درباره پذیرفتن خود
دوست‌داشتنی بود‌.
      

        عسی ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم..

      

        بنظرم این ژانر "متفاوت بودن" در کتاب‌های کودک دیگر خیلی خز و تکراری شده.
شما المر و شنگال را بخوانید انگار همه این‌ها را خوانده‌اید.
      

        کتاب «سعید و امیر» چند تصویر از دوستی و هم‌بازی شدن سعید و امیر است. کتاب داستان خاصی ندارد و صرفا چند صحنه از این دوستی را به اشتراک گذاشته است. و به‌نظر می‌رسد این بزرگ‌ترین ضعف آن است. اگر کتاب یک داستان دنباله‌دار بود و ما در هر قسمت شاهد یک اتفاق یا خاطره در دوستی سعید و امیر بودیم شاید این کتاب به عنوان بخشی از یک کتاب، جذاب به نظر می‌رسید اما در قالب یک داستان کوتاه برای مخاطب کودک جذاب به نظر نمی‌رسد. وقتی به صفحه آخر کتاب می رسیم همچنان دنبال ادامه داستانیم و از به پایان رسیدن کتاب شوکه می‌شویم که:همین؟ در واقع داستانی شروع نشده که به پایان برسد. می شود گفت کتاب از قواعد کلاسیک کتاب‌های داستانی پیروی نمی کند و پیرنگ داستانی ندارد و صرفا می‌خواهد مانند یک عکاس چند فریم از یک دوستی را نشان‌مان بدهد.
یکی دیگر از نقاط ضعف داستان، اضافه‌گویی آن است. برای مثال در صفحه ۱۰ آمده‌است: «نمی‌بینی؟ دارم کفش‌هایم را پاک می‌کنم. منظورم صندلی چرخدارم است.» که این جمله «منظورم صندلی چرخدارم است.» کاملا اضافی است و مخاطب هوشمندی مانند کودک امروز به آن نیازی ندارد و با کمی فکر کردن متوجه می‌شود منظور از کفش همان صندلی چرخدار است. توضیحات اضافه، لذت فکر کردن و کشف را از کودک می‌گیرد.
نویسنده در پردازش شخصیت‌ها عمیق نمی‌شوند و انگار بزرگ‌ترین تفاوت آن‌ها صندلی چرخدار داشتن و نداشتن آن‌هاست.
نویسنده با ترسیم چند صحنه از دوستی سعید و امیر سعی داشته زیبایی و حال‌و‌هوای خوب دوستی این دو پسر را نشان بدهد و بگوید معلولیت جسمی مانعی برای دوستی نیست و تا حدی موفق بوده است.
نقطه مثبت اصلی در این کتاب تصویرگری آن است. حس خوب دوستی بین سعید و امیر و شخصیت آن‌ها در تصاویر بهتر ترسیم شده است. تصویرگر با هنرمندی سعی کرده است صندلی چرخدار امیر را تا صفحه آخر پنهان کند و به طور کامل نشان ندهد. گویی قصد دارد به کمک تصاویر نشان بدهد این معلولیت هیچ نقش خاصی در دوستی سعید و امیر ندارد . نباید بر آن متمرکز شد. در صحنه آخر وقتی خود امیر به صندلی چرخدار اشاره می‌کند ما تصویر سعید و امیر را می‌بینیم که دست در دست هم می روند تا ناهار بخورند. با این تصویر این فکر برای مخاطب تداعی می شود: حتی با وجود معلولیت، می‌توان دوستی‌ و همراهی‌ای عمیق و لذت‌بخش و برادرانه داشت.
      

        اون یه کتاب کودکه، چرا داری گریه می‌کنی؟
اون کتاب کودک:
      

        داستان جوان هندی که برای کشف حقیقت خانه و خانواده را ترک می‌کند و ماجراهای زیادی از سر می‌گذراند تا به حقیقت برسد.
پیرنگ قابل حدس و تکراری
پر از گزین گویه‌ و توصیف به جای داستان‌
در سلیقه من نبود، شاید هم باید در نوجوانی می‌خواندم که لذت بیشتری ببرم.

پ.ن: همزمان ترجمه سروش حبیبی از نشر ماهی و امیرفریدون گرگانی از نشر جامی را پیش بردم. فقط می‌توانم بگویم مرحبا به هنرمندی سروش حبیبی.
      

        ۷ صبح بود
مادربزرگ و نوه داشتند دل می‌دادند و قلوه می‌گرفتند
برادرم دیشب این کتاب را زیردستی‌اش کرده بود
از روی اپن برداشتم و یک نفس خواندمش
زیبا و خلاقانه بود
نیمی از شعرهایش را دوست داشتم
آخری‌ها را بیشتر.
      

        درباره کودک درونگرا و دنیای درون و بیرونش‌.
      

        کیت دی کامیلو در نظرم یک مادربزرگ است. توی کتاب‌هایش برایت قصه می‌گوید و قصه‌هایش رنگ و بوی «یکی بود یکی نبود» و «روزی روزگاری» دارد. هر داستانی با قلمش خواندم  ناامیدم نکرده‌است. برای همین قصه‌گویی فوق‌العاده‌اش در کتاب «موش کوچولو» هم، جایزه نیوبری را از آن خودش کرده‌است. 

«عروسک‌های جادویی ناخدا» هم یک قصه‌ی دلنشین و زیباست. پنج عروسک خیمه شب‌بازی پادشاه، دخترک، پسرک، جغد حکیم و گرگ در صندوقچه‌ای کنار هم زندگی می‌کنند. هر کدام رویایی در سر دارند که در خلال داستان و ماجراجویی‌هایشان، به شکلی تجربه‌اش می‌کنند اما در نهایت وقتی از خودشان راضی می‌شوند و به شعف می‌آیند که در نمایشی گروهی در کنار هم «هم‌قصه» بودن را تجربه می‌کنند.

این کتاب برای قصه‌خوانی در چند شب متوالی، یا برای چند جلسه کلاس کتابخوانی برای مثبت ۱۰ ساله‌ها انتخاب بسیار خوبی‌است؛ هم تعلیق خوبی دارد هم به مرور موضوعات خوبی برای صحبت کردن در اختیارتان قرار می‌دهد و دست‌تان برای گفتگو و طراحی فعالیت باز است.
اگر هم بچه ندارید و معلم کتابخوانی نیستید اما دل‌تان یک قصه‌ی شیرین می‌خواهد می‌توانید امتحانش کنید. ۱۴۴ صفحه‌است و بسیار خوش‌دست و خوشخوان!

پ.ن: این اولین کتاب نسبتا بلندی بود که بعد از تولد پسرک توانستم بخوانم.
      

        چه مامان بالای نفهمی داشت پسره!
دور از جون مامان بابا های بهخوان
ولی خب به هر حال هستن اینجور والدین
و چیز دور از واقعیت ننوشته فرهاد حسن زاده
ولی خب مخاطب کتاب رو والدین می‌دونم بیشتر و یا مناسب خوندن با تسهیل‌گر و گفتگوهای بعدش.
      

        کتاب «نامه‌ای به رئیس‌جمهور» کتابی درباره جنگ و اثرات آن بر روی کودکان، حیوانات و محیط زیست است و با کمک متن و تصویر، سعی در نشان دادن اثرات مخرب جنگ بر کره زمین دارد.

داستان کتاب، داستان موش‌کور کوچکی است که خانه‌شان مورد اصابت موشک قرار می‌گیرد و به‌طور کامل خراب می‌شود. کالسکه موش‌کور کوچک در اثر ارتعاش این انفجار به سمت شهر روان می‌شود. شهر در شرایط قرمز جنگی قرار دارد. مردم در حال فرار کردن هستند، خانه‌ها ویران شده‌اند. 
موش کور که پدر و مادر خود را گم کرده است مجبور می‌شود از کالسکه خود پیاده شود و علاوه بر نجات جان خود، به دنبال پدر و مادرش بگردد.
در این سفر، او ابتدا با پرنده‌ها رو‌به‌رو می‌شود، پرنده‌ها هم در حال فرار هستند، او سعی می‌کند خود را شبیه پرنده‌ها کند، ولی چون از آن‌ها نیست در میان‌شان راه پیدا نمی‌کند. او سپس سعی می‌کند به میان ماهی‌ها برود و مجددا چون از آن‌ها نیست در میان‌شان راه نمی‌یابد.
در نهایت وقتی خسته و ناامید و سرگردان بر روی تپه‌هاست و پدر و مادرش را صدا می‌زند، دو تانک او را می‌بینند و به سمتش شلیک می‌کنند. کالسکه او از تپه سرازیر می‌شود و بعد از طی کردن مسافتی طولانی به منطقه محافظت شده حیوانات می‌رسد. در این پناهگاه حیوانات مختلفی را ملاقات می‌کند که همه به پناهگاه آمده‌اند. در نهایت او تصمیم می‌گیرد به رئیس‌جمهور نامه بنویسد و علاوه‌بر شکایت از جنگ، از او برای یافتن پدر و مادر خود کمک بگیرد. در صفحه‌ی آخر کتاب، تصویر موش‌کور را می‌بینیم که در حال نوشتن نامه به رئیس‌جمهور است.

این کتاب کتابی تصویری است؛ به این معنا که روایت داستان به صورت همزمان با کمک تصاویر و کلمات نویسنده پیش می‌رود. بهتر بود در مقدمه یا پشت جلد کتاب به این مسئله اشاره می‌شد، زیرا اگر والدین یا کودک از این مسئله اطلاع نداشته باشد داستان کتاب به نظر او ناقص و بی‌معنی می‌آید.

شخصیت اصلی کتاب یک نوزاد موش کور است اما در تصویرگری، تصویر او بسیار مبهم نقاشی شده است به گونه‌ای که اگر نویسنده اسم «موش کور» را ر کتاب نمی‌آورد مخاطب کودک نمی‌توانست تشخیص دهد این شخصیت چه موجودی است؛ چون تصویر او بیشتر به شکل انسانی چاق با پوستی سیاه ترسیم شده است.

اسم کتاب «نامه‌ای به رئیس جمهور است» با این حال به این مسئله خیلی کم پرداخته شده است و  فقط در صفحه آخر می‌بینیم که شخصیت اصلی (موش کور) در حال نوشتن نامه به رئیس‌جمهور است اما از اینکه رئیس‌جمهور کیست؟ انسان است یا حیوان؟ چه کمکی می‌تواند به موش کور بکند؟ چیزی نمی‌دانیم. بهتر بود کتاب به این مسئله بیشتر بپردازد، زیرا به خاطر نام کتاب مخاطب انتظار دارد محور اصلی داستان کتاب نامه‌ای به رئیس‌جمهور باشد.

توجه تصویرگر به جزئیات بسیار عالی است. برای مثال، در صفحه اول می‌بینیم که خانه موش کور مورد اصابت موشک واقع شده است و مزرعه‌ی کنار خانه آنها خراب شده است وکاهوها و هویج‌ها از خاک بیرون ریخته‌اند. در صفحات دیگر می‌بینیم درختان و پرنده‌ها آسیب دیده‌اند همچنین تصویرگری ماهی‌ها شکل موشک را تداعی می‌کند که به معنای ایجاد آلودگی زیست محیطی به واسطه جنگ، در اقیانوس‌هاست. همچنین در صفحه‌ای که مربوط به موشک باران در شهر است، کادری می‌بینیم که فقط پای شخصیت‌ها مشخص است و همه در حال فرارند، در این کادر پای انسان‌ها و حیوانات به چشم می‌خورد. تصویرگر با این تصویر به‌گونه‌ای هنرمندانه نشان داده است که جنگ هم بر زندگی انسان‌ها اثر می‌گذارد، هم حیوان‌ها.
      

        شعری برای جنگل :)
      

        شعرها روان و خوش ریتم بود
ماجرای دختری بود که از داخل خونه می‌رفت کنار باغچه، زنبور بهش می‌گفت برو و به گل‌ها دست نزن، می‌رفت روی درخت، پرنده بهش می‌گفت  از لونه‌ی من برو، کلاغ بهش نوک می‌زد، بز بهش می‌گفت برو وگرنه شاخت می‌زنم، ابر می‌گفت می‌دونی رعد و برق چی می‌گه؟ می‌گه برو و اینجا نمون!!
خلاصه طفلک از همه‌جا طرد می‌شد و آخرش به بغل پدرش می‌رسید و اون‌جا جا می‌گرفت.
راستش این کتاب، انتخاب من نیست. درسته می‌خواست بگه بغل بابا امن و خوبه، ولی لازم نبود ابر و باد و مه و خورشید و فلک بچه رو از خودشون برونن. چهره‌ای که از طبیعت نشون داده بود، دوستانه نبود. بنظرم شاعر می‌تونست با دلایل دیگه‌ دختر رو به لوکیشن‌های دیگه ببره، نه با اخم و تهدید و دعوا از سوی طبیعت، نمی‌گم طبیعت همیشه مهربانه، ولی انقدر هم نامهربان نیست. 😁
در تصاویر هم پرنده‌ها و زنبور و ماهی و ابر، همگی در حال اخم و بداخلاقی بودن ..
      

        داستان رستم و اکوان دیو رو به صورت سرراست و روان بازنویسی کرده بود.
بنظرم برای نوجوان امروز، اینگونه روایت‌ها دیگه جذابیت خاصی نداره اما برای اینکه به عنوان معلم یا قصه‌گو کتاب رو بخونید و به شیوه‌ی خودتون قصه رو تعریف کنید خوبه.
من تصویرگری‌ها رو بیشتر از متن دوست داشتم.
      

        این کتاب در مذمت هله‌هوله خوردن نیست
فقط یک داستان جالب است
با یک شخصیت جالب
تصویرگری‌ها و کلمه‌بازی‌های جالب
و بنظر من پایان جالب :)