دقیقا یک همچین کتابی می‌خواستم که وسط این معده درد و بی‌حوصلگی که توان هر کاری را از وجودم گرفته نتوانم زمین بگذارمش.

قصه درباره دختری به اسم آواست و قصه فرارش از خانه عمه و دوستی‌ و همراهی‌اش (بخوانید بی‌خانمانی‌اش) با یک پیرزن لیف فروش.

بیشتر قصه در کوچه و خیابان‌‌های تهران می‌گذرد‌. تجریش و امام‌زاده صالح و بازارش. من هم که عاشق اینجور کتاب‌ها که از شهر و محله‌ای که می‌شناسم می‌گویند.

نیم ستاره را هم برای این کم کردم که یک‌جاهایی باورپذیری کتاب برایم کم می‌شد.

چند نکته پراکنده درباره کتاب می‌نویسم و بعدا یک مرور شسته رفته‌تر در صفحه خانه ادبیات نوجوان برایش می‌نویسم:

_ شخصیت داستان بی‌اعصاب و بی‌ادب است. از یک دختر بی‌مادر و پدر و بی‌جا و مکان که انتظار ندارید لفظ قلم حرف بزند؟ اگر نوجوان‌تان کوچک‌تر از ۱۵ سال است یا خیلی تاثیرپذیر هست یا فکر می‌کنید یک سری الفاظ اصلا و ابدا به گوشش نخورده و می‌ترسید بی‌ادب شود کتاب را ندهید دستش.

_ اگر از کتاب "زیبا صدایم کن" خوش‌تان آمده احتمالا از این هم خوش‌تان می‌آید.

_ به این نتیجه رسیدم که مهندسی معکوس کتاب‌های ایرانی برایم خیلی راحت‌تر از ترجمه‌هاست. انگار راحت‌تر می‌توانم بفهمم چکار کرده و چطور برای قصه‌اش تعلیق ایجاد کرده و چه کرده شخصیت‌هایش واقعی‌تر در بیاید. به خصوص اگر توی خانه نویسنده‌اش رفته باشم و چایی و شیرینی هم خورده باشم دیگر هیچی! پس هر چند وقت یک‌بار یک ایرانی خوب را بخوانم و سعی کنم از نوشتنش یاد بگیرم.

_ این کتاب را از "کشتن بچه‌کوکو" که رمان نوجوان دیگری از همین نویسنده‌است بیشتر دوست داشتم. بنظرم قلمش قوی‌تر بود. البته "کشتن بچه کوکو" هیچ‌وقت مجوز نگرفته و نسخه چاپی‌اش را باید با پیام دادن به خود نویسنده تهیه کنید. موضوعش کودک همسری‌ست.

_ اعظم مهدوی سعی می‌کند راه جدیدی در ادبیات نوجوان باز کند و از نوجوان‌هایی بنویسد که قصه‌شان کمتر روایت شده. این راه جدید را هم با انتخاب سوژه‌های ساختارشکنانه باز می‌کند هم با شیوه نگارش هم با مدل چاپ و نشر متفاوتش. این کتاب هم انگار اولین قدمش در این راه بوده‌است.شاید هیچ‌وقت در نوشتن شبیه او عمل نکنم، اما دغدغه‌اش را می‌فهمم و تلاشش برایم ستودنی‌ست.
        

                بالاخره کتاب پسر تمام شد. بر خلاف تعداد کم صفحات
بسیار آرام پیش رفت، دلیلش هم احتمالا تلخی داستان
و تعداد زیاد جملات به فکر فروبرنده اش بود که کتابم
را پر از خطوط مشکی کرد‌. راستش نمیدانم دقیقا چه
احساسی نسبت بهش داشتم؛ باید یک کمی زمان بگذرد.
شاید بعدا چیز مفصل تری بنویسم اما فعلا به همین ها
بسنده میکنم:
تلخ ، درخشان، راوی غم‌های زندگی به گزنده ترین شکل
ممکن!
        

                من توی یک سیر مطالعاتی عجیبم! سیر مطالعاتی مردشناسی!
قضیه از این قرار است که در فرایند نوشتن کتاب پناه و حالا که دارم قصه صبا را می‌نویسم بارها با استادم با این قضیه رو به رو شدیم که کاراکترهای مرد را برخلاف شخصیت‌های زن اصلا خوب بلد نیستم. شخصیت‌های تخت، بی‌عمق و در پیشبرد داستان منفعل. نمی‌دانم چه‌کار می‌کنند و چطور حرف می‌زنند. نمی‌توانم ازشان در قصه خوب بازی بگیرم. اصلا دیگر دست و دلم می‌لرزد از بودنشان.
این شد که استادم چندتا کتاب که شخصیت اصلی‌شان مرد است و فضای مردانه دارد برایم تجویز کرد که بخوانم، یکی‌شان همین "تهران، شهر بی آسمان" است که قصه زندگی کرامت  از ابتدای جوانی تا حالا که پیر شده روایت می‌کند. زندگی‌اش اما به این سادگی‌ها گفته نمی‌شود. هیچ سیر خاصی ندارد. از سالی به سالی دیگر می‌پرد و از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر ولی آخر کار تو می‌فهمی دقیقا چه شده. من که حیرت زده شدم از این سبک روایت‌گری! نویسنده هم باید خیلی ماهر باشد هم خیلی شخصیتش را خوب بشناسد و به بالا پایین زندگی‌اش مسلط باشد که بتواند قصه را اینطور بنویسد.

این کتاب را به نویسنده‌ها  پیشنهاد می‌کنم. [خواندنش کار یک ساعت نهایت دو ساعت است.]
و  به آن‌ها که رمان‌های شخصیت محور را دوست دارند. رمان‌هایی که شخصیت را لایه‌لایه می‌شکافند و به بخشی نفوذ می‌کنند که تراپیست‌ها هم راحت نمی‌توانند آن را کشف کنند. 

راستی این هفته به استادمان گفتم می‌خواهم برای بیشتر شناختن بابای صبا یک جلسه بروم پیش روانکاو و او کمکم کند بفهمم عمق شخصیتش  چطوری است.
استادم گفت: فکر نکنم روانکاو در یک جلسه بتواند کمک خاصی کند، اگر می‌توانست که نویسنده می‌شد.

یک خودشیفتگی‌ای توی حرفش مستتر بود ولی به من خیلی چسبید. 😁
        

                از کتاب‌هایی که یک شخصیت را می‌گذارند وسط و کنکاش‌ش می‌کنند خوشم می‌آید. فکر کنم اولین کتابی بود که از ادبیات ژاپن خواندم و دوستش داشتم. ژاپنی‌ها چقدر به همه چیز فکر می‌کنند، همین است که از ذهن‌هایشان انیمه‌ها و داستان‌های پیچیده زاده می‌شود :) البته که این کتاب قصه‌ی راحت و سرراستی داشت اما شخصیت‌هایش به همه چیز خیلی زیاد فکر می‌کردند! بارها و بارها‌.
        

                دانه
کتابی در ستایش رویا
در ستایش با هم بودن

و معمولی!

        

                عنوان ترجمه فارسی: بروس، خرس عصبانی

بروس خیلی بامزه و مهربونه، انقدرم عصبانی نیست. نمیدونم چرا تو ترجمه فارسی، mother bruce رو به خرس عصبانی ترجمه کردن.

قصه اینه که بروس چند تا تخم غاز بر می‌داره که برای خودش ناهار مخصوص درست کنه ولی اون‌ تخم غاز ها میشکنن و تبدیل به بچه غاز می‌شن و بروس به صورت ناخواسته مامان چندتا جوجه غاز میشه و در جلدهای بعدی هم با این جوجه غاز ها ماجرا داره.
        

                عنوان ترجمه فارسی: آخرین درخت

#محیط_زیست
        

                "بی‌نقص" واژه غلو آمیزیه، اگر نبود می‌گفتم این کتاب بی‌نقص بود!
هر چیزی از یک کتاب خوب انتظار داشتم رو یک‌جا داشت. قصه‌ی عالی، شخصیت‌پردازی خفن، کشش و مبتلا کردنِ خواننده به خودش، ریتمِ پرهیجان، به فکر فرو برنده، شوکه‌کننده و ..
درباره کتاب‌ها هم که بود، ماجراجویی هم که داشت.. دیگه چی می‌خواستم از یه کتاب؟
فکر کنم بلندترین و عالی‌ترین کتاب امسالم بود‌.

من اولاش رو با نسخه کاغذی می‌خوندم ولی حوصله‌م نمی‌کشید و رهاش کردم، بعد نسخه صوتیش رو با صدای تایماز رضوانی شنیدم و وجود این کتاب صوتی باعث شد یکی از بهترین کتاب‌های عمرم رو تموم کنم!
        

                "بی‌نقص" واژه غلو آمیزیه، اگر نبود می‌گفتم این کتاب بی‌نقص بود!
هر چیزی از یک کتاب خوب انتظار داشتم رو یک‌جا داشت. قصه‌ی عالی، شخصیت‌پردازی خفن، کشش و مبتلا کردنِ خواننده به خودش، ریتمِ پرهیجان، به فکر فرو برنده، شوکه‌کننده و ..
درباره کتاب‌ها هم که بود، ماجراجویی هم که داشت.. دیگه چی می‌خواستم از یه کتاب؟
فکر کنم بلندترین و عالی‌ترین کتاب امسالم بود‌.

من اولاش رو با نسخه کاغذی می‌خوندم ولی حوصله‌م نمی‌کشید و رهاش کردم، بعد نسخه صوتیش رو با صدای تایماز رضوانی شنیدم و وجود این کتاب صوتی باعث شد یکی از بهترین کتاب‌های عمرم رو تموم کنم!