زمانیکه در برهه "حسش نیست"به سر میبرم و به دنبال کتابی صرفا جهت استراحت روح میگردم، به سرم میزند بروم سراغ ادبیات کودک.
کتاب در یکی از لیست‌های منصوره مصطفی‌زاده است و در طاقچه هم موجود، نورعلی نور!

و چه‌قدر به موقع!  انگار کتاب را نوشته‌اند برای همین لحظه‌ی من. انگار من همان بچه موش کورم...
 این میشود که در پایان داستان حس میکنم امید تازه‌ای در قلبم شکوفه کرده.

پ.ن : هرچه میگذرد بیشتر شیفته‌ی آثار حوزه‌ی کودک میشوم. انگار ظرفیتی دارد داستان‌هایش که در آثار بزرگسال نیست.