک‌تر از ۱۵ سال است یا خیلی تاثیرپذیر هست یا فکر می‌کنید یک سری الفاظ اصلا و ابدا به گوشش نخورده و می‌ترسید بی‌ادب شود کتاب را ندهید دستش.

_ اگر از کتاب "زیبا صدایم کن" خوش‌تان آمده احتمالا از این هم خوش‌تان می‌آید.

_ به این نتیجه رسیدم که مهندسی معکوس کتاب‌های ایرانی برایم خیلی راحت‌تر از ترجمه‌هاست. انگار راحت‌تر می‌توانم بفهمم چکار کرده و چطور برای قصه‌اش تعلیق ایجاد کرده و چه کرده شخصیت‌هایش واقعی‌تر در بیاید. به خصوص اگر توی خانه نویسنده‌اش رفته باشم و چایی و شیرینی هم خورده باشم دیگر هیچی! پس هر چند وقت یک‌بار یک ایرانی خوب را بخوانم و سعی کنم از نوشتنش یاد بگیرم.

_ این کتاب را از "کشتن بچه‌کوکو" که رمان نوجوان دیگری از همین نویسنده‌است بیشتر دوست داشتم. بنظرم قلمش قوی‌تر بود. البته "کشتن بچه کوکو" هیچ‌وقت مجوز نگرفته و نسخه چاپی‌اش را باید با پیام دادن به خود نویسنده تهیه کنید. موضوعش کودک همسری‌ست.

_ اعظم مهدوی سعی می‌کند راه جدیدی در ادبیات نوجوان باز کند و از نوجوان‌هایی بنویسد که قصه‌شان کمتر روایت شده. این راه جدید را هم با انتخاب سوژه‌های ساختارشکنانه باز می‌کند هم با شیوه نگارش هم با مدل چاپ و نشر متفاوتش. این کتاب هم انگار اولین قدمش در این راه بوده‌است.شاید هیچ‌وقت در نوشتن شبیه او عمل نکنم، اما دغدغه‌اش را می‌فهمم و تلاشش برایم ستودنی‌ست.
      

        بامزه بود. فکر کنم بهتر باشه هر سه جلد رو بخونم و بعد نظرم رو کامل بگم. فعلا اینو می‌نویسم که یادم نره: شخصیت پردازی‌ها خوب از کار در اومده و طنز نویسنده خیلی شیرینه.
      

        بانمک و آکنده از آغوش :)